Jeetje wat een verdriet! En ja door fouten van een ander is het natuurlijk heel moeilijk te accepteren. Wat als blijft dan over.. Ja ze hoort bij ons en dat zal zo blijven. En dicht...meer hoe ga je er mee om zodat je niet steeds zo van streek bent, het niet meer zo aan de oppervlakte ligt. Ze had geen kans op leven, ze overleed een week madat we hoorden wat er mis was. Dus ik heb daar een soort van rust in gevonden. Maar het gemis vind ik heel moeilijk, oneerlijk. En wat ik voel is dan ook niet altijd even vriendelijk. Oohwja babyshowers..ik zelf heb hem geweigerd bij de derde., Ik kon het niet. Maar mijn vriendin was tegelijk zwanger en had er wel een . Ben ook geweest, maar vond het erg moeilijk. Dankjewel. Vind er vast mijn weg in..maar tijd hé..
Vind je heel erg knap dat je er heen bent geweest. Zo'n groot gemis kost tijd. Je blijft ze missen. Zeker bij de sterfdagen heb ik het altijd moeilijk. En het er soms van streek van raken is lastig maar menselijk. Weet je, laat niemand zeggen hoe jij je moet voelen en wat je moet doen. En zeker lotgenoten zullen je soms niet aardige gevoelens en gedachten begrijpen. Ik zit op fb ook in groepen met lotgenoten. Soms is het heerlijk dat je je ongegeneerd kunt uiten bij mensen die je begrijpen.
Soms denk ik het is maar goed dat men me niet begrijpt...maar soms baal ik daar ook heel erg van. En ja af en toe is het heel fijn om te horen dat je gedachten, gevoelens niet gek zijn. Dat lotgenoten dat ook hebben. Dat stelt toch soort van gerust. Ik wil niet alles uit de weg gaan. Om me heen is er weinig begrip. Ik heb geen zin om me steeds te moeten verantwoorden, of scheef aangekeken te worden. Maar soms vind ik ook dat ik gewoon moet..soms kun je er niet onderuit.
Ooh lieverd, heel begrijpelijk hoe je je voelt en heel herkenbaar. Het is iets wat je altijd bij je zult dragen. Wij hebben in november 2015 ons dochtertje verloren na een zwangerschap van 22+4 weken. Ze had het Turner syndroom en is in mijn buik overleden. Iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier. Ik heb bijvoorbeeld elke dag tot aan de geboorte van ons zoontje (juni2017) savonds voor het slapen gaan bij haar urntje gezeten, een kaarsje gebrand en voor haar gezongen, twinkle twinkle little star ⭐️. Dit is iets wat ik graag wilde doen en wat goed voelde. Verder is het de tijd die verstrijkt die de scherpe randjes er vanaf haalt maar het gemis blijft altijd, vooral nu weer weer vlak bij haar verjaardag komen, maar we willen er een leuke (verjaar)dag van gaan maken. Ik hoop dat je een weg vind om dingen een plekje te geven maar hoe dan ook ze zal er altijd bij horen, doen wat goed voelt! Hele dikke knuffel!
Bijzonder om je strijd te lezen! Het voelt bijzonder om te zien dat er echt meer zijn die het meemaken. Gelukkig kan ik er in mijn omgeving wel over praten. Maar niet iedereen zal het snappen. Zoals ik het zelf vroeger ook niet snapte. Mensen die vaak naar t graf gingen? Pff daar was toch niks te zoeken? Nou int begin gingen we elke week en af en toe ging ik tussendoor ook nog wel eens alleen. Waarom? Tja zeg t maar gewoon een drang om te gaan en te zien dat ze er echt geweest is. Alles en iedereen gaat gewoon verder... en ik? Ik had last van mn hormonen vloeide nog heb haar zelfs snachts en keer horen huilen ik sprong op uit bed en stond echt verwilderd te kijken waar is ze dan ze moet eten! Om vervolgens zelf keihard te huilen... Hanna heeft dan wel 40.3 in mn buik geleefd , toen vind haar hartje het genoeg. Naar we weten is ze rustig overleden heb ook totaal geen paniek gevoeld in mn buik. De hele zwangerschap hadden we al onze teugels of het goed was daarbinnen ze bewoog minder dan de anderen ze is nr 4. Maar hadden bij de rest ook geen 20wk echo gegaan dus nu ook niet. Na onderzoek bleek dat ze het down syndroom had met vele complicaties waarschijnlijk de nieren niet goed ze had maar 2 bloedvaten in de navelstreng. Haar hart had een grote afwijking. En wellicht zou ze ook doof zijn haar oortjes waren super schattig maar veelste klein en op een bijzondere plek. Nu zijn we vooral dankbaar dat we haar hebben mogen krijgen. Op ons laatste geboorte kaartje van haar zusje hebben we als gedichtje gezet: 5 om van te houden 4 om voor te zorgen. We zijn dankbaar dat we kunnen vertellen dat we een dochter hebben gegeven om voor te zorgen, .... Maar pfff nu nog heb ik vaak dat ik als ik de jongste zie och ja dat heeft Hanna nooit gedaan of nu zou ze vast zus of zo groot zijn. Al had ze hier natuurlijk en heel zwaar leven gehad en dat geeft ons ook wel de kracht om het te accepteren. Maar het blijft een gemis. Wat soms zomaar ineens tevoorschijn springt! En wat ik er wel van geleerd heb: blijf bij jezelf! Laat je niet van de wijs brengen door anderen wat je van akten kunt leren is mooi past het niet bij je? Laat het waaien en vind jezelf vooral niet raar! Iedereen is anders dus zal er ook anders mee omgaan! En die vooral waar jij je beter bij voelt. Ik vind het wel erg jammer voor je dat je niemand in je omgeving hebt die ok maar z'n best doet als t ware. Natuurlijk je man maar soms wil je even iemand anders hebben om tegen aan te praten. Je man weet alles wat er gebeurt is en gaat ook op zijn eigen manier met alles om ik vind het fijn dat ik bij mn schoonmoeder er altijd over mocht en ook kón en kan praten. Ze gaf altijd wel aan ik weet niet oog dat zo is maar als ik het zit zijn misschien zus of zo... voor mij voelde dat heel goed! Ik wens je kracht op je weg samen met je gezinnetje van 3 kinderen! Wij zijn nu 2.5 haar verder en ik merk nu dat het soms even' weg' is om vervolgens op een onbewaakt ogenblik tevoorschijn te komen. Ik probeer het te aanvaarden zoals het is een daarmee aan de slag te gaan op zo'n moment. Misschien is het erg onsamenhangend maar ik hoop dat je het wat kunt volgen. Liefs!
Hoe cru het ook klinkt, ik vind het 'prettig' om te lezen en weten dat ik niet alleen ben hierin. In mijn omgeving ben ik de enige..en dat voelt eenzaam. En ja tijd...ik was er al bang voor. En ik probeer me er aan vast te houden dat mijn gevoel niet raar is...als ik jullie allemaal zo lees is het eigenlijk heel normaal. En dan voelt toch enigszins geruststellend. Dank jullie wel. Ik doe mijn best om er zo goed mogelijk mee om te gaan...hoe zwaar, verdrietig, eenzaam het soms ook is. Fijn dat er dan mensen zijn die het herkennen en vooral niet veroordelen.
Nee maar dat is iets wat ik hierdoor geleerd heb! Er is geen goed of fout, er is alleen jij en je verdriet! Want iedereen heeft iets anders nodig. Ik heb me in t begin heel alleen gevoeld want mn man ging er zo anders mee om. Hij zei ook jij hebt haar 9mnd gedragen en gevoeld (Heel af en toe) ik heb haar alleen even 'gezien' niet gehoord en niet gevoeld... dat vond hij té confronterend. Maar gelukkig heeft mn schoonmoeder haar nog wel vast gehouden. Ze dacht toen we met haar thuis kwamen als ik t nu niet doe durf ik niet meer en ik wil het wel. Mn schoonvader wilde het ook niet, en dat begrijp ik volkomen. Denk ook dat je daarin het verschil man vrouw ziet. Wij doen veel uit ons gevoel. Maar dat heeft ook de band gemaakt zoals hij is met mn schoonmoeder. Maar mn man heeft wel het kistje voor haar gemaakt van eikenhout dat wilde hij heel graag en dat is gelukt, dat zou ik veel te moeilijk vinden. Weet dat ik vaak aan je gedacht heb na mn reactie... het is een zware last en zoveel makkelijker te dragen met elkaar. Heb je het bijvoorbeeld wel eens uitgewerkt in een soort dagboek? Als ik het echt moeilijk vind geeft dat me rust. Soms schrijf ik aan haar soms aan de mensen om me heen soms maak ik een gedicht. Het is maar een ideetje hoor.... Succes op deze puzzeltocht!
Het is ook heel anders voor een man, dat herken ik wel. Mijn man zegt dat ook..jij hebt haar gedragen. Bij ons heeft bijna niemand haar gezien. Door de afwijkingen was het nogal een confrontatie en dat hebben we bewust maar met enkelen gedeeld. Ik vind het inderdaad heel zwaar alleen...maar het is zo. Mijn beste vriendin, waarbij ik met alles terecht kon, die bij alle belangrijke momenten is geweest (getuige bij het trouwen, bevalling van de eerste, mijn diepe dal daarna en ze heeft ons meisje ook gezien) is nu een soort van ver weg. Ze lijkt me uit de weg te gaan sindsdien. Ik heb alles destijds al opgeschreven, omdat ik bang was dingen te vergeten. En sindsdien heb ik dat wel vaker gedaan. Als ik haar mis en even de behoefte heb om haar bij me te hebben pak ik haar urn nog wel eens vast. We hebben een mooi houten hart laten maken, en dat voelt even dichtbij dan. En/of ik steek haar kaarsje aan.
Hm dat ken ik, ik had ook een vriendin waarmee ik alles deelde, waren vaak bij elkaar en na Hanna is ze ook geweest alleen de 1e x dat ze kwam was ik leeg een dag vol bezoeken en kwam aan mezelf niet toe ondanks dat ik kraamvrouw was, ik dacht dat begrijpt ze vast wel aangezien ze weet dat ik dat anders nooit zou doen. En de volgende dag is ze ook geweest hoor maar sindsdien merkte ik dat dit ons niet dichter bij elkaar gebracht heeft. Inmiddels is het zo dat we eigenlijk niks meer van elkaar horen. Ik kwam haar nog tegen met boodschappen doen nou dat was ook liever niet dan wel voor haar dan... erg jammer en verdrietig want juist op zo'n moment en na zoiets heb je ze nodig! Maar ik heb dan alsnog geen klagen. We zijn net nog even bij t grafje geweest. Onze 3e meid vroeg erom dan gaan we gewoon. Even blaadjes weggehaald. En dan ben ik er in mn hoofd wel weer mee bezig... En als ik dat wil kan ik altijd naar mn schoonmoeder. Wij zijn ook ontzettend dankbaar dat ze 40 weekjes bij mij mocht groeien en er zo mooi nog uitzag na de geboorte. Nu konden we haar ook aan haar zussen laten zien. Ze zien haar ook echt als zusje. En waren-zijn er super trots op. Als dat niet het geval was denk ik dat we ook anders hadden gekozen en ik-wij meer alleen waren gebleven in ons verdriet... Zet m op! Het heeft veel tijd nodig! En dat betekend niet dat je het daarna vergeet maar het scherpe is wat meer eraf. Maar soms ook helemaal niet... Wij zijn van plan te verhuizen... en dat vind ik toch wel knap lastig ondanks dat ik haar hier nooit meer zal zien in dit huis hebben we alles wat we met haar mochten beleven beleeft... en dat is dan weg... de herinneringen zullen gelukkig blijven maar ja dat gevoel... En zo hebben we voor de rest van ons leven een zere plek in ons hart. Ik weer nu ook dat gemis letterlijk pijn kan doen! Ik heb dan echt pijn bij mn hart (zo lijkt het mij) en dat zakt vaak na een poosje weer af. In t begin had ik dat heel vaak nu steeds minder. Ik hoop dat het voor jou ook op den duur dragelijker word.
Dankjewel..en gaandeweg zal het vast lukken. Het blijft een pijnlijke plek, deel van ons en dat vind ik ook niet erg. Ohja verhuizen...ik snap wat je bedoeld, lastig hoor! Ook in het nieuwe huis zal ze bij jullie zijn. Maar je gevoel hé... Mijn zusje vertelde dit weekend dat ze zwanger is. Heel leuk natuurlijk. Gun het ze van harte. Maar jeetje ik voel me zo jaloers..waar heb ik dit verdriet aan verdiend en waarom zijn wij de enige in onze omgeving, waarom gaat het bij anderen wel allemaal goed. Nja gedachten waar je niks mee kan. Tijd, heel veel tijd...en wat heb ik daar toch een hekel aan gekregen...
@Meimama2015 Ook ik ben helaas mijn kindjes verloren, ook met (precies) 21 weken. Ik was zwanger van een ééneiige tweeling, twee jongetjes. Afgelopen juni ben ik van hen bevallen. Ze waren overleden aan TTS, Twin Transfusion Syndrome. Dit komt bij 1 op de 10 tweelingen voor die de placenta delen, en ik hoor helaas bij die 10%. We hadden iedere week een echo om in de gaten te houden of ze TTS hadden, zodat ze op tijd konden ingrijpen. Helaas heeft het heel accuut opgetreden en zijn ze drie dagen voordat ik bevallen ben overleden. Ik mis ze ontzettend erg, en ik kan me niet voorstellen dat er een groter verdriet is dan dit. 2 vriendinnen van mij hebben een baby, en 2 vriendinnen zijn zwanger. En daar heb ik het zo moeilijk mee. Ondanks dat onze zoontjes nooit te vervangen zijn en we nog steeds veel verdriet hebben, verlangen we er ook gigantisch naar om weer zwanger te zijn en uiteindelijk een kindje te krijgen om voor te kunnen zorgen. De wens is alleen maar groter geworden. Helaas heb ik onlangs ook een vroege miskraam gehad. Hopelijk is het de volgende ronde raak, en hebben wij weer iets moois om naar uit te kijken!
Wat vreselijk verdrietig! Heel veel sterkte gewenst.. Dat de wens groter is geworden herken ik wel, dat ging bij ons ook zo. En de jaloezie, herkenbaar, dat heb ik nog steeds ..met het gevoel dat het gewoon vreselijk oneerlijk is! Tips, advies...sorry ik heb ze niet voor je, zoek zelf ook mijn weg er in. maar die vinden we wel..