@Yinxy, bedankt voor het delen van je verhaal. Ook jij hebt een heftige tijd achter de rug lees ik al wel. Wat rot dat je dit mee moest maken. Ik hoop dat jullie dan eindelijk snel het kindje zullen krijgen waar je al zo lang naar verlangt! Ik begrijp wat je bedoelt. Tot voor kort was er ook niets aan de hand bij me. Heb al een lange, stabiele relatie, een koophuis, beide een baan en erg gelukkig. Niets stond ons nog in de weg, dus vandaar de keuze om voor een kindje te gaan. De paniekaanvallen zijn van de laatste tijd en pas sinds een korte periode, daarvoor ben ik nooit echt angstig geweest, vandaar dat ik het zo vervelend vind dat dit juist nú op komt spelen. (Hoewel de tijd nooit goed is natuurlijk ).
Lieve Fizzy, Hier even de andere kant van iemand in hetzelfde schuitje. De meeste meiden raden het je af zie ik, logisch. Maar ieder mens is anders en iedereen kan voor zichzelf het beste bepalen of ze sterk genoeg is een. Zwangerschap aan te gaan. In principe zal de natuur je niet zwanger laten worden als je lichaam het niet aan kan. Hier mijn verhaal. Ik zit in het zelfde schuitje als jou, ik zit op dit moment overspannen thuis, sinds zes weken (uiteraard speelde het ervoor ook al wel voor ik aan de bel trok) Ik loop inmiddels bij een psycholoog en ben nu een half jaar bezig met zwanger raken. Ook mijn ha raadde me aan te stoppen met zwanger worden op dit moment. Ze begon ook over medicijnen. Maar die heb ik geweigerd, met de simpele reden dat ik al twee keer eerder dit heb meegemaakt (tien en vijf jaar geleden) en er altijd met hulp van de psycholoog en mijn man zelf uit ben gekomen binnen een paar maanden. Mijn man is scheikundige en vind de bijwerkingen van de antidepressiva niet opwegen tegen de voordelen en daar geef ik hem gelijk in. ( ik zeg hiermee niet dat niemand ze moet nemen, in sommige gevallen kunnen ze wel degelijk werken, maar voor mij zou dit de laatste stap zijn en zeker niet de eerste!) daarnaast, wij hebben besloten onze wens voor een derde kindje hierdoor niet te stoppen en wij gaan dus door. Ik wijt mijn toestand zelfs voor een deel aan het feit dat het nog niet gelukt is. Elke maand weer de teleurstelling gaat je niet in de koude kleren zitten, helaas had ik dit nl niet verwacht, omdat het bij de eerste twee in ronde 1 raak was, beetje naïef dus, maar ja wat ga je anders denken als het vorige keren zo snel ging. Het verschil tussen jou en mij is dus weldat ik al twee kinderen heb en dus weet hoe zwaar een zwangerschap, bevalling en de periode erna kan zijn. Ik kan dus wel een beetje bepalen of ik het aan kan of niet en ik denk zelfs dat ik me beter zal voelen als ik eindelijk een positieve test in handen heb! (helaas zal deze ronde weer mislukt zijn, want ik heb al erge ongikrampen en beetje bloed helaas) bovendien vond ik mijn zwangerschappen heerlijk! De eerste bevalling was ook volgens het boekje, de tweede wat minder, maar voor mij was de eerste periode na de bevalling met het slaapgebrek eigenlijk het zwaarst, maar door je baby ga je gewoon door je hebt dan namelijk zoveel liefde te geven . Waarom ik mijn verhaal aan jou vertel is omdat ik je naast alle 'wacht ermee' verhalen ook de andere kant wil vertellen. Jij weet hoe sterk je bent en of je het aan kunt en zult het samen met je man zelf moeten bepalen! Want zoals je al schrijft, zo is er altijd wel wat. Mijn psycholoog (vrouw met drie kinderen) werd trouwens boos toen ik vertelde dat mijn HA had gezegd onze wens voor een kindje voorlopig te laten varen! Ook zei vond dat dat niet aan haar is en ik geef haar groot gelijk. Je ha hoort hooguit vijf minuten je verhaal aan en kent je verder nauwelijks, dus hoe kan hij bepalen dat je je kinderwens maar even moet laten schieten. Hoe dan ook ieder verhaal van burnout/ depressie en overspannenheid is anders, maar laat niemand voor jou bepalen wat je wel of niet moet doen, dat bepalen jullie zelf! En wat de medicijnen betreft, ook dat moet je voor jezelf bepalen, voel je je zo rot dat je echt denkt niet te functioneren zonder die pillen, of valt het allemaal wel mee? Ik vind echt dat die pillen veeeeel te snel worden voorgeschreven... Succes meid met je keuzes! Het is wel zo wat iedereen zegt, verkijk je niet op de zwangerschap, bevalling en periode erna, je moet je wel sterk genoeg vinden dit aan te gaan! Een stevige basis met je vriend/ financiën/ woning hierin is op dit moment voor jullie wel belangrijk, want dat heb je wel nodig als je niet zo lekker in je vel zit... ( ik wijt het nog niet zwanger geraakt zijn overigens wel aan het feit dat mijn lichaam nu zegt, wacht maar even, zorg er eerst voor dat je beter in je vel zit, ook de ha zei dat de stress ervoor kan zorgen dat het niet lukt. Zo zit de natuur dus toch goed in elkaar
@Derde Allereerst, dank. Dat je de tijd hebt genomen om mijn verhaal te lezen en dat je tijd wilde maken om jouw verhaal met me te delen Wat vervelend voor je dat jij ook overspannen thuis zit. Sterkte! Ik vind het heel moeilijk om voor mezelf te bepalen of ik een zwangerschap aan zou kunnen of niet. Puur omdat ik geen vergelijkingsmateriaal heb en niet weet hoe het zal zijn. Daarom is het ook makkelijk om van de mening van een ander uit te gaan. Ik weet niet of ik het psychisch aan kan. Op dit moment zou ik zó dolgelukkig zijn met een zwangerschap, en zou ik het gevoel hebben dat ik de hele wereld aan kan, uit liefde voor mijn kindje. Maar de angst bekruipt me bij het idee dat de 'burn-out' knetterhard terug kan komen op het moment dat de bevalling achter de rug is, in de vorm van een depressie en/of psychose. Daar hoor je tenslotte genoeg spookverhalen over. Dus ja, ik zou op dit moment een zwangerschap aan kunnen. Anderzijds ben ik bang voor de consequenties en zal ik me altijd schuldig blijven voelen dat ik uit egoïsme zou hebben gekozen voor een kindje, terwijl ik daar zelf nog niet aan toe ben, met als gevolg ik er misschien niet meteen voor mijn kindje kan zijn (begrijp me niet verkeerd, dit bedoel ik niet naar jou of andere dames, dit is puur naar mijzelf toe bedoeld). Jouw verhaal maakt indruk op me en het is fijn om de andere kant van het verhaal te horen. Ik heb nog even de tijd om erover na te denken, ik ben tenslotte mijn eisprong voorbij en wacht op mijn NOD dus het zou heel goed kunnen dat het al raak is, al denk ik het niet. (burn-out is pas sinds een paar dagen vastgesteld en had zelf niet in de gaten dat het zoveel consequenties zou kunnen hebben, zoals ik al zei, voel me verder prima). De HA heeft ook inderdaad geadviseerd om de kinderwens even te laten voor wat het is, maar je hebt gelijk; hij kent mij en mijn verhaal niet en kan makkelijk oordelen. Ik twijfel inderdaad of ik de AD ga innemen, ben zelf namelijk van mening dat ik met 'lichtere' medicijnen er ook uit kan komen en de rest met psychologische hulp en cognitieve gedragstherapie. Ik zal het er vanavond eens goed met mijn vriend over hebben, daar hebben we nog nauwelijks de tijd voor gehad. Nogmaals dank voor je verhaal! Ik hoop oprecht dat het heel snel raak zal zijn en je kan genieten van je kleintje!
@derde graag gedaan hoor en over de ad, ik was er zelf ook tegen hoor. Ik wilde die rotzooi niet slikken. Al die chemicaliën in je lichaam. Maar moet zeggen dat ik er wel blij mee ben geweest mbt de paniekaanvallen. Ze haalde bij mij de scherpe kanten eraf als ik een aanval had. Dit heeft echt geholpen. In totaal heb ik ze misschien incl afbouwen een half jaartje gebruikt. Daarna op "eigen benen" met therapie.
Je bent nog erg jong dus wat dat betreft heb je tijd zat. Ik riep vanaf mijn 22e al dat ik een kindje wilde en wilde dit ook zo graag. Ik studeerde nog en we zaten in een huurhuis (met het uitzicht op een koophuis). Mijn vriend vond dit niet verstandig en ik riep dat er altijd een weg in te vinden is. Ik dacht 'stel je niet zo aan', er zijn gezinnen die kinderen krijgen waarbij de situatie slechter is. Fijn, opleiding af... toen begon 'ie over dat het handig was om eerst een baan te hebben. Die had ik vrij snel. Ondertussen een huis gekocht dus de basis was goed. Maar nee, meneer vond het toch prettiger als ik ook een vast contract zou hebben. Zit wat in... Alles nu op orde, huis, werk, vast contract. Om me heen de afgelopen 2 jaar heel wat mensen zwanger zien worden wat ik erg moeilijk vond. Ik wilde het al zo lang en ik wilde echt jong moeder worden (22/23 jaar). Uiteindelijk 3 jaar later zijn we begonnen en nu op m'n 26e ben ik zwanger. Het heeft wel even geduurd en daar had ik de balen in (zie je nou wel als je zolang wacht, straks lukt het niet). Toch ben ik achteraf, ondanks dat hevige verlangen, blij dat we gewacht hebben. Ik ben nu relaxt zwanger omdat we alles op de rit hebben, hier wil je het liefst niet teveel stress en andere zorgen bij hebben.. Als je 35 bent is het natuurlijk een ander verhaal maar je bent nog zo jong, jouw tijd komt nog wel. Uiteraard is de keuze aan jullie of jullie nu of later een kindje willen hebben maar ik ben achteraf blij dat we toch gewacht hebben tot de situatie rustig was. Veel succes met je keuze en hopelijk voel je je snel beter.
Bedankt voor je reactie JJaylinn! Ik begrijp je verhaal en snap ook dat je nu heel relaxt zwanger bent, gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik heb nooit gedacht 'ik wil jong moeder worden', ik wist dat zodra de tijd rijp was de kriebels wel zouden komen, of dat nu op mijn 20e of op mijn 30e zou zijn. De kriebels zijn een tijd terug gekomen zoals verwacht maar ook door omstandigheden uitgesteld. Inmiddels een lange, stabiele relatie, we zijn dolgelukkig met elkaar, hebben een koophuis en financieel hebben we het goed. Vandaar onze keuze om er voor te gaan, en daar sta ik nog steeds achter. Omdat het psychisch misschien niet handig zal zijn nu, zullen we er nog even goed over nadenken of we het een tijdje uit zullen stellen. Ik heb besloten de AD niet te slikken. Bij de eerstvolgende afspraak met mijn psycholoog zal ik het verhaal aan haar voorleggen, aangezien ik zelf niet het idee heb dat het een burn-out is. Heb er nog eens over nagedacht, en vergeleken met mensen in mijn omgeving waarbij ik van dichtbij een burn-out heb meegemaakt, en dit is niet te vergelijken. Behalve de paniekaanvallen voel ik me goed. Feit blijft dat ik niet helemaal top in mijn vel zit, dus het zwanger worden of niet is zeker het overwegen waard. Op dit moment wacht ik op mijn NOD, en is er dus een kans dat het raak is. Mocht dit zo zijn, ben ik dolgelukkig en dan heeft het lot beslist (maar ik denk niet dat het raak is). Ik heb cycli variërend tussen de 36 en 39 dagen, langer dan gemiddeld dus. Mocht deze ronde niet raak zijn, dan duurt het nog een maand voordat mijn volgende eisprong is, dus mijn partner en ik hebben besloten dat we het even aankijken en afwachten. Tegen die tijd zien we wel weer even verder. Als het waar is wat ik denk (dus geen burn-out) weet ik namelijk hoe ik hier vanaf zou kunnen komen en voel ik me waarschijnlijk al heel gauw weer beter (i.v.m. meelezers ga ik hier niet te ver op in, voor degene die nieuwsgierig is; je mag me altijd een PB sturen haha). Lieve allemaal, ik ben ontzettend blij met al jullie lieve en eerlijke reacties. Ik wist even niet goed wat ik met mezelf aan moest, maar heb mede door jullie realistisch naar de situatie kunnen kijken, dank daarvoor!
ik heb niet alles gelezen..... maar zal je een kijkje geven in mijn leven op het moment. ik heb een dochtertje van 6,5 week. 18-3 zwanger!! ontzettend blij!! dit wilden we zo graag een 3e kindje. (oudsten zijn 6 en 4 en kunnen zichzelf goed redden) 1e 3 maanden ik ben 24 uur per dag kotsmisselijk, ik blijf aan het werk maar voel me verschrikkelijk. ik ben doodop en het lijkt wel alsof er nog maar 2 uurtjes in een nacht zitten in plaats van 8. waarom wou ik dit ook alweer??? na de 14 weken word het beter ik voel me prima!! lekker genieten alles gaat goed. 17 weken ik kan amper lopen door een blaasontsteking die ik verward met BI dus hup naar de cesartherapeut. na 5 dagen kan ik helemaal niet meer lopen zoveel pijn heb ik. ik werk 2 uurtjes op een dag langer houd ik niet vol (zitten werk) voor de zekerheid urine ingeleverd en ja een blaasontsteking. 23 weken sterretjes!!! voel me ellendig vanuit mn werk word ik naar het ziekenhuis gebracht en blijk ik een hoge bloeddruk te hebben. vanaf dat moment zit ik in de ziektewet en mag ik niet meer werken van de bedrijfsarts. de rest van de zwangerschap was goed te doen doordat ik thuis was. stress stress stress 37 ween en het kan elk moment beginnen... bij elk pijntje denk ik zou het?? elke avond als ik op bed ga kan ik niet slapen nieuwsschierig of het gaat beginnen. 38,6 s ochtends om 7 uur in het ziekenhuis zijn voor een inleiding. ivm bloeddruk. bevallen..... ja dat is iets wat ik niet graag nog een x doe. ook al heb ik 2 bevallingen gehad deze viel me toch vies tegen. het laatste uur heb ik geschreeuwd als een speenvarken zo'n pijn had ik. eigenlijk vond ik het best wel traumatisch zoveel zeer deed het. en dan vooral de laatste 4 cm (1 uurtje) en de uitdrijving als het hoofdje staat!!!!! nou niemand verteld je hoe zeer dat doet geloof me. eerder had ik het niet in de gaten want niemand praat erover (is ook best een genant moment als iedereen naar je doos staart terwijl er half een hoofd uitsteekt. kan me niet voorstellen dat mijn man ooit nog sex wil, kan me ook nog steeds niet voorstellen dat ik dat ooit weer wil) dus voor die bevalling moet je best een beetje sterk in je schoenen staan is mijn conclusie. (bij de eerste 2 was mn onderkantje verdoofd ivm een knip dus voelde ik het niet) want als dat koppie staat pppfffffffffff nu was ik een beetje gescheurd klein beetje maar hoor. dat moest even gehecht worden. nou werkelijk heb dat mokkel bijna tegen haar hoofd geschopt (per ongeluk) moet je je voorstellen de boel is net helemaal opgerekt geweest je hebt het gevoel alsof er een trekker overheen is gereden en vervolgens gaan ze er met naalden in prikken!! nou werkelijk!! geef mij dan maar een vastzittende schouder daar kan ik beter mee dealen dan hiermee. thuisgekomen een geweldige eerste week gehad. ik walg lichtelijk van mezelf ivm het vloeien want dat ruikt nou niet bepaald fris. en die giga kraamverbanden zijn ook niet erg aantrekkelijk. en het is al helemaal een drama als de hechtingen even gecontroleerd moeten worden bah..... het is toch wat dat als je gaat bevallen iedereen alles maar mag bekijken en aan mag zitten. 8e dag de kraamverzorgster gaat weg. ik vind het vreselijk ze moet blijven!! hoe moet ik dit alleen doen!! vanaf dat de kraam weg is stopt mn dochter met drinken. in plaats van de 80 cc die er altijd vlekkeloos in gaat drinkt ze nog maar 50. en ze huilt en huitl en huilt en huil en krijst. nu is ze 6,5 week gister ben ik bij de kinderarts geweest. en gelukkig gaan ze er nu wat aan doen. mijn dochter gilt en krijst van 11 uur s ochtends tot 11 uur s avonds. ik kan nergens met haar heen zit de hele dag thuis want ze krijst de hele bende bij elkaar. en dan bedoe lik ook echt krijsen. huilen doet ze niet meer jammeren ook niet alleen nog maar krijsen schreeuwen razen zo hard als ze kan. en ik kan je vertellen dat gaat je door merg en been en doet me zo'n pijn om te zien dat mn meisje zo.n pijn heeft. want dat heeft ze, anders schreeuw je niet zo. godzijdank is ze mn derde en niet mn eerste want dat was niet goed gekomen. je hebt nog geen kinderen dus is het moeilijk voor te stellen maar zo'n klein mini mensje zet je leven totaal op zn kop. mijn huishouden doe ik in de weekenden als mn man thuis is. ik ben kapot lichamelijk van het rondlopen en sjouwen van mn huilbaby en psychisch omdat mijn kindje zo veel pijn heeft. regelmatig komt het voor dat ik met haar mee huil het sloopt me en ik ga er letterlijk aan kapot. gelukkig hb ik lieve mensen om me heen die voor me klaar staan maar dan nog is het niet te doen en eigenliji niet vol te houden maar je moet!! want het is mijn kind en ik doe het met liefde echt waar maar het sloopt me. je weet van te voren niet wat een zwangerschap en een baby je brengt. het is van te voren op geen enkele manier in te schatten dat maken wij nu voor de 3e x mee. alles kan mooi zijn en rozegeur en maneschijn. maar je leven kan ook even veranderen in een letterlijke hel. en geloof mij als je niet lekker in je vel zit........ en je hebt mijn dagen ....... dan heb je een vet probleem. ik wil graag een woonboerderij maar op dit moment raken wij ons huis niet kwijt. dus ik moet ook een droom opzij zetten. ik lees heel vaak dat vrouwen het belachelijk vinden dat ze een kinderwens moeten uit stellen, maar is het dan zo dat je al je andere wensen wel meteen krijgt??? je bent jong en tuurlijk kan het 2 jaar duren het kan ook volgende maand raak zijn. weet waar je aan begint het is niet altijd zo makkelijk en leuk als het lijkt. dus ik zou lekker nog even wachhten totdat je de boel voor jezelf weer op de rit hebt en volgens de geleerden!!! (mijn moeder kan ook heel goed zelf dokteren maar zit er altijd naast hahah) e als jullie er beide klaar voor zijn hoop ik dat jullie snel zwanger mogen raken en dat het allemaal goed zal gaan
Fizzy, het gaat na de laatste opname in september gelukkig nu elke maand een beetje beter. Intensieve psychotherapie begint zijn vruchten af te werpen. therapeut zei vandaag nog eens hoeveel er al veranderd is en is heel blij voor me. Ook heb ik nu de juiste combi van medicatie. Een AD, met een atypisch anti-psychoticum wat de AD ondersteunt en helaas nog steeds slaapmedicatie. Heb best last van bijwerkingen en als het zonder zou kunnen niets liever maar redelijk ontspannen de feestdagen doorgekomen, zoveel beter dan de afgelopen jaren. Het moeder-zijn in deze situatie was pittig. Heb me heel vaak afgevraagd hoe ik het in hemelsnaam bedacht had dat ik wel voor kinderen kon zorgen. Nu blijkt dat dat gevoel voornamelijk met de depressie te maken heeft en ik verder over prima moederskills kan beschikken als ik maar goed voor mezelf zorg. Je weet nooit hoe het gaat lopen als je eenmaal zwanger/moeder bent. Het kan alle kanten uit. ( zoals veel dingen in het leven)
Ik heb zelf nooit een burn out gehad, heb er wel tegen aan gehikt. Drie jaar geleden heb ik een aantal weken bij de deur gezeten omdat het werken niet meer ging. Te druk, kon het niet aan, zware hyperventilatie aanvallen, etc. Naar de psycholoog maar dat hielp eigenlijk niet. De hyperventilatie bleef, werd chronisch en stak bijna wekelijks de kop op. Hierdoor was ik na het werken vaak doodop, hoofdpijn, buikkrampen, enorme aanslag op je lichaam. Ik leerde er mee leven. Ongeveer een maand of 9 geleden merkte ik dat het weer slechter ging. Gelukkig ben ik via mijn werk bij een heel goede coach terecht gekomen, gespecialiseerd in dit deelgebied. In die periode waren wij ook al bezig om zwanger te raken. Zij heeft mij gelukkig doen inzien waar bij mij de stress zijn oorzaak had. Op werkgebied heb ik heel veel kunnen leren en ook op persoonlijk gebied heb ik heel erg veel aan haar gehad. Misschien een tipje als een psycholoog niet naar boven kan halen wat er aan ten grondslag ligt, maar dat terzijde . Ik voel me nu veel sterker, het was (en soms nog is) een zware periode maar het heeft mij enorm veel goeds gebracht. De zwangerschap bleef wel uit in die maanden en ik vermoed nog steeds dat de stress en zorgen daar debet aan zijn geweest. Als je lichaam zo te lijden heeft onder in mijn geval hyperventilatie, constante spanning, dan heb ik ergens het idee dat het ook niet meewerkt aan een zwangerschap. Nadat ik het traject bijna afgerond had, ik eindelijk rust in mijn hoofd terug vond... Zwanger. En sinds mijn zwangerschap voor het eerst in drie jaar hyperventilatievrij. Ik wens je sterkte met je te volgen traject, en wellicht verstandig om die AD te laten staan, het klinkt nogal kort door de bocht voorgeschreven .
Hoi allemaal, ik ben nieuw hier dus moet even mijn weg nog zoeken. Ik wil ook even van mij af schrijven, maart 2013 hebben we een miskraam gehad van 10 weken, hartje is helaas met 6 weken gestopt. Medicijnen gekregen om het zelf op te wekken om het los te laten, wat erg moeilijk was. Paar maanden later zijn we gaan 'oefenen' maar resultaat, nog niets. 2 weken geleden ben ik voor het eerst begonnen met de ovulatietesten, mn collega raadde dit aan, op de 1e dag een streepje, de 2e dag 2 streepjes, de 3e dag ook 2 streepjes, op de 2e dag hebben we het gedaan, maar nu ben ik dus 2 dagen te vroeg ongesteld geworden... normaal ben ik op tijd of een paar dagen over tijd. Wel eens 5 dagen gehad en helaas werd ik toen ook weer ongesteld. Nu snap ik dus helemaal niets meer van mijn biologische klok, ik hou trouwen wel een klok bij op mn mobiel, weet iemand trouwens welke wel goed werkt?
Ik denk dat je jou verhaal beter in een nieuw topic kan zetten. In dit topic heeft iemand zijn eigen verhaal en vraag gesteld en daar wordt nu over gepraat. Jou vraag in andermans topic is niet overzichtelijk. Ik zou een nieuw topic openen in het sub forum zwanger worden. Links bovenin staat dan nieuw topic, als je daarop klikt kun je een nieuwe maken. Succes!