Amai seg, dat is wel bot van haar.. kan ik goed geloven dat je daar kapto van was.. Komt hard aan zo'n dingen he. Vind niet dat je te zwart-wit kijkt hoor, ik begrijp je net heel goed.
klopt, was ook echt niet tof van hen.. Degene die dat zei is er carierre gericht. Tja een paar andere meiden zijn vooral bezig met het vinden en uitproberen van allerlei mannen, dus totaaaal nog niet met dit soort dingen bezig... maar ja..
Ja dat is zo he, mensen die carierre gericht zijn, die willen niet echt kinderen, of die beginnen er pas heel laat aan.. Zoals mijn broer zijn vriendin, zij is advocate en wil dus geen kinderen, Terwijl mijn broer wel kinderen wil.. vind ik erg voor hem. Idd, meisjes die nog niet de ware zijn tegengekomen, die zijn dus ook nog niet bezig met kindjes Dan mogen wij van geluk spreken he
Uit eindelijk draait het er om hoe JIJ en je partner er over denken en voelen! Tuurlijk zijn vrienden belangrijk in je leven, maar de liefde voor je kind, die is onvoorwaardelijk! En tja, als mijn vrienden het in een negatief daglicht zouden willen stellen, dan draai ik ze gewoon de rug toe. Misschien ben ik daar keihard en vrij gemakkelijk in, maar het is mijn geluk dat telt.
Dat komt misschien wel hard over wat je zegt, maar ik kan me daar wel in vinden, zo'n dingen gaan dan ook soms door men gedachte..
Klopt ook, ik ben onder tussen zo ver dat ik zoiets heb van, de mensen die blijven zijn welkom, de mensen die niet meer blijven zijn onze vriendschap niet waard. MEnsen die ons voor gek verklaren en niet kunnen steunen, tja, ook die zitten niet op onze golflengte en kunne beter naar een andere vriend(in) zoeken..
de mensen die het bij mij weten reageerde positief ben bang dat als ik het mijn schoonvader vertel hij iets minder positief reageert die is al vanaf het begin van de relatie tussen mij en zijn zoon er al op tegen dat we een relatie hebben laat staan dat we hem kleinkinderen gaan geven denk dat hij echt niet blij word
Vervelend hoor als vriendinnen zo reageren. Maar ik zou zelf wel hebben gevraagd waarom ze zo reageren. Je kunt het wel voor ze in gaan vullen, maar waarom niet gewoon vragen? Als je goede vriendinnen bent dan kan dat toch gewoon? Ik zou trouwens een beetje voorzichtig zijn met uitspraken als: mensen die carierre gericht zijn, die willen niet echt kinderen Dat kan mensen behoorlijk kwetsen, net zoals het jou kwetst dat mensen jou niet begrijpen. Een carierre en kinderen kan mijn inziens gewoon samen gaan.
Dat moet ook niet echt makkelijk voor je zijn als je schoonvader zelfs al iets tegen jullie relatie heeft. Maar als het je hoop geeft, mijn grootouders waren vroeger ook tegen men vader. Mama is er dan toch met getrouwd en een jaar later was ik er al, eens ik en men broer geboren waren, ging alles veel beter tussen men grootouders en men vader en hebben ze hem aanvaard dus wie weet dat eens jullie kindje geboren is, dat hij nog bijdraait.
Hoi Tara, Ik weet waarom ze zo reageerde, ze moet gewoon niet van men vriend hebben.. En een kind zou ons voor eeuwig aan elkaar binden en dat wil zij niet, ze vind dat ik recht in men ongeluk loop als ik met hem een kind zou krijgen.. Langs één kant heb je misschien wel gelijk dat het misschien kwetsend kan overkomen bij andere die wel een carierre en een kind willen. Daar had ik nog niet echt over nagedacht, sorry daarvoor. Tuurlijk is dat mogelijk dat die twee dingen wel samen kunnen gaan. Maar langs de andere kant heb ik soms wel een beetje men bedenkingen daarbij, ik veroordeel mensen niet die dat willen he. Maar kan je dan wel er genoeg zijn voor je kind als je een carriere hebt? Ik vind zeker niet dat vrouwen hun job moeten opzeggen als ze een kind willen, maar mensen die echt een grote carriere willen, die werken vaak wel meer dan de normale kantooruren. Zelf wil ik graag halftijds werken als ik een kindje heb, zeker in het begin als het kindje nog klein is. Maar begrijp me niet verkeerd he, ik bedoel hier helemaal niets mis mee hoor Uiteindelijk heeft iedereen zijn leven en is iedereen anders (gelukkig maar, het zou een gekke wereld zijn als iedereen hetzelfde was) Groetjes, Eowynka
Net zoals jij bedenkingen hebt bij mensen met een carriere en kinderen, trek ik mijn wenkbrauwen op bij een paar dingen die jij over jezelf vertelt (werkloos, een te kleine woning, niet zo lang geleden (denk ik, ik zie niet hoe lang geleden het is) depressief en in therapie geweest, niet zo lang geleden relatieproblemen gehad). Maar net zoals ik 'gewoon' voor mijn kinderwens ben gegaan in combinatie met mijn carriere, moeten jullie ook gewoon doen wat voor jullie het beste voelt. Ik ken je niet, je zult zelf het beste weten of het nu verstandig is of niet, en of je een kind genoeg te bieden hebt voor de komende 20 jaar. Als het échte vriendinnen van je zijn, zou ik een goed gesprek met hen aangaan. Liefst één op één. Als ze echte vriendinnen zijn, zien ze misschien dingen die jij nu even niet ziet. Misschien heeft een van hen wel een heel goed punt, of een terechte zorg. Luister ernaar, en trek je eigen plan. Veel geluk gewenst.
Hey, Ik begrijp je wel hoor. En ik hen misschien te snel geweest om zo men oordeel uit te spreken. Maar je hebt soms niet de keuze hoe je leven draait he, dingen die ik meegemaakt heb als kind, daar kan ik niets aan veranderen. Dus wilt dat dan zeggen dat mensen die depri zijn geweest en daardoor niet kunnen werken hebben geen recht hebben op een kind? Ik weet wel dat je dat niet zegt of bedoelt hoor, maar iedereen heeft zo zijn eigen denken natuurlijk over dat soort dingen. Ik ken jou ook niet en ik weet natuurlijk ook niet wat jij al allemaal meemaakte in jou leven. Ik denk wel dat ik een kind genoeg te bieden heb voor de komende 20 jaar. We gaan verhuizen en voor wie wil werken is er altijd werk. Dus ik zie daar echt geen probleem in. Ik moet geen millioenen op mijn rekening hebben alvores daar aan te beginnen, toch? En relatieproblemen is een groot woord, af en toe eens woorden hebben betekent toch niet dat je een slechte relatie hebt.
Wat vervelend voor je! En ik denk ook dat je vriendinnen het niet verkeerd bedoelen maar het is wel super verevelend! Het is jullie leven en jullie kunnen zelf het best zien of dit het moment is! Je bent immers geen verantwoording verschuldigd aan je vriendinnen!! Succes!
Als ik zou zeggen dat iemand die depri is geweest en daardoor niet heeft kunnen werken, geen kinderen mag, dan had ik er zelf ook nooit aan mogen beginnen. Maar het heeft bij mij lang geduurd om er van te herstellen, voor zover je dat ooit echt zult zijn. Ik blijf bang voor terugval, en heb daarover vaak gesproken met m'n huisarts. Toen ik begon aan kinderen, had ik er zelf vertrouwen in dat ik weer echt stevig op beide benen stond. Dat was zo'n 5 jaar na het afronden van de therapie en ruim 5 jaar nadat ik weer terug aan het werk was gegaan. Je begon zelf over problemen in je relatie, hoe zwaar die waren weet ik niet. Maar een vriendin zegt niet zomaar dat ze het niet ziet zitten tussen jou en je man, lijkt me. Ik zou in elk geval willen weten waarom ze dat zegt. En voor de rest blijf ik bij wat ik heb gezegd: jij weet of het een goed idee voor je is, ik niet.
Dag Bri, Ik zei niet dat jij dat zei he In therapie gaan is heel zwaar, ik heb een hele moeilijke periode doorgemaakt toen. Men echtgenoot heeft me vaak door dik en dun gesteunt, maar ik kan heel goed begrijpen dat het niet altijd makkelijk voor hem geweest is. En soms heeft dat idd tot momenten geleid dat het wat slechter ging tussen ons. Maar ik neem hem dat niet kwalijk, hij is ook maar een mens, en hoeveel kan iemand verdragen... Al bij al zou iemand anders me al lang laten zitten hebben. En hij houd nog steeds heel erg veel van me en ik ook van hem. Het is geloof ik een beetje men eigen schuld dat men vriendin denkt dat hij niet goed bij me past. Want toen we woorden hadden prate ik daar met haar over.. En zoals iedereen weet worden er vaak dingen overdreven of dingen gezegt die je alleen maar zegt om te kwetsen als je boos bent.. Het ding is dan ook nog eens dat ik en men echtgenoot beide een heel koppig karakter hebben. En als er dan eens woorden zijn, dan geeft geen van beide toe... Wat kinderachtig is natuurlijk. Verder voel ik me helemaal klaar voor een kind en denk ik wel stabiel genoeg te zijn. Ik heb ook vaak bang voor een terugval gehad. Maar ik denk dat een kind mij zo gelukkig zal maken, dat dit me alleen maar sterker maakt en misschien denk je nu wel dat ik niet weet waarover ik spreek en dat is ook zo, ik heb geen kind en kan me alleen maar inbeelden hoe dat zou zijn. Maar toen ik dat aan men therapeut vertelde, dat ik graag een kind wil, dan leek dat haar wel een goed idee. Mijn depressie kwam deels ook door dat ik die thuiselijke warmte mis omdat men moeder me in den tijd achtergelaten heeft. (ik ga niet heel men leven op internet zetten) Maar ik denk net door men eigen gezinnetje te hebben, dat ik dan pas men verleden achter me kan laten. En dat is zeker niet de enige reden waarom ik een kind wil hoor. Ik voel me er ook gewoon klaar voor, ik voel me een geboren moedertje Ik weet heel erg zeker dat ik 200% men best zal doen dat men kind een goede thuis heeft en niets te kort komt. Het is zoals je zegt, het is onze beslissing. Maar toen ik dit onderwerp opende, voelde ik me gewoon heel erg down, heb gewoon erg veel last van pms en als het dan zo'n dag of twee voor ik ongesteld word is. dan zou ik soms wel kunnen huilen met alles... Dan ben ik gewoon heel erg emotioneel. En toen wou ik er gewoon met iemand over kunnen praten. Groetjes, Eowynka
Zo te lezen hebben jullie je beslissing gemaakt, en dat is goed. Niemand anders kan of mag dat voor jullie doen. Je zou er ook voor kunnen kiezen eerst een tijdje gelukkig te zijn met z'n tweeën, na zo'n moeilijke tijd, maar hoe lang dat tijdje moet duren weet ook niemand. Misschien is dat tijdje al geweest en zijn jullie eraan toe om gelukkig te zijn met z'n drieën. Realiseer je alleen één ding: je kind gaat nooit goed maken wat je in je eigen jeugd tekort bent gekomen. Daar moet je volgens mij eerst vrede mee gesloten hebben, voordat je een nieuw leven op de wereld zet. En niet verkeerd begrijpen: ik zeg niet dat je daar nog geen vrede mee hebt. Misschien heb je het al achter je gelaten. Joh, als het voor jullie nu goed voelt, moeten jullie er gewoon voor gaan. Veel geluk!
Daar heb je idd gelijk in, een kind kan nooit goed maken wat ik als kind tekort ben gekomen. En ik heb dat misschien nog niet 100% achter me gelaten. Maar ik heb er al meer vrede mee dan 5 jaar geleden. Ik realiseer mij dat ook wel. Thanks Groetjes, Eowynka