Zoals de beschrijving al weergeeft, mijn oudste dochter (11 jaar) zit in groep 8 Vanaf groep 4 is een klasgenootje (schoolvriend) ernstig ziek Hij heeft een hersentumor. De eerste keer werd hij op een gegeven moment schoon verklaard na behandelingen. Vorig jaar zomer was het terug gekomen met uitzaaiingen in zn ruggenmerg. Weer behandeld, en trial en die pakte goed uit, en wederom was hij schoon. Vorig weekend is hij weer met spoed opgenomen na een epileptische aanval. Na de scan is er uit gekomen dat het weer terug is, en verder uitgezaaid. Terwijl de scan en het hersenvocht van augustus dit jaar nog schoon was. De kans op genezing is nihil en hij ligt ook zeer slecht op het moment. Hoe bereid ik mn dochter voor , als dat al überhaupt kan, Ze heeft nog hoop die hoop is goed, Maar ik weet wel beter. Ik zat te denken om samen met haat de film 8ste groepers huilen niet te kijken. Maar misschien is dat erg heftig, maar ze zit er nu zelf midden in. Ik praat veel met haar, en ze snapt het ook wel. Maar toch het moment zit er aan te komen. Hoe ga ik daar mee om
Wat vreselijk.. Ik heb geen tips, maar ik wil jou en je dochter veel sterkte wensen. Blijven praten is het belangrijkste, fijn dat ze daar voor open staat.
Ik vind achtste groepers huilen niet toch wel een goed idee. De hoop die ze heeft is niet meer reëel . Weet je hoe er op school met de klasgenoten over gepraat wordt? Misschien even contact met de juf. Als andere kinderen wel weten dat beter worden niet meer mogelijk is en je dochter hoopt nog van wel dan is dat ook moeilijk. Wat ontzettend verdrietig . Je kind zo zien lijden en weten dat je hem/haar kwijt raakt. Als omstanders voel je je ook zo machteloos. Je zou graag iets willen doen wat helpt en tegelijkertijd geef je je eigen kind nog eens een extra knuffel.
Jeetje wat verdrietig. Ik denk dat het heel belangrijk is om haar uit te leggen dat het goed is dat ze hoop houdt, maar dat ze er ook rekening mee moet houden dat het mis kan gaan. En dat die kans echt heel reeël is. Samen 8e groepers kijken is dan al een goede stap. Sterkte.
Nou het probleem is op school dat ze zeggen het komt wel goed. Meer om de kinderen gerust te stellen. Enerzijds snap ik dat wel, anderzijds stoppen ze het nu weg. Op school hebben ze verteld aan de kinderen heel globaal. Hij is weer opgenomen in het ziekenhuis de tumor is weer terug. Hij is dus erg ziek en we gaan een kaartje maken voor hem. Maken jullie je maar geen zorgen, het Komt wel goed. Maar dat is het punt, er word hoop gegeven op school. Terwijl ze ook reëel moeten blijven. Ik heb contact met de moeder, En er is geen behandeling meer mogelijk Strijd 3 is helaas een verloren strijd. Deze week zal ik met haar de film kijken, En haar zoveel mogelijk ondersteunen. Als.ze vragen heeft zal ik ze eerlijk beantwoorden.
Het belangrijkste in inderdaad om eerlijk tegen je dochter te blijven, vertel inderdaad dat er helaas geen hoop meer is. Wie weet wil ze persoonlijk nog een brief, kaartje, tekening etc voor hem maken? Of is het mogelijk om persoonlijk afscheid te nemen? Bespreek met haar wat ze wil en uiteraard met de ouders wat de mogelijkheden zijn. Het is ontzettend lastig, maar nu kan het nog, het laatste wat je wil is dat je dochter spijt krijgt dat ze iets niet gedaan heeft omdat school zei dat het wel meeviel. Houd er trouwens rekening mee dat het kind door eventuele medicijnen opgezwollen kan zijn en er dus anders uit kan zien, mocht je dochter bij hem langs kunnen gaan, dan is het wel fijn om haar van te voren te vertellen dat hij er anders uit kan zien. Heel veel sterkte in deze vreselijke situatie.
Ik zou hier in de eerste plaats op school over in gesprek gaan. Wat zij doen, kan namelijk echt niet. Ik ben zelf juf en ik moet er niet aan denken dit in de klas te moeten bespreken. Maar uiteindelijk is wat ze nu doen ook niet de manier. Mijn regel: je hoeft kinderen niet alles te vertellen... maar wat je ze vertelt moet waar zijn. Als dus als zeker is dat het schoolvriendje niet beter gaat worden, 'mogen' ze gewoon niet aan kinderen vertellen dat het wel goedkomt. Hoe vreselijk dat ook is. Zo lang er hoop is, is het prima om dat te benadrukken en dan snap ik best dat je die 'andere realiteit' niet teveel benadrukt. Dan vertel je niet alles, maar wat je vertel is waar. Nu is er maar één realiteit: deze kinderen gaan hun klasgenoot verliezen. Dat is vreselijk en niet onder woorden te brengen. Maar het is -vind ik- gewoon niet goed om hierover te liegen. Als er namelijk bij deze kinderen ooit weer een ernstige ziekte voorkomt in hun omgeving, hebben ze maar één ding geleerd: je kunt volwassenen hierin niet vertrouwen. Als je ze dan hoop geeft, als dat dan wel terecht is, zal een deel van de kinderen dat niet kunnen geloven. Buiten dat heeft het geen zin om in deze situatie te liegen. Want uiteindelijk komt onherroepelijk het moment dat je moet gaan vertellen dat hun klasgenoot er niet meer is. Ik zou dus toch proberen met directie en leerkracht in gesprek te gaan. Klopt het dat zij zeggen dat het goedkomt? Of is dat alleen de hoop van jullie dochter? Als de school dit inderdaad nog zegt, zou ik hun echt vragen hier eerlijker met de kinderen over te gaan spreken. Ik zou daarbij aanraden dat ze ook alle ouders hierover informeren. Zodat je dus als ouder en school ook dezelfde dingen kunt zeggen. Mocht het zo zijn dat zij niet inzien dat deze goedbedoelde leugen niet handig is en toch blijven vertellen dat het goedkomt, zou ik je toch willen aanraden met je dochter in gesprek te gaan en haar de werkelijke situatie uit te leggen. Hoe naar dit gesprek ook is. En hoe vervelend het ook is dat je dan niet met school op één lijn staat. Zelf zou ik dit trouwens niet n.a.v. een film of boek doen. (Al is het een prachtig boek, op een verdrietige manier). Ik zou het echt bij het hier en nu houden. Eventueel zou je daarna aan haar zelf kunnen vragen of ze de film wil zien. Heel veel sterkte gewenst. Ik leef enorm met jullie mee. Natuurlijk met het kind en de ouders zelf. Maar het is voor de klas, de school en alle betrokkenen vreselijk. P.s. Ik snap trouwens dat de school hier alleen maar goede bedoelingen mee heeft. Maar goede bedoelingen en goede beslissingen zijn niet altijd hetzelfde. Misschien dat ze dit na een gesprek ook beter inzien.
Mijn eerste gedachte was ook om te spreken met de school. En om dat te proberen voor je haar verteld dat het niet meer goed komt. Dan hebben zij als informatiebron nog de kans om ‘het komt wel goed’ geen lege woorden te laten worden. Maar jeetje zeg, wat een ontzettend verdrietig nieuws.
Wat vervelend zeg! Heb jammer genoeg een bijna dezelfde ervaring met een klasgenootje/vriendin die niet meer beter kon worden en een aantal jaar geleden is overleden.Toen mijn dochter in groep 3 zat, kreeg een klasgenootje van haar die ook haar beste vriendin was een hersentumor. Bij haar zat die in hersenstam en het was dus vanaf het begin al duidelijk dat er geen hoop was. Wij en de school en haar ouders zijn daar vanaf het begin al heel eerlijk geweest en hebben meteen aangegeven dat ze niet meer beter kon worden. In het begin bad mijn dochter nog iedere avond "wilt u haar beter maken" en we hebben haar dat maar laten doen maar na een tijdje viel het kwartje en realiseerde ze dat ze haar klasgenootje/vriendin dood zou gaan. 7 maanden na de diagnose is ze overleden. Er zijn een aantal boeken over rouw bij kinderen. Ik heb zelf Jong verlies van Riet Fiddelaers-Jaspers gelezen en zij is echt een expert op dat gebied. Verder zou ik aan school vragen of er een ouderavond georganiseerd kan worden voor de ouders van haar klasgenoten met iemand die een expert is in rouwbegeleiding. Die kunnen ook tips geven waar je op moet letten. Ik vind het niet zo handig van school dat ze de kinderen hoop geven terwijl er geen hoop meer is en ik denk dat het verstandig is dat ze zo snel mogelijk daar duidelijk over zijn. Praat ook met andere ouders van haar klasgenootjes erover. Wat je dochter betreft, ik heb mijn dochter voor zover dat kon gevolgd. Als ze met haar wilde spelen/langs wilde gaan, appte ik de ouders en vroeg het en soms kon het en soms niet. Als ze erover wilde praten kon dat maar als ze er klaar mee was of dat niet wilde omdat ze er niet aan wilde denken mocht dat ook. ik ben wel altijd eerlijk tegen haar geweest. Of ik achtstegroepers huilen niet zou laten zien weet ik niet. Misschien valt bij haar dan wel het kwartje. Sterkte de komende tijd
Ik heb vanavond een gesprek met de leraar van mijn dochter gehad, en hun kunnen ons dus niet meer informatie geven dan dat ze zelf weten. Wel gaat er morgen een mail uit naar alle ouders. Want ze weten wel dat hij niet meer beter zal worden. Maar dit is voor hun ook moeilijk. Maar we krijgen morgen meer informatie, zodat we zelf ook weten wat er morgen aan de kinderen word verteld.
Ik ben het volledig eens met Tupp. Wilde zelf ook al zoeits gaan schrijven, maar toen las ik dat zij dat al heeft gedaan, dus dat is niet meer nodig. Ik vind het in ieder geval echt verkeerd om tegen de klas te zeggen dat het wel goed komt, als het al zeker is dat dat niet zo is. Hoe moeilijk het ook is, je moet in dit soort dingen wel de waarheid blijven vertellen. Anders komt het overlijden straks alleen maar als een veel grotere klap en raakt ook nog eens hun vertrouwen in volwassenen beschadigd.
Vertel het haar alsjeblieft eerlijk kan ik je uit eigen ervaring zeggen. Mijn beste vriendin is overleden toen ze 9 jaar was aan kanker en niemand heeft mij verteld dat ze ging overlijden. Ik heb nog met haar gespeeld en juist die dag liet ik haar zitten om met andere vriendinnen te spelen en liet haar zitten zoals kinderen van die leeftijd kunnen doen. 2 dagen later was ze overleden. Ik heb geen afscheid mogen nemen en heb helemaal niets meer van haar behalve een diabolo wat ze mij heeft gegeven op de laatste verjaardag waar ze bij kon zijn. En ja ik heb hier nog steeds jaren later last van! Ze is nu 26 jaar overleden en ik denk nog regelmatig aan haar.
Wat erg , heel naar wat je heb moeten doorstaan, Ik heb mijn dochter inderdaad wel verteld dat de kans op genezing nihil is, maar verder kan ik er ook geen uitspraken over doen. Helemaal omdat ze ook nog niks vertellen op school. Hij heeft Atrt tumor inmiddels voor de derde keer.
Ja het is echt heel heftig. Vriendinnetje heeft dus ook maanden niet buiten mogen spelen en wekelijks gooide ik tekeningen van clowns door de bus ik geloof dat ik er wel 100 heb gemaakt voor haar! En ineens speelde ze buiten dus iedereen blij want ze was beter want ze speelde buiten. Niets bleek minder waar, ze was opgegeven dus haar ouders lieten haar weer buiten spelen omdat de kans op infectie daarvoor te groot was en ze nu toch zou overlijden. Maar ik was er heilig van overtuigd dat ze beter was. Iedereen (de ouders) wisten er vanaf maar mochten niets zeggen. En juist de enige en laatste keer dat ze buiten speelde maakte ik haar smurfensnot stuk en ging daarna met andere vriendinnetjes spelen.
Dat is inderdaad een traumatische ervaring. Heel heftig Ik heb inmiddels zijn moeder kort gesproken, tuurlijk blijven ze hoop houden. Maar het word nu wel heel moeilijk. Ze hebben wel besloten om door te gaan met chemo, al dan niet levens verlengend. Ik heb het berichtje in kinderlijke woorden verteld, zodat ze weet hoe het er voor staat.
Mijn zoontje is jonger ( 5 jaar ) maar heeft dit vorig jaar in groep 1 meegemaakt met een jongen uit zijn klas Wij en de school zijn altijd duidelijk geweest toen hij was overleden gewoon zeggen zoals het is en als ze vragen hebben komen ze vanzelf en er vooral niet omheen draaien of er een heel verhaal van maken Ik snap jullie school dan ook totaal niet hierin Sterkte