Mijn dochter is echt een schatje, ze is nu bijna 6 maanden. En ik vind het super leuk om met haar bezig te zijn. Maar soms krijg ik de indruk dat ze gewoon meer naar mijn man lacht dan naar mij. Dan lig ik gek tegen haar te doen en dan kijkt ze gewoon de andere kant op. Soms weet ik ook niet zo goed wat ik met haar moet spelen. Ik laat het weleens alleen in de box liggen zodat ze zelf kan spelen en dan ga ik weer eventjes bij haar spelen met de beestjes en rare geluiden maken of we dansen wat samen. Doe ik dit goed of houd ze misschien niet zo veel van mij? Of maak ik me weer onnodig zorgen? Pffff soms vind ik ook zo moeilijk! Ik wil zo graag dat ze super veel van mij houdt en mij vastpakt en kusjes geeft. Tuurlijk is ze daar nog te klein voor. Maar ik was vroeger zelf een mega papakindje en wilde altijd bij papa zitten. Mijn moeder vond dit ook niet leuk en nu snap ik waarom. Ik zou dit echt niet leuk vinden en misschien ben ik daarom bang dat ze nu al minder van mij houdt.... Even een dipje hoor.
Merel heeft het zo: Als ze bij mij op schoot zit, lacht ze naar papa en als ze bij papa op schoot zit, lacht ze naar mij . Ze wil gewoon heel erg graag daar zijn, waar ze niet is. En ze lacht dan om te laten zien hoe trots ze is dat ze bij papa of mama zit. Net zo als ze trots lacht als ze iets nieuws doet. Het kan bij jou dus ook zo zijn, dat als je met je kindje bezig bent, dat je meisje dan aan papa wil laten zien hoe trots ze is dat ze met jou aan het spelen is ...... Het heeft ECHT niks te maken met houden van hoor! Kinderen die jaren lang mishandeld zijn, houden nog van hun ouders....dus daar zou ik me echt helemaal geen zorgen over maken.
He bloem, Maak je niet te veel zorgen hoor, komt echt wel goed. Hier is het ook zo dat papa favoriet is...ik kan op mijn kop gaan staan zo vaak als ik wil, maar een beleefd lachje kan er dan nog net af! Ik denk dat mijn dochter net zo veel van mij houdt als van papa, maar het zit hem vast in andere dingen die je niet altijd ziet! Mijn dochter knuffelt ook nog niet en ontwijkt iedere poging van mij en papa als we om een kusje vragen. Maar nu ze bijna 10 maanden is en ze verdrietig is, is mama wel het eerste wat ze wil hebben Alleen mama kan goed troosten... En zes maanden is natuurlijk ook nog wel erg jong hoor, wacht maar af en let goed op...het zit hem vaak in kleine dingentjes...
Het is volledig normaal hoor. Mijn meisje heeft ook zulke periodes gehad. Hier was het dan vaak nee ik wil liever naar oma. Of als ze nog klein was liever bij papa op schoot, of me geen kusje willen geven bij afscheid (auw!) Ondertussen komt ze zelf naar mij en kijkt me in de ogen en zegt dan mama ik hooouuw van jouuuuw Komt dus helemaal goed!
Ook hier. Ze is pas 6 weken, en lacht net sinds een dag of 10. Naar iedereen, en bijna niet naar mij. Vorige week waren we op een verjardag, ze pakte iedereen in,alle tantes, door breeduit en voluit te lachen en te sjansen. Alleen naar mij had ze de hele dag niet gelachen.. Maar ik weet zeker dat ze mij toch wel de liefste vind
Misschien lacht ze minder naar jou omdat ze het grootste gedeelte van de dag bij je is. Ze hoeft jou dus niet in te palmen.
Dit vind ik een hele goeie opmerking... Mijn meisje roept de hele dag door pappa, pappa, pappa.. om gek van te worden.. En als pappa dan thuis is hebben ze samen de grootste lol.... Maar.. pappa is bijna nooit thuis, dus ze móet ook wel haar best doen om hem in te palmen (nou ja, dat zal voor haar zo zijn).. Ik ben haar moeder, ze weet dat ik er altijd ben, dus tsja, dan hoef je ook niet zo'n moeite te doen.. Leuk is anders...........maar ik begrijp het wel en voel me erdoor niet 'achtergesteld'. Mamma is voor de zorg, de veiligheid en het vertrouwen.. en pappa is er voor het gek doen.