Niet zo best. Dinsdag was de uitvaart, dat hebben we heel klein gehouden, maar het was heel mooi. Gevoelsmatig was ik er nog niet aan toe om hem te laten gaan, maar waarschijnlijk ben je dat met je kindje nooit. Tot en met vandaag bezig geweest met uitvaart, foto's en kaartjes, dat is binnenkort ook klaar. Dan niks meer te doen, dus ik ben bang dat ik dan helemaal instort. Gelukkig hebben we veel steun aan vrienden en familie, maar ja, uiteindelijk moet je er zelf doorheen. Heb veel moeite met alleen al mn bed uit te komen, de rest van de dag gaat als in een soort van roes voorbij, waarbij ik over t algemeen op de bank een beetje voor me uit zit te kijken. Dat is het voor nu zo'n beetje. Ben op het moment ook niet zoveel op het forum, weet even niet zo goed wat ik hier moet. Ben niet meer zwanger, wil het even niet zijn, en mág het voorlopig sowieso niet zijn.
Ik had gewoon weet tranen in mijn ogen bij het lezen van jou laatste berichtje. Pfff! Ik wou dat ik iets voor je kon betekenen. Ook kan ik niet de juiste woorden vinden om je te troosten omdat ik daar gewoon niet goed in ben. Dus nogmaals een dikke digitale knuffel.
Oh pechvogel wat dapper dat je nog iets laat horen. Ik weet niet wat te zeggen maar hoop dat je de kracht kunt vinden dit een plek te geven al zou ik niet weten hoe. Meid ik denk aan je.
Woorden schieten mij te kort bij je laatste berichtje. Ik kan me niet voorstellen wat een vreselijke tijd je doormaakt. Ik hoop dat jullie een manier vinden om dit samen kunnen verwerken, wat vreselijk moeilijk moet zijn... Ik kan me goed voorstellen dat je je nu hier op dit forum heel verloren moet voelen... Heel dikke knuffel, heel veel sterkte nogmaals gewenst...
Heel veel sterkte Pechvogol, ik weet (deels) hoe het is. Ik stel ook dingen uit (fotoboek enz) omdat ik bang ben straks niks meer voor B. te doen te hebben. Fijn dat de uitvaart goed was. Idd is het definitief loslaten van je kind 1 van de meest afschuwelijke dingen die je ooit zal moeten doorstaan. Wel heel belangrijk dat alles op zo'n moment voor jezelf zo goed mogelijk verloopt...
hier een stille meelezer, het net met het hele forum doorgelezen.. kippenvel en tranen in mijn ogen.. worden schieten tekort! wat kan het leven dan oneerlijk zijn.. Heel erg veel sterkte de komende de tijd met het verlies van jullie kindje.
Hier ook een stille meelezer. Gecondoleerd, wat ontzettend oneerlijk . Heel veel sterkte met dit verlies!
Hoi dames, ik keek toevallig naar mijn eigen topic. Tja hoe gaat het.. De eerste 10 dagen kon ik alleen maar voor me uit staren op de bank. Daarna kon ik af en toe een boodschap doen of de stad in lopen. Maar alles leek zo zinloos. Nu zijn we 6 weken verder en we proberen de draad een btje op te pakken. We moeten nog een dag inplannen om zijn as bij te zetten bij mijn vader. Maar ik heb er geen haast mee, weer afscheid moeten nemen is zo pijnlijk. Waar ik moeite mee heb is vergelijkbare verhalen te lezen/horen waar t wel goed is gegaan (toevallig deze week op facebook). Dan kan ik t wel uitschreeuwen 'waarom bij hun wel en bij ons niet??' Maar ja, een acceptabel antwoord krijg je daar toch niet op. Ook kijk ik met gemengde gevoelens naar de toekomst. We willen zo graag nog een kindje. Ik word dit jaar 34 en gezien we na 2 jaar proberen nog steeds geen levend kindje in onze handen hebben, is er toch een gevoel van haast (bij mij dan, bij mn vriend niet zo, maar hij is sowieso veel geduldiger). Gisteren 6weken gesprek gehad met gyn. Placenta is onderzocht en er zijn idd meerdere infarcten gevonden in de te kleine placenta. Iets waar ik een verhoogde kans op heb bij SLE /APS. Maar iets wat ook vrouwen meemaken zonder stollingsprobleem. Arts zei nadrukkelijk dat de kans op een gezond kindje nog steeds groter is dan dat het zo fout gaat als nu. Maar goed, kans berekeningen... Ook hebben we het thema '1 jaar wachten na een ks' besproken. Zijn beredenering was: '1 jaar wachten is beter dan 6 maanden. Maar 6 maanden wachten is beter dan 4'. En dat het vooral belangrijk was dat ik mentaal klaar moet zijn voor een nieuwe zs, omdat het voor altijd spannend zal zijn. Dat begrijp ik allemaal. in mijn geval denk ik dat een nieuwe zs mij zal helpen vooruit te komen. Ik denk dan ook dat we begin oktober weer gaan proberen, dan zijn we 5 maanden verder en ik ga er ook vanuit dat het niet in 1x lukt. We hebben de evt risico's uitvoerig besproken, maar gezien ik ongeveer wekelijks op controle ben tijdens n zs ben ik niet zo bang. Ook is de ks zo goed bevallen dat ik echt niet perse natuurlijk wil bevallen als dat niet zou gaan. Ook met de stollingsarts heb ik vandaag een gesprek gehad. Zij zullen bij een volgende zs ook geen andere behandeling gaan toepassen, gezien ik aan de max antistolling zat. Dus ook daar heb ik het gevoel dat alles gedaan is wat binnen onze macht ligt. Het vooruitkijken is wat me op de been houdt. Ik denk nog elke dag heel veel aan mijn lieve kleine vriend, en ik hoop dat het rauwe randje er snel vanaf gaat, want het doet zo zeer! En nu moeten we het met een fotoboek en een grafje doen, dat is niet genoeg. X
Wat een ontzettende moeilijke tijd zitten jullie nu. Uit ervaring weet ik ( helaas) dat de pijn en het gemis blijft, maar het uiteindelijk draaglijk wordt. Het blijft een zwaar en moeilijk proces. Ik denk aan jullie!