Oeh ik merkte het al een tijdje dat ik me weer ging opsluiten in huis en alles ging vermijden. PANIEKAANVALLLEN nemen de overhand vreselijk gek wordt ik er van. Nieuw nee niet nieuw met de zwangerschap te maken dat absoluut niet. Al jaren last van ja inderdaad al jaren last van. De eerste aanval kreeg ik toen ik een jaar of 8 was weet ik niet meer precies. Dat ik s'nachts niet kon slapen en ging hyperventileren. Wat het toen was was angst voor de dood dat heb je als kind best snel. Het kwam nadat mijn oma plotsing overleed. Sindsdien had ik die angst dat iedereen dood zou gaan in mijn omgeving. Naarmate je ouder wordt kan je er beter mee omgaan een tijdje geen last van paniekaanvallen. Dan gebeuren er andere dingen in je leven waardoor het weer opkomt en heb er nu toch al sinds me 13e weer erge last van. Omschrijving van wat je voelt je voelt jezelf warm worden handen worden klam een druk op je borstkas zweten vreselijk zweten en je voelt dat je flauw gaat vallen. Het gebeurt uit het niets maar vooral in drukke en warme omgevingen heb ik het snel. In de bus naar school werd ik elke dag misselijk en kreeg ik een paniekaanval maar ja moet toch he je wilt je niet laten kennen. Dan komt er een moment dat je het gewoon niet meer trekt om elke keer het gevoel te hebben dat je flauwvalt. Dan ga je 1 dag niet meer 2 dagen niet meer en dan helemaal niet meer gewoon omdat je het niet meer op kan brengen. Je raakt al in paniek als je eraan denkt. Met iemand ooit over gepraat nee niet echt als ik bij een hulpverlener ben kan ik mezelf zo instellen dat ik zeg dat alles goed met gaat hoe ik dat doe geen idee. Dom zeker heel dom. Iets toegeven is moeilijk en vooral voor iemand die een controle freak is. Is dit gewoon vreselijk je hebt het niet in de hand. Gefrustreerd raak ik ervan. Ik zou eigenlijk moeten revalideren in het ziekenhuis ik kan het gewoon niet opbrengen om er alleen heen te gaan zoals dat met meerdere dingen is. Nieuwe grote ruimtes/omgevingen van alles maken me angstig en dan hoppa weer een paniekaanval. Het enige wat ik denk is niet in paniek raken rustig blijven en dan is het al te laat. Dan heb ik mezelf alweer zo gek zitten praten dat het gebeurt. Ik wil niemand er mee lastig vallen ik wil me niet kwetsbaar opstellen. Maar het heeft me leven in zijn greep en veel dingen doe ik hierdoor niet meer. Maar dit kan iemand zo in zijn greep houden en het zit gewoon allemaal tussen je oren. Heeft iemand dit ook gehad en ben je er nu vanaf?
Wat vervelend dat dit jou overkomt.Ondanks dat je zelf zegt dat je bij hulp verleners verteld dat alles goed gaat komen terwijl je diep van binnen weet dat het anders is,....zou ik toch hulp gaan zoeken. De eerste stap heb je al gezet want je weet het diep van binnen en zonder hulp kom je er niet zomaar vanaf. Ik ben jaren geleden zwaar overspannen geweest en heb toen ook paniek aanvallen gehad en dan vooral bij situatie's en omgevingen die nieuw waren of waar veel mensen aanwezig waren.Vaak was mijn vriend mij kwijt in de stad en was ik terug gelopen naar de auto omdat dat veilig voelde. Ik heb er erg veel over gepraat met een hulpverlener en dit heeft mij goed gedaan en nu kan ik zulke situatie's wel aan. Merk als er iets ergs gebeurd in mijn leven,net zoals het verliezen van ons kindje dat ik dan weer een terug val heb en dit uit zich in paniek aanvallen of zeer overdreven schoonmaken aanvallen. Ik weet zelf hoe het komt en kan het nu op een rijtje zetten en het los laten. Maar meid laat dit niet je leven beheersen en zoek echt hulp
Heey! Ik had n tijdje geleden mijn 1ste "echte" paniekaanval...Precies zoals je het omschrijft...Begon in de tram...Kreeg een soort klap in me gezicht en borst waardoor ik helemaal in paniek raakte...Ben toen bij de dokterspost beland...Omdat ik niet duidelijk wist wat dit was...Dacht dat er iets ergs met de baby aan de hand zou zijn... Zoals je omschrijft om nieuwe ruimte's,plekken etc binnen te gaan vind ikzelf ook niet fijn...Maar sla er wel door heen. Ook ik zeg bij de mensen die hulp bieden dat het super gaat...Wat ook zo is...Maar soms is het ook wel dat het slecht gaat maar is dat niet op de momenten als je daar zit...Waarschijnlijk is het dan daarom dat je zegt dat het goed gaat. Mijn vriendin las dit alles op t forum hier...En zei dat als ik hier weer last van krijg...afleiding moet zoeken...Al is het maar iets kleinzinnigs...zodat je er niet verder aan de aankomende paniekaanval denkt...Ik moet zeggen dat dit mij goed geholpen heeft...soms komt er weer zown gevoel aan en ga ik bijv naar me vriend toe om te vertellen dat ik heeel veeel van m hou...Of ff ravotten met de hond... Ik weet niet of je er wat aan heb. Ik wens je wel heel veel suc6 en sterkte toe. Groetjes
ik heb er jarenlang superveel last van gehad. met afleiding enzo kreeg ik het redelijk onder controle, maar ik wilde er structureel vanaf. ben in therapie gegaan. bij mij hadden de aanvallen een heel duidelijke oorzaak en die ben ik gaan verwerken. sindsdien nooit meer last van gehad
Ik heb ook een angststoornis Wat mij geweldig goed heeft geholpen is een internet therapie. Hoefde ik lekker de deur niet voor uit was voor mij heel veilig. Nu heb ik het onder controle ben nog steeds regelamtig angstig en voel ik een paniek aanval aankomen, maar ik heb er controle over Kijk maar eens op www.interapy.nl Kan je je gewoon aanmelden met een verwijzing van je huisarts. Sterkte meid ! Froukje
Ja ik probeerde ook echt aan iets anders te denken maar het lukte gewoon niet ben 3 keer naar de wc gelopen water over me hoofd gegooid even gaan zitten in de wc want daar was het koel. Het ging gewoon niet over. Toen zag me vriend het die zei kom even naar buiten en ik nee dat gaat niet ik kan niet opstaan dan val ik flauw. Nou na een tijdje zakte het wat af even naar buiten gegaan AAtje gedronken. Maar heb er daarna toch nog wel even een lange tijd last van gehad. Nu heb ik ook van mezelf heel snel een hele lage bloeddruk en tijdens de zwangerschap moet je lichaam natuurlijk nog harder werken maar die was tot nu toe steeds goed 120/70. Gisteren bloed laten prikken dus even de uitslag afwachten zou me niets verbazen als alles laag is. Heb een keer zo'n lage bloeddruk gehad dat wanneer ik op stond ik gelijk flauwviel en op de bank met zoute drop moest gaan liggen. Maar ik ga er zeker wat aan doen want zo is het ook niet leuk natuurlijk en zeker niet als de kleine dalijk geboren is wil geen kluizenaar worden. Bedankt trouwens voor de reacties
Hey Pris! Wat rot zeg meid.. Jeej wat herkenbaar! Ik heb er vreselijke last van gehad.. Bij mij is het begonnen na de bevalling van de eerste.. Idd wat jij beschrijft: Zweet handen, warm worden , hartkloppingen, gevoel van flauwvallen (wat nooit gebeurt is overigens)..Ik dacht ook echt dood te gaan. Doktersdienst erbij gehad..IK WERD GEK! Durfde dan alleen op de grond te liggen..bang om te vallen...om dan weer omhoog te springen omdat ik dacht weg te vallen.. Maar ik moet zeggen dat ik er nu eigenlijk niet tot weinig meer last van heb. Ik heb geen medicijnen genomen.(bewust niet) en geen therapie gehad.. Bij mij was de oorzaak:Stress, nieuwe veranderingen in mijn leven..enz.. Noa was net een week..toen ik het voor het eerst kreeg. Ik had eigenlijk geen controle meer over mijn oude leventje en kreeg en totaal nieuw leven.. Misschien herken je dat...Dat het erger is als je de controle dreigt te verliezen en nu wordt je natuurlijk Moeder..Dat is ook nieuw en brengt veel naar boven.. Gelukkig kan ik nu weer weg..durf ik weer naar de winkel E.D. Ik heb uiteindelijk zelf geprobeerd het niet meer als een belemmering te zien en het proberen uit te bannen..Ik wou absoluut niet dat het controle over me kreeg...Ik wilde de controle over die aanvallen.. makkelijk gezegd dan gedaan..Maar het is me uiteindelijk wel gelukt.. Als ik het nu voel aankomen ben ik het de baas.. Aangezien jij al veel langer ermee loopt kan ik me voorstellen dat het niet zo makkelijk gaat.. Probeer anders homeopatische Bach bloesems..(ff googelen) http://www.bach-bloesems.nl/deva En anders toch miss en psycholoog oid. Ik weet hoe rot het is meid, vreselijk.. Je mag me altijd PB'en..April-maatje
Ja is zeker naar. Maar ik weet ook wel waar het door komt heb de afgelopen jaren (te)veel meegemaakt en ben er onbewust/bewust nog wel mee bezig. En dit is een lichamelijke reactie op stress en niet verwerkte zaken. Omdat ik er met niemand over praat ben nogal een binnenvetter. Als ik er over wil praten wordt ik gestresst en klap ik dicht. Moeilijk moeilijk. Schrijf het meestal wel van me af maar dat is maar een tijdelijke opluchting. Misschien wat minder koppig zijn.
Ook ik ben bekend met hyperventilatie-aanvallen. Het is bij mij jaren geleden begonnen na een flinke stress-situatie op mijn werk wat ik niet trok. Ik ging toen op vakantie en had op een gegeven moment het gevoel dat ik doodging ofzo, hartstikke eng. Mijn ouders (ook bekend met hyperventilatie) hebben mij toen telefonisch gerustgesteld. Ben ook een paar dagen eerder weer terug naar huis gevlogen (had daarginder nog een kalmeringstablet van de dokter gekregen. Van de terugvlucht kan ik me daardoor nog maar weinig herinneren). Durfde ook nauwelijks nog de deur uit of auto te rijden, omdat ik bang was weer zo'n enge aanval te krijgen. Heb toen met een psycholoog en een maatschappelijk werkster gepraat. Tevens heb ik Ceasartherapie gevolgd om goed te ademhalen (buikademhaling). Ook kreeg ik ontspanningsoefeningen en heb ik een assertiviteitstraining gevolgd via de psychologenpraktijk. Verder had ik destijds via de Hyperventilatiestichting een of ander apparaatje besteld wat je altijd mee kunt nemen in je tas. Als je dan een aanval aan voelt komen, kun je in dat apparaatje blazen waardoor de aanval snel afneemt. Weet niet of ze die nu ook nog hebben trouwens. Heel soms heb ik nog last van hyperventilatie. Mijn vriend is hier ook mee bekend en kan me gelukkig steunen mocht ik een aanval hebben.
Ja dat apparaatje ken ik die heeft me moeder ook. Die zal ik is gaan halen was helemaal vergeten dat tie bestond. Heb trouwens informatie opgevraagt bij een maatschappelijk werkster maar wachtlijsten zijn altijd best lang maar de stap is gezet. En nu moet ik dan niet afhaken na een paar gesprekken maar doorzetten. Dat wordt het moeilijkste.
als je een goede maatschappelijk werker hebt dan laat ie je niet eronderuit komen! ik moest heel moeilijke onderwerpen bespreken maar mijn psycholoog liet me echt niet weggaan zonder mezelf blootgegeven te hebben. ik voelde me wel 100% op mijn gemak bij hem. dat moet ook echt.
Heel vervelend , ik heb er zelf ook heel veel last van, het belemmerd mijn leven dus ik ben onder behandeling bij een psycholoog om er controle over te krijgen en rust inmezelf te vinden, je moet je angst/paniek overwinnen maar ik weet dat dat heel moeilijk is, gister kreeg ik nog een paniekaanval op de voorlichtingsavond van de school van mijn zoontje. Het kan komen door een depressie die ik momenteel heb. Maar ik weet wat je meemaakt. Heb je al hulp gezocht?
heb al wel meerdere keren hulp gekregen 2 maatschappelijk werkster en 1 keer een psycholoog. Maar dan op een gegeven moment ga ik gewoon niet meer wat natuurlijk heel erg dom is van mezelf. Maar heb nu weer de stap gezet en contact opgezocht met een maatschappelijk werker.
ik heb er last van gehad...sinds een jaar niet meer...maar zal er altijd wel aan denken.... durfde niet auto te rijden....optepassen op mijn nichtjes...boodschappen veder weg..enz.... ik waas altijd bang om flauw te vallen.....in de auto weg te vallen enz heb toen aan de bel getrokken...heb eerst medicijnen gehad om even tot rust te komen...en daarna therapie...toen gestopt met de medicijnen en na 10 sesies was het zo goed als weg....ik herken je gedrag naar de hulpverleners...als je daar zit voel je je stom...en denk je hoe kan ik hier zo snel mogelijk weg...dus deed ik net of alles weer goed was... daarna nog een paar keer gehad...heb toen een baan gezocht voor de middagen....zodat ik waar ik moeite mee heb kon ontwijken....vroeg op staan deed mijn duizelen...en de dagen duurde dan te lang waardoor ik in paniek raakte....en ik ben verhuist naar de plaats waar ik wilde wonen.... en nu gaat het super....maar ik ben wel bang dat als de kleine dadelijk gaat komen dat het misschien terug komt...maar heb met mijzelf afgesproken dat ik dan meteen aan de bel ga trekken want ik weet hoe snel het erin kan sluipen.... knuffel meis....en er zijn meer mensen dan je denkt die er last van hebben...
Hoi, Ik had er vroeger last van en het is einde van vorig jaar weer terug gekomen door een emotionele gebeurtenis het jaar daarvoor. Ik ben gelijk naar de arts gegaan en ze heeft mij een verwijsbrief gekregen voor cognitie therapie. Ik zit nu in sessie 5. Het helpt mij heel erg. Wat mijn psycholoog zei over flauwvallen: als je een paniekaanval heb dan schiet je bloeddruk ommhoog. Je kunt dan niet flauwvallen. Bij flauwvallen gaat je bloeddruk juist omlaag. Ik heb ook een lage bloeddruk (bleek bij onderzoek) maar bij paniek schiet het juist omhoog. Ze zei ook dat ik vertrouwen in mijzelf moet krijgen en in mijn lichaam. En dat probeer ik mijzelf ook elke keer te zeggen. Dat helpt ook wel. En wel realiseren dat het niet gelijk over moet zijn want het heeft even tijd nodig. Wat belangrijk is om er uit te gaan en geen uitvluchten zoeken (laten geruststellen enzo). maal zelf doen. Afleiding mag wel. Gr, Danielle
Dit was ook geen paniekaanval die ik in het weekend had. Want ik raakte absoluut niet in paniek ofzo. Ik kreeg het heel erg benauwd licht in me hoofd zweten en zwetende handen alles tintelde. Het was een hyperventilatie aanval ben er langer mee bekent. Ik ben hierdoor vaker flauwgevallen. Heb me hart ook al laten nakijken en alles maar het is gewoon een reactie van me lichaam op stress enzo. Wanneer ik stress heb gaat mijn bloeddruk juist heel erg omlaag klinkt heel raar/gek maar het is echt zo. Als ik moet bloedprikken bijvoorbeeld schiet ik zo in de stress dat ik al flauwval voordat de naald komt. Ik maak me dan schijnbaar zo druk maken dat ik out gaat.
Erg herkenbaar. Ik ben in behandeling geweest bij een coach van Repairing Balance. www.repairingbalance.nl. Ik stond er in het begin heel argwanend tegenover want was er heilig van overtuigd dat niets me kon helpen. Maar degene die mij begeleide zei tijdens onze kennismaking dat ze er 100% van overtuigd was dat ze mij kon helpen, en dat heeft me echt moed gegeven, en nu gaat het al een paar jaar heel goed!