Ik vind het echt heel erg voor je dat je je zo voelt en dat je te weinig hulp hiermee krijgt. Kan me voorstellen dat je constant negatiever wordt op deze manier en het gewoon niet meer ziet zitten. Ik hoop dat je er uit kan komen en dat je een fijne moeder voor je kinderen kan zijn... een moeder die zich goed over zichzelf kan voelen en met veel plezier haar kinderen kan opvoeden! Heel veel succes ermee! En ik bedoel dit niet rot, maar waarom heb je voor 3 kinderen gekozen terwijl je in deze situatie zit?
Ik vind deze vraag eigenlijk niet ter zake doen. Het gaat om ts haar situatie NU, en deze is met 3 kinderen. Het laatste wat ze nodig heeft is dat ze gaat piekeren over het waarom daarvan. Bovendien doet een situatie als deze zich niet altijd zo schrijnend voor. Er zijn ook periodes dat het beter gaat. En een PND krijg je na een bevalling.
Ik ben heel goed op de hoogte van wat een PND is en wanneer je die krijgt en ik weet ook precies hoe een borderline stoornis in elkaar zit. En misschien doet het er wel toe. Misschien had de TS prachtige redenen om 3 kindjes te nemen en is het goed om eens op die redenen terug te kijken. Misschien kan ze er kracht uit kan putten...in de vorm van 'hier doe ik het voor!'. En het spijt me, maar ik vind dat hier wel érg lief gereageerd wordt. Het is zeker rot voor de TS en ik hoop ook echt dat het snel weer beter met haar gaat. Maar dat sluit niet uit dat ik me toch ook ernstig zorgen maak om de kinderen. Bij ons op de leefgroep zaten ook kinderen van moeders met borderline en dat was ook niet voor niets. Op het moment dat een kleintje 3 uur lang huilt en geen mama komt, vind ik dat zorgwekkend! En ook daar mag iets over gezegd worden vind ik, we hoeven niet te verzuipen hier in medelijden. De kids zijn nu eenmaal nr 1 en mam komt op de 2e plaats.
Hier met bovenstaande eens. Het is verschrikkelijk voor TS dat ze naast haar borderline stoornis ook een pnd krijgt en daarnaast niet de hulp krijgt die ze nodig heeft. Maar TS: wanneer je je zo voelt, en buiten jezelf treedt, ben je een serieus gevaar voor je 3 kinderen. Je hebt als moeder de verantwoordelijkheid om voor ze te zorgen en uit gevaarlijke situaties te halen. Neem die verantwoordelijkheid, hoe zwaar en rot de situatie ook is. De kinderen mogen hier niet onder lijden. Je brengt kinderen serieuze schade aan met dit gedrag. Schreeuw nog harder om hulp. Eis van je man dat hij jou serieus neemt. Schakel familie in en vertel dat het niet anders kan. Verwacht niet dat dit zo over waait, het is niet zomaar iets. Jij verdient hulp, je kinderen ook. Heel veel sterkte en ik hoop echt dat er snel betere tijden aanbreken voor jou, dit overkomt je, doe je weinig aan maar je zult zelf de verantwoordelijkheid voor je eigen leven moeten nemen.
Precies. De kids moeten nooit de dupe zijn van ellende waar ouders in zitten. TS, ik hoop echt voor je dat je goede hulp kan krijgen en dat je van je kinderen kan genieten, maar nog belangrijker, zij van hun moeder kunnen genieten.
Hoi, Manlief moet gevoeld hebben dat er iets aan de hand was. Hij heeft het hele weekend voor de baby gezorgd en deze zondagavond naar zijn vader gedaan (tot maandagavond) ook heeft hij vandaag en do middag verlof genomen en geregeld dat de baby morgen bij mijn schoonzus is. Nu ik geen verantwoordelijkheid meer heb (flesjes maken en geven ed) kan ik ook niet meer stressen over het feit dat ze te weinig eet of niet of teveel overgeeft ed. Ook de nachten doet mijn man nu (ze slaapt sowieso toch van 19u-7u) maar just in case dat ik daar toch geen gehele nacht lig op te luisteren Verder heb ik ook gisteren weer de verpleegkundige over de vloer gehad (komt 2xweek)en die heeft mij opdrachtjes gegeven (als ik begin te piekeren, moet ik dit stoppen door iets leuks te doen). Wat juist bij mij past, ben ik nu aan het uitzoeken (sudoku, wandeling, breien, ...). Ook ging ze overleggen met het zorgteam over wat er nu juist moet gebeuren omdat ze een ernstige situatie vond. Ze heeft ook met mijn man overlegt, maar deze vind dat ik zijn verantwoordelijkheid ben en zegt dat hij het allemaal zelf wel zal oplossen (daarom dat hij zoveel verlof neemt en de baby bij familie doet). Van een opname wil hij absoluut niet weten. Hij vindt dit niet nodig en zegt dat ik ook verantwoordelijkheden heb naar de andere kinderen en naar hem en dat ik het gezin niet kan achterlaten om in het ziekenhuis te gaan zitten. En ik vrees dat dit voor problemen zal zorgen want daar was de verpleegkundige nu wel over bezig.
Super dat je man eindelijk aan het bijspringen is! Ik vind het wel raar hoe hij over die opname zit te zeiken, als dit toch nodig is dan is dat zo! Je gaat dat echt niet voor de lol zitten en ook niet als er niks met je aan de hand zou zijn. Kan hier echt heel boos om worden, om hoe hij reageert! Net of het je eigen schuld is en je je aansteld, zo komt hij over in hoe je over hem schrijft. Jij kan er ook niks aan doen een PND overkomt je ook maar en je hebt dan gewoon alle hulp en steun nodig die je maar kan krijgen, zeker van je man!!
Fijn dat je man er voor zorgt dat het wat draaglijker voor je is! Hopelijk helpt dit je heel goed en gaat het alleen maar beter.... en kan je uiteindelijk weer lekker de baby er bij hebben. Succes!
Niet vervelend bedoeld, maar bijvoorbeeld efexor heeft ongeveer 6 weken nodig voor het echt voelbaar werkt. Gunnen ze jou die tijd ook om het te proberen, of switchen ze al heel snel met medicijnen ?? En ik zou een andere psych of hulpverlener zoeken, 1 waar je wel meer mee klikt.
Effe update, Krijg nog 2x per week 2u een psych verpleegkundige die aan huis komt. Zij helpt mij vooral met praktische zaken, vooral rust vinden in mijn hoofd en in mijn huis. Uit een weekschema bleek dat ik slechts 1u per dag tijd voor mezelf had, de rest was werk (huishouden en baby) of verzorging (slapen, eten ed). in het weekend was ik zelf van s ochtends tot s avonds aan het werk. Ook merkte zij op dat ik geen sociale contacten of hobbies had of dat ik zelfs nog maar buiten kwam (eens gaan zwemmen of naar de kapper gaan of zoiets). Nu moet ik dus een hobby gan zoeken en meer tijd voor mezelf maken. Dan kan ik ook daarna beter voor de kinderen zorgen. Dit lukt half en half, ik voel mij vreselijk schuldig als ik eens iets voor mezelf deed (cadeautje uit mijn jeugd, ik was toen een soort van veredeld huishoudmachientje). De hechting tussen mij en de baby gaatmoeilijker, ik ben eigenlijk alleen maar met verzorging bezig en niet met genieten. Ook merk ik dat ik niets van haar snap: ik kan echt niet zien of ze honger heeft of kou of verveling of zo. Ik kan ook niets uit haar lichaamstaal opmaken Deze week ga ik gefilmd worden zodat ze kunnen zien waar de problemen zitten. Verder krijg ik soms ook nog paniekaanvallen (vooral s avonds) en dan wordt ik weer zo bang dat er niets gaat lukken ed. Dat is nog moeilijk om daar iets ttegen de vinden. Verder vind ik het vreselijk om afhankelijk te moeten zijn en hulp te moeten vragen, lijkt alsof ik mislukt ben als moeder, als vrouw, als zuster. Ik vind het ook moeilijk te aanvaarden dat ik voor de rest van mijn leven kwetsbaarder ga zijn, ik ben een jonge vrouw en ik vind dat mijn lichaam (en vooral geest) mij grandioos in de steek laat. O, ik vond dat de psych nogal licht over de medicijnen ging. Geen uitleg over bijwerkingen of werking ofiets. En verder zei ze dat ze mij paroxetine ging voorschrijven, maar omdat ik een doosje voor 3 maanden had gekocht, zei ze dat ik dat eerst maar moest uitnemen omdat het anders zonde van het geld zou zijn. Ik bedoel: het zijn toch geen snoepjes die je in e vuilbak gooit als je een lekkerder smaakje ontdekt.
Hier een medestander ik herken jou gevoel heel sterk, ik zou als het mogelijk is en je je daar toe kunt zetten eens een gesprek aanknopen met jou man , waarom hij jou tegen houd om in opname te gaan , hij wil jou helpen, maar de zorg die je duidelijk nodig hebt , weigert hij te aanvaarden en enigzins iets mee te doen , denk dan ook eens na, is dit een man die mij echt helpen wil? ik snap ook dat je een 'falend' gevoel hebt , duidelijk in een depressie is dat je die gevoelens heb , ik zou heel meegaant willen doen , maar als je je baby inderdaad zo lang alleen laat huilen heb je dringende hulp nodig , heb je al eens geprobeerd om je verhaal op papier te zetten en dat met je pchyg te bekijken? vertel duidelijk wat je van hun verwacht, zo weten hun ook wat ze met jou aanmoeten , maar laat ook vooral duidelijk weten aan je partner dat je wilt veranderen , dat je wilt dat het over gaat , en dat je wil dat hij jou bijstaat , en dat jij opname absoluut niet als een vlucht ziet , maar als een middel dat jou helpen kan , en ook om te herladen. het is een ontzettend lange weg ik zit er ook midden in , probeer vol te houden en probeer positief te zijn , denk aan die 3 mooie kinderen die jou zorg zo hard nodig hebben , en met jou band met je kleintje probeer als je je der toe kan zetten, haar of hem te observeren , dat werkt ook heel goed om je kindje te leren kennen .....
Fijn te horen dat je goede hulp krijgt. Ik denk dat het inderdaad goed voor je is om wat meer met jezelf bezig te zijn. Als je constant met de kids bezig bent, raak je natuurlijk gefrustreerd. Hopelijk vind je een leuke hobby en kan je daar je rust in vinden. Het komt wel goed... het zal hard werken worden en er zullen veel aanpassingen gedaan moeten worden, maar uiteindelijk zal het de moeite waard zijn. Hopelijk kan je dan wat meer genieten van de kids en zij ook van jou!
Hoi vrouwke Wil alleen zeggen over je medicijnen neem ze en je zal echt ff ziek zijn van die dingen maar na een week is je lijf eraan gewent en zullen ze heel goed werken er zijn verschillende doseringen dus soms even zoeken.naar de juiste. Hoeveel mg heb je voorgeschreven gekregen? Verder heel veel sterkte je bent een dappere vrouw kom op het komt goed Liefs paula
Thx allemaal voor de steun. Vorige week viel alles eigenlijk mee, baby slaapt nu door, dus ik kan s nachts weer op krachten komen. Ook de tijd met de baby vond ik leuk (gaan wandelen, middagdutje met haar naast mij in de maxicosi: in mijn armen wil ze niet slapen, maar als ze naar mij kan kijken wel. Rare mie). Zaterdag uitstapje gedaan met de oudsten en s avonds geknuffeld met mijn man. Maar gisteren terugval: was zo moe en zat thuis met oudste en baby (man was weg met nr2). Oudste geen probleem (die mag een uurtje tv kijken op zondagmiddag en verder is hij heel zelfstandig. Hij heeft na de tv bijna een uur puzzels gemaakt). Baby wou niet slapen, dus elk kwartier naar haar bedje en telkens ik aan het indutten was, begon ze te huilen. Ik voelde mij zo slecht en moe. Maar soit: na een uurtje aan te modderen ben ik de krant beginnen lezen en langszamerhand ging het beter (ben dan echt kwaad op de baby, en ze kan er zelf niet aandoen natuurlijk). S avonds vertel ik het aan mijn man en vlammende ruzie. Hij is het beu om mij te moeten oppeppen, en beu om te horen dat ik het niet aankan en ik wil toch niet luisteren als hij iets zegt enz... . Terwijl ik juist zo trots was dat ik zelf op tijd had ingezien dat ik beter de krant ging lezen (waarna ik opknapte dus). Was zo blij dat ik het op tijd had ingezien en iets gevonden had dat mij afleidde waarna het beter ging. Hij is dan ook echt kwaad op mij en alles wat ik al honderd keer gehoord heb komt er dan ook uit. Word ik nog meer depri natuurlijk. Ook telkens weer het zelfde zinnetje: "jij gaat niet in opname, lekker makkelijk een weekje hotel zonder kinderen" Donderdag komt de verpleegkundige en zei wil hem ook spreken. Ik zal zien wat er van komt. In ieder geval, gedaan met mijn gezaag en geklaag. Zalige/Vrolijke Kerst voor jullie en veel plezier met de feestjes
Effe update (meer voor mezelf, kan ik het later nog eens nalezen als ik mijzelf wil pijnigen). Vorige weekend weer een pest aan alles aanval gekregen, werkelijk. Heb zelf met mijn hoofd tegen de muur staan bonken. Toen kreeg ik natuurlijk schele koppijn en een megabuil (was al van kindertijd geleden, je voelde ze echt groeien). Soit, verder heb ik ook mijn antidepressiva in de vuilbak gekegeld. Helpt mij niet verder en dan ga je ook niet voor je plezier die dingen slikken. Straks om 16u moet ik bij psychiater zijn, met 3 kinderen (was vergeten dat het vakantie was). Dus qua stress kan het wel tellen. K zal later een update komen geven over het stressmoment (als het mij nog lukt tenminste)
Antidepresssiva duurt weken voordat het aanslaat...dus heel slim van je om er mee te stoppen verder denk ik dat jij snel opgenomen moet worden voordat het uit de hand loopt
Uhh meis gaat het wel helemaal oké? Jij gaat dit niet lang zo trekken.. Denk aan je kids en jezelf aub en laat jezelf helpen, je ad niet meer innemen maakt het niet beter.. En je hoofd tegen de muur blinken is ook geen teken dat het goed gaat.. Ik hoop dt er iemand in je naaste omgeving is die je opvangt en steunt want om eerlijk te zijn vrees ik een beetje voor jou en de kids hun gesteldheid.. Sterkte en laat je aub helpen..
Heb je geen mogenlijkheid om de kids bij jouw of zijn ouders ofzo onder te brengen voor een tijdje? Zodat jij gewoon opgenomen kan worden en even de tijd krijgt om op te knappen? Denk dat je het toch eecht nodig hebt.. Wel een complimentje over het reageren... met de krant! Goed van je!
Thx meiden voor het beetje meelezen, k kan ik het effe van mij afschrijven (opname wil man in geen geval en opvang voor de kinderen heb ik ook niet. geen moeder of SM). Gisteravond had ik het heel erg, heb al huilend een hele tijd rondgereden en om mijn mama geroepen (gestorven toen ik 8j was) en daarna heb ik volgend tekstje bedacht. " Mijn mama/moeke: mijn mama was een big fat momma met veel vlees en tieten en je kon er zo heerlijk in wegkruipen als je moe,hongerig, ziek, verdrietig of verlegen was, mijn mama was iemand die een handdoek warmde op de kachel zodat we in een warm bed konden kruipen, die zo trots was dat ze de laatste barbiepyama voor mij gescoord had, die mij s avonds wakker maakte om frietjes te eten, die naailes volgde om een jeansrok voor mij te kunnen maken, die voorleesmoeder werd om meer bij mijn school betrokken te zijn, die de centjes wekenlang spaarde zodat ik op mijn verjaardag zalm kon eten, die altijd de laatste praline aan mij gaf alhoewel het haar favoriete smaak was, die als een woeste furie achter 2 nozems ging die mij omvergeslagen hadden, die bloemetjes met het ontsmettingsmiddel op mijn knie tekende. Kortom een doodnormale mama, maar wel MIJN lieve mama. En toen stierf mijn mama, ik was 8j en de oudste van 3. Papa zorgde niet voor ons en het kom hem ook niet schelen: het cafe en de voetbal was leuker, stiefmama zag ons als een last en dat hebben we geweten ook. Vanaf dat jij er niet meer was mama was er niets nog leuk, alleen 3 grote woorden. ANGST: voor de volgende scheldpartij, pesterij, of klets rond de oren. Voor weer naar het internaat te moeten of een hele maand gedumpt te worden in een vakantieopvang. Kortom alles wat iedereen voor mij besliste, maar nooit de moeite nam om te kijken hoe ik mij voelde. HOPELOOSHEID: er kwam altijd een nieuw schooljaar, kamp, dag met mijn stiefmoeder, pesterij, mep of verbale verwijten. Jaar in en jaar uit. EENZAAMHEID: geen mama, geen papa, geen vriendjes, geen helpende familie, gewoon NIEMAND, niemand die mij knuffelde, troostte, steunde of gewoon van mij hield. Mama ik heb jou zo gemist: bij de eerste menstruatie, het eerste vriendje, de eerste uniefdag, de huwelijksnacht, de eerste zwangerschap en baby. Ik heb het zo gemist om met niemand over een liefje te babbelen, over tieneronzekerheden en onzekerheden als echtgenote en moeder, niemand die mij opwacht met een kopje chocomelk, niemand die mij de moeite waard vond, gewoon zoals een doodnormale mama doet. Zoals mijn mama zou doen. Geen doodgewone oma voor mijn kindjes. Nu ben ik zelf mama, en moet ik het zelf maar uitvogelen en het is zo moeilijk. Ik hou van mijn kindjes, maar ik sleep die 3 grote gevoelens nog altijd mee. ANGST: om het niet goed te doen, om niet zo'n mama als jij te zijn, omdat mijn kinderen geen goede jeugd zouden hebben met mij, gewoon angst om niet te kunnen geven wat jij gegeven hebt. HOPELOOSheid: komt het ooit goed, gaat dit over, kan ik ooit aan jou denken zonder te huilen. EENZAAMHEID: niemand die mij echt snapt, echt kan helpen of steunen, dat moet ik zelf maar doen. Wie kan zich immers inbeelden dat zijn mama er niet meer is. "