ik zit met een dilemma, en hoop dat jullie me advies kunnen geven. Ik heb 2 kindjes van 8 en 3 jaar, kinderen waar ik dolblij mee ben en waarbij het een heel traject was om zwanger te zijn. Mijn vriend en ik hadden besloten dat ons gezin compleet was, zeker gezien onze leeftijd (ik word 41, mijn vriend 44). Gisteren ontdekte ik dat ik ongepland zwanger ben. En nu weet ik niet wat te doen? Mijn eerste idee was: nee, niet houden, we hadden gezegd om het bij 2 kindjes te houden, we krijgen stilaan weer meer vrijheid (kids autonomer, geen dutjes/buggy meer....), ..en vooral: we zijn niet meer de jongsten om nu nog een kind te krijgen: dat kind zal oudere ouders hebben, hogere kans op kind met afwijking (niets op tegen, maar kunnen wij die zorg wel aan??), onze stilaan herwonnen vrijheid weer opgeven, kunnen we dit economisch aan... OF knop omdraaien en dit kindje verwelkomen? Want hadden we niet zoveel problemen gehad met onze eerste zwangerschappen (ook wat miskramen gehad), dan hadden we waarschijnlijk voor 3 kindjes gegaan.... Onze leeftijd weegt hier het meest door: zijn we niet "te oud"? Gaan we die slapeloze nachten nog aankunnen? Wij zijn al 60 tegen dat ons kind niet eens meerderjarig is.... Maar ook het praktische: op stap met 3 kinderen, weer die lastige -maar ook mooie - babytijd door.... En nog: ik durf voorlopig niets tegen mijn vriend zeggen, want hij is gelovig en zou alleen al vanuit zijn geloof dit kindje houden, en ik heb niets tegen zijn geloof, maar hier spelen voor mij ook andere bedenkingen.... Wat zou jij doen in mijn situatie: kindje houden of niet??
Ik snap wel waar je mee zit.. en leeftijd vind ik nog wel meevallen. Ik zag ook beren op de weg toen ik zwanger was van mijn derde kindje. Weer in de luiers, buggy.. enzovoort.. maar het gaat allemaal vanzelf echt waar.. en dan zal je later denken .. hoe kan ik dit ooit gedacht hebben.. ik zou het kindje houden.. en dan zal je zien dat het allemaal echt wel meevalt en dan je je leven niet meer anders zou kunnen zien.
41 is toch nog niet zo heel oud kan prima hoor. En je jongste is 3 dus zoveel verschil zit er niet tussen de baby en je jongste. Ken genoeg vrouwen die na hun 40e nog n kindje krijgen
Dit vind ik wel heel krom om te zeggen. Wat als ze beslist het niet te houden. Dan heeft ze haar baby dus gezien als een wegwerp artikel?
Ik wil alleen ingaan op het stukje waarin je schrijft dat je man het nog niet weet (vanwege zijn geloof). Heeft hij als vader van dit kind geen enkel recht? Zou hij niet horen te weten dat er een derde kind van hem in wording is? Heeft hij niets te zeggen in de beslissing of het kind zal leven of niet? Zomaar eerlijke vragen....
Jullie leeftijden vind ik niet schokkend. Wij hadden ook ongeveer jullie leeftijd toen onze dochter geboren werd (een heel traject aan vooraf gegaan) Ik kan mij voorstellen dat je geschrokken bent. Je had waarschijnlijk niet verwacht dat je spontaan zwanger zou kunnen raken, denk ik uit je verhaal op te maken. Sowieso zou ik het met je man bespreken, het gaat ook hem aan. Hopelijk komen jullie er samen uit.
Stel je laat het weghalen. Blijf je dan niet altijd denken: stel dat.. Als je het verder gewoon op de rit hebt en dit kind een goed leven kunt bieden zou ik er zelf niet aan denken om het weg te halen. Maar het gaan zien als een onverwachte verassing die het leven opeens nog in petto had. Geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen. Ik snap je zorgen over meer risico op afwijkingen. Daar kun je natuurlijk al onderzoek naar laten doen. Ik ken 2 gezinnen waar moeder ook na hun 40e ongepland nog een kindje kregen. Beide gevallen heeft dit prima uitgepakt en worden de jongste heerlijk vertroeteld.
Dit kunnen vreemden op een forum toch niet voor je bepalen? Alleen jij en je partner kunnen hier samen een beslissing over nemen.
We beslissen het toch ook niet voor haar.. Zou wat zijn zeg! Snap wel dat het fijn is om even anderen hierover te horen, die er met meer afstand naar kijken.. En de anonimiteit van een forum is in de geval ook wel prettig. Maar uiteindelijk beslis je natuurlijk met je partner wat je doet. Welke mening een ander ook heeft
Nouja zeg ? Als je niets beter te zeggen hebt, zeg dan gewoon niets... Als het enkel om de leeftijd gaat, zou ik zeggen houden.. ik vind jullie leeftijd nog helemaal niet te oud voor een kindje. De jongste is pas 3 dus zoveel verschil zit er dan niet in leeftijd. Ben het er wel mee eens dat de vader het recht heeft om het te weten..
Ik begrijp dat mensen een keuze moeten hebben, maar ben ook vooral van mening dat een abortus gekozen moet worden bij zwaarwegend redenen. Denk bv bij kindjes die niet levensvatbaar zijn etc. De keuze om je kindje weg te laten halen omdat je net weer "je vrijheid" terug krijgt, het lastig op stap is met 3 Kids of omdat de slapeloze nachten zwaar zijn, kan ik niet begrijpen of goedkeuren. Ik lees het dan ook met wat pijn in mijn hart. Ik vind 41 jaar nu niet schokkend qua leeftijd, al helemaal als de jongste 3 jaar is. Jullie hebben het kunnen redden met 2 Kids, jullie vinden ongetwijfeld een weg om ook goede ouders te zijn voor dit 3e lieve kindje. Ben je niet nieuwsgierig hoe dit kindje uitgroeit tot zijn/haar persoontje? Met een eigen karakter? Hoe het eruit zal zien? Verder is het zeker iets wat de vader dient te weten. Je kunt toch niet zelfstandig besluiten om jullie kind te aborteren?
Zit wel wat in, recht door zee. Klinkt voor sommige misschien wat hard. Problemen zijn er om op te lossen. Ik zou het zeker houden, zou veel te nieuwsgierig zijn naar t nieuwe en bijzondere leven in de buik! Jouw man heeft ook het recht om mee te beslissen.
Ook ik vind jullie leeftijd niet schokkend voor nog een baby. En ook het leeftijdsverschil tussen de kinderen niet. Maar het zal inderdaad even schakelen worden. Dat is trouwens altijd als je zwanger bent, ook al kijk je al tijden uit naar een zwangerschap. Je hebt dan ook 9 maanden de tijd om er naar toe te groeien. Omdat de andere 2 kinderen al zelfstandiger zijn, is het ook makkelijker om voor een baby'tje te zorgen. Je hoeft immers hun niet meer aan te kleden, een schone luier te geven etc. En zij kunnen jou ook helpen met kleine klusjes als jij druk met hun broertje of zusje bent. Of hun broertje of zusje knuffelen/vermaken/speentje geven als jij nog even druk met iets anders bent. En hoe zie je dat eigenlijk voor je? Stiekem een abortus plegen zonder je partner er zelfs maar van op de hoogte te stellen? Dat lijkt me toch niet de juiste weg. Ook zou ik als partner het echt niet leuk vinden (zwak uitgedrukt) als mijn partner naar me toe zou komen met een belangrijke beslissing die ons beide aangaat, waar ik niets over te zeggen heb gehad. Nee, al denk je dat je weet hoe je partner gaat reageren, de juiste manier is toch het hem zo snel mogelijk te vertellen, al je bedenkingen te vertellen, om samen een beslissing te maken. Je partner is er toch ook om jou te ondersteunen, te helpen en bezwaren eventueel weg te nemen? Heel veel sterkte gewenst. Stiekem hoop ik dat je dit kleintje een kans geeft.
Ik denk dat je rijker wordt door dit kindje te houden IPV het weg te laten halen. Ik geloof en weet bijna zeker dat het anders je leven lang blijft achtervolgen. Ik vind de redenen die jij noemt ook helemaal niet een reden om een kindje maar weg te halen. Wat @zwangerevrouw zegt klinkt misschien wat hard, maar er zit wel een kern van waarheid in.. Als jullie zolang erover hebben gedaan bij de andere 2 kids. Zou ik dit zien als een wondertje en die jullie uit gekozen heeft als ouders.
Het is een beslissing van jou en je man samen... Weloverwogen.... Ik heb zelf in een situatie gezeten waarbij wij wel de keuze hebben genomen om het vruchtje weg te laten halen. Nou, dat is me niet in de koude kleren gaan zitten. Er wordt vaak makkelijk over gedacht, maar de verwerking van de abortus heeft bij mij jaaaaaren gekost. Het is dus niet een beslissing die je licht moet opvatten. Het is jullie leven en niemand kan de beslissing voor jullie nemen. Ik wil je alleen erop wijzen dat abortus een enorme psychische nasleep met zich mee kan brengen, ook al is het op dat moment de beste keuze in jullie situatie.
Die beslissing kunnen jullie alleen samen nemen. Overigens lijkt het me verstandig dat je dit zsm met je man bespreekt. Je zegt dat hij het sowieso vanwege zijn geloof wilt houden. Mocht jij een abortus serieus overwegen dan zou je het stiekem moeten doen? Dat lijkt me ook geen geheim dat je altijd bij je wilt dragen.