Hallo allemaal, Lang heb ik getwijfeld of ik hierover iets zou posten. Maar ik zoek herkenning en ga dat in mijn omgeving niet vinden. Vandaar dat ik het toch maar eens probeer. In mei 2015 is onze 1e dochter geboren. In april 2017 zijn we onze 2e dochter verloren na een zwangerschap van 21 weken, en in februari 2018 is onze 3e dochter geboren. Onze dochter had geen kans, het was beter zo. Ze had ernstige afwijkingen bleek met de 20wkn echo, vele onderzoeken en gesprekken volgden. Wat gaan we doen? Uiteindelijk is ze overleden, en hebben we die keuze niet hoeven maken. Daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Maar het verdriet en gemis wordt er natuurlijk niet minder van. Het ging best aardig, af en toe moeilijke momenten. De zwangerschap die volgde was er een vol spanning. Uiteindelijk heb ik antidepressiva gekregen, ik had veel harde buiken en was op van de spanning. Ze werd te vroeg geboren, en moest na de bevalling op gang geholpen worden..ze was blauw en slap..dood eng en uiteraard paniek. Gelukkig trok ze snel bij. Hoe blij ik ook was dat ze bij ons was, mistte ik opeens mijn buik, zwangerschap. Een gevoel dat ik na de eerste niet had. De tijd die volgde ging met pieken en dalen. Veel verdriet maar ook genieten. We moeten ons meisje al 1,5 jaar missen. Ik vind het moeilijk om te zeggen dat het goed met me gaat, dat voelt verkeerd. Hoe kan het nou goed met je gaan? Ik heb veel moeite met andere zwangerschappen..jaloezie...het voelt zo oneerlijk. Waarom moeten wij ons meisje missen en gaat het bij anderen wel goed? We willen nog wel graag een kindje...maar niet nu. De jongste is 8 maanden, dus alles op zijn tijd. Maar het voelt zo leeg, het lijkt wel ongeduld wat ik voel. Herkent iemand mijn gevoel? (Ik heb het nodig te weten dat bepaalde gevoelens normaal zijn, vaker voorkomen.) Wat deden jullie er mee?