Hallo dames, Ik zit er al heel lang over na te denken om te gaan scheiden. Ik ben al een aantal keren weggegaan, maar ging toen steeds weer terug. Ik heb mijn man al een boel keren verteld dat ik het niet meer zitten en dat de liefde weg is. Dan gaat hij me dus terroriseren dat ik dan helemaal niks krijg, dat ik direct moet zeggen waar ik dan wil gaan wonen, dat ik gelijk de schulden moet gaan betalen, dat ik de auto niet meekrijg om weg te gaan, maar ook telefoon of mijn portemonnee (met ID-kaart/pinpas/rijbewijs en dergelijke krijg ik niet mee.) In het kort mag ik dus niets meenemen dat in de tijd is gekocht dat wij samen zijn, dus ook mijn eigen kleren niet. Ook onze dochter krijg ik niet mee. Hij zet me dan letterlijk op straat met alleen wat ik op dat moment aanheb, als ik dus geen schoenen aanheb, dan mag ik die dus ook niet aandoen. Eigenlijk kan ik dus alleen stiekem weggaan. Verder heb ik geen idee waar ik heen moet als ik wegga. Waar moet ik gaan wonen en hoe kom ik aan een woning? Kan ik in Friesland in de buurt van mijn familie gaan wonen als mijn man in Amsterdam woont? Hoe groot is de kans dat mijn dochter bij mij mag wonen van de rechter. Hoe zet ik alles in gang als ik geen cent heb? Moet ik hem vertellen waar ik zit met onze dochter (als hij dat weet, komt hij zeker om mij weer over te halen en zielig te gaan lopen doen.) Ik heb werkelijk geen idee hoe dit te beginnen, maar ook vol te houden en niet terug te gaan. Kunnen jullie mij helpen hierin? Het enige wat ik eigenlijk zeker weet is dat dit dan een vechtscheiding wordt. Onze relatie is gewoon niet gezond, en naar een relatietherapeut weigert hij te gaan.
Aangezien ik nu pas weg ben en al een hoop informatie in heb gewonnen zou ik je dit adviseren: Weg gaan als hij dr niet is, MET dochter en wat spulltjes en meteen aan gifte doen bij de politie! Dit schijnt toch echt wel te kunnen! Daarna zal je wel ergens terecht moeten, bij iemand inwonen betekend Geen uitkering als die persoon normaal verdient. (je wordt meteen als gezin gezien, wie het ook is waarbij je woont, die persoon moet jou onderhouden) Je zal een heel nieuw leven op moeten bouwen door er zelf voor te werken. Maar als je laat zien dat je je kind een veilig plekje geeft zullen ze dr heus niet zomaar bij je weg houden Ik logeer nu bij mijn ouders, heb daarom nergens recht op en zal zelf mn leven op moeten bouwen. En hoe het precies zit met de verdeling van je dochter weet ik niet, iig hebben jullie beide rechten en als jij aangifte doet van dit wangedrag ben jij hem al een stapje voor! Ik roep ook maar wat hoor, maar ik zou niet te lang meer wachten, geloof me... je gaat er aan onderdoor! Heeeeeel veel sterkte!
Oja, in jou geval mag je ook naar een Blijf van mn lijf huis!!! Hier zijn jij en je kind veilig!. Je hoeft er tegenwoordig echt niet meer eerst voor geslagen te worden! Echt hoor meid, dit klinkt gewoon eng! Het is dat ik ook niks heb anders had je hier mogen komen schuilen!!!! *knuffel*
En als hij ook nog dreigingen doet per email of telefoon etc deze ook allemaal bewaren als bewijs. Inderdaad bij iemand inwonen zonder hem in 1e instantie te vertellen. Is hij geweldadig dan heb je ook nog de blijf van mij lijf huis, verder zijn er echt ook andere huisvestigingen voor moeders met kinderen in soortgelijke situaties. Alleen is een vertrouwd iemand altijd beter. Overigens krijg je heus wel alimentatie, de kinderen worden meestal naar de moeder toegewezen tenzij moeder niet in staat is psychisch om te zorgen voor, pro deo advocaat inschakelen dus naar het juridisch loket. Begin op internet te kijken naar je mogelijkheden. Tevens moet je ook een uitkering aanvragen etc etc. Zou ook zelf in therapie gaan want dat je toch steeds terug gaat is ook niet echt goed. Omdat je dit doet geef je het signaal af aan je man dat wat hij doet etc ok is. Laat je niet door angst de wet voorschrijven want je gaat er later spijt van krijgen ik weet het als geen ander. Denk aan je kinderen en aan het feit dat de omgeving en situatie waar ze nu inzitten echt niet gezond is. En denk ook maar zo je kan pas een goede moeder weer voor ze zijn als je bevrijd bent van de situatie waar je nu in zit. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.
Inderdaad! Alles bewaren wat je van hem hoort! Msn gesprekken, desnoods Printcreens van Facebook en Hyves enzo. Ik zou ook met een maatschappelijk werker gaan praten en laat je informeren. Wat gewoon het vervelendste is is dat sinds dit jaar de Uitkering verandert is. Bij wie je ook woont kwa financieen wordt niet meet naar de persoon appart maar naar iedereen die er woont gekeken. Vaak krijg je daardoor niks of minder dat is heeeel erg krom!!! Alimentaties krijg jij natuurlijk wel! Hoe dan ook dit kan zo ook niet! Ik ben echt geschrokken van je berichtje! Ik heb het ook niet makkelijk gehad maar dit gaat ook wel heel erg ver hoor! Kies voor jezelf! Kies voor je meisje! sterkte!
Snel weg gaan. Een man die zulke dreigementen doet is jou niet waard. Hoe sneller je weg bent, hoe beter. Je dochter krijgt van deze spanningen ook al genoeg stress mee.
In ieder geval al bedankt voor de tips die ik heb gekregen. Ik ben alleen zo bang dat ik weer die stap niet ga durven nemen, dat ik dat lef gewoon niet heb. Word er gek van! Ik bedenk me ook steeds waar ik dan in godsnaam heen moet. Naar mijn moeder, gaat niet. Daar ben ik de laatste keren heengegaan en omdat ik een aantal keren terug ben gegaan is me toen aangegeven dat dat niet oke meer was. Naar mijn vader, in geen miljoen jaar. Het is daar enorm vies en ook heeft mijn vader iets met misbruik te maken en zitten alle kinderen in het Jeugdzorg-circuit. Naar mijn broertje, dat is in ieder geval geen goede steun, hij is nog niet volwassen (21) en woont bij een oudere kennis die ik eigenlijk heel oppervlakkig ken. Ik denk ook niet dat dat mag. Pake en beppe? Ook al niet, ik weet dat pake niet met zijn vingers van jonge meiden af kan blijven. Mijn zus, nee, die heeft de Jeugdzorg ook al over de vloer. En dan was ik er wel doorheen, de beste optie is dus mijn broertje. We staan wel al ingeschreven, maar dan als gezin, kan ik die inschrijving zo veranderen? En mocht ik weggaan, hoe moet dat dan met mijn werk (het is 3 uur, maar kan ik zo opzeggen?) Ik hoop echt dat ik het lef binnenkort ga hebben. En nog zo'n rare zorg van mij: mocht ik dan echt weggaan, moet ik dan weggaan na nog een ruzie? Het lijkt me zo raar om zomaar opeens weg te gaan, als het even goed gaat. (Op die momenten dut ik ook echt in, zeg maar.) Maar ondertussen droom ik ervan hoe het zal zijn alleen met mijn dochter. Dat lijkt me gewoon heerlijk.
Waarom zou je weg gaan na een ruzie als je nu voor 100 procent klaar met hem bent... Ga naar de gemeente en vraag wat hun voor jouw kunnen betekenen (blijf van mijn lijf/bewaking door bewoning) Wel jammer dat zoals veel vrouwen je afhankelijk bent van een partner voor financiele steun. Als je een eigen inkomen had was alles makkelijker geweest.. En wat betreft dat je niets mee krijgt als je weg zou gaan niet eens je id kaart.... HALLLOOO we wonen in NEDERLAND!! Bel de politie laat hem een dag opsluiten pak je spullen en maak dat je weg komt... heel veel sterkte
Jeetje, ik vind de reacties hier nogal heftig. Aangifte doen, hem op laten sluiten etc. Ik lees nergens dat meneer TS en haar kind iets zou aandoen. Ja dat hij belachelijk kinderachtig gedrag gaat vertonen lijkt me duidelijk maar is dat reden voor aangifte dan? Sorry, ik heb er niet zoveel verstand van dus hoop dat ik niet meteen iedereen over me heen krijg. Maar vind aangifte wel meteen heel heftig... Maar jeetje TS wat een nare situatie zit jij in. En wat een zak, die kerel van je. Hoop dat je de kracht vindt om bij hem weg te gaan, te kiezen voor je eigen geluk en dat van je dochter. Sterkte ermee!!
Jeetje, wat heftig allemaal. Ik zou ook zeggen weg gaan als hij er niet is, met dochter en wat spullen, geld, id kaart enzo. Ik ben er alleen verder niet in thuis dus ik weet niet waar je moet wezen. Politie, blijf van mijn lijf huis, gemeente idd?
Ja wat een vervelende situatie zeg!! Hem laten opsluiten vind ik ook wat ver gaan... Maar dat is misschien omdat ik wel wat mannen ken die zo reageren in een ruzie... (praat het niet goed hoor!! Maar iedereen reageert gewoon anders in een ruzie...) Hij moét gewoon de touwtjes in handen hebben... Aangezien je zegt scheiden ga ik ervan uit dat jullie dus getrouwd zijn en dan is de helft "gewoon" officieel van jou!! Ongeacht wat hij er van vind! Maar hoe zit het met vrienden??? Neem aan dat je wel een goede vriendin hebt? Kun je daar niet terecht? Ook al woont ze verder weg ga daar dan in de buurt wonen! En zoek een baan! Een uitkering is niks... Tuurlijk een makkelijke oplossing maar je hebt er niks aan en zeker niet als je straks moet gaan onderhouden voor 2... Dus zoek een baan voor ong 3 dagen in de week.. Schrijf je dochter vast in bij een KDV.. Zeker niet bij je familie laten want dat klinkt allemaal nog al apart... (sorry) en anders misschien ook een dag bij je (goede) vriendin? En Dán ga je zoeken naar een huis! En zoals je zegt heb je je al ingeschreven dat scheelt natuurlijk! Even aanpassen die handel en op meerdere woningen reageren.. Tuurlijk is een eengezinswoning lekker maar een flat voldoet ook En als je weet hoe veel je verdient weet je ook hoeveel je kunt huren en hoeveel toeslag je krijgt en alimentatie enz enz. Ben bang dat er dus wel even wat werk in gaat zitten maar zolang je niet gelijk gevaar loopt zou ik even blijven zitten... En goede voorbereidingen treffen.. Succes!!!
Hallo, Ik had net een heel verhaal getypt en toen drukte ik per ongeluk op een knopje. Ik wil wel benadrukken dat het natuurlijk niet alleen zijn schuld is, maar dat het echt van beide kanten komt. We halen elkaar het bloed onder de nagels vandaan, zo erg dat het tot huiselijk geweld, van beide kanten, komt. Ik ben bereid met de billen bloot te gaan, maar dat wil hij dus niet. We komen er samen niet uit en nu is het dus een vicieuze cirkel waar we zo niet uitkomen. Ik heb hem al zo vaak uitgelegd dat dit toch vreselijk moet zijn voor onze dochter, maar dat lijkt hij niet te zien. Ik had dus ook al veel eerder weg moeten gaan, maar ging steeds maar weer terug (omdat ik gewoon niet weet waar ik heen moet en niet sterk genoeg ben.) Het wordt dus gewoon zo vaak tussen ons gezegd dat als onze dochter er niet was, we allang uit elkaar zouden zijn gegaan. Dat is toch gewoon een tekenende reactie. Ik schaam me zo dat ik het tot hier heb laten komen, maar ook dat andere mensen dit vast moeten weten. Op straat schaam ik me zo, buren horen ons dus af en toe echt wel. En als ik er over nadenk hoe het zou zijn als we een jaar of 70 zijn, dat lijkt me dan een hel, de hele dag op elkaars lip. Echt helemaal niets met elkaar gemeen. Ik probeer me er nu zelf op te focussen hoe onze dochter reageert als we ruzie hebben, misschien dat dat me het zetje geeft. Huistechnisch heb ik geen eisen, alleen dat het ruim genoeg is voor ons tweetjes. En over werk heb ik ook na zitten denken, misschien de AH of misschien iets anders waar geen diploma's voor nodig zijn. Oppas zou ik dan zelfs misschien wel hebben. Maar dit is dan niet iemand waar ik tijdelijk bij zou kunnen wonen, ze wonen net zelf samen, hebben een kindje gekregen en wonen nu met 5 kinderen in een kleine eengezinswoning, daar kan ik dan niet bij. Misschien eerst mijn broertje dan maar peilen en hopen dat hij z'n mond houdt tegen mijn moeder. Anyway, nu weten jullie iets meer. Ik hoop dat jullie wel begrijpen dat ik dat verhaal met dat huiselijk geweld echt niet normaal vind, maar ik zit er middenin en probeer ik eruit te komen. En het is ook echt niet elke dag, alleen als de ruzie uit de hand loopt (vaak na een hoop ergernissen over en weer, en we ergeren elkaar elke dag.) En zo zie je ook maar, huiselijk geweld is niet altijd alleen de man, ze kunnen ook elkaar het leven zuur maken. En verder, laat het zelf niet zo ver komen!
Sorry als jullie het vast laten zetten van haar partner te ver vinden gaan... Ik vind het erg ver gaan als ze onderhand bedreigd wordt dat je niet de beschikking hebt over je eigen id kaart en eigendommen.. Maar dat zal dan wel aan mij liggen... Dorpse nuchterheid zullen we maar zeggen.... Ik wens je heel veel sterkte en succes in de toekomst en mocht je toch een portie dopse nuchterheid willen mag je me altijd pb-en.....
Aanfifte kun je altijd doen, ookal heb je er zelf aan mee gedaan. Je moet nu kiezen voor je dochter, hoe denk je dat dit voor haar is??? Als jullie zo door gaan lijdt je dochter er onder en komen ze die straks nog weghalen! Misschien kun je als je eenmaal weg bent proberen samen met je partner nog het eea op te lossen? Maar dat werkt miss niet als jullie op elkaars lip zitten! Ik vind het echt heel erg voor je, echt waar! Denk goed na wat je wil en wat goed is voor jou en je meisje!
Toen ik wegging bij mijn bijna ex-man zei hij ook dat ik niks zou krijgen etc. Ik ben toch gegaan heb een hele poos zonder inkomen moeten doen. Geen huis geen inkomen,geen inkomen geen huis. Heb bij de rechtbank voorlopige voorzieningen aangevraagd en heb de echtelijke woning toegewezen gekregen totdat we een eigen huis hebben. Ook de alimentatie en de bezoekregeling is toen vastgelegd. Dit betekend dat je maximaal 3 weken moet wachten tot je naar de rechtbank kan en dat er na een week een uitspraak is. Het heeft voor mijn nog wat langer geduurd omdat ex weigerde de woning te verlaten,maar toen dit eindelijk gebeurd was was mijn uitkering snel geregeld. Het is geen vetpot maar we redden het tot ik straks zelf een baan heb. Wil je veel sterkte wensen en uiteindelijk kan ook jij de stap nemen voor jezelf en je kindje. Als je nog wat wilt weten kun je me altijd pben. Dikke knuf voor jou en je dochter
Hallo, Bedankt voor de antwoorden en dat jullie mij niet veroordelen. Daar was ik eigenlijk wel heel bang voor. Ik heb zo straks mijn moeder gebeld, maar ik durfde niets te zeggen, ze heeft ondertussen ook haar eigen sores. Daarna mijn broertje om hem eens te peilen. Was een heel fijn gesprek, maar kreeg wel min of meer een nee te horen. Hij heeft al vaker ellende in huis gehaald en hij wil er dus echt niet tussen zit. Dat snap ik. Bovendien is het z'n eigen huis niet en zal hij het dus moeten vragen. Verder vertelde hij wel dat het hem niet echt verraste. Ook zei hij dat ik alles steeds van het ergste uit bekijk en dat klopt ook wel weer. Hi gaf me de tip om eerst eens te kijken naar vervolgstappen. Maar het liefst pak ik maandag mijn spullen, wel met trillende handen trouwens. Ook nu ben ik bang, dat hij thuis komt en dit ziet staan. Bij hem komt het nog steeds niet aan, hij wil nog steeds kussen bijvoorbeeld. Terwijl ik dat dus echt niet wil. Vraag me af hoe hard het dan aankomt als ik er straks opeens vandoor ben. Moet ik dan een brief achterlaten over het waarom? Wat een gedoe allemaal. En zo jammer dat het niet samen kan, dat je niet samen de boel kunt eindigen. Dit is overigens de eerste keer dat ik hier echt serieus mee bezig ben.
Maak voor jezelf een stappenplan. Dat werkt echt verhelderend! Heb ik ook gedaan, en heb steeds de dingen die ik geregeld had afgefinkt. Zo houdt je overzicht. Mocht je in de nabije toekomst echt weg willen, is het misschien een idee om zo nu en dan al af en toe wat spullen (kleding, papieren, geld etc.) onder te brengen bij een vriendin? Wel in kleine porties natuurlijk, zodat het niet direct opvalt. Mocht het dreigement met dat je letterlijk niks op straat komt te staan, doorgaan zodra je vertrekt, heb je in elk geval wat achter de hand! Huiselijk geweld kun je deels laten stoppen door bij jezelf te beginnen! Hou er gewoon mee op, probeer het niet zo ver te laten komen. Dit is niet wat je je dochtertje mee wilt geven. Misschien is het handig om aankomende week eens naar de woningstichting te gaan. Daar kun je vragen of het mogelijk is om alleen met je dochter in het bestand te komen. Ook zou je kunnen vragen wat er nu eventueel al mogelijk is voor je qua woning. Ik weet niet hoe lang je al ingeschreven staat, maar wellicht kan de woningstichting wat voor je doen. Ook zou ik, als het mogelijk is om de inschrijving alleen op jou naam door te laten gaan, een postadres voor de woningstichting geven. Mocht er een brief komen waarin een woning word toegekent, ben jij de enige die daar dan in eerste instantie van op de hoogte is. Wanneer je je (ex)vriend daar dan over inlicht, is dan aan jezelf. Voor de rest heb ik zo snel even geen tips. Ja, misschien solliciteren voor een baan met meer uur? Misschien is er op het werk waar je nu bent ook wel wat te regelem qua uren??? Heel veel sterkte en succes in deze situatie.
Ik ben ooit, jaaaaareeeeeeeeeeeen geleden, uit een verkeerde relatie (samenwonen, 5 jaar samen, geen kind) weggekomen door hem te laten inzien dat het slecht met mij ging, en overeenstemming te krijgen dat we uit elkaar zouden gaan. Daarna moest het nog steeds geregeld worden, maar ik kon hem er steeds aan herinneren dat hij "van mij hield", en dat we daarom hadden afgesproken dat we uit elkaar zouden gaan omdat het dan beter zou gaan met mij. Dat wilde hij toch ook, dat ik gelukkig zou zijn? Ik durfde de angst van het zomaar weggaan niet aan, was bang nog jaren zenuwachtig te zijn over gedoe met hem. Hij was ook erg claimerig en dreigde met vanalles (dat hij nooit deed, maar toch). Toen zijn we dus samen naar de woningbouw gegaan om ons allebei in te schrijven voor een huis etc. Ik kon wel zelf rondkomen, maar jij zou dan ook in de tussentijd voor opvang van je kindje en eigen werk kunnen gaan zorgen. Deze manier kan natuurlijk alleen als je het nog een tijd kunt uitzitten, en als je genoeg op hem ingepraat krijgt dat het beter voor jou is (en je dochter) en dus zo moet gaan. Succes.
Hallo, Inmiddels heb ik aan broertje en moeder gevraagd of ik daar welkom zou zijn, maar het antwoord was nee. Beiden hebben ze het over een blijf-van-mijn-lijf-huis, crisisopvang. Maar eerlijk gezegd sta ik daar toch een beetje huiverig tegen over. Ik heb natuurlijk even gegoogled op blijf-van-mijn-lijf-huis en daar blijkt toch dat ten eerste het adres geheim moet blijven (logisch) en ten tweede is het vaak alleen maar crisisopvang en wat dan? Sta ik daarna alsnog op straat? En eigenlijk wil ik een redelijke band met mijn man blijven behouden. Zaterdagavond kwam mijn man flink aangeschoten thuis (hij had ernstig de hik en had duidelijk gedronken) en vroeg toen iets waar ik nee op zei. Toen was ik opeens een (scheldwoord: vrouw met ernstige ziekte.) Lag ik daar bang in mijn bed, te wachten tot hij terug kwam in de slaapkamer. Kreeg ik een twee uur durend monoloog over wat ik allemaal wel niet fout deed. Hij had namelijk een gesprek met zijn vader gehad over wat er niet goed aan mij was. Ik toonde onder andere niet op de juiste manier dankbaarheid (ik schijn de andere kant op te kijken als ik dankjewel zeg.) Ik toonde ook niet op de juiste manier medelijden toen een vriend van schoonvader overleed (geen idee wat ik fout deed.) Verder moest ik al blij zijn dat ik naar mijn familie in Friesland MOCHT. Een tijd geleden hebben mijn schoonouders aangeboden dat ik de rijbewijskosten van hun mocht lenen, omdat ik ging werken, maar mijn rijbewijs nodig had. Heb het toen gehaald na 3x en ben toen gaan werken. Helaas ben ik toen ontslagen. Nu heb ik dus een nieuw baantje, maar ik kan alleen op woensdag werken en ze konden me maar 3 uur aanbieden. Heb het toch aangenomen, want dan heb je toch wat. Nu gaat mijn dochter op dinsdag en vrijdag naar de psz, maar mijn schoonouders snappen dus niet dat ik dan niet ook 3 uurtjes kan gaan werken. Je zou zeggen: moet kunnen, maar ware het niet dat ik mijn dochter dan om 12 uur moet oppikken, terwijl ik ondertussen ook tot 12 uur moet werken en je weet van te voren gewoon niet waar je zit. Nu ja, nu vindt mijn man dus dat ik dat aanbod van mijn schoonouders nooit had mogen aannemen. Heeft hij tegen zijn vader gezegd dat hij zijn handen er vanaf trekt. Ook blijkt mijn man dus wel eens na zijn werk de kroeg in te duiken, maar daar over te liegen tegen mij, omdat ik dan boos word. En hij was er dus nog steeds kwaad over dat ik mijn dochter een zakje chips om 8 uur in de ochtend had verboden. Ja, want ze had toch haar broodje zo knap opgegeten? En hij vind ook dat hij gewoon beter kan opvoeden, zei hij. In ieder geval was het een heel monoloog waar ik dus toch vooral maar ja en amen op heb gezegd. En dan heb ik nog een vraagje ook, vinden jullie dat als je man niet naar een relatietherapeut wil, maar wel zegt: dan ga jij toch naar een therapeut/psycholoog, dat je dat dan moet doen? Ik zelf vind dat dus onzin, want waarom zou ik als enige aan mezelf werken, terwijl hij weigert iets aan zichzelf te doen. Hij zegt ook dat hij het niet snapt, want het elkaar slaan is toch al veel minder en we moeten al blij zijn dat we onze dochter niet slaan. Meestal gaat het slaan ook ongeveer zo: We halen het bloed onder elkaars nagels vandaan, zeggen de vreselijkste dingen tegen elkaar, en dan wordt het één iemand te veel en dan wordt het meppen. En dan slaat de ander dus terug. Mijn man zei ook dat onze dochter zijn reden om te leven is, dat ze zijn leven is. Nu heeft hij in het verleden wel vaker gedreigd zelfmoord te plegen, trok hij een elektrakoord om zijn nek en dan trekken en dan kijken hoe ik met alle macht dat ding probeerde af te pakken. Als ik dit zo allemaal typ, zie ik gewoon dat het allemaal echt ziek is, maar als ik er niet zo direct mee bezig ben, dan kom je weer in de gedachte: misschien komt het wel goed. @ Babel44, ik ben blij dat dat voor jou gewerkt heeft, maar denk niet dat dat bij mijn man gaat werken. Hij vind, omdat het niet zo vaak meer is, dat het allemaal wel meevalt en hij is er dus heilig van overtuigd dat het beter is voor onze dochter als papa en mama bij elkaar blijven. Want anders zou ze papa wel gaan missen. @ Minyaweth, ik doe in ieder geval mijn uiterste best om me niet meer te laten provoceren, maar dat is heel erg moeilijk als iemand je zegt dat je je moet laten nakijken, dat je op je moeder lijkt, dat je een profiteur bent, dat je maar moet oprotten naar je moeder, dat je lui bent en meer van dat soort grappen.