Hoi Ik weet niet goed waar ik dit moet plaatsen, maar ik voel me een beetje down doordat ik aan men twee beste vriendinnen vertelde dat we graag zwanger willen worden, maar dat ze beide nogal negatief reageerde... Ik wil net dat mensen blij zijn met onze beslissing.. (of is dat egoistisch van me? Zijn er nog meisjes die mensen rondom hun hebben die niet akkoord zijn met jullie kinderwens? Hoe gaan jullie daar met om? Het geeft mij nu het gevoel dat ik beter gezwegen had tegen mijn vriendinnen... Groetjes, Eowynka
Hoe is jullie situatie? Toen mijn schoonzus vertelde dat ze een kindje wilden, kon ik ook niet echt blij reageren. Haar relatie was al jaren slecht, hun huis was gewoon al veel te klein, mede door hun huisdieren. Maar het is natuurlijk niet leuk om te horen, ik heb het toen ook niet gezegd, maar wel leuk gereageerd. Uiteindelijk is het belangrijkste dat jullie er zelf helemaal achterstaan, maar steun uit je omgeving is natuurlijk wel zo leuk. sterkte
Ja, men relatie heeft ook zijn ups and downs gekent, maar dat komt door dingen die gebeurde in het leven, ik heb in een depressie gezeten omwille van men verleden en dat was niet altijd even gemakkelijk voor men man.. Maar ben net een jaar en half in therapie geweest en voel me veel beter. En ja, het is misschien niet de perfecte moment, maar we wachten al lang tot het de goede moment is om aan kindjes te beginnen.. en die komt nooit, dus hebben we besloten om het nu te doen omdat we het beide heel graag willen en elkaar heel graag zien, we wonen nu ook nog wel te klein, maar he, ik ben nog niet eens zwanger en dus hebben we nog wel tijd nu om een nieuwe woonst te zoeken.. dus ik begrijp zeker de reactie van men vriendinnen, maar het voelt gewoon niet leuk aan, ik ben blij dat ze eerlijk zijn, maar ik wil dat zwanger zijn een leuke tijd word, iets wat ik men men vriendinnen kan delen... Dus ik snap ook jou wel met jou zus hoor... Is ze ondertussen bevallen en is alles goed gekomen met hun? Groetjes, Eowynka
Ik kan best begrijpen dat het vervelend is om zoiets te horen. Maar ik denk niet dat je vriendinnen het kwaad hebben bedoeld. Het is niet dat ze je het niet gunnen. Het is denk ik dat ze het beste voor jullie en jullie kindje willen. Je moet samen een goede basis hebben voor je aan kinderen begint, want het kind kiest niet waar het geboren wordt. Als jij en je vriend/man vinden dat jullie er klaar voor zijn dan is dat toch prima?
Ja daarin heb je wel gelijk, denk zeker niet dat ze het slecht bedoelt hebben. Ik weet zeker als ik een kindje krijg dat ik alles er aan zou doen om het een goede thuis te geven, ik ben me daar heel erg van bewust. Men man en ik willen al lang een kindje.. Dat is zeker het probleem niet Maar de perfecte moment om aan kindjes beginnen, bestaat die dan wel?
Er is volgens mij altijd wel een reden waardoor het moment niet perfect is. Het belangrijkste is dat er geen grote redenen zijn het niet te doen. De kleinere redenen moeten naar mijn mening niet alles tegenhouden.
Ok, daar ben ik het met je eens. maar vb is geen eigen huis hebben is dat een grote reden? Want dat is iets wat in het verleden ons tegenhield om aan kindjes te beginnen... En ja, ik ben het er zeker met eens als onze relatie niet goed zou zitten dat we niet aan kinderen moeten beginnen, maar dat is toch niet aan men vriendin om te oordelen of mijn relatie goed is of niet. Ok, we hadden in het verleden problemen, maar die zijn van de baan, we zijn weer helemaal gelukkig samen Ik wil niet negatief klinken hoor, ben gewoon emotioneel vandaag, ben iemand die verschrikkelijk veel last van PMS heeft en morgen of overmorgen moet ik ongesteld worden...
Nee hoor, ik kan me je frustratie goed voorstellen, het lijkt mij ook zeker niet leuk als mijn beste vriendin niet blij voor me is. Als je niet samen woont en dat ook nog niet van plan bent dan lijkt me dat een reden om nog niet aan kinderen te beginnen. Maar als je nu wel samen woont, je relatie stabiel is en je het financieel ook kan veroorloven (kinderen zijn duur), dan zou ik zeggen; Ga ervoor!
Fijn dat je me toch begrijpt We zijn al 6 jaar samen en een 2 jaar getrouwd.. En we zijn gelukkig samen. We zijn zeker niet rijk, en ben er me heel erg van bewust dat kinderen veel geld kosten, maar we zullen het zeker wel redden Ik ben nu wel nog werkloos, maar ben volop aan het zoeken naar een nieuwe job, en we zijn ook nog niet zwanger he, wie weet duurt dat nog een half jaar... En ja, misschien zou het verstandiger zijn eerst te wachten tot ik werk heb.. Maar ik geloof er in dat alles goed komt hoor. Misschien had ik eerst moeten wachten tot ik werk heb voor ik het haar vertelde, dan was haar reactie misschien anders geweest.. Maar ik dacht, ach ja, het is mijn vriendin ze zal het vast wel begrijpen.. Och ja, het is al avond, ben moe, emotioneel.. Morgen bekijk ik het misschien helemaal anders
Kinderen kosten geld, maar hoeveel, die keuze maak je zelf. Je kunt bijvoorbeeld een duur ledikant kopen maar ook 1 op mp of bij de ikea. Hier was ook niet iedereen positief, ook niet toen ik zwanger was, maar toen de baby er eenmaal was vond iedereen het toch wel leuk
Ik heb het gevoel dat je me begrijpt. Denk er net zo over, kindjes zijn duur, maar dat heb je ook een beetje zelf in de hand. En ik ben er zeker van dat alles wel goed komt. Ik ben eens nog niet zwanger, dus misschien duurt dat nog wel een half jaar en dan nog 9 maand zwanger zijn, dan zijn we al meer als een jaar verder eer het kindje er is.. Tegen dan kan ik al goed een eigen huisje gekocht hebben en een vaste job hebben Hoe ging jij er met om als mensen niet zo positief reageerde, liet je dat gewoon aan je voorbij gaan? Ben wel blij te horen dat eens het kindje er was iedereen het leuk vond. Dat hoop ik ook gewoon. Verder ga ik wel mijn mondje houden en het aan niemand meer vertellen tot ik echt zwanger ben.
Het belangrijkst is dat je er voor je kindje kunt zijn en liefde en verzorging kunt geven.. Ik heb al jaren therapie, slik al jaren medicijnen tegen mijn manisch depressiviteit en heb ook een lichtere vorm van borderline, allemaal dingetjes waardoor mensen hun twijfels hadden. Sommige mensen hebben een bepaald beeld voor ogen waarin mensen pas voor kinderen 'gaan' als ze zoveel jaar samenwonen, zoveel jaar getrouwd zijn en een goede baan hebben etc. Maar dat zijn allemaal geen benodigde vereisten. Heeft je man wel een vast inkomen, en jij een uitkering ofzo? Zou je het wel op moeten redden, straks krijg je ook kinderbijslag en kindgebonden budget bijv. Wat betreft te klein wonen, zolang er een bedje en een commode in jullie huis bijpast kan het wel, al is het fijner als je kindje straks een eigen kamer heeft. De eerste jaren hoeven kinderen ook helemaal niet duur te zijn, je hebt goedkope of tweedehands meubels, goedkope kleding etc. Als ze ouder worden wordt het wel wat duurder uiteraard maar tegen die tijd zal jullie inkomen ook vast wel toegenomen zijn he. Ik zou vragen aan je vriendinnen waarom ze zo negatief reageren. Anders zit jij er zo mee. Wie weet hebben ze nog helemaal niks met kinderen en heeft jouw persoonlijke situatie er niets mee te maken. Achteraf de mensen die niet zo positief bij mij reageerden, hadden dus gewoon helemaal niets met kinderen en konden zich het nog niet voorstellen om mij met een baby te zien. Toen de baby er was, was dat heel anders.. dan zien ze dat die kleine je gelukkig maakt en wat voor een schatje het is . Hier heb ik het toen maar gelaten voor wat het was, ik was toch 100% zeker van onze kinderwens en ja het was jammer, maar dat kon mijn gevoel erover niet veranderen. Jammer voor hen.
hier wel een zelfde schuitje.. bepaalde vriendinnen van mij vinden het helemaal niks.. weten dat we kinderen willen maar niet nu al en kuren kinderen af.. Althans, ze vinden da tmensen van 25 te jong zijn daar voor en eentje zei zelfs niet op visite te komen als ze zou weten dat er een baby zou gaan liggen janken.. leuk! Verder is hier niks bijzonders, relatie van 4 jaar, eigen huis, grote slaapkamers en tuin, een hond een vaste baan voor beide.. tja wat wil je nog meer... Uhh vriendinnen die je steunen?
Raar zeg bjanc - 25 is toch een normale leeftijd helemaal niet jong? Hoop dat ze straks bijdraaien! Op een gegeven moment moet het bij hen toch ook gaan rammelen.
Oh trouwens hier waren ook een paar stellen die nooit op kraambezoek zijn gekomen - we wisten gelijk wie onze vrienden waren. Die mensen hebben we nooit meer gezien!
Goeie morgen Ik heb echt het gevoel alsof je me begrijpt, ik herken mezelf in jou verhaal. Ik heb ook al vaak in therapie gezeten de voorbije tien jaar.. Maar daar is toch niks mis mee... Zelf heb ik ook al een eetprobleem gehad. Maar alles is aan de betere hand nu. Ik denk er net als jij over, dat het heel belangrijk is dat je er voor je kindje kan zijn, dat je het liefde kunt en verzorging kunt geven. En al die dingen zal ik 100% achter staan. Ik ben er van overtuigt dat ik een goede mama zal zijn Dat is echt zo he, dat mensen zo'n ideaal beeld hebben van hoe een leven moet zijn voor je aan kindjes begint, ik heb zelf ook zo heel lang rondgelopen met dat idee, maar het leven is helemaal niet perfect... En ik voel me er ook helemaal klaar voor, word binnen twee weekjes 28 jaar, men man is er 31.. dus daar aan ligt het niet, hij wil zelf ook heel graag kindjes. Men vriendin heeft het gewoon niet zo op men man.. Ze vind dat ik beter verdien dan hem.. Maar ik zie hem zo graag en weet zeker dat hij ook heel veel van me houd. We hebben samen al veel meegemaakt, maar dat is normaal, niet? Ale, ik bedoel maar, ik ben zeker in die tijd soms niet van de gemakkelijkste geweest, ik heb mijn problemen gehad, en hij heeft wel al die tijd bij me gebleven en me gesteunt, terwijl hij het soms ook niet meer wist hoe hij de dingen moest aanpakken, denk dat jij dat wel begrijpt he, hoe het is om depri te zijn en hoe andere daar met omgaan, vooral diegene die dicht bij je staan. Maar goed.. Genoeg gezeurt over mezelf Vandaag weer een nieuwe dag en ja, idd gewoon spijtig dat men vriendin zo reageerde.. Zoals jij al zei, jammer voor hen. En ik denk ook wel zoals bij jou, dat eens het kindje er is, en als ze zien hoe gelukkig mij dat maakt, dat ze dan misschien wel van gedacht veranderen.. Bedankt voor je verhaal hier te schrijven, dat heeft me al enorm geholpen
Ik vind dat bij 25 jaar je zeker niet meer te jong bent om kindjes te krijgen hoor En zeker niet in jou situatie, dat je een eigen huis hebt een een vaste baan en een stabiele relatie. Echt rot dat je vriendinnen zo'n gemene dingen zeide.. Die zijn het niet waard dat ze jou vrienden mogen zijn
Dan ben je echt al beter af zonder die mensen in je leven En dan ben je enkel omringt door de mensen die je echt graag zien en het goed met je menen.
Er is eigenlijk nooit een goed moment. Er kan altijd wel wat gebeuren. Wij zijn 6 jaar bezig geweest. En eindelijk was ik van baan veranderd, Manlief ook allebei geen vast contract. Met de liefde Zit het wel helemaal super. Dus ik zal zeggen als het goed voelt moet je het gewoon doen en er van genieten en het komt vast goed, SUcces.
Yep, ik had onlangs een vriendin die mij compleet ongevraagd haar mening vertelde over onze kinderwens. Ze vond het onverstandig en we zijn er in haar ogen nog lang niet aan toe en beseffen niet waar we aan beginnen. Ik was er kapot van.. en eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik haar nu ooit nog moet gaan vertellen dat ik zwanger ben. Een blijde reactie zou in mijn ogen niet meer oprecht zijn. Maar misschien zie ik het wat zwart-wit. Luister naar je gevoel en maak voor jezelf de keuze met je lief. Het is niet aan een ander om te oordelen over hoe jij je leven inricht!