Ik ben nu bijna 11 weken zwanger en we hebben onze familie hiervan op de hoogte gebracht toen ik pas 6 weken zwanger was. Nu is het zo dat zowel mijn ouders als mijn schoonouders heel erg blij zijn. Maarrrr.. mijn schoonmoeder is dus helemaal door het dolle heen! En dit begint vervelend te worden... Ze belt nu bijna iedere dag hoe het met me gaat. Heel attent, maar voor mij niet erg nodig moet ik zeggen. En net had ik haar aan de lijn en ze wil per se deze week weer babykamers gaan kijken. Zij betalen de babykamer voor ons. Heel tof natuurlijk. Alleen toen ik ook aangaf rustig aan te willen doen, vermoeid te zijn en rugpijn enzo te hebben, kreeg ik ook weer te horen 'dat ik wel nu beslissingen moet gaan maken, anders is er straks helemaal weinig tijd als ik zo'n dikke buik heb'. We moeten namelijk ook nog verhuizen, dus zit ze er bovenop nu. Maar ik zit nu ook ziek thuis. Ben vaak misselijk, hoofdpijn, maar voornamelijk vermoeid. En heb gewoon nog niet zoveel puf om telkens te winkelen. Ik heb het vorige week óók al gedaan met haar. Herkennen jullie dit? Het 'gepush' eigenlijk van je ouders of schoonouders? Aan de ene kant voel ik me ook weer ondankbaar. Ze betalen het wel voor ons. Maar ik wil ook weer niet mezelf voorbij lopen. Ik kan er nu in ieder geval moeilijk mee omgaan, zeker nu de hormonen me nog door het lijf heengaan. Ik moest tijdens het telefoongesprek mijn tranen wegdrukken.
Gelukkig geen ervaring met pushende grootouders. Helaas wel ervaring met niet goed in je vel zitten tijdens de zwangerschap en op basis daarvan je grenzen aangeven! Zeg maar gewoon tegen haar dat je lijf aangeeft dat je rustig aan moet doen, hoor! Zoals de vk het tegen me zei: "zo hard als je kindje nu groeit zal het nooit meer groeien, en het is logisch dat dat jou energie kost. Luister dus naar je lichaam!!" Natuurlijk is het heel lief dat je schoonouders het kamertje betalen, maar dat wil niet zeggen dat jij meteen in de houding moet springen als zij naar de winkel willen. Je hebt nog tijd zat. Ik zou pas definitief gaan kijken rond de 20 weken (dan weet je immers pas 'zeker' dat alles goed is). Maar zorg dat je goed aangeeft wat je kan en wil. Jij bent tijdens je zwangerschap de belangrijkste persoon, hoor!
Dank je. Ik heb wel 'ja' gezegd. Ik kan al slecht 'nee' zeggen. Ook nu nog, terwijl ik door die hormonen juist veel assertiever ben geworden. Maar dit blijft lastig. Ik denk dat ik gewoon afwacht en als ik me echt niet goed voel, bel ik gewoon af. Als het goed is, is ze nu ook al een beetje voorbereid . 8 weken wachten zal denk ik niet gaan haha. Ze zit te springen thuis. Maar zolang ik nog geen andere woning heb, ga ik ook nog niets aanschaffen. Kijken, kijken en nog niet kopen.
ik ga ook pas voor de kinderkamer kijken na me 20 weken echo.. kan je voorzichtig tegen haar zeggen toch?ik ben ook veel moe en beroerd, en dan trek ik lekker de stekker vd tel eruit :d zorg dat je je rust krijgt hoor !
Hihi! Ik ben normaal ook zo slecht in nee zeggen... Inmiddels heb ik het wel geleerd, gelukkig. Of ik zeg 'ja' onder voorbehoud (dus dat bijvoorbeeld mijn schoonouders best welkom zijn 's avonds voor een kop koffie, maar dat ik wel graag op tijd naar bed wil - ze zijn nogal plakkerig, hahaha). Werkt ook goed, moet ik zeggen. Winkelen heb ik eigenlijk alleen met manlief samen gedaan, dus daar geen problemen gelukkig, maar kan me goed voorstellen dat het lastig is. Ik hoop dat je het toch allemaal wel als leuk ervaart! Het is zo bijzonder allemaal - daar moet je echt wel van proberen te genieten. Hoe ver weg het allemaal nog lijkt voor je nu, het is zoooo snel voorbij!! Heb nu af en toe al de balen dat ik tegen het einde loop, maar ik heb wel volop genoten van mijn tijd met een extra mensje bij me. Zorg dat je dat ook doet, oke?
Zooooo herkenbaar! Wij hebben donderdags verteld dat we een kindje verwachten en zaterdags stonden we met mijn schoonouders in de prenetal om de kinderwagen uit te zoeken. (die hun zouden betalen) Er was toen namelijk dat weekend op alle kinderwagens 25% korting. Ik had me er nog helemaal niet in verdiept en voelde me ook behoorlijk voor het blok gezet. Vooral omdat mijn schoonmoeder zelf al iets had uitgekozen dat ik echt spuuglelijk vond! Uiteindelijk na de hele middag daar te hebben gestaan en ons goed te hebben voorgelicht zijn we er uit gekomen. Ik snap helemaal wat je bedoeld. Ze bedoelen het heel erg lief maar het is behoorlijk vervelend dat ze je zo 'onder druk' zetten. Geef goed je grenzen aan. Ze belt me nu ook om het minste geringste op voor een koppie of 'advies' waar zij zich dan weer druk over heeft gemaakt. Van mijn eigen moeder kan ik het véél beter hebben maar ik denk dat dat ook gewon heel anders is. Succes ermee!
En anders is het toch gewoon tijd voor een goed gesprek, van vrouw-tot-vrouw. Dat je het heel erg op prijs stelt en zeker niet ondankbaar wilt lijken. Dat je het leuk vindt om je samen voor te bereiden op de komst van de baby, en dat je het je goed kan voorstellen dat ze het geweldig vindt dat ze oma wordt. Maar dat het je soms gewoon te veel is, met de vermoeidheid. Misschien weet ze het zelf ook nog, van haar zwangerschap(pen). Ze vindt het vast leuk als je naar haar ervaringen vraagt, misschien komen haar herinneringen aan die moeilijke eerste tijd ook terug... De eerste maanden zijn het zwaarst (en de laatste, die ook, maar daartussenin krijgen de meeste vrouwen echt meer energie). Als je die eenmaal door bent, kun je veel meer genieten van het shoppen voor babykamers. Ik moet er niet aan denken, om nu al winkels door te sjouwen. Ben doodmoe! Vorige keer zijn wij pas met een week of 25 gaan bestellen (hadden al wel wat winkels gezien, maar zijn daar ook pas vrij laat mee aan de gang gegaan). Lief trouwens, dat ze de babykamer voor je willen kopen!
Ik herken het ook. Mijn schoonmoeder is ontzettend enthousiast. Wat ik natuurlijk heel leuk vind Maar het nadeel ervan is wel dat ze het liefste heeft dat mijn zwangerschap net zo verloopt als dat van haar. Ze wilt alles exact weten hoe ik me voel per week e.d. Ze heeft bij haar eigen 4 zwangerschappen alles bijgehouden in een dagboek en gaat dat nu vergelijken met mijn zwangerschap. Nu ik al 2 dagen over de tijd heen ben belt ze ook elke dag om te vragen of er al wat begonnen is. want jah... anders gaat ze natuurlijk zelf de deur niet uit. Gelukkig heb ik vriend lief eropaf gestuurd, hij heeft gezegd dat we pas bellen als de weeen begonnen zijn. En dat wij ons kind zo opvoeden zoals wij dat willen. en dus niet hoe zij dat bij elk kind gedaan heeft. dus vriend of man erop af sturen helpt ook nog wel is
Nou, ik herken 't niet van deze zwangerschap met m'n huidige schoonouders (daar hebben we geen contact meer mee), maar wel van m'n vorige zwangerschap, met de daarbij behorende schoonouders... Ik was acht weken zwanger (of zeven, pin me er niet op vast) toen mijn ex en ik voorzichtig onze wederzijdse ouders inlichtten over de (niet geplande) zwangerschap... M'n moeder vroeg als eerste 'hoe vind je 't? Ben je er blij mee?' hoewel ze zich kapot geschrokken moet zijn, maar ze heeft vanaf moment één meegeleefd en heel voorzichtig af en toe eens wat gegeven. Juist heel betrokken, heel lief en heel erg ons de ruimte gevend. Doet ze nu weer; lief mens is 't! Mijn schoonmoeder daarentegen is een dag later richting Beverwijk gegaan en toen wij daar 's avonds kwamen had ze tássen en tássen vol met kleertjes, laarsjes, schoentjes, een mobiel, én ze had al 'n commode en 'n bedje geregeld. Ik was totáál overrompeld! We hadden zelf nét een dag daarvoor twee mini-sokjes gekocht en die stonden voorzichtig op de piano te pronken! En dat was genoeg op dat moment!! Ze heeft met die actie heel veel voorpret voor mij bedorven... Ik kan behoorlijk goed 'nee' zeggen, maar dat was zo ontiegelijk overstelpend, vooral omdat we zelf nauwelijk bijgekomen waren van 't feit dat ik zwanger bleek te zijn, dat ik alleen maar stamelend de hele handel heb aangenomen... En zo kan ik nog wel wat 'fijne' verhalen vertellen over mijn nogal overrompelende schoonouders van die tijd... Dus ja, ik kan me er iets bij voorstellen... Later heb ik behoorlijk duidelijk m'n grenzen gesteld, omdat ze er over heen bléven denderen en dat werd me helaas niet in dank afgenomen, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Het was echt te veel en te heftig! Het enige dat je kunt doen is -hoe moeilijk ook- toch vriendelijk edoch duidelijk je grenzen stellen. Jouw lijf, jouw zwangerschap, jouw kindje. En of het nou ouders of schoonouders of desnoods de buren zijn, jij voelt het beste wat je wel of niet aankunt!!
ze kan wel zeggen dat je nu babykamers moet kijken omdat het straks niet meer wil met je dikke buik. maar ik voel mij nu beter dan de eerste 15 weken dus toen was er voor mij niks aan om te kijken wij hebben ook heel vroeg alles bekeken maar dan lekker met zijn tweeen en op eigen tempo, maar ik zou het nu later doen bij ong week 20 ofzo toen voelde ik mij het best. gewoon doen wat je zelf wilt en anders met haar praten. en niet dingen gaan doen omdat zij dat graag wil en omdat ze de kamer betaald. gaat het niet dan gaat het gwoon niet meid. denk goed om jezelf. liefs
Grappig dat er toch nog meerdere schoonouders zo zijn... Ik heb ook vernomen dat de eerste 3 a 4 maanden gewoon heel vermoeiend zijn. In het tweede trimester schijn je meer energie te hebben. Laten we dat ook maar hopen dan. Ik zal haar dat zeker vertellen. En mijn vriend wilde inderdaad ook meteen zijn moeder bellen, maar ik heb toch gevraagd om dat niet meteen te doen. Dan komt het helemaal over dat ik 'geklaagd' heb. Terwijl ze het goed bedoeld natuurlijk. Dat is ook weer zo lastig haha, ze 'bedoelt' het zo goed. Dus wil je er ook niet te veel op in gaan. Maar ik kies voor mezelf, het is goed met haar. Tijd genoeg toch? Ik ben 11 weken!!
O en Mijkeltje; dat is wel hééél erg! Echt het toppunt, jemig. Een commode en een bedje kopen zonder dat jullie het weten oei oei. Gelukkig is dat nu niet het geval dan.