Mijn bevalling van Sara

De bevalling van Sara – 19/20 april 2007

Op donderdag 19 april 2007 braken de vliezen tussen 21:15 – 21:30 uur. Op dat moment nog geen voortekenen gehad en er was ook nog geen sprake van weeën. Een uur eerder zat in nota bene nog met mam aan de telefoon. “Nee, hier nog niks aan de hand, kan nog wel een weekje duren…”
Een beetje vruchtwater opgevangen om de kleur te kunnen bepalen. Naar ons gevoel zag het er groenig en troebel uit. Ik moest de verloskundige bellen als mijn vliezen zouden breken, omdat het hoofdje de ene controle wel en de andere controle niet ingedaald lag. En voor ons gevoel was er nu dus ook nog sprake van meconium in het vruchtwater; waardoor je altijd moet bellen.
Ik kreeg een VK aan de telefoon, die net haar dienst ging overdragen. Dus het kon een uurtje duren voor er iemand langs zou komen. Geen probleem natuurlijk. Ik had op dat moment nog nergens last van.

Ik ging naar de wc om te poepen en niet veel later kwamen de eerste weeën opzetten. Het volgende uur ben ik nauwelijks meer van de wc afgekomen. Eerst mijn darmen legen en de weeën kwamen ook rap achter elkaar. Al had ik dat nog niet zo goed in de gaten. De ene wee was duidelijk sterker dan de andere. Mijn man stond voor me zodat ik me aan hem vast kon houden tijdens de hevige weeën.
Toen de VK kwam had ik net een stevige wee, dus ze schrok van hoe ze mij aantrof. We hadden immers gezegd dat er nog niets aan de hand was. Op aandringen van de VK ben ik op de bank gaan liggen. Daar kwam meer vruchtwater eruit en ze constateerde dat er geen sprake was van meconium. Gelukkig! Toch een thuisbevalling.

De VK toucheerde me en stelde vast dat ik al 4 cm ontsluiting had! En dat in een goed uur. Ze bleef bij ons om te kunnen volgen hoe het ging. Wij belden mijn vriendin (die tevens onze kraamverzorgster zou zijn) dat de bevalling begonnen was en dat het hard leek te gaan.
De weeën leken iets in kracht af te nemen en na een half uur (23:10 uur) heeft ze nog eens gekeken naar de ontsluiting: 5 cm. De vaart leek er wat uit. De VK kon met een gerust hart naar een andere bevalling in onze wijk, om te kijken hoe het er daar voor stond. Ik werd door mijn man en de VK naar boven geholpen voor ze vertrok. Mijn man is nauwelijks van mijn zijde geweken en ik klampte me bij elke wee aan hem vast.

De VK was vlot weer terug. De andere bevalling had een wat langzamer tempo.
Mijn vriendin was ook snel aanwezig. Ze zorgde ervoor dat ik kalm bleef en niet ging hyperventileren, door me rustig aan mijn ademhaling te herinneren: “door je neus inademen…”

Rond 0:15 uur had ik inmiddels al 8 tot 9 cm ontsluiting. Een kwartier later kreeg ik persdrang bij 9 cm. Ik mocht rustig mee duwen. Er stond nog een randje, waardoor nog geen volledige ontsluiting bereikt was. Om 1:15 uur had ik volledige ontsluiting en kon het “echte” persen beginnen. Eerst liggend op bed op mijn zij en op mijn rug. De weeën namen in kracht af en er waren langere pauzes tussen de weeën door. Verder proberen op de baarkruk. Hier had ik meer last van rugweeën, maar kreeg ik uiteindelijk wel een beter gevoel voor hoe ik moest persen. Ik moest ook over de angst van het persen heen komen.
Het hoofdje zakte wel wat, maar veel schot zat er niet in. De VK vermoedde een kruinligging, waardoor het hoofdje er niet goed door paste en had het gevoel dat ik beter naar het ziekenhuis kon voor een vacuümverlossing in combinatie met een oxytocine-infuus om de weeën weer in kracht te laten toenemen. Ze belde naar het ziekenhuis om ons aan te melden.
De angst voor een infuus leek ervoor te zorgen dat de weeën weer in kracht toenamen en ik heb toch nog een tijdje thuis geperst. Misschien zou het toch lukken. De VK heeft nog een katheter ingebracht om mijn blaas te legen, maar die bleek niet gevuld te zijn. Na een half uur alsnog naar het ziekenhuis. Mijn man, vriendin en de VK hebben me reisklaar gemaakt en met de auto van mijn vriendin zijn we naar het ziekenhuis gegaan. De VK is naar de andere bevalling vertrokken.

Bij het ziekenhuis aangekomen plaatsgenomen in een rolstoel en gewacht tot de verpleegster ons kwam halen en naar de verloskamer bracht. Daar werd al snel geconstateerd dat mijn persweeën krachtig genoeg waren. Een infuus was niet nodig. Gelukkig, want daar was ik wel bang voor. Wederom werd een katheter ingebracht, en wederom was mijn blaas niet gevuld (ondanks dat ik al liters water had gedronken!). Er werd ook in het ziekenhuis een kruinligging geconstateerd en dat het me niet (meer) zou lukken om dit op eigen kracht te klaren. Ik was inmiddels zo uitgeput dat ik er het liefst helemaal mee gekapt was!

Desondanks sloeg de angst me om het hart toen gezegd werd dat ons kindje met een vacuüm gehaald zou worden. De paniek sloeg toe. In de tussentijd werd alles in gereedheid gebracht. De gynaecoloog werd erbij gehaald. Ik kreeg uitleg dat er een knip gezet zou worden (onder verdoving). De zuignap werd ingebracht en ik kreeg de opdracht om te wachten tot een krachtige wee en dan hard en lang te persen. De wee kwam en terwijl ik hard perste werd het hoofdje snel verder getrokken. Dit gaf een felle, snijdende pijn en ik heb flink mee gegild. Bij de volgende krachtige wee moest ik weer flink persen, terwijl zij het kindje verder zouden trekken. Bij mij zat de angst er nu goed in en het leek een eeuwigheid te duren voor ik een wee kreeg die krachtig genoeg was. Ik durfde niet meer. Uiteindelijk mezelf vermanend toegesproken, “je kunt het meisje, je kunt het!”. Uiteindelijk kwam er een krachtige wee, die ik met geen mogelijkheid kon omzeilen, dus hard mee geperst en het hoofdje werd geboren. Toen moest ik midden in mijn wee stoppen met persen en de wee weg puffen. Ik mocht weer verder persen en ook het lijfje volgde snel. Deze laatste pers deed lang zoveel pijn niet meer.

Het was 3:45 uur op 20 april 2007. Met een huil werd ze geboren en ik kreeg ons kindje direct op mijn borst gelegd en even later werd het ergste bloed van haar afgeveegd. Dat moment is onbeschrijfelijk en uiteindelijk ook alles waard geweest! In een keer hadden we een klein mensje erbij. We konden niet ophouden met naar haar te kijken. Haar kleur was direct roze, alleen haar handjes en voetjes waren wat blauwig. En ze had natuurlijk een flink ei op haar hoofd van de vacuüm, maar dat is mij niet eens opgevallen. Mijn man schrok er nogal van. Ze kreeg snel een mutsje op en toen was het helemaal niet meer te zien.

Na een aantal minuten vroeg iemand ons: weten jullie eigenlijk of het een jongen of meisje is? Nee, hadden we nog niet op gelet. Bovendien waren we ervan overtuigd dat het een jongetje zou zijn. Het bleek een meisje! De verrassing was compleet. Onze kleine Sara.
Mijn man knipte de navelstreng door. Ons meisje was nu helemaal los van mij.

De placenta volgde snel. Nog een keer een beetje persen en hij kwam eruit. Vervolgens werd ik gehecht. Daar ik ze wel een tijdje mee bezig geweest. Maar ik merkte er weinig van. Het was vervelend, maar ik werd volledig door onze dochter in beslag genomen. Ik heb de kinderarts nog weggestuurd die haar al mee wilde nemen voor onderzoek tijdens het hechten. Ze kwam uiteindelijk pas rond een uur of half 8 terug.

Mijn vriendin heeft geholpen haar snel aan de borst te leggen.
De verpleegster heeft haar gewogen en kleertjes aangetrokken. Sara woog 3450 gram. (Ze is niet gemeten; we hebben later thuis een meetlat naast haar gelegd terwijl ze zich uitstrekte: 48 cm.)

We kregen nog beschuit met muisjes en drankjes en vervolgens is iedereen vertrokken. We bleven met ons 4-en over. We hebben familie gebeld. En mijn vriendin ging rond 6 uur naar ons huis om op te ruimen en daarna naar huis. Ik ben onder de douche gezet. Mijn man ging na het onderzoek van de kinderarts naar huis om nog wat te slapen (wat natuurlijk niet echt lukt dan!).

Rond half 11 ben ik naar de zaal gebracht. We moesten 12 uur in het ziekenhuis blijven ter observatie. Om 15:00 uur maar eens gevraagd wanneer we naar huis konden. Ze dachten dat we 24 uur moesten blijven! De kinderarts voerde nog een laatste controle uit en uiteindelijk waren we om 17:30 uur thuis met ons kleintje. Mijn vriendin kwam terug om ons wegwijs te maken.

Ik had erg tegen de bevalling op gezien. Maar het is me alles meegevallen, misschien vooral doordat de ontsluiting zo snel ging. Al met al heeft de hele bevalling maar een uur of 6 geduurd. Het persen zat natuurlijk niet echt mee en de vacuüm was verre van prettig en hoop ik ook niet meer mee te hoeven maken. Maar al met al vond ik de pijn meevallen en heb ik ook geen moment aan verdoving gedacht (terwijl ik dit aan het begin van mijn zwangerschap wel een belangrijke voorwaarde vond; en toen nog de voorkeur had om in het ziekenhuis te willen bevallen).

 

Bedankt voor de complimenten en felicitaties, meiden!