Nou, ik krijg hier soms wel het gevoel dat als je een mening hebt, of een beslissing gemaakt hebt, die iets afwijkt van wat "normaal algemeen geaccepteerd" is, dat je je dan wel degelijk moet verdedigen... Voor sommige meiden is het zeer moeilijk om te reageren zonder (voor)oordeel of niet met opmerkingen van anderen aan de haal te gaan...
Bedankt meiden. Ik weet voor mezelf ook wel beter, maar soms is het heftig hoor, de reacties vd buitenwereld. Reacties als "ik zou dat noooit kunnen, afbreken", kan ik niks mee. Alsof je zoiets zomaar even beslist. tuurlijk denk je dat, maar je weet het niet totdat je er voor staat. Blijt een moeilijk onderwerp.
Ik hoop niet dat mijn opmerkingen iemand hebben gekwetst. Hoewel ik geen zwangerschap zou afbreken enkel om de diagnose Down, zou ik het waarschijnlijk wel doen als ik voor de keus kwam te staan , wanneer er grote afwijkingen die niet of erg moeilijk met het leven verenigbaar zouden zijn. Mijn grote probleem met deze discussie is dat er soms losse opmerkingen worden gedaan over Down die niet waar zijn, en waar anderen hun mening op kunnen baseren. Verdiep je er in , lees wetenschappelijke artikelen en niet op een forum.
Erg lastig als je voor de keuze komt te staan tijdens de zwangerschap. Wij kwamen er pas achter dat ons zoontje down had bij geboorte. Ik weet niet of hij er wel was geweest als wij dit eerder hadden geweten. Nu hij er is zouden we hem natuurlijk niet willen missen! Nu achteraf vind ik dat ik een heel verkeerd beeld heb gehad en vind het eigenlijk wel meevallen tot nu toe en hoor dit ook van andere ouders. Ik heb natuurlijk heel veel verdriet gehad in het begin maar ik kan extra genieten als hij weet wat bereikt hebt. Ik respecteer iedereen in zijn keuze. Ik wil alleen even meegeven dat het downsyndroom niet altijd zo erg is als het lijkt.
Respect dromer! Tuurlijk staat je werel even op de kop als je er achter komt bij de geboorte. Als wij niet zo'n vreselijk slechte 20 wk echo hadden gehad, hadden wij het ook niet geweten. (toen wisten we zelfs nog niet dat het trisomie 21 was) We hadden bewust geen prenatale screening laten doen.
Echt gemeend hoor, ik heb er zoveel respect voor. Ik vrees dat ik zelf namelijk zo egoistisch zou zijn dat ik het dus niet zou kunnen en ik ben daar dus absoluuuuut niet trots op. Sterker nog ik schaam me er een beetje voor. Zo kan het dus ook nog is.
natuurlijk hoef je je niet te verdedigen voor een "keus" die je maakt! ik denk dat niemand hier makkelijk over denkt. het gaat tenslotte meestal om een zeer gewenst kindje!! in jullie geval was er ook nog eens veel meer aan de hand. toch vind ik ook dat je wel een mening mag hebben over zwangerschapsafbreking en natuurlijk snap ik (wij hadden tenslotte zelf ook een verhoogd risico en hebben duidelijk de keus gemaakt om geen vwp te laten doen) dat het makkelijker is om je hierover uit te spreken als je zelf niet in de situatie zit. dat er mensen zijn die besluiten een zwangerschap af te breken als het "alleen" om down gaat, veroordeel ik niet, maar ik heb er wel moeite mee.
Ook ik heb daar wel wat moeite mee, maar zal het ook nooit veroordelen. ieder heeft zijn eigen redenen bij het maken van een beslissing. Het moeilijke is ook dat ze geen prognose kunnen geven in hoeverre het kindje gehandicapt zal zijn. Blijft moeilijk.
Een kindje met het syndroom van down is niet zwaar gehandicapt hoor. Ik snap je zorg natuurlijk wel. Ben zelf zwanger en zoiets speelt gewoon door je hoofd. Maar zwaar gehandicapt? Nee. Wij hadden en vwp kunnen doen omdat ik met mijn 38 jaar in de categorie 'kukidentclub' val maar wij hebben het niet gedaan. Tenzij het kindje echt heel, heel zwaar gehandicapt zou zijn en geen kwaliteit van leven zou hebben zouden wij pas overwogen hebben af te breken. Een kindje met het syndroom van Down zou ik beslist niet laten weghalen.
Overigens kan niemand de keus voor je maken en al helemaal niemand jou op je keuze veroordelen. Dat is iets tussen jou en de vader van het kindje. Ik gaf slechts onze eigen situatie weer . Succes.
Ik vind een kindje met het Down syndroom ook niet zeer ernstig gehandicapt. Je wilt niet weten hoe gelukkig deze mensen zijn! Vaak nog gelukkiger dan een ieder ander mens, ze worden (meestal) liefdevol verzorgd en zijn al zo dankbaar voor iets kleins. Tuurlijk is het heftig en komt er echt wel veel zorgen en alles bij kijken, maar als dat de reden is om je kindje weg te laten halen? Alleen maar omdat jij denkt dat het niet gelukkig word omdat het niet zal zijn zoals de meeste andere mensen... Wij zijn tegen abortus, om welke reden dan ook. Ik heb zelf een zwaar gehandicapte zus (ja, die is dus wél ernstig gehandicapt), die tot haar 8e jaar 'gewoon' kerngezond is geweest net als ik. Dan zeg je toch ook niet op haar 10e jaar; laten we haar maar inslapen want ze wordt hier niet gelukkiger door? Oké, als de artsen op een gegeven moment met de vraag komen of de behandeling stop gezet moet worden ivm welke reden dan ook, dat vind ik een ander verhaal. Ik kan er gewoon niet bij....
Ik zou nooit mijn eigen kindje laten weghalen, ook niet als het gehandycapt is. Mijn oma had een heel zwaar gehandycapte dochter en ze heeft zoveel liefde kunnen geven en ontvangen van haar. Ik zou het echt niet kunnen en willen. En daarbij komt dat iemand mij een keer een heel afschuwelijk verhaal vertelde. Iemand was zwanger en ze was al over de 40. Dus bij de koffie vroeg een vriendin haar of ze vlokkentest etc ging doen. Dus die vrouw vroeg. Waarom? Vriendin zei dat voor het geval het een kindje met syndroom van down zou zijn. Dan kon ze het weg laten halen. Daarop zei de vrouw dat ze het zonde zou vinden als de test zich zou vergissen en het kindje toch eigenlijk gezond zou zijn. Want ze wilde de baby graag. Dus ze zei: we laten hem gewoon komen. Als het dan een mongooltje is, dan knijpen we alsnog het keeltje dicht. De vriendin was helemaal ontdaan. Maar de vrouw die zwanger is zei: Voor mij voelt dat hetzelfde. Ik kan m'n kindje al voelen. Dan kan ik het toch niet laten weghalen? Het is een beetje luguber verhaal misschien. Maar voor mij zou het ook zo voelen. Al kan ik me wel voorstellen dat het zwaar is om een gehandycapt kindje te hebben, ik zou het zeer zeker kunnen liefhebben en verzorgen. Als je echt een abortus overweegt, denk dan alsjeblieft heel goed na, want je hoort zo vaak dat mensen er toch later spijt van krijgen. En je kunt het gewoon nooit meer terugdraaien.
Ik lees heel veel : IK zou dat niet kunnen, IK IK IK. Maar het gaat toch om het kindje?? Die moet er uiteindelijk mee dealen. overigens heb ik respect voor ieders keuze hoor, maar de ervaring heeft geleerd dat je nooit nooit kan zeggen totdat je daadwerkelijk voor de keiharde realiteit staat.
Hoi Sprits, daar heb je gelijk in. Het belang van het kindje moet voorop staan. Maar ik heb zo vaak zielsgelukkige kinderen met down gezien...
Daar heb jij weer gelijk, tenminste we gaan er van uit dat ze happy zijn. Daarom is er ook zo moeilijk wat van te zeggen. Soms weet je niet hoe ernstig het is, maar om nou kortzichtig te roepen dat downkindjes altijd gelukkig zijn, zoals een paar posts naar boven, nee.
Wat ik zo gek vind, is dat er mensen zijn die zeggen, ik zou er niet mee kunnen dealen, of iets dat daar op lijkt, maar als er wordt gezegt, het leven is niet maakbaar, er kan altijd wat gebeuren, dan zeggen ze, ja dan zou er wel een oplossing komen... waarom mag er geen oplossing komen voor het kindje waar het al bekend van is?? Laat ik voorop stellen dat ik een mensonwaardig leven een hele andere situatie vind! Sowieso vind ik dat iedereen hierin zijn eigen keuzes moet maken, maar vind het wel bijzonder dat het verschil wordt gemaakt....
Ik denk dat het voor iedereen verschilt wat hem of haar, hun keuze laat maken. Een kind op de wereld zetten is 1, maar ervoor zorgen is de belangrijkste taak van een ouder. Als jij weet dat jij daar niet sterk genoeg voor bent, kan je jezelf een heleboel afvragen. We kunnen niet in iemands situatie kijken, wat deze keuze vormt. Anderzijds ben ik het eens om vanuit het belang van je kind te denken. Je hebt gekozen voor deze zwangerschap, dus ook voor je kindje. Mijn kindje heeft ook een complicatie bij de geboorte, maar we hebben wel laten uitsluiten dat er geen andere syndromen zijn, anders geven onze meid geen kans op een evenredig leven en zouden haar kansen 10-20% zijn. Dat down kinderen gelukkig kunnen zijn, ja zeer zeker, maar ze zijn wel hun leven lang afhankelijk van onze zorg. Je hebt ook meerdere gradaties en dat kan je niet voorspellen, maar ik vind dat je goed moet overwegen welke keus je maakt. ---> Jij schrijft dat je door je medicatie kans maakt op een kindje met down? Waarom slik je überhaupt die medicatie dan, of waarom wil jij zwanger zijn, terwijl je die medicatie nog slikt? Wij hebben vooraf gezegd wij doen geen testen. Komt er een kindje met down of wat dan ook, zal ik er liefdevol voor zorgen, maar deze situatie veranderde wel, zeker nu er nog meer complicaties zijn bijgekomen. Ik ga geen kind op de wereld zetten, dat geen schijn van kans maakt, maar wel lek geprikt wordt en in leven gehouden wordt door allerlei toeters en bellen. Hoe groot mijn kinderwens ook is. Kwaliteit van leven voor mijn kind gaat voor. Wij hebben onze keuze nu gemaakt. Al onze wensen en opvoed ideeën verschuiven nu allemaal. Ons kind is nu prio, dus daar richten we ons leven op in. Over een jaar zal ons meisje al geen ander kind onderdoen, maar het wordt wel even bikkelen.
Ik heb pas 3 pagina's gelezen, ga straks de rest lezen.. 2 Dagen geleden de uitslag gehad van de combitest: 1 op 54 kans op een downkindje. Wat een klap was dat! De hele avond gehuild,gisterenmorgen ook, me zelfs ziek gemeld omdat het zo op me af kwam. Gisteren VK gebeld, lang gesproken met mijn vriend, info opgezocht en atuurlijk hoop ik nog steeds niet dat ons kindje down heeft maar we willen geen vwp en laten het kindje komen. Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal aan de hand kan zijn mocht ons kleintje het hebben, de kans bestaat nog steeds dat het wel gezond is. Ik heb op deze baby 15 jaar koeten wachten, onvruchtbaar verklaard en na 2 maanden in verwachting nadat ik mij vriend leerde kennen. De dag voordat ik de test deed heb ik nog gezegd dat als ik zwanger zou zijn ik het zou laten weghalen, er speelt nog zoveel meer in mijn leven maar dat kon ik dus echt niet en nu deze kansberekening er is kunnen we het nog niet. Ik voel me sinds gisterenmiddag ontzettend sterk, wat ons te wachten staat weten we natuurlijk niet maar ons kindje is welkom. Op edwards en patau geen verhoogde kans en daar ging het ons om bij de test. Misschien kortzichtig,ik weet het niet maar ons wondertje is zo welkom!