Ik zou altijd voor de zwangerschap gaan. Een huwelijk plannen kan altijd nog, en er zijn vast meerdere fantastische locaties. Een huwelijk boven een zwangerschap stellen zou ik nooit doen. Het een kan altijd nog, het ander niet... ook al is je man ook weer niet zo oud. Mijn man is 42 en ik ben 29, ook wel een leeftijdverschil, maar zwanger raken was geen probleem. Nu neemt de kwaliteit van het zaad wel af ieder jaar, maar jij bent zeker nog in goede conditie! Maar heb je niet het idee dat als je er zo mee bezig bent, je de kansen ook wat verkleint? Ik bedoel het goed, ik heb zelf altijd het idee dat als je er niet zo mee bezig bent, het gebeurt (zwanger raken). Je kan je planningsvaardigheden misschien beter inzetten voor het huwelijk, want stress doet niet veel goed voor je lichamelijke conditie. En wat zwanger raken betreft, het een beetje loslaten en vooral genieten van de weg ernaartoe!
Trouwdatum stond hier al even vast toen we zwanger raakte, hoopte dat er voor de bruiloft al een kindje zou zijn maar het zwanger worden liet even op zich wachten. We zouden in september 2011 trouwen en half december 2010 had ik een vroege miskraam, zou deze zwangerschap goed gegaan zijn zou de bruiloft een lastig verhaal zijn geworden...nu trouwde ik toen ik precies 28 weken zwanger was. Een zwangerschap zou voor mij ook waarschijnlijk snel tot totale rust leiden maar ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als tot onze huwelijksreis, daarna mocht ik 'instorten' en dat deed ik ook Ik zou de trouwdatum laten staan, mocht je zwanger raken kan je de bruiloft altijd nog verzetten of aanpassen op je eventuele conditie dan... (Edit: kinderwens uitstellen was hier ook geen optie gezien mijn leeftijd en lichamelijk conditie)
Ik zou je trouwerij uitstellen en voor je zwangerschap gaan. wij zouden gaan trouwen in april 2010. Voorbereidingen waren in volle gang en al bijna klaar: alleen de dag moest nog aan elkaar geknoopt en de kaart moest naa de drukker. Jurk was aanbetaald en besteld enz. November 2009 --> door de pil heen zwanger .... Omdat ik niet het risico wilde lopen om ziek te zijn (twee collega's ziek en een opgenomen in zhuis door zwangerschap) op onze grote dag, hebben we alles afgeblazen (dat kon gelukkg kosteloos). We hebben wel een "pre-wedding party" gegeven op die dag. Het was ook de dag dat we 10jaar samen waren. Achteraf hadden we makkelijk kunnen trouwen want ik voelde me super en had nergens last van. Eind 2011 waren we voorzichtig weer aan het denken om te gaan trouwen en we hadden voorzichtig een datum in gedachten en toen op 31december 2011 om precies 00:00 --> een positieve test. Weer zwanger en weer de trouwplannen opgeschort. Maar nu, en nu dan echt: 4,5jaar later dan onze eerste datum gaan wij dan eindelijk trouwen Trouwen kan altijd nog, dat komt echt wel! Dat zie je aan het verhaal hierboven.
Wij hebben het zwanger raken indertijd 4 maanden 'stilgezet' om die reden. Hier een zeer tikkend klokje (kans op vervroegde overgang), maar inmiddels waren we ook al weer een jaar aan het 'proberen' . Na die 4 maanden, duurde het uiteindelijk nog 4 maanden tot ik zwanger raakte. Een maand na onze bruiloft. Dat vond ik zelf wat dubbel: Alsof de buitenwereld nu zou denken 'eerst trouwen' dan een kindje' terwijl we al zolang 'bezig' waren. Maar oke.. het was gelukt . Nu zou ik ook zeggen: Gá ervoor.. maar ik weet het niet. Het organiseren van de bruiloft gaf me genoeg te doen en tja, achteraf kwam het natuurlijk goed. Dus dan is het gemakkelijk praten nu. Ik begrijp je dilemma. Ik vond het indertijd zéér moeilijk om te stoppen met proberen.
Ik zou ook de zwangerschap voor laten gaan. Je weet immers nooit hoe dat gaat verlopen. Daarnaast ivm je angst over de eerste maanden; mijn ervaring is dat je het makkelijker los kan laten bij een tweede. Je bent nog wel onzeker, maar niet zoals bij een eerste. Je weet wat het is om een hummeltje te krijgen en hoe de eerste maanden zijn. Hierdoor ben je vaak relaxter dan bij een eerste. Over je bekken; last bij de eerste zegt niet automatisch ook last bij een tweede. Daarnaast kan je je bruiloft erop aan passen, dus bijv meer zitten.
Ik heb 2 vriendinnen met een kinderwens. Beiden hebben hun kinderwens voor het huwelijk laten gaan ( Ze wonen beiden samen, bij ons was ivm ons geloof geen optie om eerst samen te wonen en later pas te trouwen ) De ene vriendin die is nu hoogzwanger en trouwt komend voorjaar. De andere die heeft mislukte IVF pogingen achter de rug en die trouwt, zonder kind, dit jaar. Zoals gezegd, een huwelijk kan je plannen, een kind niet. Ik zou dus zelf - maar dat is gewoon heel simpel gedacht, het huwelijk kan je vervroegen of uitstellen, de zwangerschap moeilijker in jullie geval - voor de zwangerschap gaan en het huwelijk op de 2e plek laten.
Dat ben ik met je eens hoor. Dat het niet lukt doordat je er teveel mee bezig bent. Voor de zwangerschap van m'n dochter was ik er minder mee bezig, omdat ik overtuigd was dat het goed zou komen. Binnen 4 maanden was ik zwanger. Alleen die knop uit zetten is lastiger nu omdat ik de leeftijdsdruk voel van mijn vriend. Ik probeer wel het meer los te laten, heb ontzettend veel zin om die bruiloft te plannen en alle voorbereidingen. En ik heb wel het (naïeve?) gevoel dat het ook dit keer wel goed komt. Ben er nog niet helemaal uit wat te doen, ik neig naar het gewoon elke maand blijven proberen en dan wel zien wanneer ik zwanger raak. Dan is het wellicht nodig om de bruiloft aan te passen, of misschien is dat ook wel helemaal niet nodig. Ik probeer ook wat minder met mijn vriends leeftijd bezig te zijn. Feit is natuurlijk dat onze dochter nu ook al een oudere vader heeft. Ik voel me daar enigszins wel schuldig over, dat ik mijn kind (of misschien straks 2) bewust het scenario geef dat ze hun vader relatief jong gaan verliezen, als we allemaal gewoon oud worden natuurlijk. Dat is ook de reden waarom ik ook hoop dat een zwangerschap niet zo lang op zich wachten. Konden we het maar plannen he!
Dat hoop ik van harte! Ik had me er heel erg op verkeken bij mijn dochter. Ik zie ook echt op tegen de babytijd, de eerste paar maanden....maar goed, daar moet je doorheen.
Ik kan serieus goed relativeren maar als het om m'n kind gaat heel moeilijk Ik zie enorm op tegen het vele huilen. Achteraf gezien was mijn dochter een normale baby, geen medische problemen en deed het goed maar in mijn beleving huilde ze veel. Achteraf ben ik bijna zeker dat het veelal honger is geweest. Ik liep enorm op m'n tenen, was niet relaxt en probeerde continu het huilen tegen te gaan. Toen we ritme en regelmatig gingen toepassen ging alles een stuk beter, maar ik vind dat ik er teveel mee bezig ben geweest. Hele dagen bezig met plannen van slaapjes, uitstapjes, rust, weinig prikkels enz. Het werkte voor m'n dochter maar ik voelde me nooit echt ontspannen! Ik vond het pittig en dat had ik van tevoren niet zo verwacht waardoor het me ook tegen viel. Ik ben mezelf enorm tegen gekomen, heb ook gezien hoe ik in elkaar zit. Enorme controle drang en perfectionist, waardoor ik veel op m'n tenen liep. En ik zou zo graag bij een tweede wel relaxter willen zijn, ik denk ook dat het makkelijker is omdat je het allemaal al kent.
Ik zou eerst voor nog een kindje gaan en als dat kind dan een jaar of anderhalf is, gaan trouwen. Dan kunnen ze het allebei meemaken. Zou nooit tijdens de zwangerschap een bruiloft plannen en dan zeker niet voor als het kindje nog klein is, je weet niet hoe je kindje gaat zijn (in ons geval was Lisa een huilbaby die uiteindelijk sondevoeding kreeg). En trouwen kan altijd nog, zwanger worden misschien niet.
Maar hoe kun je je voorbereiden op de komst van je eerste? Hoe goed je ook vooraf bedenkt hoe en wat je kunt doen, ik denk dat elke ouder wel een keer, of vaker , met zijn handen in het haar zat. En een perfectionist zit zichzelf daarmee in de weg. Een baby en alles erom heen gaat niet perfect. Geen enkel mens is perfect, dus een baby ook niet. (Ik heb pnd gehad mede door mijn perfectionisme) En een tweede is niet gelijk als een eerste. Maar je weet nu hoe heftig het is om een baby te krijgen. En je hebt het overleeft en wil ook nog een tweede! Als jij denkt dat deze combinatie, trouwen en zwanger/baby, niet samen gaat zou ik zeggen; doe het dan ook niet. Kies ervoor om of de bruiloft op 'on-hold' te zetten tot je wel of niet zwanger bent of verplaats hem. Of natuurlijk de zwangerschap uit stellen, maar dat zou ik niet doen. Doe waar jullie je het beste bij voelen.
Wij hebben dezelfde leeftijd als jullie! Wat leuk om te lezen . Wij dachten serieus dat wij de enigen waren met zo'n groot leeftijdsverschil en een kinderwens En alvast van harte met jullie voorgenomen huwelijk. Ik zou gewoon gaan voor een brusje. Wie weet duurt het nog hartstikke lang voor het raak is. Stel dat het heel snel raak is, dan kunnen jullie altijd alsnog nog de bruiloft uitstellen.
Leuk dat je gaat trouwen Wappie, en goed dat jullie erover nadenken, hoe dit te combineren met een evt zwangerschap. Als ik je verhaal zo lees gaat het er vooral om dat jullie een bepaalde locatie in gedachten hebben die je op tijd moet reserveren en dat staat dus al vast. Ik zou lekker doorgaan met proberen zwanger worden en er vanuit gaan dat het allemaal te combineren is. Je weet toch zeker 6 maanden vantevoren al of je daadwerkelijk hoogzwanger bent in september. Mocht het inderdaad het geval zijn heb je dus nog een hele tijd om een alternatief te bedenken, of dat nou een andere datum is of een andere locatie, of beiden. Met andere woorden, laat het los tot het echt nodig is om een beslissing te nemen. Gezien je latere commentaar in dit topic misschien een goede oefening in loslaten
Helaas dat plannen heb je niet in de hand. We wilden ook kindje bij liefst zsm en helaas is het mis gegaan terwijl we al verbouwing begonnen etc. Ik zou niets uitstellen en gewoon het zo laten. Hoogzwanger of niet. Anders stel je dat huwelijk uit later als je in winter zwanger blijkt te zijn. Je kan ook trouwverzekering afsluiten hadden we ook maar ondanks dat verzekering en dat 4mnd voor huwelijk mijn beide ouders overleden ging het gewoon door. Lokatie zelfs dure kastelen kan je 10wk ervoor annuleren. De rest doe je toch pas 2mnd voor. Voorbereiden doe je langer maar pas afspraken doorlaten gaan en betalingen 2mnd voor. Uitnodigen ook stel heb je die alvast maar dan kwestie van het op tijd niet laten drukken later kan je datum veranderen etc. Ik heb mijn huwelijk op puntjes gepland 1.5 jaar lang kasteel, kerk, koor etc en toch zelf dan kon ik annuleren zeker 2-3mnd voor indien ik wil Succes!
Is ook zo, bij de eerste moet je alles zelf maar uitvinden. Ik geloof ook wel dat een tweede in die zin makkelijker gaat. Ik vind het alleen zoveel leuker en makkelijker nu ze ouder wordt. En soms vind ik deze leeftijd ook weer lastig, met al die fases enz. Maar als ik eraan denk dat ik dat hele eerste jaar weer over moet doen dan zie ik daar tegenop. En dan vooral opzien tegen mezelf en mijn eigen gedrag. Het heeft heel lang geduurd voordat mijn lichaam niet direct in de stress stand ging als m'n dochter begon te huilen. Ik weet zeker dat ik nog een kindje wil, ik zou altijd spijt krijgen als ik het niet geprobeerd zou hebben en verdrietig zijn als het nooit meer zou lukken. Dus dat staat vast, maar tja ik kan er al wel tegenop zien. Wat betreft de bruiloft en alles....loslaten! Dat is het toverwoord, ik weet het. En hoezeer ik het weet zo moeilijk vind ik het om daadwerkelijk te doen. Controle drang, maar tuurlijk weet ik dat ik echt niet alles onder controle kan houden.
Bij onze oudste had ik pnd en hij was echt een huilbaby door medische problemen. Ik wou ook dolgraag een tweede, maar tegelijkertijd bang voor wat er komen gaat. En toch kon ik er veel beter mee omgaan. Puur omdat ik bij de eerste soms ook echt niet wist wat mij overkwam. En ik vind de eerste 3 maanden verschrikkelijk Verder elke fase heeft zijn mooie dingen en minder mooie dingen. Maar goed dat was je oorspronkelijke vraag niet. Ik hoop dat je iets gerust gesteld ben. Tot slot; hopelijk lukt het snel en blijft jullie 2e kindje netjes tot het einde zitten waar het hoort.
Die kinderen hangen van fases aan elkaar joh, haha. De eerste 3 maanden zijn niet leuk nee, dat zullen veel ouders zo ervaren. Ik wil veel plannen maar dat gaat niet. Ben wel iets gerust gesteld ja, feit is dat ik het gewoon moet aankijken ipv alles nu al willen controleren. Alleen je wilt graag een perfecte huwelijksdag, die ik tot in de puntjes zal regelen...en dan komt de angst van een moeilijke zwangerschap, ik heb tot 4 maanden dagelijks gespuugd en dat wil je niet op je bruiloft Of in het meest gunstige geval, ik trouw wanneer ons kindje al geboren is. Maar hoe oud is hij/zij dan...wat als het een huilbaby is, waar laat ik hem/haar of ben ik wel relaxt dan op de bruiloft. Allerlei dingen die door m'n hoofd gaan. Als mijn vriend 10 jaar jonger was dan had ik die kinderwens gerust een jaartje uitgesteld. Ik voel me dus onder druk gezet, dat ik niet kan kiezen. Niet door m'n vriend uiteraard maar door zijn leeftijd. Dan is de bruiloft verplaatsen de beste optie, mits ik zwanger raak natuurlijk. Ik heb nu het gevoel dat ik die dag ook niet echt al kan plannen want stel dat....en das jammer want juist dat regelen van vind ik zo leuk. Ach zoals wel vaker, het zal wel loslopen.... Bedankt voor de reacties!