Dag allemaal, Vanmiddag heb ik een gevoel gevoeld wat ik nog nooit gevoeld heb. Het was het meest verschrikkelijke gevoel ooit. Youri was bij een vriendje aan het spelen en ik had afgesproken dat ik hem om 16.45 kwam halen. Daar aangekomen was de mama met hun zoontje van een week oud thuis en de papa was met vriendje, Youri en dochtertje naar een pleintje. Ik het babytje bewonderen en zie een groep kinderen voorbij rennen en vervolgens gaat de deurbel. Daar zijn ze weer.............dacht ik!! Vriendje, papa en dochtertje stonden voor de deur met nog een paar vriendjes, behalve youri............ Die vader was in de veronderstelling dat Youri er ook bij was, niet dus. Wij meteen naar buiten gerend en roepen maar nergens mijn kind te bekennen. Ik voelde echt al het bloed uit mijn lichaam trekken en was compleet in paniek. Uiteindelijk stond hij daar in een andere straat met een groepje andere jongens te wachten. Hij was de weg kwijt zei die en kon de papa van het vriendje niet meer vinden. Eind goed al goed, maar wat is dit een verschrikkelijk gevoel
Lekker oplettende vader zeg, gelukkig was hij snel weer terecht, maar ik kan me voorstellen dat dat flink schrikken was!
Jeetje zeg! Ik zou ook flink schrikken en met een bonkend hart rondlopen Slecht van degene bij wie hij was spelen en moeilijk om dat vertrouwen te herstellen
Vreselijk Ben ik ook altijd bang voor als Isabella ergens gaat spelen Nu zeg ik nog dat ze van mij niet op straat mag spelen nog. Maar goed, met een volwassene erbij denk je toch dat het goed moet gaan...
Ik zeg het er ook altijd bij dat hij niet alleen buiten mag. Maar met een vader of moeder uiteraard wel. Ik was eigenlijk na een jaar school wel over die angst heen, tot vandaag en het daadwerkelijk gebeurde. Bij dit vriendje heeft hij al veel vaker gespeeld dus vind het nu moeilijk wat de volgende keer te doen. Mee laten gaan of niet?
Iets dergelijks is mij afgelopen zondag ook overkomen, onze 5 jarige dochter ook even onvindbaar. Verschrikkelijk! De ergste dingen gingen door mijn hoofd... En toen ik haar weer zag was ik zo blij maar ook heel erg boos, zo tegenstrijdig. Het lijkt me echt 1 van de allerergste dingen als je kind weg is en niet meer terug komt en je weet niet wat er gebeurt is.
Sorry, maar wat voor een knuppel ben je dan. Het zijn er maar DRIE om de gezichten van te onthouden... En twee daarvan zijn zijn eigen kinderen. Ik snap dat je je zo voelde. Nou ja, gelukkig zal die papa zich ook heel slecht hebben gevoeld. Gelukkig is Youri weer terecht gekomen!
@Mixje, wat erg dat gevoel he? Maar ben jij boos geworden op je dochter? Ik had ook een enorm gevoel van boosheid/blijheid en ben door de schrik toch wel boos op Youri geworden
Jawel, denk dat die vader er ook wel van geleerd heeft. Hoewel, jij heb zijn reactie gezien. Als hij ook schrok, geen probleem. Als hij zijn schouders ophaalde, dan zou ik dat niet meer doen.
Hij voelde zich erg schuldig en was net zo hard aan het rennen en roepen als ik. Moeder van het vriendje stond al met haar telefoon in haar handen om kindjes uit de buurt te bellen of ze hem gezien hadden. Denk dat ik het maar even moet laten bezinken.
Ow ik zou me ook rot schrikken, maar desondanks zou ik je zoontje er toch weer laten spelen. Maar eerst even laten bezinken idd.
Hij mag daar zeker wel weer gaan spelen. Ik denk voor nu dat ze zelf even aan de nieuwe situatie (baby van een week) moeten wennen en alles weer op orde krijgen. Ik vond het zelf al geen slim plan om Youri mee te vragen vandaag want ja met 2 kinderen en een pasgeboren baby en dan nog is een vriendje mee? De vader vond dit allemaal geen probleem dus toch maar ingestemd.
Je geeft het antwoord zelf al. Die vader heeft even te veel hooi op zijn vork genomen. De situatie is even anders dan normaal. Ik zou hem even respijt geven. Gezien de situatie. Weet je je schrik kan ik me 100 voorstellen. Het is een soort blinde paniek die in je omhoog komt als je je kind niet kunt vinden.
Ja, ik ben boos geworden en heb haar extra lang geknuffeld. Volgens mij is dat niet erg, in ons geval had ze niet goed geluisterd dus moest ze dat ook even goed weten. Een kind moet toch leren zich aan de afspraken te houden. En sowieso is het heel begrijpelijk dat je ook boos wordt hoor, ik weet alleen niet of hij er in jouw geval schuld aan had?