In overleg met beheer heb ik een nieuw account aangemaakt. Ik zit in een lastig pakket en ik zou jullie mening en advies graag krijgen(dat ik dat durf te vragen). Waarschuwing dit gaat een lang verhaal worden. Mijn man en ik zijn nu zo 17 jaar samen. We hebben 2 kinderen onder de 10. We leerden elkaar als tieners kennen en kregen een relatie. We hebben veel meegemaakt samen. Ik zal het belangrijkste noemen. Beide een moeilijke jeugd. In zijn geval een vader die erg jaloers + achterdochtig was en die veel vreemdging(veel confrontaties en geruzie). Voor mij een ouder die de "taak" als ouder niet serieus nam. Een hormonale aandoening, die ik heb, met alles wat dat met zich meebrengt, waaronder de mmm/stemmingswisselingen/erg moe zijn/niet bestaand libido. Gelukkig gaat het sinds de komst van ons laatste kind beter en heb ik nog weinig last van de symptomen. Bijna 10 jaar geleden, tijdens de mmm raakte we het dieptepunt in onze relatie. Het ging slecht in mijn ouderlijkhuis(heb dan ook contact verbroken), de mmm eiste zijn tol geestelijk en lichamelijk, intiem waren we alleen wanneer het moest door mijn libido. Mijn man heeft toen aangegeven niet te weten of hij het nog aan kon. Ik ben tijdelijk uit ons huis gegaan en toen is hij meerdere keren bij een andere vrouw geweest. Hij heeft daar vooral veel gehuild en over onze relatie gepraat, maar heeft haar toch ook een aantal keer gezoend. Hier ben ik ruim een maand later achter gekomen door een mailtje van haar. Hun mail verkeer was vanuit mijn man vooral verward. Zij gaf hem een bepaald gevoel, maar daar kon en mocht hij niets me. Dit zou niet eerlijk zijn voor haar en voor mij. Hij heeft het contact zelf beëindigd met een 'Ik wil niet bij mijn vrouw weg, ik heb een fout gemaakt, sorry dat ik jouw hierin betrokken heb, waardoor ik jouw ook kwets". Na veel samen gesproken te hebben en relatietherapie, zijn we eruit gekomen. Hij is een enorm lieve zorgzame man en vader. Niets is hem te veel. We kunnen vrij goed praten(op 1 ding na, maar dat komt later), begrijpen elkaar goed en zijn nog steeds verliefd op elkaar. Nu heb ik hem een aantal maanden geleden betrapt op een telefoongesprek met een vrouw van zijn sportclub. Betrapt omdat hij gewacht had totdat hij dacht dat ik weg was, maar ik was op de wc. Het gesprek was vrij luchtig en totaal niet seksueel getint. Toen ik uit de wc kwam schrok hij, hij had al opgehangen. Hij vertelde meteen met wie hij aan de telefoon was. Ook hoe ze elkaar hebben leren kennen en waarom ze elkaars nummer hebben. Hij gaf aan dat hij het heel moeilijk vind om mij over vrouwelijk contact te vertellen. Ookal houd het contact helemaal niets in. Ik heb duidelijk gemaakt dat ik het contact best vind zolang hij er maar open en eerlijk over is. Er hebben uiteindelijk nog wat gesprekken over plaats gevonden waarvan de laatste vannacht. Die gesprekken begin ik, met de vraag of hij haar nog gesproken heeft. Uit zichzelf zegt hij niks, ondanks onze afspraak. Ik heb meerdere keren aangegeven dat als hij niet open kan zijn over het contact, dat hij het dan maar niet moet hebben. In die gesprekken verteld hij van alles over hun gesprekken en zie je aan hem dat hij flink baalt dat het hem niet lukt om er zelf over te beginnen en verteld dan ook hoe hij vecht om het wel te vertellen. Het getouwtrek in zijn hoofd op die momenten. Hij klapt dicht, durft niet altijd voor zichzelf op te komen enz. Dat klopt ook echt en kwam ook tijdens therapie ter spraken. Gister heeft hij zijn telefoon gegeven zodat ik de gesprekken tussen hen kon lezen. Omdat ik niet meer geloofde dat het niets seksueels was. Echte de gesprekken zijn zoals hij heeft verteld alleen vaker en op momenten wat speels/flirterige in mijn ogen. Maar voornamelijk over zijn werk, haar werk, dagelijkse dingen....eigenlijk net als vrienden. Dit zit mij enorm dwars. Dat ondanks dat ik dit meerdere keren heb aangegeven, hij toch verder gaat met het contact terwijl hij het niet durft te vertellen. Zijn verklaring is dat hij echt probeert om het wel te vertellen, dat het vaak op het puntje van zijn tong ligt, maar het lukt hem niet. Voor mij is het heel makkelijk, als je niet open kan/durft te zijn over het contact, dan moet je het maar niet hebben. Hij heeft haar dus vandaag een bericht gestuurd en aangegeven dat het contact stopt. Incl. de reden waarom. Zij was al op de hoogte van zijn probleem. Haar nummer is verwijdert. Toch weet ik niet wat ik moet doen. Ik geloof hem, maar vind het gevaarlijk dat hij onze afspraak niet nakomt. Het is al een keer fout gegaan. Welliswaar mede door de situatie waar we toen in zaten, maar toch.
Poeh lastig. Kan het niet zijn dat hij het lastig vindt juist door die andere vrouw 10 jaar geleden? Dat hij daardoor bang is dat hij de schijn altijd tegen heeft en er daardoor niet over durft te beginnen? Het klinkt namelijk een beetje alsof er niet echt iets aan de hand is, maar dat het probleem vooral veroorzaakt wordt doordat hij zich schuldig of ongemakkelijk voelt naar jou bij ongeveer elk (onschuldig/oppervlakkig) vrouwelijk contact. En dat het daardoor zo’n heel ding in zijn hoofd wordt, waardoor hij er niet over durft te beginnen. En daardoor wordt het voor jou ook uitvergroot, wat de spanning alleen maar doet toenemen natuurlijk. Misschien dat jullie het allebei moeilijk vinden om hiermee om te gaan, door wat er lang geleden gebeurd is? Ik zou nog eens een goed gesprek voeren over waardoor het komt dat hij het moeilijk vindt om erover te beginnen (in het algemeen, niet alleen met deze vrouw) en hoe het vertrouwen voor jullie allebei weer kan groeien.
Als jij aangeeft om dan maar geen contact te hebben als hij er niet open over is, staat hij daar dan achter? Ikzelf moet er niet aan denken om ieder gesprek wat ik met een man heb aan mijn vriend te moeten rapporten, omgekeerd zit ik er ook niet op te wachten. Maar in onze relatie is dan ook niemand vreemd gegaan. En dat is denk ik bij jullie het probleem, je vertrouwen in hem is blijkbaar nog niet voldoende hersteld, ik zou proberen daaraan te werken. Dit onder een microscoop leggen van een vriendschappelijk contact met een andere vrouw, daar wordt echt niemand beter van.
"In zijn geval een vader die erg jaloers + achterdochtig was en die veel vreemdging". Ik denk dat hier ook veel vanuit verklaard zou kunnen worden.
Dit inderdaad. Komt het niet voort uit een stukje onzekerheid van jou? Vertrouw je hem nog niet helemaal zoals je zou willen, nu jullie 10 jaar verder zijn?
@Me28 @RobinBird Ik denk ook dat het vreemdgaan het voor hem moeilijker heeft gemaakt om over dat soort contact en te praten. Zijn jeugd heeft er ook wat mee te maken. Voor mij is het niet moeilijk om over contacten te horen. Ik ben niet echt jaloers of achterdochtig en vind dat hij contact mag hebben met wie hij wil. Zolang hij er maar open over is. Goed idee, we gaan het er zeker nog over hebben! @Snoopy1979 @Berte @Krekel Dat moet hij niet. Er zat minsten 3 weken tussen onze gesprekken. Hij heeft/had bijna dagelijks contact met haar. Wat ik hem vroeg, was om open te zijn. Geen dagelijks verslag van contacten en inhoud. Maar wel zo nu een dan(net als hij met alle andere contacten doet) 'ik appte haar vandaag, ze heeft weer gezeur op haar werk'. Of 'ze appte eergister ze heeft een date, ben benieuwd hoe het is gegaan'(beide echt zo).
Dit was ook mijn eerste gedachte. Ik neem aan TS dat je dat ook niet van hem vraagt bij mannelijke vrienden, en dit klinkt in mijn oren als een (beginnende) vriendschap voor je man.
Wat als hij je er nooit over zou vertellen? Waarom kan hij volgens jou het contact beter niet hebben als hij je er niets over zou vertellen?
Maar als je niet jaloers of achterdochtig bent, waarom moet hij dan vertellen over zijn contacten met anderen? Moet hij dat trouwens alleen vertellen als het over contact met vrouwen gaat of sowieso contact met anderen? Als het alleen over contact met vrouwen gaat ben je blijkbaar toch wel een beetje achterdochtig. En waarom zou hij geen contact met haar mogen hebben als hij jou niet op de hoogte houdt? Mijn man vertelt wel eens wat aan mij omdat hij het kwijt wil, maar wil hij het niet kwijt hoeft hij mij niet op de hoogte te houden. Of het nou over contact met mannen of vrouwen gaat.
Misschien zit er inderdaad wel achterdocht. Ik weet het niet, ik voel het niet echt zo. Maar als ik jouw post lees twijfel ik. Hij heeft veel mensen waar hij contact mee heeft. Voornamelijk mannen, maar ook vrouwen. De vrouwen zijn oud klasgenoten en dus contacten die hij al voor mij had. Deze vrouw heeft hij op de sportclub leren kennen en hij heeft haar op een gegeven moment zijn nummer gegeven. Pas maanden later is dat contact bij mij bekend geworden door dat telefoon gesprek. Terwijl ze dus al maanden bijna dagelijks contact hadden. Ik vind het niet kloppen en eigenlijk ook best respectloos dat hij al maanden contact had met haar en niets heeft gezegd(ik denk niet dat dit door het eerdere vreemdgaan komt). Over de andere contacten verteld hij wel regelmatig wat uit zichzelf. Over haar wil hij blijkbaar ook wel eens vertellen, maar dat durft hij niet.
Ik snap je ergens wel. Want wat ik uit je eerste bericht opmaak is dat hij bewust pas met haar belt als jij de deur uit bent en zich betrapt voelde toen je het gesprek had opgevangen. Dit maakt het een beetje dat het lijkt of hij dit stiekem doet en dat wil je niet in een relatie. Maar nu ben je op de hoogte van dat contact, je weet dat hij er verder niets meer mee wil dan gewoon vriendschap, kun je het dan niet laten voor wat het is en hem dat contact laten houden? Misschien voorstellen haar eens te ontmoeten want als ze al maandelijk dagelijks contact hebben denk ik dat hij haar als goede vriendin ziet. En het is niet gek dat jij kennis wilt maken met goede vrienden van je partner. Misschien is het voor hem daarna weer makkelijker om af en toe over hun gesprekken met jou te praten.
Ik snap jou wel helemaal. Ik vind ook dat wanneer jouw man dagelijks contact heeft met iemand, hij dit echt wel aan jou moet vertellen. Man of vrouw dus. En dat hoeft niet heel zwaar, inhoudelijk of beladen te zijn, al is het maar tussen de regels door. Ik snap dat het nu voelt als een soort geheimpje van hem. Bij hem weg gaan hier om zou ik zeker niet doen, maar zou wel een rede zijn voor mij voor wat meerdere diepere gesprekken met mijn man (wat met mijn man gelukkig ook kan). En als het voor beiden hierna nog niet comfortabel voelt, dan een relatietherapie. Niet om te redden wat er te redden valt, maar gewoon om de communicatie weer even helder naar elkaar te krijgen en goed boven tafel te krijgen wat ieders behoeften zijn op dit moment.
Maar is volgens jou het contact verbreken dan de oplossing? Denk je dan niet dat er over een aantal weken/maanden/jaren weer zo een vriendschap voorbij komt. En dat deze geschiedenis zich herhaalt? Kun je niet beter samen tot een oplossing komen waarin hij zijn vriendschap kan behouden en jij vertrouwen in hem krijgt dat hij zijn afspraken met jou nakomt? edit. Heb je hem gevraagt waarom hij er zo geheimzinnig over doet/deed? wat voor hem de drempel is dit aan jou te vertellen?
Dit is inderdaad wat het contact voor mij lastig maakt. Het geheimzinnige en verbergen. Ik ga eens nadenken over wat je verder schrijft.
Ik begrijp je wel zeker gezien zijn "verleden". Als mijn man pas ging bellen zodra hij dacht dat ik er niet zou zijn zou ik het raar vinden. En als mijn man dagelijks met iemand zou appen of bellen en het nooit over deze persoon heeft gehad zou ik dat ook opmerkelijk vinden. Ik neem aan dat hij wel dingen/details verteld van mannelijke vrienden? Vanuit zijn punt zou ik het ook begrijpen als hij denkt dat jij wellicht onrustig wordt als je zou weten dat hij dagelijks appt met een vrouw en daarom niks zegt Maar aangezien jullie concreet hadden afgesproken dat hij dit soort situaties zou "melden" aan jou vind ik dat hij dat ook moet. Ik snap dan ook dat je er mee zit. Door het niet te vertellen lijkt het alsof er meer achter zit.
Goed punt. Ja we hebben het er elk gesprek over gehad. Hij is ergens bang voor mijn reactie, maar weet ook dat ik het contact ansicht niet erg vind en ik dus niet naar zal reageren. Hij houd sowieso niet van conflicten en confrontaties. Op het moment dat hij wat wil vertellen probeert hij zich zelf gerust te stellen, maar het lukt hem niet.
Ergens lijkt het erop dat hij een soort van slecht geweten heeft (waarschijnlijk volkomen onterecht) en daarom bang is met jou er over te praten omdat hij denkt dat dit een conflict word? Klopt dat een beetje denk je?