Onze zoon Olivier is op Koninginnedag geboren om 1.06 uur in de ochtend. De dag ervoor, zondag 29 april, 8 uur 's morgens braken mijn vliezen. We waren net allebei naar de wc geweest en wilden weer gaan slapen toen ik iets warms voelde stromen. Snel naast bed gaan staan en toen viel er veel water op de grond. Water opgevangen in een bekertje wat ik klaar had staan maar het was helder. In de loop van de ochtend de verloskundige ingelicht dat de vliezen gebroken waren maar dat er voor de rest niks gebeurde. Om 12 uur kwam ze (Simone) even langs en checkte het vruchtwater. Omdat ik toen ook nog geen krampjes of niks had was ze zo weer weg en we mochten bellen als het regelmatige weeen werden om de 3/4 minuten en een minuut aanhielden. Het was lekker weer die dag, zoals de gehele maand april schitterend was, dus we hebben lekker buiten geluncht en gelezen en mijn man heeft onder mijn supervisie ) nog het huis aan kant gemaakt. Om 3 uur 's middags begonnen de weeen, vond het meer krampachtige dingen. Ben rondjes in de woonkamer gaan lopen en toen mijn man ze ging timen bleken die krampen toch gelijk heel regelmatig. Rond half 5 heeft hij de verloskundige gebeld omdat ze toen zeker wel om de 3 a 4 minuten kwamen en een minuut aanhielden. Om 5 uur kwam verloskundige en had ik al 4 cm ontsluiting! We waren in een "feeststemming" (voor zover dit natuurlijk mogelijk is tijdens weeen ) dat het zoo snel ging. We spraken af dat rond half negen 's avonds een andere verloskundige, waar zij aan overdroeg, langs zou komen. De weeen werden heftiger en mijn man heeft toen gebeld dat half negen wel eens te laat zou kunnen zijn en dat hij graag had dat er iemand eerder zou komen. Het was heel druk die avond en dus kwam er een verloskundige van een andere praktijk. Ik kende haar (Tineke) gelukkig wel van de cursus Samen Bevallen waar ze wel eens wat verteld had. Om 8 uur 's avonds was ze er en toen had ik al 7 cm. Snel naar het ziekenhuis dus, we wilden niet thuis bevallen. Wat een rot autorit zeg, er is geen enkele manier om weeen op te vangen in een auto. Mijn man heeft de auto voor de deur neergezet, gaan rennen voor een rolstoel en met vluchtkoffer in de ene hand en mijn duwend in de rolstoel rennen naar de verloskamer. Om 11 uur 's avonds in het ziekenhuis had ik volledige ontsluiting en was het wachten op de persweeen. Ik dacht echt dat die nooit zouden komen omdat ik me niet voor kon stellen dat die weeen over zouden gaan in persdrang. Maar in 1 keer zei ik tegen mijn man ik moet poepen. Ik hoefde ze gelukkig niet weg te zuchten omdat ik volledige ontsluiting had. Helaas daalde Olivier niet heel snel in maar omdat zijn hartslag superconstant 160 bleef mocht ik door blijven persen. Er werd wel een gyneacoloog bij gehaald die langs de zijlijn alleen maar toekeek en ik kreeg een infuus met weeen opwekkers en uit voorzorg voor een spoedkeizersnede. Ze hebben geprobeerd hem nog te halen met een plastic vacuum pompje maar dat lukte niet. Na 2 keer schoot het eraf. Gelukkig zagen ze op een gegeven moment haartjes en mocht ik doorpersen. Ik dacht ik ga echt geen keizersnede ondergaan als we al 10 cm ontsluitingsweeen hebben doorstaan en ik al aan het persen ben! En toen om 1.06 uur is hij uiteindelijk geboren met een knipje. Maar helaas na deze snelle bevalling kwam de placenta niet uit zichzelf. Ik begon veel bloed te verliezen na de bevalling en raakte in shock. Ik heb hier zelf niks van mee gekregen hoor, dit ging compleet langs mee heen. Om half drie werd ik naar de OK gereden en hebben ze de placenta verwijderd en me gehecht. Rond 6 uur mocht mijn man naar de recoeverkamer komen en om 7 uur was ik op de ziekenhuiskamer herenigd met Olivier. Ik vond het al met al best meevallen die bevalling vooral omdat ik van dat hele OK verhaal niks heb meegekregen. En ik ben heel kleinzerig van aard en bang aangelegd maar er gebeurt iets met je waardoor je het kan en je de pijn blokkeert.