De reacties zijn tot nu toe heel eensgezind, maar je mag dit kindje ook gewoon niet willen he? Ja, het was handiger geweest als je niet zwanger was geworden als je dat niet ziet zitten en mogelijk heb je er qua anticonceptie zelf een aandeel in dat je nu zwanger bent, maar je hoeft het kind niet te krijgen als een soort straf omdat de AC niet gewerkt heeft. Of omdat je de AC vergeten bent, of wat dan ook. Dat gezegd hebbende, als de wens er eigenlijk wel was, wat je ook wel weer schrijft, en leeftijd de meest bepalende factor voor je is, zou ik er toch ook voor gaan. Zo oud ben je ook weer niet
Dit inderdaad ❤️ Meid dit is jullie keuze en wat deze ook zal zijn, het zal altijd de juiste zijn. Maar alleen jullie kunnen die maken, hou vooral geen rekening met wat anderen zouden denken.
Ik vind de reacties net als @JupitR benoemt ook erg eensgezind alsof het kindje houden de enige optie is die oke is. Als je een weloverwogen beslissing neemt waarbij jullie samen vinden dat een derde kindje nu niet meer in jullie leven past is dat ook oke. Maar ik vind wel net als alle anderen dat je het je man moet vertellen. Alleen abortus plegen zonder dat hij op de hoogte is lijkt me zwaar en een geheim wat altijd tussen jullie in zal staan.
Ik vind je bent er zelf bij wat zwanger worden betreft en dan vind ik ook dat je dat je je verantwoordelijkheid moet dragen. En dus het kindje houden. Ik vind leeftijd en dat het onpraktisch is geen goede reden. Ik ben bijna 41. En al bijna 2 jaar aan het proberen om een kindje te krijgen. Dus leeftijd vind ik geen issue. Mijn betovergrootmoeder kreeg haar 21ste kind op haar 45ste. Leeftijd verschil kan alleen maar voordelig zijn. De oudsten zijn zelfstandig en kunnen een handje helpen als ze dat willen.
Ik snap dit soort reacties niet zo. Stel TS wil echt geen kind, dan moet dat kind volgens jou toch geboren worden, want TS heeft nu eenmaal bewust seks gehad. Als dat kind dan echt ongewenst is, dan kan dat kind er toch juist last van krijgen wanneer het geboren is? Ter bescherming van zo'n situatie zou abortus beter kunnen zijn.
Ik ga je geen advies geven over het wel of niet houden. Dat is zo ontzettend persoonlijk en iets waar alleen jouw gevoel over mag beslissen. Ik hoop alleen wel dat je het met je man bespreekt, dat is het enige dat 'fout' zou zijn in deze situatie als je dat niet zou doen. Ik wens je heel veel wijsheid toe en dat jullie er samen uit mogen komen.
Ja dat is helemaal zo. Alleen vind ik wel dat ze haar man hierover moet inlichten. Als dit mij zou overkomen en ik stond in de schoenen van haar man en zou er achter komen dat ze het kindje had weg laten halen zonder overleg met mij, dan weet ik niet of ons huwelijk het zou overleven.
Gelukkig leven we in een land waarin gestreden is dat vrouwen baas over hun eigen buik kunnen zijn. Zowel met anticonceptie als abortus als ook met het houden van een kindje. Daarbij is het enige belangrijke dat zowel je man als jij achter de ingeslagen weg staan. Je keuze laten afhangen van anderen is geen wijsheid, zij staan niet in jullie schoenen. Zowel bij het houden als bij abortus komen moeilijke tijden op jullie af. Maak de keuze weloverwogen.... Samen met je man.
Ik kan me voorstellen dat je geschrokken bent. Maar ik zou het wel zsm tegen je man vertellen. Je verhaal lezende met je argumenten en bedenkingen.. ik zou zeker het kindje houden. 41 en 44 is toch helemaal niet oud! In je hoofd misschien. Maar ik was zelf 40 en mijn man 45. Om ons heen ook veel rond die leeftijd. Het is net hoe je jezelf voelt. Onze gynaecoloog vond het ook niet te oud hoor. Daarnaast schrijf je dat je vroeger 3 kinderen had gewild. Je man gelovig is. Ik denk dat je beren op de weg ziet. Het komt echt wel goed, zo'n derde kindje draait straks ook weer mee in jullie gezin. En daarbij vind ik persoonlijk dat als jullie gezond zijn, een ongelukje geen reden is voor een abortus. Maar goed, daar denkt iedereen anders over.
Dit inderdaad.. wat ik zelf zou doen of hoe ik erover denk maakt niets uit. Ik zie dan liever dat iemand ervoor kiest om het kindje niet te houden dan dat het ongewenst is en het kind daar misschien zijn leven lang last van zal hebben.. wél in overleg met partner natuurlijk
Ik zou het je man toch echt zo snel mogelijk vertellen. Ik zou echt verdrietig en teleurgesteld zijn in mijn partner als er een zwangerschap verzwegen wordt. Je bent samen om lusten en lasten te dragen. Daar horen ook dit soort situaties bij. Verder zou er ook een derde optie kunnen zijn: het kindje geboren laten worden en iemand anders gelukkig maken met een kindje omdat ze er zelf geen kunnen krijgen. Maar dat moet je wel kunnen. Verder zou leeftijd voor mij niet zo een ding zijn. ik zou zelf op die leeftijd niet meer bewust zwanger willen worden maar dit komt ook door mijn gedachtegang hierin. Ik heb gezonde kinderen en wil de risico’s niet nemen als het niet nodig is. Maar als het onbewust is gebeurd dan zou ik het met 40 wel laten komen. En ik begrijp wat je zegt als je 60 bent. Maar ik geloof oprecht dat je zo oud bent als je jezelf gedraagt en voelt. Stel er is iets met het kindje dan kan je tegen de tijd dat je dat te horen krijgt een keuze maken. De kans op een gezond kindje is er nog steeds, ook met 41 en 44. Ik begrijp je zorg maar laat dat een zorg zijn wanneer het nodig is en niet nu al. Verder wens ik je heel veel sterkte met de keuze. Het lijkt me een hele lastige. Weet dat wat je ook doet je er vooral voor de volle 100% achter staat. Beide keuzes kan je niet terug draaien
Over je leeftijd. Mijn moeder was 38 toen ze mij kreeg. Zelf heb ik het nooit als een probleem gezien dat ik “oudere” ouders had. Ik was soms zelfs blij dat op de leeftijd dat ik uit ging niet ineens mijn ouders tegen zou kunnen komen wat vriendinnen dus weleens hadden. Ik ben eigenlijk nooit een beperking tegen gekomen moet ik zeggen. Ook nu qua ziektes ofzo. Ligt het er net aan “de pech” die je hebt om ziek te worden. Maar ze hebben nog genoeg energie voor mijn twee kinderen. Hele leuke opa en oma.
Die keus kunnen we niet voor je maken. Leeftijd is een getal. Afwijkingen kunnen voorkomen maar even goed ook niet. Je hebt nog even om te besluiten Vertel het je man, wat hij er ook van denkt en heb een goed gesprek met hem. Het komt vroeg of laat toch uit welk besluit je ook neemt. Hoe heftig ook, wees eerlijk! Praat erover en besluit samen. Ik wens je veel wijsheid en kracht. Laat je weten hoe het met je gaat?
W.b leeftijd: vind ik best meevallen, ik ken meerdere vrouwen die na hun 40e nog een kind kregen. Mijn schoonmoeder was 45 toen mijn man geboren werd. Wat je ook beslist, ik vind dat je man sowieso het recht heeft om op de hoogte te zijn. Mijn tante heeft ooit "stiekem" een abortus laten uitvoeren (volgens mij ook ivm geloof, dat ze bang was dat haar man ertegen zou zijn). Helaas is ze overleden als gevolg van de abortus en het is ook niet meer goedgekomen met haar man (zware PTSS, alcoholist geworden). Wil je verder niet bang maken, maar bedenk ook wat voor effect dit zal hebben op hem/jullie relatie als hij er ooit toch achter zou komen. Ik heb ook ooit een heel vroeg abortus laten uitvoeren, voordat ik mijn man leerde kennen, ivm onvrijwillige seks/verkrachting. Ondanks dat ik mijn man toen dus niet kende heb ik hem dit gewoon verteld. Zou er niet mee kunnen leven om zo'n groot geheim mee te dragen eerlijk gezegd.
Het is een kind hé een leventje wat in jou mag groeien. De manier waarop jij hierover praat schiet mij echt in het verkeerde keelgat.
Ja dat kan zeker. Maar dan moet je het wel voldragen + bevallen. Niet iedereen wil dat. Het blijft haar keuze.