Onderwerp zegt het al, ik ben nu 28 weken zwanger en ik ben doodsbang. Gister bewoog de kleine niet zo duidelijk maar dat kan komen omdat ik gisteren erg actief ben geweest, maar het zat me niet lekker. Even een tijdje gelegen, suiker gegeten en ik voelde hem weer. Ook met de doppler was zijn hartslag goed en vandaag is hij wat actiever (ik ben vandaag ook erg rustig en aan het werken achter de computer). Toch kan ik de angst van doodgeboorte maar niet los laten. Al de hele zwangerschap niet (eerst miskraam, nu doodgeboorte). Mijn vk heeft een coach aangeraden, maar die kan ik domweg niet betalen. Dus ik vroeg me af wat jullie doen met de angst dat het allemaal mis loopt. Mijn man is lekker bezig met de babykamer, maar elke keer als ik even kom kijken denk ik aan hoe het zal zijn als er toch iets met de kleine gebeurt en hij nooit in zijn kamertje zal slapen. Heel erg luguber, ik weet het, maar ik kan het niet los laten. Om het erger te maken, ik las op een Amerikaanse forum waar ik ook lid van ben dat een vrouw gisteren bij 28 weken precies (net zoals ik dus) te horen heeft gekregen dat haar zoontje niet meer leeft. Ik word gek, HELP!!!
Kun je geen afspraak maken met de vlk of ziekenhuis dat je om de dag langskomt om het hartje te luisteren, of voor een ctg? Misschien dat dat je wel zou kunnen helpen?
Ik kan je niet écht helpen, maar twee dingen waar je misschien wat aan hebt: 1. Toen ik zwanger was van mijn dochter had ik ook de hele tijd angsten, echt tot dagen janken in bed aan toe. Volgens vk was dat voor een groot deel te wijten aan hormonen. Ik vond het zelf wel eens geruststellend om tegen mezelf te zeggen: het zijn gewoon de hormonen, dan kon ik het makkelijker van me af zetten (voor even). 2. Naarmate de zwangerschap vorderde nam mijn vertrouwen in een goede afloop toe, en er is een kerngezonde baby uit geboren! Dus ga jezelf niet wijsmaken dat deze angsten misschien wel eigenlijk voorspellingen zijn, en dat je gewoon al voelt aankomen dat het mis zal gaan, en dat het dus allemaal echt is: het zijn angsten. Meer niet. Je baby is voor zover je nu weet gewoon tiptop in orde. En meer garanties krijg je helaas niet. Maar angsten is NIET hetzelfde als waarheidsgetrouwe voorspellingen!
Oh en wat mij ook hielp was een paar keer een pretecho doen, dan had ik weer even vertrouwen dat het goed zat. Na de 30 weken (ongeveer) voelde ik de baby zoveel bewegen dat ik daar geen behoefte meer aan had. En van de vk mocht ik altijd naar het hartje komen luisteren als ik het niet meer trok! (maar 1x gebruik van gemaakt, overigens) Edit, oh, en nog een laatste tip: NIET op fora rondneuzen bij de slechte verhalen! Je maakt jezelf dan echt gek. Ik heb mezelf op een gegeven moment echt een 'vlindertjes sectie' verbod op gelegd, omdat ik daar duidelijk niet rationeel genoeg mee om kon gaan op dat moment.
Ik huil nu ook vaak, ik word er gek van (ik krijg nu al tranen in mijn ogen). Ik zal je advies uitproberen, want ik weet het niet meer. Dank je!
Overigens, ik heb vaak echo's gehad, maar toch... Ik heb er al weer een staan voor volgende week zaterdag en ik heb thuis een doppler waarmee ik het hartje kan horen. Ik kan niet wachten totdat hij in mijn armen lig, want ik hoop dat ik dan wat rustiger word. Overigens, na de geboorte van je dochter, werd je rustiger Emily?
Denk dat deze angst veel aankomende moeders bekend voor komt. Ik moet zeggen dat ik van teveel lezen ook niet beter word. Ik heb het idee dat jouw gevoelens alleen maar versterkt worden door het lezen op sites. Kan het mis hebben natuurlijk, maar als ik naar mezelf kijk lijkt het me heel voor de hand liggend. Je hebt dus al een angel sound? Geeft dat echt niet genoeg zekerheid?
Om de dag een CTG? Kan dat dan? Misschien even met de VK hierover hebben, dank! Ik heb een doppler thuis dus ik kan het hartje elke dag thuis horen, maar een CTG is toch preciezer en houdt ook de bewegingen bij. Hmm, dat zou fantastisch zijn!
Ik werd in het 3e trimester al snel rustiger, toen ik de baby veel voelde. Ironie wil dat het toen juist allemaal 'mis' ging, door zwangerschapsvergiftiging opgenomen in zkh, uiteindelijk ingeleid, daarna een hele boel complicaties met dochter en mij, dus zelf dagen op de ic en dochter in andere stad op de nicu. En TOCH; was ik toen de rust zelve! En nog steeds! Bizar toch, dat je je zorgen maakt wanneer alles goed gaat, en je eraan overgeeft en kalm bent wanneer je eigenlijk reden tot zorg hebt .
Heftig zeg, toch maar goed dat het allemaal goed ik afgelopen. Je maakt ook een goed punt. Ik zie mezelf in jouw terug! Al dat wachten en hopen maakt mij helemaal gek! Toen ik bezig was met zwanger worden en het allemaal mis ging, toen was ik idd ook kalmer, want dan kan ik iets doen. Ik maakte afspraken, ik ging testen of ik aan het ovuleren was, etc. Nu voel ik alsof ik helemaal geen controle heb op de situatie want alles is perfect! Wat zijn we toch rare wezens... En Sietsie, ik weet dat je gelijk hebt, maar ik heb nu zomervakantie (ben zelf docent, dus ik geef nu geen les, al ben ik wel aan werken met het maken van lesplannen enzo) en ik kan het niet helpen. Ik heb van die dagen waar ik alles moet lezen en dan ben ik bang! Stom he? Ik heb een Sonoline B, van Amazon gekocht. Het heeft me wel wat zekerheid gegeven, maar ik weet ook dat het hartslag niet alles zegt, maar dat beweging veel belangrijker is. Maar ik ben wel erg blij dat ik hem heb.
Precies! En bij mij kwam het uiteindelijk ook allemaal goed, dus waarom bij jou dan niet? Je wil inderdaad controle over een situatie die ALLES voor je betekent maar waar je je volledig aan moet overgeven. Dat kan gewoon niet. Maar als er íéts is wat je wil kunnen controleren is het dit wel, want dit is zooo belangrijk. Maar toch heb je geen andere keuze dan te accepteren dat het nu eenmaal een beetje onzeker is, en al helemaal buiten jouw controle om gaat. Het is niet zo dat als jij maar angstig genoeg bent het dan wel goed zal gaan; je angsten hebben geen functie. Het enige wat je enigszins kan doen om controle te houden is bij oprechte zorg (bijvoorbeeld bij een dag zonder beweging) de vk bellen voor een check. Maar verder kun je je alleen maar overgeven aan de situatie.
hey meid... ik heg er ook al heel de zwangerschap bang voor.. ik heb eerst een miskraam gehad en mijn mama heeft mijn zus moeten afgeven toen ze 6/7 maand zwanger was! Ook mijn zus had bijna haar zoon moeten afgeven... Voor mijn zwangerschap nam ik zware medicatie tegen paniekaanvallen.. (Hyper sensitive) de raad die mijn dokter me gegeven heeft is dat ik naar de kine moet.. die zou me oefeningen kunnen leren om leren om te gaan met de situatie en alles een beetje te leren relativeren... Ik weet niet hoe het daar is maar hier is dat volledig terug betaald door de ziekenkas als je zwanger bent... Ik heb dit uiteindelijk niet gedaan omdat ik me rond vreemden nog minder op mijn gemak voel en nog sneller in paniek schiet.. succes! En alles komt goed! en moest je ooit twijfelen of alles ok is met de baby.. gewoon naar het ziekenhuis gaan en blijven vragen stellen! Hier bekijken de vroedvrouwen me soms alsof ik mentaal achter sta maar probeer me dat niet aan te trekken!
Eerlijk? Ik geloof nooit dat ze dat gaan doen. Als je een normale zwangerschap hebt is daar geen reden toe. Ik herken het heel erg uit m'n eerste zwangerschap. De eerste van mijn vriendinnen was zwanger en bij haar braken rond 23 weken de vliezen spontaan en begon ook de bevalling. Ik heb rond die termijn bijna depressief van angst twee weken in bed doorgebracht. Terwijl de kans dat dit je overkomt natuurlijk minimaal is. En eerlijk?cikkom bijna weer op die termijn en heb wel wat angstige gevoelens, maar niet zoals de eerste keer. Heb vertrouwen in je lijf en kind en laat je niet gek maken door de hormonen.
het is vervelend, maar om de dag vanwege jouw angst en reden krijg je nooit om de dag een ctg klinkt hard maar medische gezien is het niet nodig want de kleine helemaal gezond tot nu toe. kan je geen maatschapppelijk werker of psycholoog inschakelen die kunnen je ook helpen met angsten ga goede afleiding zoeken bv helpen met de babykamer zodat je er naar toe leeft op een leuke manier ipv je angsten de overhand te geven
Hey meis, heel herkenbaar. Ik ben na 3 icsi pogingen en een vmk zwanger geworden, ik heb echt elke dag als een survival gezien, ik heb ook niet genoten van mijn zwangerschap. Ik was zwaar obsessief in het voelen van beweging en ik heb dat gehouden tot de bevalling met 39,5 weken. Toen de gynaecoloog zei 'je hebt 4cm ontsluiting en we gaan je inleiden' pas toen dacht ik, 'ik ga een kindje krijgen!' heel bizar maar helaas was het zo, en je kan naar een coach gaan, ik geloof daar wat dit probleem betreft niet zo in. En ik weet wie het zegt aangezien ik zelf maatschappelijk werker ben. Jij hebt je redenen om die angst te hebben, en het enige wat je kan doen is je vasthouden aan percentages, de kans dat dit gebeurd bij 28 weken is zo klein, dus waarom zou het jou moeten overkomen? Als je wil kan je elke week vd zwangerschap wel een verhaal lezen over doodgeboortes maar dat blijven uitzonderingen, echt! Dat je angst hebt, accepteer het en bikkel de weken door, meer dan je kindje vertrouwen geven kan je niet doen en dat verdiend die frummel ook
Bedankt dames voor de reacties! Zoals Emily zijn, ik heb geen keuze ik moet vertrouwen hebben en ik moet wel zeggen dat mijn vertrouwen wel is gegroeid (moet je na gaan hoe erg ik het had in het begin!). Ik heb wel geluk (bij ongeluk) dat ik dankzij de SUA extra echo's krijg, nog bij 30 en 34 weken. En ze zijn op de hoogte van mijn situatie (iui, miskraam, gelijk zwanger, een vriendin die kindje was verloren 19 weken door cervix insufficiency) waardoor ze begrip hebben voor mijn bezorgdheid. Maar ik krijg idd te horen dat ik met iemand zou moeten praten, moet ik ook gaan doen. Maar smiley, wat vervelend dat je ook tijdens de tweede zwangerschap zo bang bent, ik wil graag een tweede, maar ik hoop dat mijn angsten dan wat minder zijn. We zullen zien! Maar goed, als er nog tips zijn over hoe om te gaan met angst, ik hoor ze graag!
Hoe vreselijk ook dat je deze angsten hebt, ze gaan echt geen CTG om de dag doen 'alleen maar' omdat jij bang bent! Mijn tip; geen enge verhalen meer lezen op forums en neem toch de hulp aan die je geboden wordt. Verder kun je inderdaad niks anders doen dan proberen te vertrouwen op je lichaam en je kindje. Sterkte.
Nou dames, ik kreeg wel ctg s om de dag hoor, ook omdat ik zo vreselijk bang was. Ik heb 5 missed abortions gehad voor de zw van mijn zoontje. Ben de eerste 3 maanden gewoon bijna gek geworden van angst voor een miskraam, kreeg elke week een echo, week 6.3, .3, 8.3, 9.3 en toen met 11 weken een termijn echo. Toen week 15 echo (was inmiddels overgegaan naar de verlos van uit Gent) omdat zij zo met me te doen had en ze het leuk vond voor me om de beeb te bekijken. Ik mocht van haar ook wekelijks hartje komen luisteren. Op week 24 werd er zw diabetes ontdekt wat niet met dieet was te verhelpen dus 4 maal daags insuline. Ik bang.. Werd toen voor de gyn, kreeg toen elke 3 weken een echo ivm vruchtwater en groei kindje. Maar ik was tussendoor nog angstig als ik de kleine weinig voelde. Dan mocht ik dus van de verloskundige die me had overgedragen aan het ziekenhuis toch bij haar hartje komen luisteren wekelijks. De andere verloskundigen hadden daar een beetje andere mening over, maar zij gaf me even geruststelling. Met 30 weken opgenomen met een hoge vliesscheur in het ziekenhuis. Bleef 2 weken platte rust en 2 maal daags ctg. Ik zat daar prima ik werd 2 maal daags gerust gesteld. Mocht op weekend verlof en kreeg weeen en dus kon ik direct weer terug naar het ziekenhuis aan de remmers 48 uur. Daarna kijken of ik weer weeen kreeg en ik mocht naar huis.... Maar inmiddels was ik zoooooo bang dat het alsnog mis zou gaan dat ze mij 3 maal per week voor een ctg lieten komen. Nou had ik natuurlijk diabetes en die hoge vliesscheur, dus dat zal wel meegespeeld hebben hoor. Plus ik had vanaf die 30 weken echte flinke voorweeen en lag dus regelmatig al op de verloskamer en zette het toch niet door. De bevalling was ook even spannend, werd ingeleid en ik dacht echt mijn kindje te verliezen tijdnes de bevalling....dacht zie je wel nu ben ik zover gekomen en dan gaat het nog mis! Hij is 2 weken terug 1 jaar geworden. Nu durf ik wel weer zwanger te raken via de mmm. Ik weet nu ook dat het goed kan gaan. En hoop als het nog mag lukken, deze keer eens te gaan genieten van al dat moois. Want daar heb ik nu steeds meer en meer spijt van. Ga naar een psyg, ga praten met je verlos, want je zou gek worden van ongerustheid. Bij mij was dat ook zo irrieel als de pest natuurlijk.. Sterkte want ik weet dat deze angst gewoon lood en loodzwaar op je schouders drukt!