Opvang aan huis lijkt me niet goedkoper aangezien het allemaal schoolgaande kids zijn toch? Maar wat je man betreft, ik herken dit wel een beetje. Mijn man vindt het wel lekker makkelijk als hij het niet hoeft te regelen. Zo was er ineens een periode dat ik altijd de kinderen haalde en bracht en was het ook nog super druk op m’n werk. Ik stressen. Toen ik zei dat hij ook gewoon kon halen brengen of wisselen ging hij morren. Terwijl het nergens op slaat want hij kan ook gewoon op tijd weg. Met al mijn goede zorgen voor (thuis en op het werk) was ik een beetje doorgeslagen: ik doe het wel, ik ontzie hem wel en met daarbij zon antwoord van hem als ik wel hulp vroeg werkte ook niet mee. Daarbij voel ik me schuldig als ik mijn man 3 weken kids laat halen brengen maar hij voelt zich blijkbaar helemaal niet schuldig als ik dat doe. Dus toen heb ik gezegd: allemaal leuk en aardig maar we hebben samen de keuze hemaakt beide te blijven werken. We hebben ook samen de keuze gemaakt kinderen te krijgen dus moeten we ook samen deze b.v. draaien en niet dat hij relaxed is en ik een halve burn out heb Dat was een goed gesprek en zorgt ervoor dat hij nu ook tegen zijn wrrkgever zegt: sorry maar mijn vrouw kan vandaag niet weg, ik ga. Of gewoon: vorige keer was mijn vrouw, nu ik. Omdat we het nu verdelen en ik niet alleen verantwoordelijk ben werkt het nu goed. Maar nog steeds met ups en downs. Wie weet valt daar voor jullie ook nog wat te behalen? Qua druk maken: het is zo zonde! Waarschijnlijk maak je je een groot gedeelte vd tijd druk over dingen die niet eens gaan gebeuren. Loslaten is het toverwoord! Je hebt net zoveel kans dat je niet ziek wordt!
Snoopy, ik had de leeftijden vrij in het begin al genoemd Mijn oudste raakt ondanks dat hij 14 is helemaal in paniek als hij moet overgeven. Mijn man zegt dan dat hij vroeger met een emmertje naar bed werd gestuurd en dat ze hem wel weer zagen als hij beter was. Maar dat is toch niet de opvoeding die ik mijn kinderen wil geven. Mijn man heeft gewoon een rare harde opvoeding gehad. Ik maak me ook over alles druk dat is ook zo en idd de helft gebeurt nooit. En mijn man. Tja die is wat nuchterder. Die ziet gewoon niet zo snel de noodzaak in van dingen regelen. Op de dagen dat ik werk brengt en haalt hij de jongste bij het kdv. En als er op mijn werkdagen iemand ziek wordt is het echt meestal hij die komt. Puur omdat ik niet weg kan op mijn werk. Maar ik weet dan dat hij baalt en stresst en dan stress ik ook. Ben geloof ik een stresskip ja. Maar hier is ook altijd wat. Er is nooit eens een tijdje niks. En dan vraag ik me af hoe dat bij anderen gaat. Nu zijn ze allemaal weer ziek om de beurt, straks is er weer wat anders. Weet niet goed hoe ik het moet uitleggen.
Hier ook hoor. Ze zijn ook niet allemaal tegelijk zien, maar dan achter elkaar en altijd als het niet uitkomt. Maar ik zie ook altijd beren op de weg en mijn collega zei laatst "een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest". Ik probeer er idd ook luchtiger in te staan. Probeer af te wachten in plaats me al druk te maken over dingen die misschien wel kunnen gaan gebeuren. En ik vind dat moeilijk, ben gewoon een enorme piekeraar, dus het lukt nog niet altijd, maar het is wel beter dan eerst. Ik voel me ook altijd overal verantwoordelijk naar toe.
Qua ziek worden en wat als.. heb ik niet zo, maar ik ben wel gestopt met werken, deels omdat het me teveel stress gaf alles te moeten regelen bij kinderziektes. Mijn vriend kon ook altijd lastig vrij krijgen, plus dat ie rustig 2 uur van huis werkt dus niet snel thuis kan zijn en zorgverlof hadden onze beide werkgevers nooit van gehoord geloof ik. Verder geen achtervang. Uiteindelijk had ik zo vaak een ziek kind dat ik ruim 2 weken verlof heb moeten opnemen. Als je er dan maar 5 per jaar krijgt is dat veel en had ik dus weinig dagen over om echt te kunnen ontspannen, want met een ziek kind thuis is natuurlijk geen vakantie En dan heb ik het dus over de keren dat ik daadwerkelijk door het kdv of school gebeld ben om mijn kind op te komen halen. Dat kon in deze periode wel wekelijks voorkomen. Maar het is ook wat je wil, ik had hiernaast ook nog meerdere redenen om te stoppen. Het enige wat je kan doen denk ik is of stoppen of loslaten en accepteren dat het gewoon af en toe een geregel is.
Ik herken het niet echt. Toen de kinderen net naar het kdv gingen, zijn ze wel een paar maanden heel veel achter elkaar ziek geweest. Wij lossen dat altijd zo op dat mijn man dan thuis gaat werken, dan moet ie vaak 's avonds ook nog door, want overdag kan je lang niet zoveel doen als dat je op kantoor zou doen als je zieke kids moet verzorgen. Ik werk 4 ochtenden, dus 's middags kan hij dan altijd ongestoord werken gelukkig. Dus hier is het altijd mijn man die dan zn werk anders inricht, dat is voor mij een stuk minder makkelijk. Maar goed, als het jou zoveel stress geeft, zou ik dingen anders gaan doen. Een gastouder aan huis? Heb geen idee hoe oud je kinderen zijn eigenlijk, maar ga er even vanuit dat het vergelijkbaar is met mijn situatie. Wij hebben in het begin getwijfeld tussen een gastouder aan huis en kdv, ook ivm ziek zijn en dan niet naar kdv kunnen enz.
Wij hebben ook drie kinderen maar ik herken het niet echt. Mijn man werkt voltijds, ik 4 dagen en we hebben nog een eigen zaak. Nu kan ik mijn werk heel flexibel indelen, ik kan thuiswerken en ben meestal voor 16 uur klaar (begin 's morgens vroeg). Dan is er nog tijd genoeg om de kinderen uit de BSO te halen, rustig thuis wat te spelen en te koken. Het gevoel van stress ervaar ik dus niet zo. Onze kinderen zijn (gelukkig!) weinig ziek. De oudste heeft vorig jaar wel een goede periode van 10 dagen gehad dat ze echt niet lekker was (griep). Dus dan is het wat kunst- en vliegwerk om opvang te regelen, maar dankzij mijn flexibiliteit is dat dan wel op te vangen. Wij hebben naast reguliere opvang ook geen opties hoor, geen familie in de buurt en vrienden werken allemaal, dus die hebben hetzelfde. Ik begin in maart weer met werken en de jongste zal dan in april starten op het kdv. Dus er zullen wel weer wat periodes volgen van ziek zijn.
Oh haha zie het nu, wat stom . Ik maar zoeken en zoeken Maar hoe vaak moet je oudste dan overgeven? Dat is toch niet meerdere keren per jaar hoop ik? Andere keren is het misschien een verkoudheid met koorts? Maar goed, een paar uur alleen moet toch wel kunnen op die leeftijd denk ik. Een halve dag is ook niet hele dag in bed totdat hij beter is. Maar goed, ik denk dat je het inderdaad meer bij jezelf moet zoeken, dat je jezelf te snel druk maakt om dingen, ook om dingen die er nog niet zijn (zoals zieke kinderen). Het komt zoals het komt en jullie krijgen het altijd wel geregeld, prima toch?
Hoi, Vervelend zeg! Gelukkig hier niet zo vaak ziek. Ik doe wat ik kan met allemaal een pro-biotica kuur in januari en oktober, goed letten op fruit en groente, altijd op tijd naar bed e.d. Als ik merk dat de oudste erg moe is of verkouden dan houd ik haar een dag thuis als het niet mijn werkdag is. Dan slaapt ze veel en knapt ze weer op. Maarja, of het allemaal daaraan ligt geen idee, misschien hebben ze gewoon een goede weerstand. Ziek is ziek, je kunt er uiteindelijk weinig aan doen. Sommige kinderen kwakkelen nu eenmaal de hele winter. Bij ons op het werk is de afspraak dat de werkgever geen ‘last’ moet hebben van zieke kinderen van werknemers. Je hebt 2 dagen per jaar ziekteverlof voor als je kind naar het ziekenhuis moet of er iets acuuts aan de hand is. Wie weet heb je hier iets aan: Wij doen het zo: mijn man heeft altijd wat vrije dagen achter de hand voor als er eentje ziek is, hij maakt zijn vrije dagen nooit helemaal op. Oma kan oppassen in sommige gevallen. Ik kan van werkdag ruilen met een collega. Heb ook eens een dag omgeruild toen ik zelf ziek was. Die dag heb ik dus ingehaald. Die dag heb ik nu dus reserve staan voor als het nodig mocht zijn. Heb eens een extra dag afgenomen bij de gastouder, het was toen nog even een dagje uitzieken voor mijn oudste. Want als ze echt ziek zijn wil ik ze niet naar de gastouder doen. Tot nu toe afgelopen 5 jaar altijd goed gekomen. 1x een dag verlof opgenomen voor een ziekenhuisopname. Mocht het echt niet anders kunnen dan vraag ik een dag onbetaald verlof aan, dan moeten ze inval regelen die ze daarvan kunnen betalen, staan we weer quitte.
Ik heb denk ik ook gewoon pech wat mijn werk betreft. Misschien toch maar eens kijken naar iets anders. Mijn man heeft ook genoeg vrije dagen maar kan gewoon vaak niet vanwege zijn werk, of hij zit in het buitenland oid. Het ergert me gewoon dat hier altijd wat is, is het geen ziekte dan is het stress en gedoe op het werk, of gaat er iemand dood in de nabije omgeving, of is mijn man zn moeder weer va het padje, of gooit de oudste er met de pet naar op school. Van dat soort dingen dus. Maar ja mijn man zegt dan: zo is het leven nou eenmaal. Het lijkt nou alsof hij totaal relaxt is maar dat is hij niet. Het vreet ook aan m. En ook dat ik altijd over stress van heb en me overal druk over maak.
Denk dat je man ook wel gelijk heeft dat het leven nu eenmaal zo is. En of je dat aankan is maar net hoe je als persoon bent of hoe je op dat moment in je vel zit. Zelf zit ook even niet zo lekker in mijn vel en is alles al snel te veel, 'gelukkig' mag ik vrijdag naar de psycholoog (heb er helemaal geen zin in, maar weet dat het goed voor me is en ik het nodig heb )
Ik denk dat je man wel gelijk heeft. Dat is het leven. Hier is ook altijd wel wat. Maar hoe ga je daar mee om, dat is de vraag. Ik ben dus ook snel gestresst als persoon, dus ik heb de balans opgemaakt: wat vind ik belangrijk, want ik leef maar 1 keer. Daar kwam uit dat ik aan mezelf werk om minder stress te ervaren/ meer van me af te laten glijden (sporten, therapie) en daarnaast dingen laat omdat ze te veel stress opleveren (op het moment). Werk dus, maar ook ‘vrienden’ bijv die meer energie kosten dan opleveren. Maar ik heb bijv. wel bewust (nou ja heb het geluk dat ik ze mocht krijgen natuurlijk) voor een groot gezin gekozen, wat natuurlijk wel stress oplevert, maar mij ook energie brengt en de stress meer dan waard maakt. Dat kan bij jou ook in je werk zijn natuurlijk Weegt deze stress op tegen de positieve kanten van het werk (hebben)?
Mee eens. Het leven gaat helaas niet altijd over rozen (bij niemand trouwens). Misschien is het voor jou (TS) ook wel een goede tip om eens met iemand te praten, wie weet helpt het. Klagen mag natuurlijk en lucht vaak op, maar je moet er natuurlijk niet steeds in blijven hangen.
Snoopy, ik moet vrijdag ook naar de psycholoog. Eppo, ja we hebben ook nog bewust voor die 3e gekozen hoor. Maar we hebben wel lang getwijfeld. Onder andere omdat we wisten dat dit gedoe met ziek zijn dan weer opnieuw zou beginnen. De andere twee zijn enorm vaak ziek geweest toen ze klein waren. En de oudste pikt nu dus weer alles van zijn zusje mee. Maar goed, ja we hebben ervoor gekozen. Ik had echter niet gekozen voor een zusje dat ziek werd en stierf, een vader die ook doodging en een moeder die ik naar de paaz moest brengen en een schoonmoeder die geen medicatie wil gebruiken en van het padje gaat. Het soort werk wat ik doe helpt ook niet mee. Ben steeds bezig met mensen die in de shit zitten. Dan lijkt het soms wel alsof alles alleen maar ellende is zowel op het werk als thuis als ook in mijn omgeving. Maar ik vind het "fijn" om te lezen dat het bij veel van jullie zo gaat. In mijn omgeving zie ik vaak dat mensen in het weekend allemaal leuke dingen doen, kinderen doen het goed op school zijn nooit ziek enz. Dan denk ik wel eens waar gaat het hier fout dan.
Je zit je al maanden thuis, omdat je depressief en overspannen bent. Wat zegt je psycholoog? Heb je erover gesproken, dat je eraan denkt om te stoppen met werken? Als je niet zal meer werken, wat wil je dan gaan doen? Hoe zullen je dagen er dan uit zien? Hoeveel uur werk je normaal gesproken? Kan je evt een ander soort studie doen, zodat je later meer kans maakt op een andere baan. Ben je overspannen van je werk of meer vd thuissituatie?
Als mensen ons als gezin zin zien ze ook dat alles goed gaat. Zelfs in ons eigen gezin gaat het eigenlijk ook gewoon heel goed. Alleen zit ik met mezelf in de knoop, wat niemand ziet en waar vooral ik last van heb. En dan gaat het met mij nog best aardig, ik werk gewoon en voel me over het algemeen best prima. Kan het me voorstellen dat het voor jou allemaal net iets harder binnenkomt zeg maar. En je sort werk werkt inderdaad niet mee...
Dit is dus precies waarom ik ben gestopt met werken. Ja het is soms krap, nee we kunnen geen dure zomervakantie doen. Mijn auto is uit 2000. Maar het is de beste keuze ooit geweest en je wordt heel creatief met minder.
Ik heb tegen de bedrijfsarts gezegd dat ik erover dacht om ontslag te nemen. Die verklaarde me nog net niet voor gek. Ze zei dat ik eerst maar eens beter moest worden en dan kon dat altijd nog. Ik wil op zich best werken hoor maar graag iets flexibeler. Zoals gezegd ik kan gewoon niet op het moment zelf schuiven met mijn werk. Dat kon ik in mijn vorige functie wel. Dan ruilde ik gewoon een werkdag of ik deed iets van huis uit. Die functie bestaat niet meer helaas. Aan een opleiding/omscholing zit ik ook te denken maar ik weet niet zo goed wat ik dan wil. Ik ben thuis vanwege een combinatie van werk en prive.
Ja, zo heb ik het eigenlijk ook precies hetzelfde, maar dan met 3 kinderen. Ik moet ook zeggen trouwens dat mijn definitie van ziek zijn, ook voor de kinderen, misschien wel wat strikt is. Als de kinderen niet zo lekker in orde zijn gaan ze gewoon naar school en naar de BSO, ziek zijn is ook zo ziek zijn dat je in bed moet.
Oh het is wel herkenbaar hoor luca75 ... dat je alle ellende met je meetorst en steeds maar moet oplossen. Ik had eerst de mantelzorg voor allebei mijn ouders, nu is mn moeder overleden en alleen mn vader nog over. Maar we moeten alles voor hem doen, hij komt zelf helemaal niet meer buiten. Mijn man heeft nu morgen zelfs vrij moeten nemen om de hond van mn vader naar het dierenziekenhuis te brengen. Triest dieptepunt in onze mantelzorgcarriere dat we zelfs daar al vrije uren voor op moeten nemen... terwijl we net 2 weken van zieke kinderen hebben gehad. Mijn ervaring is dat alles met mijn kinderen me energie geeft, terwijl alle mantelzorg met mn ouders energie vreet. Maar ja je kan geen nee zeggen hè. Want ze hebben je net zo hard nodig als je kinderen...
Oh man, bij ons gaat het nooit gladjes. Ik zeg wel eens: als ze allemaal met gepoetste tanden, een gevulde lunchtrommel en enigszins schone kleren op tijd op het schoolplein staan ben ik al blij De tip om met iemand te praten heb je al gehad en doe je ook. Ik heb nog een tip: delete facebook en instagram. Al die gelukkige gezellige #zieonseenseengelukkiggezinnetjezijnopzondag plaatjes staan alleen daar. Niet in het echte leven. Dan zit iedereen onder de modder en het spuug