Hoi, Mijn naam is Cyz en ik ben dit jaar 33 geworden. Ik loop al een aantal jaren rond met rammelende eierstokken. Voorheen kon ik hier echter niks mee, omdat ik geen relatie had of in een relatie zat waarbij ik er niet aan moest denken om samen kinderen te krijgen (waar toen ook snel een eind aan kwam). Wel heb ik daarna, omdat ik dacht toch nooit iemand tegen te komen die echt bij me zou passen, gespeeld met het idee om uiteindelijk een donor te gaan zoeken, want zwanger worden kun je niet eeuwig mee wachten en een eventuele relatie kan altijd nog. Ik dacht dus nooit iemand te vinden die echt bij me zou passen, tot ik ongeveer anderhalf jaar geleden mijn huidige partner (= 40) tegen het lijf liep. Het klikte meteen super! Hij is lief, zorgzaam en we liggen praktisch in alles op één lijn. Ik kan me dan ook niet meer voorstellen zonder hem te moeten leven en we weten van elkaar dat we samen oud willen worden. In het begin van de relatie hebben we het al over een kinderwens gehad (gezien ik wel een sterke kinderwens heb). Hij gaf toen aan daar nooit echt mee bezig te zijn geweest, omdat hij dacht dat hij de boot al gemist had m.b.t. relaties en kinderen. Hij zei daarbij dat hij neigt naar ja. Omdat ik toen dacht dat neigen naar ja, uiteindelijk wel ja zou worden, hebben we het er toen een tijd niet over gehad. Nu wonen we echter al weer een jaar samen. We hebben een mooi huisje in een leuke buurt en alle twee een vaste baan. Financieel hebben we het goed. Dus zou je zeggen perfect als je een kinderwens hebt. Mijn partner weet echter nog steeds niet of hij kinderen wil. Hij neigt nog steeds naar ja. Natuurlijk heb ik hem gevraagd waar hij over twijfelt, omdat hij het nog steeds niet zeker weet. Daarbij geeft hij aan dat hij geen beren op de weg ziet: Niet spontaan er op uit kunnen is geen probleem, poepluiers ook niet (want die doe ik haha ), slapeloze nachten niet We weten zelfs al hoe we werkdagen zouden verdelen als we kinderen zouden hebben, zodat we maar minimaal opvang hoeven te regelen. We zijn daarin beiden namelijk flexibel. En ook zijn we het eens over hoe we samen zouden opvoeden. Het enige waar hij bang voor is, is dat de sleur er in komt en we als broer-zus door het leven gaan. Maar daar zijn we altijd zelf nog bij, want om een langdurige relatie goed te houden moet je er altijd energie in steken. Ook zonder kinderen. Daar was hij het dan ook wel weer mee eens. Dus ondanks dat hij geen problemen ziet en mij wel als moeder van zijn kinderen ziet, weet hij nog steeds niet of hij kinderen wil. Ik merk echter steeds vaker dat ik een soort van rouw-gevoel heb als ik weer ongesteld word. Daarnaast vind ik het ook steeds moeilijker om het nieuws van vrienden en familie te krijgen dat ze in blijde verwachting zijn. Ik ben dan natuurlijk ontzettend blij voor ze, maar als ik weer thuis kom slaat het er hard in dat dat kleine grut er bij mij nog steeds niet rond loopt en dat dit waarschijnlijk ook nog wel even op zich laat wachten of er misschien zelfs nooit komt En dan krijg ik ook nog eens regelmatig de vraag wanneer komen ze bij jullie? of de opmerking nou het wordt wel een keer tijd, want je bent de jongste ook niet meer. Ik wil mijn partner hier ook niet te veel mee lastig vallen, want ik wil hem niet het gevoel geven dat hij bij het maken van zijn keuze onder druk staat. Maar hij ziet dit wel en weet ook waar het gevoel vandaan komt en dan voelt hij zich weer schuldig (wat dus ook niet de bedoeling is). Ik vind het erg lastig om hier mee om te gaan. Vandaar mijn post hier (en zodat ik hem er niet weer mee lastig val). Zijn er meer dames die hetzelfde meegemaakt hebben of in hetzelfde schuitje zitten? Hebben jullie eventueel tips hoe ik hier beter mee om kan gaan? Sorry voor het lange verhaal Moest even mn ei kwijt... Groetjes Cyz
Ik had hetzelfde maar ben wel iets jonger. Wilde al veel eerder dan mijn man er klaar voor was. En dit gewoon altijd besproken. Hoe zit het en wanneer dan wel, hoe zie je het voor je. Hoeveel dan. Kamers? School enz. Dus ben van mening dat je ook gewoon dit met hem moet blijven bespreken. En vragen of hij daar moeite mee heeft, anders tijden afspreken dat het bv mag. Doordat vrienden er 4 jaar over hebben gedaan en hulp nodig hadden vond mijn man dat we er voor moesten gaan. Gelukkig duurde het 9 maanden. Maar goed dit weet je dus ook nooit en kun je niet plannen dus nogmaals praat erover 😊 Succes!
Ik leerde mijn man kennen toen ik 30 was en hij 42. Hij heeft al 2 kinderen uit een eerder huwelijk. Een van mijn eerste vragen was: "wil je nog meer kinderen of is dat een no-go?" Als hij geen kinderen meer had gewild, dan was ik niet met hem verder gegaan. Na een jaar samen hebben we de ac de deur uit gedaan. Na nog een jaar bleek dat ik helemaal niet zwanger kon worden, maar dat we IVF/ICSI nodig hadden. Uiteindelijk, na 3jr MMM en 4 miskramen moeder geworden van een prachtig ventje. Mijn advies: wacht alsjeblieft niet te lang! Stel dat je net zoals ik hulp nodig hebt, dan wil je daar niet pas achterkomen als je bijna geen tijd meer hebt.
Ik zou toch wel willen weten waar hij op wacht om de keuze te maken? Dat zou ik hem wel vragen. Wat je kan doen is laten zien dat jij de intentie hebt om de relatie ook na kinderen goed te houden. Door bijv te kijken naar een vaste oppas voor regelmatig een avondje samen. Ik zou 'die beer' in ieder geval zo veel mogelijk bij 'm proberen wegnemen. En hem de vraag stellen: waar zie jij je over 20 jaar? Met mij samen of met een gezin aan de keukentafel? En tja, fijn dat jij die druk bij hem niet wil leggen, maar Lets face iT, je hebt niet eeuwig de tijd. Stel dat hij er een definitieve nee van maakt, moet jij nog voor jezelf gaan bepalen: ga ik met deze relatie verder en blijf ik kinderloos, of verbreek ik deze met de hoop op een andere waarin wel kinderen voorkomen? Want als je het van hem laat afhangen en hij over een paar jaar toch nee zegt, dan is het misschien voor jou al te laat om een evt. Kinderwens in vervulling te laten gaan..
Wat vervelend. Je hebt het heel mooi beschreven vind ik. Misschien zou je hem dit eens moeten laten lezen. En vraag dan aan hem om een dag waarop je dit weer met hem mag bespreken (over twee weken bv). Want geen druk zetten is inderdaad belangrijk om hem z'n eigen keuze te laten maken, maar je zou ook moeten kunnen vertellen hoe je je voelt. Succes ermee en ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt.
Pfoeh lastig. Ik snap dat je de druk bij hem niet wilt opvoeren, maar hij is al 40, jij 33. Jullie hebben de luxe niet om nog maanden of jaren op zijn keuze te wachten, zeker niet als je meer dan een kind zou willen. Ik zou hem vragen of hij ze ooit wel zou willen, zegt hij dan ja dan kun je bespreken dat het dan toch een keer tijd wordt. Als hij het nog niet weet, dan toch een manier bedenken om op redelijk korte termijn een antwoord te krijgen. Maak het concreet. Het klinkt nu of hij ze wel wil maar geen ja durft te zeggen.