@Milla - Ik vind het een heeeeeeel mooi gedichtje... Het zegt precies wat het inhoudt... en toch blijft het privé voor jezelf! Ik vind ook idd dat het goed is om het wel met anderen te delen zodat ze begrip op kunnen brengen en weten waar jullie mee bezig zijn... Als je dan een keer verdrietig bent... kunnen ze snappen waarom! Ik ben het met je eens dat details niet hoeven... mag wel natuurlijk... Dat is ieder voorzich... Ik ben nl. vrij open, maar vertel ook niet van de hoed en de rand hoor Er zijn dingen die echt bij mij horen... en niet bij een ander... Omdat ik alleenstaand ben is het wel lekker om het te kunnen delen met anderen... Wanneer je niet steeds geconfronteerd wil worden met vragen etc. zou je bijvoorbeeld een hyvespagina of een andere pagina speciaal voor je kinderwens aan kunnen maken waarop je een soort van dagboek bij houdt... Hierop kun je dan vertellen wat jij kwijt wilt en meer niet... Bekenden en familie etc. waarvan je wilt dat ze het lezen kun je lid laten worden en als je evt. met een wachtwoord gaat werken een wachtwoord geven. Je kan dan bijv. tegen ze zeggen... wat daarop te lezen is willen we kwijt... de rest houden we liever voor ons zelf... Zo blijf je de regie in handen houden. Ideetje misschien?
Dank je voor je reactie, heel lief. IK heb inmiddels al een tijd een anoniem weblog, klik maar eens op het knopje website onder mijn bericht. Ik neem aan dat je zoiets bedoeld?
@Milla - jaaa dat is wat ik bedoel hihihi... Je hebt dus al een pagina... Ik zou zeggen... laat de mensen die geïnteresseerd zijn dit lezen... en je bent klaar En ik hoop natuurlijk voor jullie dat het heeeeel snel zal lukken! Ja ik was degene die Tarotkaarten legt (legde) en pendelt (pendelde)... Even een tijdje niet
Heb me altijd afgevraagd hoe het verder met je zou zijn gegaan, super om te zien dat je nu zwanger bent!
Natuurlijk is het niets om je voor te schamen. Maar soms heb ik dat gevoel wel. Het is allemaal heel persoonlijk vind ik. Het gaat toch over de zaadjes van je man, je eigen cyclus, je sexleven of dat je weer met de billen bloot moet bij de fert.arts. Ik woon in een dorp waar veel mensen elkaar kennen en over elkaar praten en ik wil niet dat iedereen elkaar aanstoot als ik langsloop van he zie je zij loopt in de MMM omdat het bij hun zelf niet lukt. Nu overdrijf ik misschien een beetje maar dat bedoel ik zeg maar met 'stempel'. mensen hebben snel hun mening klaar. En daarom vind ik het 'spannend'dat straks steeds meer mensen het weten, bij ons in het dorp loopt dat snel uit en dan krijg je van die vervelende vragen en daar kan ik tegenop zien. Sommige mensen zijn zo ontactisch. Waarschijnlijk maak ik mezelf alleen gek met het idee....maar dat gevoel heb ik gewoon af en toe een beetje.
Heel herkenbaar ja. Hier ook het ons kent ons dorp met de snelle praatjes. And bad news travels fast.. Als ik gewoon zeker wist dat wij samen kids kunnen krijgen, dan was het wel/niet vertellen dilemma al een stuk makkelijker. Maar ik wil gewoon niet dat ze later dus naar mijn kind gaan staan wijzen van: joh dies van een andere vent, want haar/zijn vader is onvruchtbaar. Het is niet dat ik me schaam, maar het is gewoon iets wat anderen niks aan gaat.
Bij mij is het een en ander juist averechts gaan werken... Wij hadden de wens toen we startten met onze pogingen zwanger te worden om dat voor ons zelf te houden. Alleen een paar hele dierbare vrienden wisten het, verder niemand. Na een paar maanden werd ik zwanger, wat (zoals jij weet Milla) eindigde in een missed abortion bij ongeveer 11 weken. Vanaf dat moment wist natuurlijk heel mijn omgeving dat we aan het werken waren aan onze kinderwens. Langzaam aan kwamen we steeds dieper in de medische molen. Omdat iedereen wist dat we wegens medische redenen van mijn vriend niet eenvoudig zwanger konden worden, werd er veelvuldig uit goede bedoelingen geïnformeerd naar hoe het ging. Tja, dat ik daar altijd naar eer en geweten antwoord op gaf is achteraf niet altijd handig geweest. Kortom, de door ons zo gekoestere wens om de weg naar een zwangerschap voor onszelf te houden, brokkelde stukje bij beetje af, tot voor mijn gevoel iedereen tot op de dag nauwkeurig wist wanneer ik ongesteld moest worden. Na een tweede miskraam zijn we vorige cyclus voor IUI gegaan. Ook nu wist iedereen (ook op het werk, je kunt er bijna niet omheen om te vertellen dat je met IUI bezig bent) waar we stonden in het traject. Vorige week bleek dat onze eerste IUI niet gelukt is helaas. Ik was zelf natuurlijk erg teleurgesteld, maar na een paar uur trok ik het al weer prima. Helaas merk ik nu dat doordat iedereen het weet, het er niet per definitie eenvoudiger op wordt; als je zelf over de eerste teleurstelling heen bent, moet je het (voor je gevoel) nog 100 mensen gaan vertellen, die dan stuk voor stuk goedbedoeld met je meeleven en vertellen hoe erg alles toch wel niet is. En voor mij werkt dat heel erg in de hand dat ik dan nog méér in de put raak, hoe meer ik stil sta bij het feit dat het allemaal niet van een leien dakje gaat, hoe moeilijker ik het vind. Dus... wij hebben vorige week aan iedereen gevraagd of ze onze wens willen respecteren door niet meer te informeren naar hoe het gaat met onze pogingen een kindje te krijgen. We hebben gezegd dat we zelf wel aangeven waar we staan, en we delen het het liefst alleen nog met elkaar en de mensen die héél dicht bij ons staan. X
Heel slim Meisje, het is ook moeilijk om het goed verborgen te houden, maar ik vind dat je het heel goed hebt opgelost! Ik ben nu zo open dat iedereen mag weten dat wij een derde kinderwens hebben en dat het niet vanzelf gaat, alleen verder weet niemand de details in welk stadia van een cyclus wij zitten, behalve dan een paar naaste vriendinnen en mijn moeder aan wie ik het url van mijn weblog heb gegeven. Als mensen vragen stellen zeg ik gewoon dat ik wel eicellen heb maar dat die niet uitzichzelf groeien en springen waardoor ik hormonen krijg, sommige vragen daarna door naar hoe het gegaan is met de andere kinderen maar meestal is dat voldoende.
ik ben blij dat ik het gelijk verteld heb aan directe familie en vrienden , daardoor begrijpen ze nu na 2 en een half jaar ook hoe de situatie nu is en heb ik nooit hoeven liegen en altijd kunnen zeggen hoe ik me voel en daar ben ik wel blij om
Ook ik heb het verteld aan mijn naaste familie. Jammer genoeg werd het doorgeklept waardoor ook tantes en ooms het wisten. Een paar maanden geleden heb ik het aan een collega verteld en ook aan mijn baas. Dit heeft compleet averechts gewerkt. Mijn baas zegt wel begrip te hebben voor mijn situatie. tenminste toen, maar nu gooit hij het iver een andere boeg en zegt dat er geen 'vruchtbare samenwerking" meer mogelijk is in de toekomst en dat hij er weinig vertrouwen meer in heeft aangezien de functie zwaarder is geworden. We lopen nu in een ontbindingsprocedure bij de kantonrechter.. Mijn eerstvolgende werkgever zal ik absoluut niets vertellen! Mijn familie heb ik ook gevraagd om mij niet bij elke verjaardag te vragen hoe ver we zijn.. Dat werkt nu het beste voor ons eigen gemoed. Liefs, Kuitje
wat vervelend voor je zeg dat het zo verkeerd uit pakt allemaal. mijn man is vorig jaar verandert van baas en heeft toen gelijk aangegeven waar we mee bezig zijn, ook omdat we toen al in het ziekenhuis liepen en er dus wel eens vrij gevraagd moest worden daarvoor, maar gelukkig reageerde hij heel positief en is het nu ook nog steeds geen probleem als die vrij moet vragen . mijn man houd hem daarom ook gewoon op de hoogte. het scheelt misschien dat zijn baas toen net een kleine had en inmiddels zijn 2de verwacht. zelf werk ik 2 ochtende als huishoudelijke hulp. allebij de adressen zijn ook op de hoogte en zijn gelukkig alleen maar meegaand.