Ik zag dit op Facebook voorbij komen. Ben wel heel benieuwd naar het programma. Er zullen vast een hoop vooroordelen op komen. Beau van Erven Dorens zoekt voor een nieuwe documentaireserie de controverse op. De programmamaker zoekt vrouwen die spijt hebben van het moederschap. Kale Jakhals Naast zijn presentatiewerk voor RTL 4 is Beau ook programmamaker. Hij staat aan het hoofd van Kale Jakhals Producties dat zich richt op maatschappelijk betrokken documentaires, zo maakten ze onder anderen het veelgeprezen De wasstraat. Ditmaal werkt het bedrijf aan een onderwerp dat volgens Beau beladen en best wel taboe is: moeders die spijt hebben van het krijgen van kinderen. Orna Donath In zijn post haalt Beau de Israelische sociologe Orna Donath aan. Zij stelt dat 'behoorlijk veel' vrouwen spijt hebben van de beslissing moeder te worden, maar wordt er niet over gesproken. Wat Beau betreft is de tijd rijp om het gesprek aan te gaan. Hij roept dan ook vrouwen op om naar voren te treden en ervaringen te delen. Voor een vrijblijvend gesprek kan gemaild worden naar eva@kalejakhals.nl
Controverse is 1 ding maar hoe zit het dan met de kinderen van deze vrouwen? Het is toch vreselijk als je moeder voor heel NL gaat vertellen dat ze spijt heeft...
Ja precies. Ik kan me voorstellen dat spijt hebben van het moederschap los staat van de liefde die je voor je kinderen voelt. Maar dat is natuurlijk voor het kind zelf niet met elkaar te rijmen. Het moet enorm pijnlijk zijn als je moeder dit uitspreekt, en dan ook nog op TV, zodat iedereen het kan zien en het voor altijd ergens op het internet blijft rondzwerven..
Dat was ook het eerste wat door mij heen ging: en die kinderen dan? Ik geloof best dat die moeders ondanks alles wel van hun kinderen houden, maar toch zit daar blijkbaar een grote 'maar' aan. Lijkt mij voor die kinderen heel erg.
Misschien dat het anoniem opgenomen wordt? Wordt wel een uitdaging om er dan een interessant programma van te maken natuurlijk
Hmmmmmm. Interessant programma denk ik. Ik gooi hem er even in: ik ben er nog niet over uit of ik spijt heb van het moederschap. Ik heb de gedachte wel vaak (waarom wilde ik dit?). Meestal op zware momenten (snachts). Ben nog aan het uitvogelen wat het precies is. Intussen kruipt de tijd voorbij en dat vind ik wel prettig, dat zoontje intussen groter wordt en het zware newborn er meer af gaat. Maar ik weet nog niet wat komen gaat natuurlijk. Inderdaad, dit staat los van de liefde voor mijn zoon. Die is gigantisch groot en ik mis hem elke minuut dat ik niet bij hem ben. Ik zou hem nooit meer kwijt willen. Maar ik verlang wel erg terug naar de tijd zonder baby. Het is zo tegenstrijdig dat je niet goed kan uitleggen hoe het voelt.
Het gevoel mag er ook zijn. Ik verlang soms ook wel is even naar de tijd terug dat gewoon alles kon, je niet op de tijd hoefde te letten enz. Denk dat dat ook heel normaal is. Ik denk alleen, maar dat vul ik dan in. Dat dit programma een stapje verder gaat. Ik hoop wel dat die mensen beseffen dat het ook wat met een kind doet.
Dat hangt ook van de leeftijd van het kind af en je kan het ook vooraf bespreekbaar maken. Stel dat ze bijvoorbeeld al volwassenen zijn. Als mijn moeder uit zou leggen dat ze spijt heeft omdat het leven met kinderen voor haar bepaalde dingen onbereikbaar heeft gemaakt zou ik dat best kunnen begrijpen. Dat maakt haar liefde voor mij niet persee minder.
Het spijt hebben is herkenbaar voor veel moeders denk ik, en ik heb zelf nou niet het idee dat dat een taboe is bij moeders onderling? Toen mijn zoon geboren werd ging het slechter met mijn moeder en die ellende had ik mijn zoon graag bespaard. Maar dat staat naast het gevoel van intense liefde en dankbaarheid die ik voor hem heb. Zoals gezegd: kinderen begrijpen dat niet dus ik vraag me af hoe ze dit gaan doen bij het programma.
ik denk dat er best wat ouders zijn - en ook waarvan de kinderen het misschien zelfs wel weten al... Sommige zullen bij hun moeder nog opgroeien, anders misschien inmiddels niet meer, of deels. Ik kan zoveel situaties verzinnen... sommigen waarbij moeders bij voorbaat eigenlijk al niet wilde. Andere waarbij ze het zó anders hadden ingeschat, fysiek en mentaal. Moeders die heel slecht uit de bevalling komen fysiek gezien. Dat je spijt hebt van het ouderschap, wil niet letterlijk zeggen dat je spijt hebt van je kind. Natuurlijk zijn er ook veel negatieve scenario's voor de moeder, waarbij ze achteraf zeggen: maar het is het allemaal waard.... maar er zullen er ook zijn, die dat gevoel -verdrietig genoeg- niet krijgen. Een moeder die echt geen band voelt met haar kind. Ik kan me nog een verhaal herinneren bij een talkshow - een moeder die onder invloed van hormonen -door de zwangerschap- borstkanker had gekregen en nu ging overlijden. En die ook zei; als ik het geweten had allemaal, was ik nooit zwanger geworden. En hoewel ik het gevoel niet wil; verwijt ik het mijn kind wél... Dat zijn natuurlijk uitzonderingen... heel heftig -maar ik denk dat ook die verhalen verteld mogen worden. Wat de oorzaak van de spijt ook is...
De eerste reactie is precies wat aangeeft dat daar dus nog wel een enorm taboe op heerst. Het gevoel is gelukkig voor mij niet herkenbaar maar ik denk ook dat dat komt omdat ik alle ruimte krijg van mijn man en door hoe wij met onze kinderen omgaan, om tijd voor mezelf te hebben.
Ik heb geen spijt van mijn kinderen anders was ik er ook niet voor 3 gegaan. Maar als ik van tevoren had geweten hoe zwaar het ouderschap ook kan zijn, hoeveel het van je kan vergen en dat eeuwige aan staan, zorgen en jezelf wegcijferen weet ik niet of ik met die kennis er wederom voor gekozen had. Dus ik snap ook altijd mensen best goed die er niet voor kiezen. Echt spijt kan ik me wat minder voorstellen maar ik vind het wel interessant jk kan me best voorstellen dat dit wel gebeurd.
Nou dit inderdaad, en zoals @Athina ook zei spijt van het ouderschap is anders dan spijt van je kind. Ik heb ook weleens gedachten hoe het zou zijn als ik er nooit aan was begonnen en we twijfelen over een derde. Dan zou ik dus kiezen om helemaal niet aan kinderen te beginnen, niet dat ik spijt heb van een van de kinderen ofzo want daar hou ik onwijs veel van en kan me ook geen leven zonder ze voorstellen maar dat had ik natuurlijk nooit geweten als ik ze niet had gehad.
Ik hoop maar dat dit anoniem in beeld komt. Want geen enkel kind (ongeacht de leeftijd) wil dit zien van zijn ouders. Spijt is letterlijk een negatieve emotie waarbij men iemand de wens heeft dat hij anders zou hebben gehandeld. Niet zo fijn dus als die "handeling" jou als kind betreft. En ook al weet je dat. Er in het openbaar over praten op tv (voor je hele omgeving te zien) vind ik te ver gaan. Verder denk ik dat nog steeds teveel mensen niet bewust aan kinderen beginnen. Gedreven door hormonen of hoe het hoort. En denken dat hetzelfde leven zich wel zal voortzetten maar dan met een kind erbij.
Ik hoorde ooit van een situatie waarbij de vrouw een kind wilde maar de man absoluut niet. Uiteindelijk zijn ze tot een deal gekomen dat zij een kind mocht zolang hij er verder niets mee hoefde te doen. Hij betaalde natuurlijk wel mee. Maar zij deed de volledig zorg en opvoeding. Hij leefde zijn leven gewoon door net als voorheen (goede baan, vrienden, sport etc). Ook gingen ze jaarlijks samen op vakantie zonder kind (naast de familievakantie).
Ik geef verderop toch aan dat het gevoel er mag zijn! Maar waarom moet dat op tv? Dat vind ik een taboe ja, dat het gevoel er is dat kan en mag. Dat gevoel kan je ook bij andere mensen uiten ipv op de tv.
omdat veel mensen het gevoel dat het gevoel er níét mag zijn.. omdat ze geen mensen in hun omgeving hebben die hetzelfde ervaren... omdat het ze onzeker maakt, ze zichzelf veroordelen misschien - omdat niemand er over durft te praten juist.. Het feit dat je niet alleen bent met je gevoel, kan voor sommige mensen zóveel betekenen. Weer wat lucht geven.. Niet omdat ze perse iets met dat gevoel moeten, maar om die bevestiging te krijgen dat het gevoel er inderdaad mag zijn.