Gister gebeurde het ineens weer. Iemand zag mijn drie kinderen en vroeg: "hoopte je niet heel erg op een meisje bij de derde?" (zelf moeder van een zoon en een dochter). Ik snap niet zo goed waarom ze dit vroeg. Uit de manier van vragen haalde ik namelijk al dat zij zich levendig kon voorstellen dat ik er van had kunnen balen. Waarom stellen mensen dit soort vragen?
Snap ik ook niet. Dat je man of je beste vriendin zoiets vraagt, oke, maar een random persoon? Ik zou niet normaal kunnen reageren op zo iemand.
Die vraag krijgen wij ook vaak of van die meelijwekkende blikken en ze horen dat we onze vierde dochter verwachten. Ik ben super blij met vier meiden strax maar schijnbaar is dat moeilijk te begrijpen.
Omdat ze hun eigen wens en gedachten projecteren op anderen en zich niet voor kunnen stellen dat jij er heel anders over kan denken.
Ik vraag me vaak af of ze dit altijd doen. Bijvoorbeeld aan iemand in de schuldhulpverlening vragen of ze er niet van balen dat ze niet op vakantie kunnen.
geen idee waarom mensen zulke dingen vragen ik krijg heel vaak de opmerking : wat een rijkdom he een koningskoppel ehhh waren het 2 meiden of 2 jongens geweest was ik net zo dankbaar en gelukkig
Ondanks dat ik ook graag een dochter had willen krijgen, ben ik ook super blij met mijn drie jongens. Maar het doet toch wel zeer als iemand zoiets vraagt. Zeker de manier waarop. Stel dat jij aan mij zou vragen of ik het jammer vind dat ik het andere geslacht niet heb, dan kan ik me daar iets bij voorstellen, maar iemand die het allebei heeft..... Ik vind het raar. Zelfs een beetje egocentrisch.
Hier werd de derde een jongen. Mensen vroegen of we daarom aan een derde waren begonnen, omdat we zeker ook een jongen wilden hebben. Tuurlijk! Das een heel goed argument om aan een derde kind te beginnen. Not! De vragen doen me geen pijn. Er zit daarvoor te veel dommigheid achter.
Maar blijkbaar wilde ze ook graag een meisje. Als zij 2 jongens had gehad was ze misschien wel teleurgesteld geweest. Als mensen zoiets vragen, kun je altijd zeggen: "Waarom vraag je dat?" Of "wat bedoel je daarmee?" Dan kan je wel herleiden wat de gedachtegang erachter is.
Daarom dus waarschijnlijk. Zij kon het zich nu voorstellen dat zij het jammer had kunnen vinden. Zelf kan ik mij er niet zo druk om maken als men zoiets vraagt: ik ben namelijk supertrots op onze drie meiden.
Maar die gedachtegang is me ook wel duidelijk. Ik snap waar haar vraag vandaan komt. Ik snap alleen daarom niet waarom ze hem stelt. Het is als in mijn voorbeeld van de schuldhulpverlening. Ik vind op vakantie gaan erg fijn. Iemand die het niet breed heeft ga je dan toch niet vragen of zij het niet erg vindt dat ze niet op vakantie kunnen? Het is vragen naar de, voor jou, bekende weg.
Ik herken het die pijnlijke vragen. Er wordt regelmatig gevraagd wat ik van mijn kinderen ben. Ik weet het ik ben best een jonge moeder maar die vragen doen pijn.
Ik heb 2 dochters. En mensen zeggen dan ook; en ga je nu nog voor een jongen Zucht. Moeten we dan doorgaan tot we een jongen krijgen?!
Nee ik begrijp niets van zulke rare vragen... alsof dat er iets toe doet. Maar evenmin snap ik: -waarom men niet gewoon zegt: 'Waarom stel je nu zo'n ontzettend domme vraag?' - waarom zo'n vraag pijn zou doen (gezien de titel). Waarom zou je je in godsnaam laten raken door zo'n vraag. De enige reden is dat er een kern van waarheid zit in hetgeen geïmpliceerd word lijkt me. Anders is het toch gewoon een geval van 'ene oor in en de andere weer uit'?
Omdat het je dus ook raakt. Als het me niet zou raken, zou het ook geen pijn doen. Maar het punt is dat de vragensteller er toch al van uit kan gaan dat dit soort vragen pijn zullen doen. En dat kan liggen aan: - dat je het merkt aan hoe de vraag gesteld wordt; - dat de vraag overduidelijk pijnlijk is.