Ja dit. Ik hou zielsveel van mijn dochter maar stiekem ben ik ook wel blij dat ze af en toe bij dr vader is. Ik baal er ook van dat we straks geen weekend meer voor onszelf hebben. Baby is echt ontzettend welkom hoor maar zo af en toe een weekend kindloos is stiekem best fijn. Verder irriteer ik me momenteel aan alles . Mijn man organiseert de hele verhuizing en doet precies niks zoals ik het zelf zou doen We worden het niet eens over de naam van onze baby, ik twijfel aan de naam die hij heeft uitgekozen maar alle andere namen zijn het ook niet. Ik heb zo geen zin meer om te werken dat ik s'ochtends serieus overweeg om ontslag te nemen. Laten we het houden op de laatste loodjes en hormonen, nog anderhalve week tot mijn verlof, hopen dat mijn man me in de tussentijd niet in de kelder opsluit
Zo herkenbaar ik vind er werkelijk niks aan Zoveel frustratie en gejank om alles mag af en toe ook best gezegd worden toch betekent niet dat we niet van onze kinderen houden, maar ik vind de peuter fase gewoon vreselijk.
Ach zo balen. Kun je het verzetten? Gelijk een nieuwe datum afspreken? Hier gingen de kinderen ook logeren, spuugt de oudste gelijk alles onder bij opa en oma
Nou inderdaad! Lijkt me juist goed om ook eens te zeggen. En meestal als ik het even ventileer kan ik daarna weer even positief er tegen aan, en dat is dan ook weer voor iedereen beter
Ja heel vervelend, vooral voor haar. Heel de nacht gehuild van de pijn. Vandaag ging het wel, hopelijk vannacht wel slapen
Ja nu gaan ze na onze vakantie nog een keer. Hopelijk kan het dan wel doorgaan. Fijn als ze precies bij opa en oma ziek worden
@Indiana @Cobon en @Lafayette Dankjewel! Rot dat het voor jullie zo herkenbaar is, maar het helpt mij wel dat te lezen! Ik hoop heel erg dat de gesprekken bij de POH gaan helpen. Zo'n twee maanden geleden zat ik echt op het randje van een burnout. Door veel verschillende factoren bij elkaar, maar zijn ASS is wel een belangrijk aandeel. Werk op een laag pitje gezet en daar alle begrip. Zo fijn maar dat was ook niet primair het probleem. Naar de huisarts en dus doorverwezen naar de POH. Die legde feilloos de vinger op de zere plek. Ze zei letterlijk: ik kan met jou alleen aan de slag gaan, maar dan zit je hier over een jaar weer. Jullie moeten samen leren hiermee om te gaan, dus ik wil echt met jullie samen in gesprek. Daar was ik zó blij mee. Ik roep al jaren dat we samen eens gesprekken met iemand zouden moeten hebben. Maar hij wil niet/kan niet/ durft niet. Totaal onbespreekbaar. Paar jaar terug dan zelf maar hulp gezocht in m'n eentje, wel goede handvatten geleerd maar toch... it takes two to tango. POH pakte lekker door: afspraken ingepland vanaf half september en bij vragen of bezwaren kon hij haar bellen. Hij heeft schoorvoetend ja gezegd en wordt bloedchagrijnig als ik er iets over zeg, maar ik denk echt dat als we dit niet doen ons huwelijk geen stand houdt. Maar goed, nu hij heeft gezien hoe slecht het twee maanden geleden met mij ging heeft hij ook wel door dat er iets moet veranderen. En, eerlijk is eerlijk, vandaag viel uiteindelijk enorm mee. Hij heeft tot 13u in bed gelegen en was daarna wel weer wat opgeknapt/bijgetankt. Dus vanmiddag alsnog even iets leuks kunnen doen in de omgeving. Misschien was mijn reactie te voorbarig, maar ik weet nog iets te goed hoe klote ik me vorig jaar op vakantie voelde. Toen was ik 32 weken zwanger met een peuter en kleuter op sleeptouw en kwam ie 3 dagen z'n bed niet uit. Totdat ik 's nachts onder de douche zat met pijnlijke harde buiken... Toen schrok ie wel. @Indiana wat goed dat jouw man in therapie is, maar pas ook echt op jezelf. Jij kunt niet omvallen omdat de kinderen je nodig hebben, maar zo brand je lontje wel snel op. Sterkte!
Het spreekwoord luidt niet voor niets: de laatste loodjes wegen het zwaarst Nog even doorbijten dus. Succes, je kan het En probeer tussen alle misère door nog te genieten van dat hummeltje in je buik als dat lukt
Ook ik herken het. Gelukkig laatste jaren niet meer. Maar ook dat tijdens werkweken 300% kunnen geven. Vakantie -> ziek dan kwam hij tot rust waardoor hij ziek werd. Gelukkig heeft hij nu meer rust in zn lijf, geen baas die op zn huid zit. Alleen werk helemaal los laten als eigen baas valt nog niet altijd mee
We zijn op vakantie en mijn zoontje en ik zijn ziek. Ik dacht dag 1 nog "kan gebeuren en we zullen morgen wel weer opgeknapt zijn" maar nee hoor. Dag 4 voel ik me nog enorm beroerd en hij werd net ook wakker en zei meteen dat hij buikpijn heeft. Het is al shit als je op vakantie ziek bent, maar ook nog voor een ziek kind zorgen maakt het dubbel vervelend. En ik begin nu ook pijn aan mn longen te krijgen tijdens het hoesten. Mn man stuur ik al die dagen met kind 2 op pad zodat zij in ieder geval kunnen genieten van de vakantie.
Wie zegt dat de zomervakantie is om te genieten en tot rust te komen heeft het niet begrepen... Of geen groot druk gezin dat kan natuurlijk ook. Ik denk dat ik pas tot rust kom als na de zomervakantie eindelijk alle kids naar de basisschool gaan. Al moet de jongste nog wel even zindelijk worden.. zit 5x per dag op de wc maar het is helaas nog steeds nooit gelukt om te plassen op de wc
Ik haat het woord mama inmiddels. Vooral als ik in een andere ruimte sta en de oplossing blijkbaar is om nog harder mamaaaaa te gillen
Mijn kinderen hebben ook een bijzondere gave. Als ik bezig ben in huis vaatwasser inruimen, opruimen, wc schoonmaken dan hoor ik ze niet maar het moment dat ik even 10 min wil gaan zitten is het meteen als ik de bank aanraak. Mama mag ik iets eten, mama wil je een spelletje spelen, mama mag ik water, mama gaan we naar de speeltuin. Aaaaahh
Ja of als ze naast papa staan, en dan evengoed mama roepen om wat te vragen . Reageer dan altijd dat die meneer naast haar ook vragen kan beantwoorden en hij reageert op papa, niet veel lastiger uit te spreken als mama.
Tja wat is groot en wat is druk... Ik geniet in elk geval wel, kan uitslapen, weinig moet-dingen... geef mij maar 2 of 3 maanden zomervakantie