Binnenkort ga ik bevallen van mijn tweede kindje in het ziekenhuis en heb eigenlijk wel medelijden met mijn partner. Hij vond de eerste keer verschrikkelijk, al zal hij dat niet zo toegeven, maar als je hulpeloos langs de kant moet zitten lijkt me geen pretje. Hoe hebben jullie partners dat ervaren en wat doen we eraan Ik zou wel eens willen weten hoe zij zich moeten voelen...
Die van mij vond zichzelf voornamelijk heeeeel erg zielig. Hij had tenslotte al een hele nacht niet geslapen en was ook nog eens verkouden. Gossie, arme man . Iedereen die hij aan de telefoon had, moest horen hoe zwaar het voor hem was geweest. Volgens mij kun je er niet veel aan doen. Mijn verloskundige stuurde mijn man wel een beetje aan. Hij moest tegendruk geven in mijn rug en tijdens het persen moest hij met een nat washandje deppen. Verder staan onze partners er gewoon hulpeloos bij. Wij moeten tenslotte het werk doen. Misschien kun je met je verloskundige bespreken dat hij je partner wat taken geeft. Dan voelt hij zich misschien nuttig. Succes!
Mijn man was ook snipverkouden tijdens de bevalling maar het tegenovergestelde van jullie mannen. Geloof me, het is ook niks als je man de bevalling als "een eitje" omschrijft. Nu had ik geen hele lange bevalling maar voor mijn gevoel daardoor wel superheftig (in drie uur van niks naar een dochter). Ik heb het hem laatst nog gezegd dat ik het echt niet leuk vind als hij zo luchtig doet over de bevalling. Hij zegt dat het een grapje is, maar misschien moet ik het tijdens de volgende bevalling wat moeilijker voor hem maken...
Mijn man vond het een hele mooie ervaring. Doordat mijn vliezen te vroeg braken met bloed en ik met spoed naar ziekenhuis moest was mijn man ook helemaal van de kaart. Toen alles goed bleek te zijn was die last weg. Maar de bevalling zelf was voor hem heel speciaal, het ging ook heel snel en heb bijna geen pijn gehad dus voor hij heeft me niet zielig gevonden haha. Toen damien geboren werd had ie echt zoiets van HUH nu al??haha Hij zei wel meteen nou respect voor vrouwen jeetje haha!
Mijn vriend vond het "saai"..... mijn moeder had aangeboden erbij te kunnen zijn als ik er behoefte aan had, maar dat wilde hij liever niet. Wilde het saampjes doen, nou volgende keer heeft hij haar er graag wel bij, heeft hij ook iemand om mee te praten Ik was ook niet heel erg gezellig, was zo in mijn eigen wereldje, heb geen woord tegen hem gezegd. Hij houdt ervan om iets te kunnen doen, maar hij kreeg weinig feedback/opdrachten van de verloskundige. Hij vond het verschrikkelijk dat ze een kopje thee gingen drinken terwijl ik de laatste cm op ving onder de douche. Hij had echt zoiets van; we moeten iets doen, ze is aan het bevallen!!! Uiteindelijk moest ik naar het ziekenhuis omdat mijn weeen wegvielen en de vk bang was voor bloedingen (grote opluchting voor mijn vriend, hij schrok toen ik weigerde naar het ziekenhuis te gaan). Alleen had ik daar uiteindelijk 5 vrouwen aan mijn bed staan (vk, gynaceoloog, van beide een stagiaire en een zuster) deze liepen heen en weer en hadden vooral met elkaar gesprekken... Het ergste vond hij dus dat hij niks voor me kon betekenen, dat hij niet wist wat hij moest doen, waar hij aan toe was, hoe lang het nog ging duren en hij vond het saai (2 uur naast me gezeten midden in de nacht tijdens het opwekken van de weeen, was kennelijk slaapverwekkend en hij durfde geen koffie te gaan halen of een rondje te lopen).... gelukkig voor hem duurde het in totaal maar 8 uurtjes We hebben het wel al over de volgende keer.... hij is daar al geruster op. We weten nu ongeveer hoe mijn lichaam het aanpakt, hoe het verloopt. Maar als je aan het wachten bent met de wetenschap dat het gerust nog 24 uur zou kunnen duren, is blijkbaar saai
oja, misschien wel of niet een geruststellende gedachte voor een man... maar de volgende gaat vaak sneller! En hij weet nu hoe jij bent en hoe het ongeveer verloopt tijdends jullie bevalling. Kan hij letten op signalen etc...
Mijn man was heel rustig, maar dat is hij altijd. De oudste kwam 2 weken te vroeg en het ging heel snel. Toen hij thuiskwam was hij wel even geschrokken dat het zo hard ging, maar daarna was hij de rust zelve. Hij kon alleen niet veel voor me doen, ik was erg in mezelf gekeerd en vlak nadat hij thuiskwam was de baby er al. De jongste kwam juist veel te laat en hoewel het nog sneller ging, was hij er deze keer niet zo door overvallen. Ik heb hem de tweede keer ook wat eerder naar huis laten komen, dus we hadden iets meer tijd om ons voor te bereiden (lees: een half uur, haha). Hij kon zich ook nuttiger maken de tweede keer, omdat ik op de baarkruk ben bevallen. Hij heeft tig hittepitten voor me opgewarmd, me vastgehouden toen ik op de baarkruk zat en zich gewillig omver laten gooien, toen ik tijdens mijn ene vreselijke perswee alles om me heen wegmaaide. Wat dat betreft is een baarkrukbevalling misschien een aanrader, dan heb je echt iets aan je man.
Mijn man ervaarde het heeeel nuchter... Tenminste dat neem ik aan... want toen ik onder een heftige wee niet wist waar ik het zoeken moest en mijn man hulpeloos aankeek, zat hij midden in m'n gezicht ff uitgebreid te gapen! :x Maar na de geboorte zei hij alleen maar; respect, respect. Dus het zal toch wel indruk gemaakt hebben.
Mijn vriend vond het allemaal heel erg spannend .. maar vond het erg vervelend dat hij bij mij de pijn niet weg kon halen en heeft daar ook een traantje om gelaten de lieve schat.. hij zegt ook het is echt niet het mooiste wat je mee kan maken je je ziet je liefste pijn lijden je kan niks doen ze moet alles zelf doen en ik sta daar maar naast .. het mooiste vond hij dat die kleine eenmaal op me buik lag en toen zei hij ook: het is echt waar er wordt niet alleen een kind geboren maar ook een moeder.. mijn bevalling was ook niet echt een voorbeeldige bevalling maar hij heeft zich er goed doorheen geslagen.. en nu dat de volgende bijna in aantocht is vind hij het wel eng maar kijkt er ook erg naar uit we weten allebei wat er kan komen maar ook dat het heel anders kan gaan .. xxxxxx