Erg herkenbaar; ik hou mijn hart ook een beetje vast voor de kraamtijd straks. Ik weet nog van de eerste dat mijn partner op dag 2 of 3 naar de huisarts was gegaan voor tranquilizers en als een verdwaasde zombie rondliep en zo perplexe was, dat hij volgens mij zijn eigen naam nog kon vergeten. Hij zei dat het na de bevalling pas 'echt' was. Alsof die 9 maanden daarvoor niks was? Hij had net zoveel tijd om zich voor te bereiden als ik, haha. Hopelijk is hij er dit keer wel klaar voor
Hij geeft toe dat hij zelf zeurt af en toe, maar elke ochtend is het ik slaap echt niet lekker dan denk ik man je slaapt de hele nacht door ik moet er twee keer uit s'nachts hè mazzel als ik 5 uur per nacht kan slapen. Dus ja het blijft een ding helaas.
Wens je succes hoop voor jou dat het beter gaat. Het verpest je hele roze wolk moet ik zeggen. Als de kleine straks doorslaapt en er wat meer ritme is zal ik dat ook zeker tegen mijn man zeggen dat dit wel de kraamtijd heeft verpest. Hij heeft ook al 7 weken lang over seksualiteit ook zoiets elke dag zegt hij er wel iets over ook zoiets. Mijn hechtingen zijn tot en met week 5 blijven zitten en daarna menstruatie nu kan het eindelijk scheelt weer gezeur.
Zijn jullie gewend in zo'n negatieve sfeer te communiceren? Anders zou ik het wel heel vreemd vinden dat je man (tegen jou) en jij (hier op zp en misschien ook wel tegen je man) zo veel klagen. Het is natuurlijk voor jullie allebei zwaar, maar kennelijk leidt het klagen alleen tot veel irritaties en misschien wel een minder goede relatie (wat na het krijgen van een kindje natuurlijk heel jammer is, maar ook wel een beetje begrijpelijk). Is er geen andere oplossing? Therapie ofzo?
Waren jullie mannen er eigenlijk wel klaar voor? Of misschien geen kleine kinderen in family dat ze echt niet weten of wisten wat ze te wachten stond? Is natuurlijk achteraf..maar wel jammer dat het zo moet. Probeer het los te laten anders word je negatief. Betrek hem anders alleen even bij de leuke dingen. Krijgt ie er weer zin in. Suc6