Ik heb altijd wel een redelijk losbandig leven gehad. Altijd horeca werk, veel stappen, drinken en feesten. 'S nachts leven en overdag slapen zeg maar. Wel relaties gehad maar nooit een stabiel 'normaal' ritme en leven. Was stapelde zich op tot ik wel moest omdat ik niks had om aan te doen, het aanrecht was amper zichtbaar en de afwas deed ik als de kasten leeg waren. Weinig thuis, en als ik thuis was altijd vrienden over de vloer. Sinds ik met mijn huidige vriend een relatie heb en samenwoon merk ik dat ik heel burgerlijk ben geworden lol. Mijn vriend was in het verleden ook van feesten stappen en drinken. Maar ook hij heeft die behoefte niet meer of veel minder. Hij werkt regelmatige tijden, ik (helaas nog) niet. Heb een pas maanden thuis gezeten omdat ik geen werk kon vinden en ben echt een huistrutje geworden. Elke ochtend netjes de afwas, stofzuigen, naar boven de was doen, strijken enz. Ik heb ook echt een giga zorg instinct ontwikkeld op de een of andere manier... Ik werk minder dus ik doe het huishouden en de was. Wil zoveel mogelijk doen zodat mijn vriend het niet hoeft te doen en ik geniet er enorm van.. Hij wil soms graag helpen maar hoeft dit niet van mij. Nu ik weer werk doet hij soms wel es de afwas of even stofzuigen, al heb ik er dan wel eens moeite mee dat hij dat doet. Niet op een vervelende manier hoor, we maken er altijd grapjes over en het gaat prima zoals het gaat. Ik ben dik tevreden en dolgelukkig en had nooit verwacht dat ik zo huiselijk zou worden.. Echt huis boompje beestje alleen nog geen kindje hahah. Is dit dan nu volwassen worden? ben gewoon nieuwsgierig hoe anderen dat hebben ervaren... Was je altijd al huiselijk of was er ineens een omslag? Waar kwam de omslag? Of was je losbandig en ben je dat nog steeds? Overigens ben ik 27 en mijn vriend 30.. Ben benieuwd naar jullie verhaal!
Werd op mijn 18e zwanger, op mijn 19e verjaardag bevallen zodra ik Sylvano in mijn armen had ben ik in 1 klap volwassen geworden. Het leuke is de band met mijn moeder is oersterk ervan geworden! Ben zo blij dat ik zo vroeg moeder heb mogen worden en dat daardoor ook de band met mijn moeder hersteld is. En ja ik ben ook een heerlijke huismus, laatst gaan 'stappen' was om 1:00 uur thuis was dood op haha.
Ik ben altijd een combi geweest. Enerzijds eigenlijk nooit echt stappen en feesten, anderzijds wel met kinderlijke dingen heel blij kunnen zijn. Ben nu 31 en kan nog met veel plezier een hele middag op de grond zitten voor de Wii met een bakje chips en glaasje cola. In die zin hoop ik dat ik nooit echt volwassen zal worden, lijkt me zo saai
Ja heel herkenbaar!! Tot ik zwanger werd (ik was toen net 23), stapte ik 2 keer in de week tot minimaal 5 uur, ik vond dat echt heeeeerlijk!! Ik leerde mijn man kennen in de discotheek waar hij werkte (hij was de dj) en toen stapte ik dus nog meer Dit alles heeft 2 maanden geduurd en toen bleek ik zwanger te zijn. Meteen was mijn stapleven over, door de enorme misselijkheid. Ik vond dit echt heel erg wennen want mijn vriendinnen gingen natuurlijk nog wel elke week. Toen ik was bevallen ben ik een jaar lang nog wekelijks meegeweest, ik was toen dus rond de 25. Maar toen ik zwanger werd van de tweede had ik er ineens geen behoefte meer aan. Nu ga ik bijna nooit meer uit, eens in de twee maanden met een verjaardag uit de vriendengroep ofzo. En soms naar die borrels, maar die duren tot 11 uur, dus dat is een hele degelijke tijd Ik ben ook van losbandig naar heel burgerlijk gegaan, vanaf dat de tweede kwam dus. En ik mis het nu helemaal niet.
Ik ging 'vroeger' ook veel stappen, niet heel extreem maar sowieso elk weekend en vaak ook nog wel op donderdag en vrijdag. En dan op zondag nog even een terrasje pakken en nagenieten haha Maar dat is er langzaamaan wel uit gegroeid. Ga nu niet zo vaak meer uit maar als ik ga dan geniet ik er echt van. Festivals vind ik ook heerlijk. En dan zeg ik als ik om 12 uur in bed lig "He wat héérlijk dat die festivals overdag zijn, dan lig je tenminste op een degelijke tijd in bed!" Als je me dit vijf jaar geleden had gezegd had ik je niet geloofd. Maar ja, ik denk dat dit volwassen worden is
Vind dit trouwens meer bij "oud" horen dan "volwassen" omdat uitgaan niet kinderachtig of onverantwoordelijk is maar gewoon een voorkeur.
Hier eerst ook altijd tot mijn 17e uit geweest, naar rock café, daar had ik mijn vrienden en mijn huidige vriend ontmoet. Op mijn 17e dus ook gaan samenwonen.. wel uit gegaan met wat vrienden en vooral met mijn broertje samen.. op mijn 19e ''her'' puberteit gehad, en ben blij dat dat achter de rug is.. Ik liet ook altijd de afwas staan en idd de was tot het echt te veel werd haha.. stofzuigen hekel aan blehh.. Ik werd denk ik echt volwassen tot ik 21 was en zwanger was, sindsdien is het huis altijd opgeruimd.. En vooral nu omdat Emma op de grond ook speelt en loopt, ga ik er om half 8 uit om op te ruimen en stofzuigen, zodat het netjes is.. en daarna de afwas die er toevallig nog staat Uitgaan hoeft van mij niet meer zo heel nodig, hoogstens 1 keer in het half jaar met het vriendengroepje, en met 1 vriendin ga ik nog wel eens terrasje op.
Ik was vroeger nou niet bepaald de leukste dochter die je zou willen. mijn moeder zegt ook; als ik van te voren wist wat voor problemen ik met jullie zou krijgen was ik nooit aan kinderen begonnen. ehm... Bedankt mam. Ik heb van mijn 16e tot mijn 18e op 2 internaten gewoond. Was echt onhandelbaar. Verkeerde vrienden, agressief, veel uitgaan, alcohol en blowen, veel vriendjes. Toen leerde ik mijn vriend kennen, en vlak erna kreeg ik mijn eerste studentenwoning. Ben toen veel serieuzer geworden, en ben sindsdien nog maar een paar keer uit geweest. Ik drink en blow sindsdien niet meer en kan wel zeggen dat ik door hem veel volwassener ben geworden. Raakte vervolgens onverwachts zwanger een maand voor ik 20 werd. 2 maand voor mijn bevalling gaan samenwonen, en sinds mijn dochter er is ben ik helemaal een ander mens! voel me volwassen, gedraag me volwassen, en ik vind het heerlijk!! Als ik kijk naar mijn oude vrienden, dan zitten ze op hun 26e nog steeds in hetzelfde leventje als toen ik een jaar of 16 was. Moet er niet aan denken dat ik nog zo zou leven.. Mijn vriend heeft mij verandert, en mijn dochter heeft er een final touch aan gegeven haha. ben dol gelukkig hoe mijn leven is en mis niks!! Van het uitgaan en rebelse gedrag Ik ben trots op mijzelf en mijn gezin, want niemand had verwacht dat het met mij "goed" zou komen. Lekker positief was iedereen over mij
Ik ging op mijn 18 e samenwonen met mijn ex ons huis was echt een varkensstal!!! Toen ben ik bij hem weggegaan en heb ik een beetje overal gewoond toen kreeg ik een mini huisje met mijn huidige vriend en dat probeerde ik netjes te houden maar lukte niet echt en nu woon ik in een wat groter flatje en hier gaat het goed.. voor mijn gevoel doe ik altijd erg veel met weinig resultaat dus ben er altijd erg lang mee bezig maar mijn moeder vind het al een heeeele verbetering ik zal nooit een schoonmaak prinses worden maar het gaat de goede kant op!
Ik was echt een feestbeest ging elk weekend van vrijdag tot zondag op stap door heel nl. Liep elk groot feest af (defqon decibel hardbase etc etc) tot ik mijn man leerde kennen. Toen vond ik thuis zitten leuker.
Oja wat stappen en uitgaan betreft dat is niet voor mij weggelegd ik was vanaf mijn 13 e tot 17 e best een feestbeest en dat had altijd vreemde gevolgen ik kan niet tegen drank en als ik uitga drink ik. Een terasje of kroegje pakken vind ik wel gezellig maar hoeft voor mij niet persee.
Hier was het van mijn 13de tot 18de elk weekend stappen. Mijn slaapkamer was een zooi, overal waar ik in huis kwam liet ik wel een spoor van rommel achter me. En toen ging ik op kamers.. Ik ben nooit weer naar een kroeg geweest! Mijn kamertje was vaak erg netjes. Ook moest alles gepoetst worden voordat mijn vriend langskwam . Toen we gingen samenwonen had ik erg veel moeite om ons huis netjes te houden. Maar daar heb ik nu eindelijk een ritme in gevonden. Ja, hier is het echt HuisjeBoompjeBeestje geworden
Tot aan mijn 24e echt alleen maar in de kroeg gehangen. Toen kwam ik mijn lief tegen en gingen we na 5 maanden samenwonen en verhuisde ik naar NH. Door zijn baan in de horeca ging ik in het weekend nog wel vaak terug naar vriendinnen om te stappen. En toen besloot ik rechten te gaan studeren, kreeg een serieuze baan. Weg kroegtijger Ik heb me er jarenlang nog tegen verzet maar inmiddels vind ik samen thuis op de bank met onze 2 katten het allerfijnste wat er is.. En dat wordt alsmaar erger
Grappig om te lezen dat velen het ook als een omslag hebben ervaren. Meestal als gevolg van het ontmoeten van dé partner haha. Misschien is 'volwassen' inderdaad niet helemaal de goede omschrijving, al vond ik het wel passen in dit verhaal. Maar oud? Nee dat vind ik allesbehalve dan de goede omschrijving. Ik voel me helemaal niet oud, ben pas 27. Maar heb wel een hele andere levensstijl gekregen, wat ik nooit verwacht had. Voor mij voelt dat als volwassen worden. Ik heb altijd al geleefd met het motto 'geniet van alle kleine dingen want voor je het weet is het weer voorbij'. Ik leef nog steeds volgens dat motto alleen geniet ik nu van hele andere dingen.
2 kinderen jongen en meisje, parttime baan voor mij, eigen bedrijf voor mijn man, 2 auto's voor een koophuis, caravan in de stalling, 1 kat als huisdier, boodschapjes doen op vrijdag ochtend enz... Ik denk dat wij inmiddels wel in de categorie "burgerlijk" vallen... Maar dat is ook wel eens anders geweest, al moet ik zeggen dat ik daar vrij laat mee was. Toen ik 16 was werd mijn vader ernstig zien en toe ik 18 was overleed hij en heb ik een poos alleen maar thuis gezeten omdat ik mijn moeder niet alleen wilde laten. Ik kende toen mijn ex al, en nadat we samen gingen wonen gingen we los... 2 goede fulltime salarissen en een voor die tijd goedkoop huurhuis, ja, dan wil dat wel. Elke week van vrijdag tot zondag op stap, het hele huis vol vrienden die dan ook allemaal bleven slapen... Er zijn weekenden geweest dat er 15 man bleven slapen... Iedereen op elkaar gepakt op de bovenverdieping, ik wil niet weten wat er in die slaapzakjes allemaal gebeurt is... Ik heb het er nog wel eens over met een vriendin die ik toen heb leren kennen, wat hebben we het toch leuk gehad met z'n allen. Inclusief al het drama wat je hebt in zo'n vriendengroep. (jij hebt met mijn vriend gekust enz...) Nee, het was een leuke tijd, maar ik zou het voor geen goud willen ruilen met wat ik nu heb... Ik moet er niet meer aan denken om 3 avonden in de week in de kroeg te staan, sterker nog, ik zie tegenwoordig al op tegen feestjes die later dan 12 uur worden... Muts die ik ben...
Van mijn 17de tot mijn 19de à 20ste geregeld uitgeweest, maar zelden echt zwaar. Bijna altijd met mijn beste vriendin tesamen (die ik ken sinds ik 3 ben), met wie ik ook elke schoolvakantie doorbracht (haar moeder zei soms al lachend dat ze "twee dochters had in de vakanties"). Vlak voor haar 20ste kreeg die vriendin een serieuze relatie met iemand die 200 km verder woonde. Weg was het uitgaan, want zij zat altijd bij hem en na een half jaar woonden ze samen. En een jaar later ben ik mijn grote liefde tegengekomen, 2 dagen voor mijn 21ste . Met die vriendin kan ik overigens - sinds haar scheiding een half jaar geleden - eindelijk terug dollen en gek doen. Haar partner apprecieerde zacht gezegd niet echt dat ze vriend(inn)en had en er mee afsprak. Want hij had geen vrienden en dus hoorde ze thuis, bij hem (of op haar werk). Maar het is wel duidelijk dat we op ons 29ste stilaan volwassen zijn . Al heb ik nog altijd niet dat perfect regelmatig leventje, hoor. En wil ik het gewoon nooit hebben. Ik zit dan meestal wel gewoon thuis samen met mijn vriend, maar hier thuis kan ik ook tot 3 uur 's nachts achter de pc zitten. En uitslapen op dagen dat ik niet werk. En eten doen we hier van borden, niet van de vloer. En ik lig niet wakker van wat stof, want ik wil wel resultaat zien als ik kuis. Maar we hebben intussen wel een huisje gekocht, 3 katten, allebei een job en in die zin pas ik wel binnen het "burgerlijke" plaatje.
Vanaf mijn twintigste ben ik al een heel stuk rustiger gaan leven. Ben met mijn achttiende het huis uit gegaan, maar ging toen wel heel veel uit en mijn leven was nogal een chaos. Ik werd er gewoon moe van en vond het op een gegeven moment wel mooi geweest. Toen ik 25 ofzo was, hadden we onze eerste koopwoning, al snel volgde de hond. Een kat hadden we al een jaar of 4 (ben sinds mijn twintigste samen), cavia's hadden we ook, vervolgens getrouwd, jaartje later een kindje, 2 jaar later nog eentje. Vorig jaar een caravan gekocht en toen kregen we allemaal opmerkingen van 'wat burgerlijk, niets voor jullie'...Ehm, niets voor ons? Ons leven is toch al huisje, boompje, beestje, kindje, die caravan kan er ook nog wel bij .
Ik heb nooit het uitgaansleven begrepen... Was altijd al een heerlijke huismus! Wilde niets liever dan huisje-boompje-beestje! Op mijn 18e samen gaan wonen, op mijn 19e getrouwd en mama geworden... Nu 24 en volgende kindje op komst... Inmiddels hier dus ook wel het burgerlijke leventje... Inderdaad hier ook twee auto's voor de deur, caravan in de stalling, eigen bedrijf en een lekker schoon en "opgeruimd" huis. Echt, vind het burgerlijke leventje héérlijk!