Hebben jullie ook weleens dat jullie er enorm tegenop zien? Alleen maar beren op de weg zien? Ik vind het heel leuk om straks een kleintje te krijgen. De kids zien er naar uit. Maar ik ben sinds een paar maanden alleenstaand en heb het al zo druk, ik ben al zo moe.. Dit gevoel gaat vast wel weer over maar ben nu best bang hoe het straks gaat... Is dit herkenbaar?
Ja hoor, en voel me er dan best schuldig over, zeker omdat het voor ons niet makkelijk was om zwanger te raken. Ons eerste kindje heeft de eerste 6 maanden alleen maar gehuild en daarna heeft het even geduurd voordat we daardoor verkeerd aangeleerd gedrag weer afgeleerd hadden. Al met al geen makkelijke tijd geweest, wij waren echt kapot! Dus kan me je gevoel goed voorstellen. Dus als iemand inderdaad tips heeft hoe hier mee om te gaan hoor ik ze ook graag
Nee, voor mij niet herkenbaar. Van nature maak ik me niet druk om dingen die misschien kunnen gebeuren. Ik zie het wel als het zover is. Scheelt een hoop stress
och meis wat zwaar. We zijn allebei even ver en zwanger van onze vierde zie ik. Wat zwaar om het allemaal alleen te moeten doen. Ik denk dat als je kleine baby er is, je je draai zo weer te pakken hebt. Probeer er van te genieten, je kinderen zullen je vast ook wel helpen toch? Hier ben ik begonnen met zakgeld van 25ct per week voor het opruimen van hun slaapkamer. (oudste is 5 en heel zelfstandig al, maar te klein voor een flinke zak geld ) Helpt mij ook weer om rust te krijgen..en de kinderen zijn blij dat er weer wat centjes verdwijnen in hun spaarpotje... Sterkte het is niet niks hoor, zo alleen!
Ja hoor �� Ik ben dolblij dat ik zwanger ben van ons kleine wondertje, maar sommige dagen zie ik ook veel beren op de weg. Die beren zullen ook wel meevallen als ik ze later tegenkom �� De ene dag is niet de andere en je hormonen spelen ook een grote rol... �� Alvast een dikke virtuele knuffel want alleenstaand heb je ook niet altijd die troostende of oppeppende schouder.
Jazeker dat ik het herken, ik voorzie altijd problemen, erg vermoeiend. Zo moet ik volgende week vroeg met de auto naar Schiphol en daar parkeren, ik maak me er nu al zorgen om. Waar moet ik precies zijn? Kan ik het vinden? Etc etc. En dat is nog maar iets kleins!!! Ik blijf altijd maar tegen mezelf zeggen, dat het altijd goed komt, dat helpt een klein beetje
Oh ja! Het zijn onze eerste twee kindjes, dolgelukkig, maar twee??? Hoe gaan we dat doen? Kan ik dat wel? Wat als... Wat als... 😃 Volgens mij heeft iedereen dat wel
Wat een lieve berichtjes, dank jullie wel. 'gelukkig' ben ik niet de enige met dit gevoel en gedachten. Ik loop nu al dagelijks met harde buiken. Dan zeggen anderen, dan moet je het rustiger aan doen. Was het maar zo makkelijk. Mn kids zijn wel heel nieuwsgierig naar hun nieuwe zusje. Geven kusjes op mn buik, zeggen, ik hou van je baby. En ik voel de kleine lekker bewegen en schoppen. Maar dat onzekere gevoel blijft.