Hoi, Begin mei kwam ik erachter dat ik zwanger was ongepland. Het was even schrikken voor ons maar we wisten dat we er samen voor konden gaan, dus uiteindelijk sloeg de schrik om in blijdschap. Eind mei werd ik 's morgens wakker en voelde me niet zwanger. Ik heb die dag de VK gebeld en een afspraak gemaakt voor een echo. (mijn omgeving zei dat ik te veel zou stressen maar ik voelde dat mijn lichaam anders aan het worden was) Die avond bij de echo werd mijn vermoeden bevestigd; missed abortion. De VK kwam en omdat ik die week daarna zou beginnen bij mijn nieuwe werkgever wilde ik (in een roes) dat het zo snel mogelijk weg zou gaan. De volgende ochtend naar het ziekenhuis en nog diezelfde middag onderging ik de curretage. 's Avonds had ik echt het gevoel dat ik met lege handen thuis was gekomen. Ik dacht toen met een hoop optimisme "we proberen het binnenkort wel weer".... En je probeert jezelf te troosten met de dooddoeners " beter dat het nu gebeurt dan in een later stadium" en " je weet iig dat het lukt".. Nu 3 maanden later gieren de emoties soms nog door mijn lijf en barst ik van het moedergevoel... (dat was voor de zwangerschap nog niet zo aanwezig) Ik zou het liefste nu er weer voor gaan (we konden het een paar maanden geleden ook aan dus waarom nou niet weer ervoor gaan?) Helaas wil mijn vriend nog een tijdje wachten en levert dit bij mij de nodige frustraties op... mijn klok is ineens gaan tikken als een razende. Iemand herkenning?
Bij mijn eerste miskraam wou ik zelf niet direct beginnen. Wou het eerst even laten bezinken en mijn verdriet een plekje geven. Mijn man daarin tegen wou direct voor een volgende zwangerschap gaan. Misschien heeft jou vriend ook even de tijd nodig om het te verwerken. Het lijkt soms of mannen er minder mee zitten dan ons maar vaak heeft het veel impact op ze. Net als ons voelen zij zich ook falen. Al is dit voor beide partijen volledig onterecht. Een miskraam word veroorzaakt door iets wat misgaat in de aanleg van de zwangerschap. En daar kan je niks aan doen. Heeft je vriend ook aangegeven waarom hij wilt wachten..? Wij waren nu ook ongepland zwanger maar ook enorm blij. Nu ik weet dat het waarschijnlijk mis is gegaan wil ik zelf ook liever wachten en genieten van mijn gezin. Aan de ene kant wil ik ook snel weer zwanger zijn maar aan de andere kant wil ik het allemaal even op een rijtje zetten... Praat erover met je vriend..Dat is mijn enige advies.
Ik wilde vorige maand ook niet direct weer zwanger worden, maar een viendin die dezelfde maand een miskraam heeft gehad heeft ook de drang die jij hebt. Dus iedereen reageert denk ik anders. Zwanger worden doe je helaas wel met z'n 2en, dus praat er goed over met je vriend waarom hij het nu niet meer wil. Je kunt hem niet dwingen, dat is helemaal niet goed voor je relatie...
Hier nog 1 die niet helemaal gepland zwanger was geworden. Na de schrik bij vooral mijn vriend was het al heel snel blijdschap. We gingen 3 dagen na de positieve test op vakantie en daar moest ik overal mee oppassen. Zo zorgzaam als hij toen was mis ik dan nu weer af en toe. Helaas 3 dagen voor de eerste echo ging het mis. Mijn vriend is heel erg gesloten als het om emoties gaat maar als hij mij verteld dat hij zo naar die echo had uitgekeken dan zegt mij dat genoeg. Hij had ook verdriet ondanks dat hij het niet zo snel zou toegeven. Nu bijna 4 weken geleden hebben we alle twee de instelling, we zien wel wanneer het weer raak is. We houden het spontaan in bed en zien wel of het wonder zich snel aankondigt. Mijn verhaal heeft wel een andere afloop gehad dan bij jou op dit moment maar dat neemt niet weg dat praten zo belangrijk is. Als jou vriend wil wachten dan ben ik bang dat je niet veel meer kunt doen. Praat erover en vraag waarom hij wil wachten. leg jou gevoel ook uit en push hem niet. Ondanks alles komen jullie er vast wel uit hoe moeilijk dat nu ook is. gemeen he als je eenmaal zwanger bent geweest wil je het snel weer zijn. Succes!