sinds kort ben ik een alleenstaande moeder van 2 kindjes, i 10 maanden en m 2,5 jaar. het is een goede keuze geweest om uit elkaar te gaan en we hebben er geen spijt van, ja het is niet leuk voor de kinderen maar soms lopen die dingen nou eenmaal zo en hebben ze een veel leukere papa en mama als die niet bij elkaar zijn. alleen irriteer ik me dood aan mensen die dan zeggen..oooo en je hebt 2 kinderen?!!!! en dan zo een zielig gezicht erbij trekken. grrrrrrrrrr alleenstaande moeders zijn totaal niet zielig, althans dat vind ik dan. en de keren dat je die mensen weer ziet komen ze met dezelfde zielige kopjes vragen van enn??? hoe gaat het nu? pfffff ik irriteer met er dood aan
Herkenbaar en inderdaad: zo irritant! Maar ik heb zo iets van mensen hebben toch altijd iets te zeiken. Is het dit niet dan weer iets anders. Gelukkig weten we zelf heel goed dat wij niet zielig zijn!
ik loop er soms tegen aan. Maar meer niet dan wel hoor als je gewoon met kind(eren) op straat loopt denken mensen immers niet gelijk dat je alleen bent en de directe omgeving weet inmiddels wel beter dan dat ik zielig zou zijn hoor.... tuurlijk vragen ze wel eens uit interesse en belangstelling of het allemaal gaat, maar zo ook bij mijn zus (is niet alleen) Misschien verschil dat ik al ruim 3 jaar alleen ben nu en nu zelfs bewust alleen zwanger van 2e maar herken het wel bij instanties als consultatiebureau etc. dat als mensen het horen ze wel eens kunnen reageren met ach gos etc. Ik zeg dan vaak ook gewoon dat het juist prima gaat zo en ik niet zielig wil worden gevonden omdat ik dat ook niet ben. Iedereen heeft wat idd.
Kan mij eigenlijk geen moer schelen of ze me zielig vinden. Me helpen doen ze ook niet Zijn eerder hun eigen onzekerheden. Plus ik weet dat ik niet zielig ben.
Ik herken t eigenlijk helemaal niet, ik kan me niet herinneren dat ik ooit van iemand de indruk heb gekregen dat ze me zielig vinden ofzo. Integendeel eigenlijk, mensen hebben er bewondering en respect voor dat ik t alleen doe. Of misschien merk ik t gewoon niet, dat kan ook nog
Ik merk dit eigenlijk alleen bij het CB, waar ik keer op keer medelijdende blikken toegeworpen krijg en altijd gevraagd wordt of het niet heeeel zwaar is, want ja.. ik werk ook nog eens 4 dgn per week. Echt, soms heb ik het idee dat ze je daar zelfmedelijden proberen aan te praten ofzo Het toontje wat ze daar aanslaan vind ik niet leuk.. ik ben niet zielig! :x
jaaa echt supervervelend! een collega vroeg laatst zelf...heb je dan geen spijt van I? (onze dochter van nu bijna 10 maanden) SPIJT?? SORRYY... heb ik dat goed verstaan? ja zegt ze zonder haar zou alles toch een stuk makkelijker gaan ? ik wist niet wat ik hoorde, ze weet totaal niks van mij, op het werk ben ik altijd opgewekt vrolijk en doe mijn werk goed, ik val niemand lastig met verhalen over de dagen waarop ik het zwaar heb dus waar haalt ze het vandaan dat ik spijt zou moeten hebben van mijn dochter? jaa toen kon ik dr wel wat aandoen! zoiets vraag je toch niet
Ik heb er niet zoveel last van, wel zeggen mensen altijd ik heb respect voor jou! terwijl het voor mij heel normaal is al alleenstaande moeder te zijn. wat ik hier wel mee maak in dit dorp, is dat de enorm christelijken je met de nek aankijken. Kijk dat vind ik nou zo zielig. Ik ben bij de vader van mijn kind weg gegaan en ja dat kan in hun ogen niet he? wordt nu wel beter na 3 jaar, maar heel af en toe tref ik weer zo'n zielig figuur in het dorp soms geef ik een opmerking en dan moet je ze zien kijken