Uhh nee.. beetje een rare vergelijking. De meningen over abortus lopen erg uiteen. Je moet wel oppassen met wat je zegt vind ik.. denk dat weinig vrouwen zomaar 'even snel' besluiten om voor abortus te gaan. En zulle opmerkingen kunnen wel kwetsend overkomen op vrouwen die voor abortus hebben gekozen. Zeker heb ik ook mijn mening erover, de reden van ts vind ik persoonlijk ook geen reden voor een abortus.. of als je zelf maar wat doet en niet voorzichtig bent dan ben ik er ook geen voorstander van. Maar dan nog... als het kindje echt ongewenst is en het moet toch geboren worden, dan kan dat veel nare gevolgen hebben voor het kind zelf.
Ik zit dit hele topic te lezen en ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet zo gek vind dat TS niet meer reageert. Ik vind het aardig respectloos hoe sommige vrouwen hier reageren. Ik ben zelf christelijk. En ik zou zelf vanuit die geloofsovertuiging nooit voor abortus kiezen. Maar dat betekent niet dat ik niet meer op een normale manier kan reageren op een vrouw die voor zichzelf abortus overweegt. En ook niet dat ik respectloos op haar zou reageren. Deze vrouw heeft haar bedenkingen omdat ze zichzelf te oud voelt. Ze maakt zich zorgen over haar eigen vrijheid. Enkel omdat dat voor veel van jullie geen reden zou zijn om aan abortus te denken, kun je haar toch niet veroordelen omdat het er voor haar wel toe doet? Ik had een oom die oude ouders had. Ik denk dat zij wel ouder waren dan 40 maar hij had oude ouders en dat heeft hem veel verdriet gedaan. Zij hadden nooit energie om met hem te spelen. En ze zijn ook overleden toen hij nog redelijk jong was. Wie weet heeft TS ook wel zo'n verhaal in haar omgeving en wil ze dat haar ongeboren kind besparen. Dat gezegd hebbende vind ik dat weer minder opgaan als je ook een kindje van 3 hebt rondlopen. Wat is nou 3 jaar op een mensenleven? Maargoed ik zat dus alle reacties te lezen en er werd wel heel duidelijk 1 richting op gepraat. Ik kan me heel goed voorstellen dat TS, die misschien wel heel serieus nadenkt over abortus, daardoor werd afgeschrikt en zich niet meer veilig voelt om te reageren. Ik denk dat leeftijd voor veel mensen op dit forum die vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan een heel rekbaar begrip wordt. Maar dat is niet voor iedereen zo natuurlijk. Ik begrijp ook dat TS erover denkt om niets aan haar man te vertellen. Want ook al zeggen mensen hier dat hij haar toch moet steunen in deze beslissing: als er volgens hem maar 1 mogelijke optie is dan valt er niet veel te steunen. Hij zal t niet willen. Zij zal dan daarin mee moeten gaan of alsnog het kindje weg laten halen. In dat laatste geval gaat dat heel slecht zijn voor de relatie. De enige optie om abortus te kunnen doen is dus om t in t geheim te doen. Maar ook daarin denk ik: je wist van de overtuigingen van je man toen je trouwde. En hoe hij erin zou staan mocht een situatie als deze zich voordoen. Is het dan eerlijk tegenover hem om zijn kind weg te halen zonder dat hij t zal weten? Dit soort geheimen zijn hoe dan ook niet goed voor de relatie. Want al weet hij t niet: jij weet t wel. Ik denk dat t tussen jullie in zal staan. Plus dat t heel zwaar is om de psychische nasleep van de abortus te moeten dragen als je man je daarbij niet kan steunen. Baas van je eigen lijf. Helemaal mee eens. In Nederland mag je aborteren. Maar in deze situatie lijkt t me echt niet een goede optie. En dat heeft vooral met je man te maken. Maar toch nog even aan alle vrouwen die zo kortaf reageren: schaam je alsjeblieft! Een beetje inlevingsvermogen zou jullie niet misstaan. Natuurlijk wacht de 1 wanhopig op een kindje en is t dan ondenkbaar dat een ander ervoor kiest een kindje weg te halen. Maar dat is nu eenmaal het leven. Je kunt een ander niet verantwoordelijk houden voor je eigen pijn. Bij iemand die twijfels heeft over abortus praat je over de redenen waarom ze twijfelt. En zeg je daar iets zinnigs over. Maar je gaat haar niet de keuze 'ontnemen' waar ze in Nederland gewoon recht op heeft.
Hier zijn we christelijk van origine, dus ik snap het dubio wel een beetje. Mede omdat we hier een dochter van eindelijk 4 waar onze gemiddelde slaap op 5 uur komt, opgeteld. En hoezeee nog een op komst. Bij mn man schoot de optie wel door zn hoofd maar meer vanuit onze geschiedenis "wil je deze stress wel in". Maar dat was 10 seconden, want ik zal leven niet beeindigen tenzij er een verdraaid goede reden is. Ons zoontje had niet met leven verenigbare afwijkingen (zo veel kapot) en dan nog is die keuze lood lood zwaar geweest en bloedde mn hart. Ookal stonden we er beiden 100% achter en was er gezien de aard van de afwijkingen en het gevolg ervan (zelfs nog in de baarmoeder) eigenlijk geen andere humane keuze. Zelfs t Erasmus gaf aan dat ze pro-life waren maar in dit geval, als we anders van mening waren geweest hadden gevraagd wat we ons kind aan zouden doen. Er viel een enorme last van onze schouders toen bleek dat zijn hart er eerder mee gestopt was dan dat wij daadwerkelijk de stappen hadden gezet tot beeindiging. Als ik deze zou stoppen vroegtijdig, zou ik de rest van mn leven met een schuldgevoel en een leegte. Eenzelfde leegte als waar mn zoontje had moeten zijn en helaas niet is. Hoe je t ook wendt of keert en welke keuze TS ook maakt, die keuze is en blijft loodzwaar maar je gaat het niet verborgen kunnen houden voor je partner. Dat blijft tussen je in staan en kost je ongetwijfeld de relatie. In haar geval zou ik toch overwegen de zwangerschap door te zetten, open kaart met partner spelen en afspreken dat hij er wel permanent een knoop in legt. Of zij zelf. Want praktisch is het niet, bedoel dat gevoel van "weer terug naar af" speelt hier ook, hoe blij ik er ook mee ben (heel voorzichtig) en leven beeindigen is tegen zijn overtuiging maar voorkomen dat leven ontstaat is dat al een heel stuk minder.