Inmiddels zijn wij alweer wat weken verder maar nog niets opgeschoten. Tegen de psycholoog heeft mijn dochter van 17 aangegeven dat ze moeite heeft met eten. Ze heeft ADHD, is zeer perfectionistisch en faalangstig. (Ze heeft een interview met Psychiater gehad en hierbij gaat het om een matige eetstoornis). Ik heb geen idee wat dat betekend en mijn dochter wil dit ook anders.. Ik had gehoopt na 2 jr training dat ze daar een manier voor zich heeft gevonden om hier mee om te gaan maar dit heeft zich nu geuit in de controle op eten. Ik als ouder heb geen idee waar ik moet beginnen... Er wordt een plan van aanpak bij de ggz gemaakt, maar daar wachten we al 3 weken op... inmiddels heb ik voor ons als ouders een afspraak gemaakt bij de HA. Het is dubbel want ze wilt niet ontbijten, maar ze kan wel rustig een taartpunt als ontbijt eten (waarvan ik het lastig vindt om te corrigeren naar een broodje, want ik ben al blij dat ze eet...). Wie kan even met mij meedenken of een richting opsturen?
Ik denk dat de vraag even is wat nu exact de eetstoornis is. Eet ze niet of eet ze juist veel en gooit ze het er daarna uit? Persoonlijk zou ik een taartpunt niet corrigeren op die leeftijd als iemand normaal nauwelijks eet. Ik ontbeet wel eens met chips of roze koeken op die leeftijd dus tot zo ver nog geen paniek.
Herken dit wel van mezelf op haar leeftijd. Ik at nagenoeg niks. 1 liga en 5 aardappelen oid. Ik heb ook ADHD. Ik dacht dat het gewoon puberaal was eerlijk gezegd. Eten was gewoon geen prioriteit. En kon ook echt dingen eten die niet goed waren tegenoverstaand van gezond. Snicker was lekkerder dan een boterham kaas. Was ook lui om het zelf te maken. Iets grijpen was handiger. Wat eet ze wel, of welke controle voert ze uit?
Er is bij de psych een eetstoornis geconstateerd, dus het gaat veel verder dan pubergedrag. Ze heeft controle nodig en eet net genoeg om niet om te vallen (haar woorden). Ze eet niet om haar perfectionisme onder controle te houden. Ze eet juist gezond, fruit en groente. Het voorbeeld is meer hoe krom het groeit, tussen wat normaal is en niet. (ookal is het pubergedrag) Ze kookt ook graag en daarom is het zo dubbel en ik snap er helemaal niets van.
Als het gaat om controle houden, zit er denk ik veel meer onder dan alleen een eetstoornis. En is de eetstoornis het gevolg en niet de oorzaak. Ik neem aan dat daar door de psycholoog ook aan gewerkt wordt. Het gaat namelijk niet om het eten. Maar eten is nou eenmaal iets waar je wel invloed op kan uitoefenen als kind (en volwassene). En dan is het ook afhankelijk van de problematiek hoe de eetstoornis aangepakt moet worden. Als het haar gaat om controle houden, heeft de strijd aan gaan nul zin. Want dan gaat ze alleen maar vechten. Ik denk dat informeren voor nu het beste werkt. Uitleg over verschillende soorten voedingsstoffen en dat ze aan kan geven welke ze graag wilt hebben. Eventueel haar zelf die boodschappen laten doen. En zelf een gesprek met die psycholoog inplannen zonder haar, met de vraag hoe je je dochter hierin het best kunt begeleiden. Eetstoornissen zijn sowieso niet te snappen. Maar het doet wel pijn je kind zo te zien. Sterkte!
Dit is juist het lastige op deze leeftijd met een eetstoornis, wanneer is het pubergedrag en wanneer speelt de eetstoornis op? Ik heb helaas geen tips voor je, wij zitten er middenin. Hier is het qua gezondheid wel een poosje gevaarlijk geweest. Hier wil ze helemaal geen hulp, dus zolang ze naar de psychiater wil zou ik dat vooral stimuleren.
Zeg ook niet dat dat het is, ik dacht dat eigenlijk van mezelf. Misschien was dat van mij ook een eetstoornis. Ik hoop dat er snel duidelijkheid is en dat er gerichte hulp is voor haar. Of het allerliefst, dat het overwaait om het zo maar te zeggen.
Ze wil absoluut wel geholpen worden want het zit haar in de weg. Ze wil alles perfect doen en dat is gewoon onmogelijk. Hiervoor is ze al in behandeling, maar het wordt blijkbaar steeds erger of het neemt de overhand. Ze is een hele gewone puber, weinig grote uitspattingen of ruzies. Er is veel bespreekbaar maar dit is voor ons niet te snappen. We proberen altijd de hoge lat lager te maken voor haar maar er is altijd wel wat of waarom. Waarom is halverwege de lat niet goed genoeg? Waarom altijd en altijd zo hoog? of je tenen lopen? Dat is voor mij lastig te begrijpen. Het glas is ook altijd halfvol ipv halfleeg.
Wat fijn dat ze zelf aangeeft dat ze hulp wil en dat het thuis ook bespreekbaar is! Mijn advies is om bij de huisarts een verwijzing te vragen naar een kliniek die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Daar kunnen ze goed achterhalen om welke eetstoornis het gaat en welk deel adhd is en welk deel eetstoornis. Daarnaast kunnen zij veel beter behandelen. Bij de gewone ggz komen ze bij wijze van spreken niet verder dan de diagnose anorexia of boulimia, terwijl er veel meer eetstoornissen zijn. Daarnaast is het goed dat je er druk achter zet, stel de eetstoornis breidt zich uit, en je dochter is straks 18 en wil zich niet meer laten behandelen, dan kan je als ouders zijnde niets meer. En ja, een taartpunt als ontbijt is niet vreemd bij een eetstoornis. In mijn eigen omgeving was het een halve kaas (geen half plakje) wat wel gegeten werd.
Ik denk dat hier ook (een deel van) de kern van het probleem zou kunnen liggen. Jij begrijpt haar niet, maar zij voelt dat perfect aan. Ze voelt zich dus onbegrepen. En ze begrijpt zichzelf ook al niet. Voorbeeld, geen aanval. Jij zegt dat ze de lat niet zo hoog hoeft te leggen. Met de beste bedoelingen, om haar te helpen. Maar wat doet het puberbrein. Die zegt. Mn moeder vindt het niet goed wat ik denk. Ze vindt mij niet goed. En hierdoor voelt ze zich dus afgewezen, onbegrepen. Niet alleen haar gedachten. Maar haar hele zijn. Wat zou kunnen helpen is proberen met haar in gesprek te gaan over die hoge lat, over het perfectionisme, zonder dat je zelf het probeert te weerleggen. Erken haar gedachten, erken haar gevoelens. En verder niks. Laat het er zijn. Het is hoe zij de wereld beleeft. Oké, ik snap dat je dat zo ervaart. Punt. En geen maar. Dat is een hele mindset die moet veranderen. En door het zelf voor te leven, zal het bij haar ook veranderen. Ik ben zelf ook ontzettend perfectionistisch, en ook wel pessimistisch. Mn man zegt ook altijd, heb je haar weer met al die negatieve gedachten. Maar mijn hoofd is nou eenmaal heel snel in 100.000 rampscenario’s bedenken. Door ze te kunnen uitspreken zonder dat er direct in discussie wordt gegaan, kan ik ze al een stuk beter relativeren. En ik weet het van mezelf. Kan ze ook naast me neer leggen. Ik weet dat de wereld niet zo negatief is. Maar die gedachten heb ik nou eenmaal wel. En ik denk dat ze er best mogen zijn. Maar als je van jezelf weet dat je zo denkt, hoef je er niet meer naar te leven.
En ik zou verder kijken of je kunt inzetten op psychoeducatie. Laat haar leren over adhd. Wat hoort er bij mij. Wie ben ik. En dat het prima is om zo te zijn. Dat je anders bent wordt er vaak wel op ingezet. Maar dat het oké is om anders te zijn wordt nog wel eens vergeten.
Vanaf dat ze kan lopen, roepen we al dat het goed is wat ze doet en dat het niet erg is dat ze een 6 heeft gezien het werk wat ze erin heeft gestoken (gewoon een voorbeeld). Je kan niet overal goed in zijn. Wij laten als ouders ook zien, dat niet alles lukt of niet ergens goed in zijn en dat dat prima is, dat maakt ons niet een slechter persoon. Hoe kan ik haar gevoelens erkennen als ik ze gewoon niet begrijp? Geloof me dat heeft ze direct door. Ik kan ook miljoenen rampscenarios bedenken maar ik sta overal positief in, ik weiger gewoon negatief te leven, want er is zoveel om voor te leven.
Dat kan je toch ook zeggen tegen haar. Ik snap het niet, maar ik probeer het wel te begrijpen. Ik bedoel meer dat het gaat om het niet willen ombuigen. Meer het: ik hoor wat je zegt. Maar misschien kan je haar zelf vragen wat ze een fijne reactie zou vinden.
Ik denk dat het onbegrepen voelen ook wel past bij de puberteit. Je kan 1000x zeggen dat bv een 6’je goed genoeg is, bij pubers komt dat soms gewoon helemaal niet aan, dan is 1 zucht over iets totaal anders al reden genoeg om aan álles te twijfelen. Daarnaast heeft de puberteit invloed op bv je eetlust, maar adhd zeker ook, in die combinatie ga je denk ik sneller de grens over richting een eetstoornis. Ik zou zeker gespecialiseerde hulp zoeken voor een eetstoornis, met daarnaast ook aandacht voor de adhd. Dus misschien ook iets van psycho-educatie erbij.
Ik weet niet of ze wel eens podcasts luistert, maar kwam deze laatst tegen. Deze vrouw is net gestart, wie weet zijn er herkenbare punten. https://open.spotify.com/show/1bJJXHLqo1aeJN7JUI2Kwk?si=LN1PC9spTGGSn6atgpE4Jg En er zijn misschien ook nog wel andere podcasts. Luisteren is vaak makkelijker dan lezen.
Ik word er gewoon moe van, er is altijd wel wat... gewoon altijd. Ik heb al zoveel energie gestoken in positief benaderen of handelen.
Dit is al vanaf 3 jaar, haar hele leven lang, ze liep vast tijdens corona en er is gebleken dat ze adhd heeft (2 jaar geleden) maar ipv dat het beter gaat, wordt alles gewoon erger. Nu heb ik ook geen hoge pet van haar behandelaar, die komt gewoon niet met een plan, sinds ze het aangegeven heeft. (dat vind ze zelf ook waardeloos)
Dan zou ik daar eerst eens kijken of je kan veranderen. Het is echt belangrijk een klik te hebben met je behandelaar. Het komt op mij over dat het probleem vooral toe ziet op perfectionisme en dat ze daarom (in haar ogen) precies genoeg eet, dus perfect. Dan lijkt het onderliggende probleem niet het eten zelf, maar het perfectionisme, waar je op veel meer vlakken tegenaan loopt.
Dat is precies hoe wij het ook zien, dit is het enige waar ze controle op uit kan oefenen door haar perfectionisme en dat lijkt gewoon niet goed begrepen worden. Maar ik weet ook niet waar ik het nu zoeken moet...
Ik denk dat dit voor haarzelf net zo goed geldt. Het is meestal geen cognitief probleem, maar iets wat gevoel en emoties te maken heeft.