ARGH! Okee; mijn zoon is drie en een half, over het algemeen echt een droppie en super sociaal. Maar de laatste paar weken word ik knettergek van hem. Hij is veranderd in een mini-monstertje! Continu een grote mond, als je hem iets zegt te doen krijg je gewoon "ik hoor jou niet!", niets lijkt hem nog te interesseren qua speelgoed, hij is constant boos en gooit met spullen... pff.. Ik weet het even niet meer. Baal er gewoon ontzettend van dat ik nu niets anders meer lijk te doen dan waarschuwen, boos zijn, op de trap zetten, noem het op. Grenzen zijn hier super duidelijk en hij weet het allemaal écht wel maar hij doet het gewoon lekker toch. Prima, die grenzen opzoeken is een bekend fenomeen en het hoort er natuurlijk gewoon bij. maar man man man... ik herken mijn kind niet meer! Ik merk ook dat er nu dingen zijn waar ik geen zin meer in heb, simpelweg iets knutselen is de laatste vier/vijf keer gewoon geeindigd in een grote puinbak omdat hij kwaad wordt als iets niet helemaal lukt en vervolgens alles van tafel smijt. Dat kan iets heel kleins zijn als simpelweg 'het niet mooi vinden' maar ook iets groters als 'ik kan het niet'. Het lijkt wel alsof hij perfectionistisch is of overmatig kritisch op zichzelf, en dat voor zo een klein mannetje! Merk dat hij onwijs toe is aan school en ben dan ook wat andere activiteiten met hem gaan doen om de uitdaging erin te houden maar ook dat werkt niet. Vriendlief is gelukkig onwijs fijn qua steun, vandaag is hij vroeg thuis en hij hoorde aan de telefoon al dat er weer eens een driftbui gaande was dus ik 'moet' straks even in mijn eentje naar buiten van hem Lief, want dan kan ik even kalmeren en kan die kleine even 'papa pesten' om het maar zo te noemen. Maar wat moet ik er nou mee? Dagelijks gaan we naar buiten, dagelijks betrek ik hem in bijvoorbeeld de afwas doen of zo (vindt hij geweldig, net als de was... gek jongetje ), dagelijks probeer ik ook sámen te spelen, maar niets lijkt te helpen. Ik weet gewoon niet meer wat ik voor hem kan doen qua spelen of activiteiten die hem uitdagen.. Of zoek ik nou juist in de verkeerde hoek? Heb zo sterk het gevoel dat niets hem nog intereseert. Het irriteert en maakt boos natuurlijk, maar vooral vind ik het gewoon heel sneu voor hem. Er zit vanalles dwars en het lijkt wel alsof hij zich gewoon verveeld.. Ondertussen loop ik zelf op eieren en op mijn tandvlees! pff... eh.. help? ideetjes of suggesties?
Heel herkenbaar. Mijn dochter had dat ook een half jaar voordat ze 4 werd. Toen ze eenmaal op school zat trok dat wel weer bij.
Zit hij ook op een opvang of peuterspeelzaal waar hij geregeld met andere kinderen speelt en ook leert om te gaan met uitgestelde aandacht etc? Of heeft hij altijd alle aandacht gehad van jou/jullie/oppas? In combinatie met meer willen dan dat hij kan, uit zich dat misschien in frustraties. Ik hoop voor je dat hij snel naar school kan gaan.
Een jaar geleden raakte ik de vierde baan in 1 jaar tijd kwijt, sinds dat moment ben ik thuis gezien er bij mij vanbinnen iets verschrikkelijk knapte. Ik ben dus al een jaar thuis máár ik heb hem wel altijd twee dagdelen bij de gastouder gelaten, juist om hem wat met andere kindjes in contact te laten zijn. Dat, en hij vind het daar gewoon ontzettend leuk en vraagt de rest van de week ook elke ochtend of het alweer 'Wendy tijd' is. Voor mij waren die twee dagdelen natuurlijk super luxe en even hét moment om helemaal bij te trekken, ik volg ook therapie en ben bezig met traumaverwerking dus die twee dagdelen waren een zeer welkom rustpuntje voor zowel mij als zoon. Wat ik van de gastouder begrijp is dat hij daar compleet het tegenovergestelde is. Daar is hij super sociaal met de kids en is hij ontzettend gezellig. Hij kletst de oren van haar hoofd, maargoed, dat deed hij altijd al Daarom vind ik het ook zo vreemd.. Daar is hij nog steeds echt "Tygo" maar hier thuis is hij nu (tijdelijk, hoop ik.) omgedoopt tot mini-monstertje..
Ik denk toch gewoon de leeftijd hoor.. er zal vanalles gaande zijn in zijn koppie en dat moet hij ook verwerken. En soms wat meer willen als dat hij nog kan. Mischien nu even wat meer fysiek met hem aan de gang? Zwemmen,buiten naar het bos,kinderboerderij. Gewoon even dingen doen waar hij even vrij kan zijn. Niets wat hem kan frustreren of boos kan maken. Gewoon lekker ravotten. vast een fase..
Mijn zoontje was op die leeftijd ook zo. Echt, van 3 1/2 tot 4 jaar was hij gewoon strontirritant. Het ging pas beter toen hij een maand of twee op school zat. Mijn dochter was helemaal niet zo rond die leeftijd, dus ik wist ook niet wat me overkwam. Sterkte, geen tips, ik heb alles geprobeerd en niets hielp.
Is denk ik echt de leeftijd. Weer een gezellige fase! Hier heel herkenbaar en nu hij 4 is en vermoeid is door school heeft hij nog steeds die dagen en buien. Maar hij kan ook steeds vaker weer heel lief zijn. Succes....!
FASE Dochter heeft het ook nooit gehad, maar zoon poeh! En toen hij net naar school ging werd hij NOG gezelliger thuis.. mocht hem niet meer knuffelen, geen kusjes, geen aai, meestal boos. Lekker aan het afreageren dus. Na 2 maanden kwam mijn lieve gezellige mannetje terug. En dat ze zich ergens anders lief gedragen en thuis afreageren is heel gewoon. Fijn he?!
Hahaha zo herkenbaar en dan is zoonlief net 3 jaar, dat kan nog wat worden dan als ik jullie zo lees. Hier thuis vaak boos en bij anderen zo vrolijk als wat. Ik heb echt het idee dat hij zich hier veilig genoeg voelt om zijn grenzen op te zoeken en die probeer ik ook aan te geven. Ik zet hem niet vaak in de hoek dus dat heeft nog wel impact. Hij moet dan hard huilen omdat ik boos ben.
Ik snapte ook nooit de moeders die het niet fijn vonden dat hun kind naar school ging. Ik telde de dagen af Man, wat waren die van mij het laatste half jaar voor school vervelend. Zodra ze op school zaten ging het stukken beter.
o god de 3.5jaar periode. ja heel herkenbaar. wat een hell waren die laatste maanden zeg voordat hij naar school ging. ze vervelen zich, zitten zichzelf flink in de weg. niks is goed. wil niks, kan niks, doet niks. boos, driftbuien, pissig op alles wat maar beweegt. wil niet knuffelen, gaat dan huilen dat je m wilde aanraken. 2sec later wilt ie knuffel en begint dan nog harder te janken omdat het niet gaat zoals hij het wil. en dan heb je helemaal de poppen aan het dansen pfff ja tis is een rot periode. enige tip dat ik kan geven is kiezen flink op elkaar en kijken hoe vaak je tot 500 kan tellen per dag wat hier nog wel eens wilde helpen is hem meenemen in het huishouden. ook dat werkte niet altijd hoor. maar niks werkt in die periode echt. Hij mocht meehelpen tafel dekken, alleen zijn plastic bordje want als zijn humeur weer ff tegen werkt dan ben ik paar borden armer. helpen vegen. hij had zn eigen speelbezem en ik met de grote bezem. niet aan hem geven maar subtiel goed in zich zetten dat ie m vanzelf pakt als hij jou bezig ziet. heb dit echt vaak gedaan ookal was de grond zo schoon dat je er vanaf kon eten maar dit hielp vaak wel met zijn humeur. denkend dat hij nuttig is en kan helpen, thats the key of succes. tot op zekere hoogte enige dat ik kan zeggen verder is: SUCCES! haha en hou je sterk mijn dochter heeft die vreselijke periode nu al en die is nog niet eens 3... help
indirect contact maken. ja kwam even niet op de goede benaming. als ik mijn zoontje zo iets vroeg of hij wat wilde doen was het nee! maar als ik het beetje indirect deed, zoals dus die bezem in zicht zetten dat hij zelf de connectie maakt dat hij mee kan helpen. dan werkte het opzich nog wel eens oja en moeders die zeggen het niet fijn te vinden dat kinderen lekker paar uur naar school gaan, liegen gewoon haha ik geniet echt van die paar uurtjes rust. heerlijk!! en schaam me er geen seconde voor
Ieder kind is anders, maar bij ons is dit soort gedrag steevast een aanwijzing dat mn dochter iets dwars zit of dat ze ergens aan moet wennen of over van streek is. Toen mn jongste geboren werd veranderde de oudste heel kort even in een extreem feeksje, zo weer toen ze poepzindelijk moest worden en dit niet gelijk goed lukte, maar toen helaas een stuk langer. Mn man en ik zeiden dan echt tegen elkaar dat het wel leek alsof we een ander kind in huis hadden. Alles wat vroeger leuk en gezellig was leidde tot ruzie en op alle vragen of verzoeken kregen we een hele grote mond. Gelukkig is de rust nu alweer een paar weken wedergekeert. Maar ojee, ik houd nu mn hart al vast voor als ze straks naar school toe gaat en weer moet wennen aan iets nieuws...
Dochter heeft die periode ook gehad rond die leeftijd, en zoals humptydumpty zegt er zit ze dan ook echt iets dwars, alleen wat? Toe aan het volgende, een sprong, etc? Mijn dochter vond het rond die tijd heel erg moeilijk om iets te maken, omdat wat zij maakte niet mooi was. Hoe ze daarbij kwam? Als mama het deed was het mooier. Op school zag ze dat alle kindjes het nog niet zo mooi konden als de grote mensen, en toen was dat eigenlijk heel erg snel over. Was niet het enige rond 3 en een half hoor hahaha, en vlak na haar vierde kwam er nog een kleinere aan, maar ze gaan over (yeah) en dan zie je opeens weer hele nieuwe vaardigheden, das dan wel weer super leuk.