Een aantal weken geleden zaten mijn man en ik te filosoferen waar we zouden willen wonen in Nederland als we verder nergens echt rekening mee hoefden te houden. Ikzelf heb niet een hele sterke mening, ben tevreden met waar ik nu woon, maar zou ook waarschijnlijk op andere plekken kunnen aarden. Mijn man heeft wel echt een voorkeur voor een stad ongeveer 100 km bij onze huidige woonplaats vandaan. Het is in de buurt van waar hij is opgegroeid, de stad waar wij zijn getrouwd en wat centraler gelegen dan onze huidige woonplaats. Gisteren zag ik op een website specifiek gericht op mijn werk/functie een vacature in de stad waar mijn man wil wonen. Het sluit fantastisch aan bij mijn wensen, een stap hoger dan mijn huidige baan en sluit goed aan bij mijn kennis en vaardigheden. Daarnaast zijn er niet ontzettend veel vacatures in mijn sector en ook nog in mijn regio. Ik benoemde dit thuis eigenlijk terloops tegen mijn man en hij reageerde heel serieus dat hij vindt dat ik zou moeten solliciteren. Hij vindt het echt een goed idee om daar naartoe te gaan, denkt (en dat is waarschijnlijk wel reëel) dat er ook meer mogelijkheden zijn voor hem. Maar dat betekent wel onze kinderen hun leven compleet overhoop gooien. De oudste ving wat op, dus gewoon rustig verteld dat we wat aan het filosoferen waren en binnen de kortste keren zaten beide heren hard te huilen omdat ze niet bij hun vriendjes en vertrouwde omgeving weg willen. Ik twijfel dus ontzettend of dit plan slim en uitvoerbaar is. Het betekent ons huis verkopen, ander huis kopen (op een tijdelijk contract), andere school zoeken en dat allemaal in korte tijd. Er zijn wel oplossingen (tijdelijk bij schoonouders, huren), maar alsnog, het is nogal een stap. Wie heeft zo'n stap wel eens gemaakt? Hoe beviel het? Wat is er ontzettend mee of tegen gevallen? Ik vind dat als ik solliciteer dat ik ook serieus moet zijn, ik werk in een klein wereldje, dus moet voorzichtig zijn met mijn reputatie en kan niet andermans tijd verdoen op basis van een vaag idee. Daarom wil ik deze keuze (zowel wel solliciteren als niet solliciteren) goed doordacht hebben en hoor ik graag ervaringen.
Ik heb zelf zo'n stap nooit gezet... maar mijn ouders wel. Ik ben dus zo'n kind dat vanwege een leukere/betere baan van mijn vader 130 km verderop is gaan wonen. Ik was 6 jaar, mijn broer 8 jaar. We hebben 4 wkn op een camping gestaan (zomervakantie was het toen) zo dicht bij de stad waar mijn vader al begon met zijn werk. Daarna hebben we een half jaar in een flatje gehuurd gezeten, tot de overdracht van sleutel van nieuwe huis. We gingen wel al naar de buurtschool bij ons nieuwe huis, in het begin (vanuit flatje) moest mijn moeder een stuk rijden om ons te brengen. Na de verhuizing kon ik al snel lopend naar school. Mijn moeder heeft altijd gezegd dat het haar is tegengevallen hoe veel moeite wij hadden met de overstap, ze had de impact daarvan onderschat. Er zijn idd aardig wat tranen gevloeid om mijn 'beste' vriendinnetjes, maar eerlijk? Ik denk dat ik al snel weer vergeten was , uit het oog, uit het hart, nieuwe klas, nieuwe vriendinnetjes... Mijn broer hetzelfde. Nu als volwassene kan ik me er nauwelijks iets van herinneren dat ik ooit voor mijn 6e ergens anders heb gewoond ... (heb er zeker niets aan overgehouden ) Het eerste jaar zal wel pittig geweest zijn voor het hele gezin, maar het went. Er vanuit gaande dat je nog wel minstens 30 werkende jaren voor je hebt, mag je ook best aan je eigen loopbaan denken. Je kinderen zullen misschien niet staan te springen en ook boos/verdrietig zijn, maar dat zal van voorbijgaande aard zijn. En de praktische zaken zijn vreten energie, maar zijn altijd wel op te lossen. Dus als jullie (beide) enthousiast worden van het idee, dan zou ik er voor gaan...
Wat leuk om van de andere kant te horen! Ik ben zelf ook zo'n kind, mijn ouders zijn twee keer verhuisd, zelfs naar het buitenland. En dat maakt mij ergens ook wat angstig. Ik vond de eerste verhuizing (naar buitenland) heftig maar uiteindelijk prettig. De verhuizing daarna (terug naar Nederland) was vreselijk. Maar mijn ouders hebben niet zo'n handige keuze gemaakt, van een grote stad naar een klein dorpje met grote sociale controle, waar mijn vader de baas werd van de vaders van de helft van mijn klasgenootjes. Achteraf zouden ze dat ook anders hebben gefaan. Maar inderdaad de keuze voor werk is soms ook gewoon de juiste, pfff, blijft lastig.
Mijn man is als 9-jarige van de ene naar de andere kant van het land verhuisd. In het begin was dit echt wel even wennen, mede door een niet zo leuke school & buurt met weinig kinderen. Maar ze hebben allemaal redelijk vlot hun draai gevonden. Hij heeft nog steeds een vriendengroep van de voetbal hier en anders had hij mij nooit leren kennen Ik denk dat je hierin ook best aan jezelf mag denken. Stel je wilt binnen je eigen stad verhuizen naar een groter/beter/mooier huis. En dan zouden je kinderen ook naar een andere school moeten. Vaak zie je je oude vriendjes nog een jaar, daarna zijn er nieuwe. Ook als ze wel dichterbij wonen. Het zal echt wel even lastig zijn. Maar uiteindelijk zal het vast wel loslopen
Onze ervaring (verhuizing naar het buitenland) is dat het afscheid zelf moeilijk is, maar dat vriendjes enzo al snel "vergeten" zijn zodra de kinderen een beetje gewend zijn op de nieuwe plek. Alsof de vriendjes echt bij de oude woonplaats horen, en ook wel een beetje "uit het oog uit het hart"... Natuurlijk doet zo'n overgang best heel wat met een kind, ook qua onderliggende spanning die ze misschien niet direct uiten door te huilen of uit te spreken dat ze hun vriendjes missen. Maar voor zover wij nu kunnen inschatten, rollen ze er vrij soepel doorheen.
Ik heb zon stap gezet voor dat de kinderen er waren.... van Alkmaar naar net over de grens bij Venlo in Duitsland. Paar jaar geleden naar Venlo verhuisd waar ik goed heb kunnen aarden. Geen ervaring met kids
Ik denk dat het er ook heel erg aan ligt hoe je bent. Mijn man is meerdere keren verhuisd als kind en heeft dat als prima ervaren. Voor met name onze oudste zou het rampzalig zijn denk. Het is al een vreselijk onzeker kind en dan in 1 klap weg uit haat vertrouwde omgeving...
Dat vind ik inderdaad lastig. Hoewel de middelste het meest van streek was door het idee van vriendjes kwijtraken, is hij dusdanig makkelijk dat hij overal wel kan aarden. De oudste is echter een heel ander verhaal, daar kan het positief uitwerken als we de juiste school kunnen vinden, maar een verkeerde keuze qua school zou rampzalig zijn, hij is te gevoelig.
Wij zijn voor werk verhuisd naar de andere kant van het land En wij zijn weer terug gekomen na een jaar. Ik voelde mij er zo niet thuis en uiteindelijk was het gras absoluut niet groener aan de overkant. Onze dochter was nog jong dus die heeft er niks van meegekregen. De reden dat wij het gingen doen was omdat we anders gingen denken wat als. En als ze ouder was geweest had ik het niet gedaan. Wij zijn nu weer een paar maanden terug en ik voel mij hier beter dan ooit. Je mag mij best een pb sturen hoe wij het georganiseerd enzo hebben als je wil.
Waarom voelde je er niet thuis en kende je je nieuwe stad al echt? Ik ben zelf heel vaak verhuisd en alle keuzes die ik als volwassene heb gemaakt heb ik geen spijt van. Ik kende de stad waar ik nu woon alleen van winkelen als jong meisje, maar vind het hier heel fijn. Mijn man staat er hetzelfde in, maar hij heeft wel de wens om terug te gaan naar gebied dat hij beter kent. Maar ik denk heel erg, je kan niet terug naar je verleden, dus kijkt hij niet te rooskleurig?
Na ja dat moest ook wel! Ik had de “weddenschap” verloren en mijn man mocht toen de naam uitkiezen.... hij zelf heet Sjraar dus ja.... dat
Dat denk ik ook, het kan zo per kind verschillen. Denk dat onze jongste er ook best veel moeite mee zou hebben, die houdt niet zo van veranderingen. Ik ben zelf net voor ik 7 werd van Friesland naar midden Nederland verhuisd en al was ik best een verlegen kind, ik had zo mijn draai gevonden. Vond het wel leuk hoor, een nieuwe slaapkamer, had snel nieuwe vriendinnen en genoeg buurkinderen om mee te spelen. Mijn middelste zus vond het ook wel best, maar wel iets minder en mijn oudste zus zat in groep 8 en daar kom je toch wat moeilijker tussen, die had er meer moeite mee. Ben overigens na mijn achttiende nog een aantal keer verhuisd, ook in het buitenland gewoond enz. Ik heb totaal geen moeite met veranderingen, ook niet van werk enzo, maar voor mijn kinderen blijven we wel hier in de buurt, zodat ze hun school hier af kunnen maken.