Vandaag kwam mijn zoontje verdrietig uit school. Hij had gisteren heel enthousiast verteld dat ze op de ramen zouden gaan verven op school. Hij had er enorm veel zin in. Tussen de middag was er niks meer van zijn enthousiasme over. De juf had besloten dat er een paar kinderen op de ramen mochten verven. Of ze dat van te voren zo verteld had aan iedereen weet ik niet. Nadat er 2 kinderen uitgekozen waren heeft mijn zoontje aan de juf gevraagd of hij ook op de ramen mocht verven. De juf gaf toen als antwoord: 'nee, jij mag niet! Want, wie gaat vragen wordt overgeslagen.' Even daarna kwamen twee meisjes uit de klas ook aan de juf vragen of ze op de ramen mochten verven. En..... zij mochten gaan verven! Mijn zoon was natuurlijk helemaal verbaasd en ook wel een beetje verontwaardigd. Nadat hij dit tegen mij vertelde stelde ik voor om 's middags op een rustige manier aan de juf te vragen waarom het zo gegaan was. Hij raakte in paniek; dat ging hij echt niet doen, want dan zou de juf vreselijk kwaad op hem worden en tegen hem zeggen dat hij zijn grote mond moest houden... Ik weet eigenlijk niet zo wat ik hier mee aan moet. Meestal bemoei ik me niet met dingen die op school gebeuren. Maar ik wil niet dat mijn zoontje bang wordt voor zijn juffrouw. Wat zouden jullie doen?
Dit is wat mij betreft iets om zsm met de juf te bespreken. Ik denk dat de beleving van je zoon anders is dan de werkelijke gang van zaken/bedoeling van de juf. Wat niet wil zeggen dat zijn beleving er niet toe doet! Want zo voelt hij het blijkbaar. Ik denk dat het goed is om de juf hiervan op de hoogte te stellen. Als het een misverstand is dan kan zij het aan je zoon uitleggen. Als er wel zoiets gebeurd is dan kan ze er in het vervolg rekening mee houden dat hij er gevoelig voor is. Laatste optie zou nog kunnen zijn dat je zoon iets weg laat uit het verhaal en er een reden was waarom hij niet mocht van de juf..en hij daarom ook niet wil dat je het bespreekt. Ook dan is het handig om het wel te doen lijkt me.
Lijkt me toch slim om eens te vragen wat er in ogen van de juf gebeurd is... En da daarna uit te leggen hoe jouw zoontje dat opvat. Misschien niet onverstandig om zonder je zoontje dat gesprek te voeren. Normaal ben ik van laat dat kind er lekker bij zitten maar het klinkt een beetje alsof de juf een voorkeur heeft
Ik zou het wel met de juf bespreken. Nu ga ik even van mijn persoonlijke ervaring uit: mijn zoon,6 jaar heeft nogal eh een levendige fantasie zeg maar. Dingen zijn weleens heel anders gelopen dan dat hij ze zegt. Hij zegt dan ook dat ik het niet met de juf erover mag hebben, omdat zij dan heel boos op een wordt. Maar puntje bij paaltje is ie gewoon bang dat ik boos op hem wordt omdat hij het verhaal naar zijn hand gedraaid heeft. Ik weet dat natuurlijk niet in jouw situatie, maar gesprekken met de juf zijn soms verhelderend. En als het wel zo gegaan is, dan mag de juf haar excuses wel aanbieden lijkt me. Of in ieder geval haar kant van het verhaal uitleggen, zodat je dit ook duidelijk naar je zoon kan uitleggen. succes!
Mijn ervaring is dat dingen bespreekbaar maken beter helpt. Dan je je zoon hierin ook beter in begeleiden als je ook de juffrouw haar verhaal hoort. Mijn dochter is 4 en een levendige fantasie. Zei dat kindjes haar slaan de juffrouw ging erop letten en besproken met mijn dochter daarna nooit meer gehoord. Ze hadden iets van arme kinderen gezien en ze wilde het me uitleggen maar ze vertelde iets anders dan dat ze op school besproken hadden op school na vraag ging opeens alles op zijn plek vallen. Bespreekbaar maken of naar de waarheid vragen helpt soms om je zoon verder te helpen en begeleiden.
Ben het eens met bovengenoemde reacties: maak het bespreekbaar en vraag naar het verhaal van de juf. Ik heb zelf nog geen schoolgaand kind, maar werk wel in het onderwijs. Ik vind het als juf altijd fijn als mensen er gewoon naar vragen en vertellen hoe hun kind iets beleefd heeft. Anders blijven de frustraties toch onnodig onderhuids voortwoekeren, ook bij jou als ouder. Voorbeeld wat ik eens heb meegemaakt: ik werd op een avond gebeld door een furieuze moeder waarom ik haar kind alwéér na schooltijd op school had gehouden om haar rekenwerk af te maken wat ze toch al zo moeilijk vond. Huhhhh? Ik had het betreffende kind nog nooit straf gegeven of een confrontatie mee gehad. En sowieso heb ik nog nooit een kind op school laten blijven en als ik het al zou doen, dan zou het al helemaal niet zijn omdat het werk af moest maken omdat het niet af was gekomen omdat het te moeilijk was. Wat bleek? Moeder wilde dat het kind altijd direct uit school naar huis kwam, maar dochterlief vond het wel erg gezellig op school Ze bleef dan ook regelmatig in de klas kletsen, helpen of op het plein spelen. Thuis vertelde ze dan dat ze van mij het rekenen af had moeten maken en was zo'n dramaqueen dat haar moeder haar op haar woord geloofde omdat ze er ook nog eens zielig bij ging huilen. Jammer dat die moeder niet veel eerder navraag bij mij had gedaan. Dit had een hoop ellende voorkomen. Ik zeg niet dat jouw zoon ook zo doet, maar het kan dus heel verhelderend zijn om het even bij de juf na te vragen!
Bedankt voor jullie reacties! Ik heb zelf het idee dat mijn zoontje niet iets verzonnen heeft. Hij heeft niet echt de fantasie om zo'n verhaal te gaan verzinnen. Eén van mijn dochters zou dat wel doen en het nog iets meer dramatiseren Ik denk alleen wel dat hij het misschien iets zwaarder/erger opgevat heeft als dat de juf bedoeld heeft. Ik heb verder geen waardeoordeel gegeven , want ik waak er altijd voor om mijn mening over juf/meester te geven tegen mijn kind. Ik heb wel wat opties genoemd waarom de juf zo gereageerd zou kunnen hebben (ze had een aanrijding gehad met een scooter die dag, er was een ander lastig voorval geweest in de klas) Mijn zoontje begreep dat ook, maar vond het gewoon moeilijk (en niet eerlijk) dat hij weggestuurd werd en twee anderen niet. Ik ga er nog even over nadenken of ik het bespreekbaar ga maken. Aan de ene kant vind ik dat mijn zoontje ook moet leren om met teleurstellingen om te gaan. En dat hij ook moet proberen om op een nette manier dit te bespreken met de juf. Aan de andere kant ben ik ook wel een beetje nieuwsgierig naar het verhaal van de juf. Ik ga er nog maar eens over nadenken
Even van het positiefst uit gaan. Misschien waren dit twee meisjes die al mochten en vroegen ze of ze konden beginnen. Maar dat weet je pas als je het gesprek aan gaat.