Precies de spijker op z'n kop! Jammer dat down te testen valt want het is niet levensbedreigend zoals trisominie 13 en 18 en het gros is gewoon normaal begaafd, of volgt speciaal onderwijs maar zijn zeker niet altijd ernstig beperkt Een ernstig autistisch kindje vind ik ook in vele gevallen erger/zwaarder dan een down kindje en dat valt idd NIET op te sporen op een echo en kom je pas maanden/jaren na de geboorte achter.
begrijp me niet verkeert. Ik zou absoluut het beste ervan maken als ik een kindje op de wereld zet wat niet gezond is of gehandicapt. Maar er zijn dingen die ze wel kunnen zien en als ik dan de keuze heb kiezen zowel ik als mijn vriend ervoor om het kindje te laten komen. tuurlijk het is ons eigen kind wat je eigenlijk vermoord. Maar zeker in de huidige maatschappij en hoe de mensheid met elkaar omgaat. Zou ik er niet in kunnen rusten dat ons kind ons misschien wel overleeft en dan dood eenzaam achter blijft.
Ik denk dat als je bang bent dat je kind alleen en eenzaam achterblijft dat dat ook met een gezond kindje kan gebeuren. Wat als jij en je partner overlijd op vroege leeftijd. Dan maakt het niet uit of je kind gezond is of een beperking heeft. Juist door goed uit te zoeken wat de mogelijkheden zijn en dingen te regelen voor de toekomst zou je kunnen zorgen dat je kind niet in een diep gat valt. Misschien kan je daar naar kijken. Er zijn zoveel mooie manieren om een volwassenen met down een zelfstandig leven te geven. Ook de extra hulp die er nodig is, is er. En waarschijnlijk maakt hij of zij ook zelf vrienden of is er nog familie. Ik snap je angst zeker, maar gelukkig zijn er nog genoeg fijne mensen die wel wat voor een ander over hebben ookal lijkt de huidige maatschappij zwaar egoistisch.
we weten dan ons kindje waarschijnlijk autistisch is. ja het is een gigantisch risico. maar down en autisme... denk dat beide erg is. maar ik zou niet mijn kindje het geluk willen ontnemen alleen omdat het anders is. mijn vriend heeft een autistische stoornis en zijn zus ook incl een verst. beperking. zijn super slim en enorm lief. gelukkig gaat met begeleid wonen een hoop. en tja je weet nooit wat artsen over het hoofd zien. daarnaast is het altijd een KANS! dat je kind het heeft. ondanks de testen is het toch vaak maar een kansberekening...
Down syndroom heb je in zoveel verschillende nivo's dat ik er niet zo snel voor zou kiezen het weg te laten halen. Ga eerst maar eens verder kijken hoe en wat betreft verdere afwijkingen en de ernst er van want syndroom van down heeft vaak ook hart afwijkingen. Echter een kindje dat als kas plantje door het leven zou gaan omdat er iets in de hersenen niet goed ontwikkeld en de uitkomst zou zwaar lichamelijk en verstandelijk beperkt zijn dan zou ik er wel voor kiezen het weg te laten halen. Ik werk zelf op een terrein voor mensen met een lichamelijk en verstandelijke beperking en ik zie daar hoog en heel erg laag nivo mensen lopen. Maakt ook dat je verder kijkt......
Ik heb zelf een broer die geestelijk beperkt (gehandicapt) is Dit is niet aangeboren is gekomen door ziekte, dus je kan ook niet alles van te voren weten Ik persoonlijk zou het houden en natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk geweest voor mijn ouders of voor mij maar tegenwoordig is er een stuk meer begeleiding en zorg dan vroeger en ik heb het nooit als last ervaren Mijn broer is de eerste 3 jaren van zijn leven een gewoon jongentje geweest zonder beperkingen Je kind kan ook door ziekte of door een val geestelijk gehandicapt worden Ik vind dat iedereen zelf moet bepalen wat ze in zo`n situatie zouden doen Wil er mee aangeven dat de eventuele andere kinderen er niet onder te hoeven "lijden" en dat je nooit weet op je kind gezond zal blijven
Ik ben gelovig en vind dat ik niet kan beslissen over leven en dood. Daarom zou ik alles laten komen, wat de handicap ook moge zijn. Al hoop je uiteraard op een gezond kindje. Hiermee veroordeel ik niemand die het toch doet/ heeft laten doen (tenzij het om abortus gaat, daar ben ik fel op tegen). Door het overlijden van mijn *dochter in mijn buik ben ik veel in contact gekomen met moeders die een zwangerschapsafbreking hebben laten doen en heb ik er meer begrip voor gekregen. Maar ik denk zelf dus dat ik het niet zou doen, omdat ik geloof dat God ons dat kindje geeft, en je ook wel de kracht en energie krijgt om een (zwaar) gehandicapt kindje groot te brengen.
Phoe ja, dat is een lastige keuze. Ik denk dat ik het weg zou laten halen.... Ik heb zelf PDD-NOS en ik denk dat ik een leven met een 'gewoon' kind al lastig genoeg zou vinden, laat staan met een gehandicapt kind. Ook eventuele broertjes en zusjes wil ik het niet aandoen. Op een gegeven moment wordt je zelf ouder of ziek of overlijd je. En dan mogen je andere kinderen ervoor opdraaien. Want wie zorgt er anders voor hem of haar? In de buurt hebben we ook een gehandicapt kind, die is echt zwaar gestoord. Nu 8 en niet onder controle te houden. Zijn vader heeft zijn baan opgezegd om vanuit huis te werken. Er moet dag en nacht iemand zijn die hem in de gaten houdt, dat kind zou namelijk rustig uit het raam kunnen springen. Zo'n leven wil je toch ook niet....? Mijn zwager is ook gehandicapt, hij heeft een geestelijk beperking en hij spreekt moeilijk. Nu ben ik bang dat die zorg die zijn ouders hebben op een gegeven moment toch bij ons terecht komt. Daar komt ook bij dat ik van mening ben dat hem iets teveel uit handen wordt genomen. Hij is ook best lui, maar 'omdat hij het is' wordt dat vaak door de vingers gezien. Ik wel best een keer ergens mee helpen maar wij hebben ook ons eigen drukke leven. Mijn schoonmoeder roept nu al vrolijk, dat als ze straks niet meer op wintersport kunnen vanwege de leeftijd (we gaan altijd samen met het hele gezin van mijn man) dat we wel met ons drieën kunnen. Ik weet niet wat ze allemaal van ons verwacht maar daar pas ik dus voor... (sorry voor dit laatste lange stuk maar ik kan me er best druk om maken vooral omdat mijn zwager snel boos wordt en de kont tegen de krib gooit als het hem niet zint.
en als je een gezond kind hebt wat door een ongeluk een beperking krijgt. of zuurstof tekort bij de geboorte? dan moet je er ook mee dealen...
even goed lezen wat ik heb getypt.. Als blijkt dat ik een gehandicapt kind zou krijgen dan zou ik er samen met mijn vriend het beste ervan maken...
Ik heb zelf een zoontje met Down. En zou hem nooit willen missen. Op een 20 weken echo is Down lang niet altijd aan te tonen. Zo ook niet bij ons. Voor zekerheid zul je een vruchtwaterpunctie moeten doen, en dat levert een risico op. Een leuke pagina over Down is " ik olivier". De moeder van Olivier is bezig om met andere moeders , aanstaande moeders een realistische ongekleurd beeld te geven van hoe het is om een een kindje met down te hebben zodat ze een goede beslissing kunnen nemen als er bij prenatale diagnostiek down syndroom wordt ontdekt. Als ik hier lees in dit topic krijg ik soms al kriebels van welke onzin er wordt geschreven, daarop kun je geen beslissing maken. Lees jezelf goed in voor je zo' n beslissing maakt. Praat met moeders, neem contact op de Downstichting. Sterkte, gelukkig worden de meeste kinderen gezond geboren.
Ik sluit me hier bij aan. Mijn man en ik hebben het hier ook over gehad. En ook wij vinden dat onze twee kids dit niet aan kunnen doen. Een kindje van down is miss niet zwaar gehandicapt, maar daar zitten ook veel medische ogen en haken aan zoals hart afwijking enz... operatie daar en hier.
Wow jij bent idd erg hard zeg.. Zoiets beslis je toch samen met je man dan.. Jij doet alsof je er zelf al voor hebt besloten als het bij jou het geval zou zijn. Ik snap niet waarom mensen denken dat het voor het kindje zelf niet eerlijk is!? Ik zie om me heen kinderen met syndroom van down die heel gelukkig zijn met hun leven! Hoezo oneerlijk? Zo'n kindje wil toch ook leven! En om mensen met dieren te vergelijken vind ik ook heel raar.. Een mens heeft een ziel, een dier niet. Als je aan kinderen begint, dan weet je ook gewoon dat je een kindje kan krijgen wat niet gezond is. Bij ons is hoe dan ook een kindje met evt down syndroom gewoon welkom!!!
Mijn vriend heeft een broer die het heeft en heeft er nooit onder geleden. En hij woont onder begeleid wonen dus hoezo doe je je kinderen er wat mee aan? Ik begrijp het gewoon niet. Bovendien is een hartafwijking en evt operaties vaak helemaal niet ter sprake!
Wij hebben 18 juni de 20 weken echo gehad, en daar was op te zien dat ons kindje een aantal afwijkingen had. 1) Misvormde schedel, 2) open ruggetje, 3) geen kleine hersenen Wij hebben ervoor gekozen om onze zwangerschap met veel verdriet af te breken, en zo ben ik afgelopen dinsdag bevallen van een jongetje. Voor ieder is dit anders. Ik riep altijd : "Het is mijn kind: Dus dan zou ik het houden", maar als je in die situatie staat is het heel anders en per kindje verschillend natuurlijk. Wij zouden onze zoon geen levenswaardig leven kunnen bieden en hadden eigenlijk ook geen keuze...
Mijn beste vriendin werkt met zwaar, maar dan ook zwaar gehandicapte mensen (ouderen, mentaal 1 jaar) En zij komt wel vaak tegen dat er hartafwijkingen zijn en andere dingen tegen. Ik (wij) willen dat risco niet! Ik wil dat mijn kind niet lijd en wij ook niet, maar dat is mijn mening en onze keus. De eerste levens jaren ookal is het kindje van down is wel zwaar en veel aandacht gaat naar het kindje van down toe. En dan heb ik het niet eens over zwaar gehadicapt kind.
realiseer je je hier dat het om een enorme uitzondering gaat? dat het niet allemaal corky tatchers zijn maar er heel veel downers zijn die ernstig gehandicapt zjin?