Het gesprek heb ik ook al meerdere keren gehad en hij belooft iedere keer beterschap. Maar als ik hem dan weer bij het tankstation twee kroketten zie eten en 'savonds een fles wijn leeg zie drinken, raak ik zo gefrustreerd...
Wat goed dat jouw man er flink aan is gaan trekken, 10 kg eraf is toch heel wat! Hij is destijds naar de ha geweest met een onverklaarbaar blauw oog. Dit bleek later dus een gevaarlijk hoge bloeddruk te zijn. Er is toen ook een stevig gesprek geweest maar er verandert vooralsnog helemaal niks. Hij is al begin 60 dus onze relatie is al "korter" dan bij anderen. Daarom wil ik hem dus graag zo lang mogelijk bij me hebben maar ik zie hem zo de 70 niet halen...
Dat mensen niet klagen wil niet zeggen dat ze geen last van je hebben. Ik gun anderen hun feestje wel. En op het moment dat ik dat briefje lees weet ik dat alles al is voorbereid en de gasten zijn uitgenodigd. Stel dat ik dan aanbel en zeg dat ik er geen trek in heb dat het tot laat luidruchtig gaat zijn. Ga jij dan het feest afblazen? Ik heb ook geen zin om de zeurbuur uit te hangen. Maar dan baal ik nog steeds wel van mijn verstoorde (nacht)rust. En dan kom ik in dit topic klagen.
Tja zo had de mijne ook een gevaarlijk hoge bloeddruk, even later kwam de herseninfarct. Alsnog eigenwijs en veels te laat aan de trombolyse. Blijvend hersenletsel en zware afasie. Met name de afasie was een ding, zeker in t normale leven van nu en daar sta je eigenlijk nauwelijks bij stil. Gesprek volgen of voeren, krant/journaal lezen of luisteren, films kijken (en begrijpen), computeren (met XP had t m nog enigzins gelukt, maar hallo windows 10 en popups over stores en whatever), borden lezen op de snelweg, navigatie volgen. Hij heeft zn rijbewijs terug weten te krijgen, dat wel. Maar hij durfde zelf de snelweg niet meer op, het ging allemaal te snel. Alles ging eigenlijk veels te snel, man kreeg een heel klein wereldje. Was t maar "patsboem-over" geweest, beter dan leven met afasie. Uiteindelijk overleed hij 2 jaar geleden aan iets totaal ongerelateerds, maar leuk waren de laatste jaren niet. Maar probeer dat een eigenwijsje maar uit te leggen voordat hij er zelf mee geconfronteerd wordt.
1 nachtje weg met 3 kids alleen in een trekkershut. Tot 2.30 op muggenjacht en om 6.00 springt m'n zoontje doodleuk z'n bed uit. Lag er pas 21.00 in. Vandaag dagje dierentuin zonder energie en ben benieuwd hoelang hij gezellig blijft.
Nou hechtingen zijn eruit. Maar nieuwe tegenvaller, naast de wond zit een abces. Als dit niet beter wordt dan krijgt ze antibiotica. En die pechvogel heeft gisterenavond ook nog eens 4 keer haar bed ondergespuugd. Zo sneu voor haar
Pfff. Ik ben gewoon moe en mijn kinderen luisteren voor geen meter. Serieus, ik kan wel een mep uitdelen
En: ik ben echt klaar met mijn zwangere lijf. Ik voel me een aangespoelde walvis en wil gewoon mijn eigen fitte lichaam terug. Ik weet dat dat nog wel even gaat duren en dat is ook prima.. maar nu met die hitte en vermoeidheid. Bleggh, ik wil niet eens in de spiegel kijken.. Edit: ik heb zin in wijn. Héél veel wijn. Edit 2: ik heb in de meivakantie 2 weken vakantie en mijn man en ik zijn begin volgend jaar 10 jaar getrouwd. Wij gaan ZO hard zonder kinderen een weekend weg
Jeetje wat een heftig verhaal zeg! Ik vraag me alleen maar af: hoe is het met jou en hoe ga je hier mee om? Als ik dit zelf lees zou ik m'n vriend wel door elkaar willen rammelen maar het heeft allemaal geen zin...
Bij u gaat het over uw partner natuurlijk. Dat ligt al anders in hoe je hiermee omgaat volgens mij. Als het zoals bij vero uw vader is, ben je vaak de 2de in rij die er wat van zegt.
Mijn klaagzang gaat over deze hitte. Ik plug uit bij deze warmte. Ik doe rustig aan, maar wat een hitte. Nu barstende hoofdpijn, zweet overal, heb het alleen maar warm. Energielevel is 2 van 10. Maar als ik te lang zit val ik bijna in slaap, mijn ogen zakken gewoon dicht, dus ik moet ook weer bewegen... oftewel, ik word gek van mezelf... straks weer het zwembad in, als het wat afgekoeld is. Als ik met deze hitte het zwembad in ga, dan word ik enorm duizelig.... en dat blijft dan ook weer een uur zo. Dus ik ben er klaar mee... doe mij maar weer 21 graden
Ik klaag met je mee, ik ben er ook helemaal klaar mee. Wen er maar aan zegt m'n man want het wordt alleen maar erger. Ja leuk, ik kan er niet aan wennen met m'n astma... ik heb er nooit tegen gekund van kleins af aan al niet. Dus ik zit binnen bij de airco dan is het nog enigszins vol te houden
Pffff ja euh, pittig... Mijn vader is nu dan overleden maar, makkelijk was anders. Vooral voor mn moeder was t extreem zwaar. De tijd direct van het herseninfarct en het revalideren, maar ook het leven met zijn "nieuwe situatie". Je partner is veranderd, een totaal ander mens. Sommige dingen zijn weer aan te leren, wat een verschrikkelijk proces is. Denk aan opnieuw leren schrijven, fietsen, spreken. Super frustrerend voor hemzelf, want je KON het en je WEET dat je het kon maar het lukt ineens niet meer. Je snapt toch dat ik stoeptegel bedoel? En zelf niet doorhebben dat hij lantarenpaal zei (bijvoorbeeld). Zo veel verdriet, frustratie, onmacht. Je krijgt ineens nieuwe dingen te zien, mijn vader werd een stuk zachter. Huilde ook ineens, daarvoor nooit gezien. Zei sorry als hij er niet uit kwam, nou...mn mond hing ergens op de straat van verbazing. Maar het "samen genieten van de oude dag na jarenlang keihard werken" dat werd m niet meer. Hij kon zn werk niet meer doen (petrochemie) want gevarensignalen enzo kon hij niet meer verwerken. Rolgordijntje inkorten op zn gemakje ging hopeloos verkeerd, chemische pomp uitlijnen en vlakken kan je dan wel vergeten. Bijna 50 jaar gewerkt. Initieel collega's die naar m omkeken, 2 jaar ziektewet en geen kans op herstel, u bent afgekeurd meneer. Toen werd t stil, de wereld nog kleiner en hij voelde zich aan de kant geschoven. Weer een bevestiging dat hij niks kon en waardeloos was (in zijn visie). Depressie er overheen...man man man. Heeft me heel wat energie gekost hem daar weer uit te trekken. Hij ging vlak voor pensioen er dus uit, mn moeder werkte nog. Stond doodsangsten uit, zeker met die depressies die elke keer de kop op doken. En hij kon ook verschrikkelijk boos zijn. Elke keer dat ze uit dr werk thuis kwam was t maar weer afwachten wat ze aantrof. Het meest crue van t hele verhaal. 1,5 uur voor zn herseninfarct had ik m aan de lijn en heb m er letterlijk voor gewaarschuwd. Maar hij ging niet mee met die ambulance, wat hij me had beloofd wel te doen. Ik heb staan vloeken...1200km verderop en er was niks wat ik kon doen. Had ik er maar geweest...desnoods met een honkbalknuppel er in moeten meppen, so be it, ik had t gedaan. En dan kijk je naar de huls, dat wat terug was gekomen...je vader is t niet meer...de verpakking is t wel. Het is zo raar. Alles wat hem trots maakte, wat hij leuk vond, de kleinste karaktertrekjes. Zo veel is anders, dat je de man, die je je hele leven al kent afgezien de verpakking er nauwelijks nog in terugziet. En soms ging er ineens een lade open in zn hoofd en antwoordde hij ineens in t Frans, prima gaan we op frans verder. En andere dagen zaten alle laatjes dicht en lukte echt helemaal niks. Ik kon nog redelijk met m communiceren, makkelijk was anders, maar t lukte. Medicijnen trouw innemen...vergeet t maar. Eigenwijs wist t beter, dat was te verwachten. Dus wij hadden onze trouwdag al naar voren getrokken, zodat t redelijk aannemelijk was dat hij t zou halen, maar ver genoeg dat hij waarschijnlijk wel zou kunnen lopen weer. Kwamen ook vaak langs, zeker toen de kleine meid er was. Deels mantelzorg en deels omdat je weet dat t eerder vroeger dan later zou zijn dat je niet meer langs KON komen. Hij heeft zoveel meegemaakt van G. dan kwamen we gewoon een bakkie halen. Was ze weer wat groter, nieuw geluidje etc. G. heeft t hele terminale traject ook meegemaakt. Best pittig voor een 3,5 jarige. Dan kwam ze op de fiets naar opa, dan hadden we weer bloemetjes geplukt, dan weer koekjes gebakken. Van die alledaagse dingetjes die je door de jaren heen wel zou doen, maar dan samengepropt in een paar weken omdat er niet nog meer tijd zou zijn. De dozen niet ingenomen medicijnen deden mn moeder vooral zeer. Niet dat het zn lot had veranderd, want die kanker stond los van t infarct. Maar dat hij ook die moeite niet wilde nemen om samen nog iets te hebben van een rustige oude dag, dat deed dr echt zeer. Alsnog eigenwijs, na al zo veel leed te hebben berokkend, voor hemzelf, voor zn partner, voor zn kinderen en kleinkinderen...puur door stronteigenwijs niet in de ambulance te gaan toen t nodig was voor die trombolyse, te klooien met zn medicijnen en het altijd maar beter te menen weten dan artsen en zwart op wit verschrikkelijke waardes te hebben voor suiker, cholesterol, bloeddruk en weet ik niet wat nog meer. Zulke eigenwijsjes, kan je er beter maar niet te veel van hebben.