Ik ben nu 8 weken zwanger en zo moe, futloos en vooral tijdens het avondeten zo beroerd...... Nu zaten we vanavond te eten en ik at, zoals al een week of 3 erg weinig, gewoon omdat ik het dan binnen kan houden en ik heb het gevoel als ik meer eet zo rechtstreeks alles naar de wc kan brengen.. Zeg mijn man ineens, je moet juist nu wel goed eten want anders hebben we staks aan het eind hetzelfde gedoe als de vorige keer. Hij klonk bijna pissig (eerste is geboren met 37.2w, 2360 gr en 45 cm, dysmatuur dus, gehaald vanwege deze groeiachterstand) Maar daar in tegen als ik vroeg naar bed ga omdat ik kapot ben is mr niet te genieten en krijg ik het verwijt stel je niet zo aan... Zucht..... wat moet ik hier nu weer mee..... Ik heb maar geen reactie gegeven vanavond tijdens het eten...... Kennen meer van jullie deze niet helemaal terechte bezorgdheid van a.s. papa's en of onbegrip..... wat doen jullie eraan en heeft het resultaat.......
Negeren gewoon je eigen plan trekken, weinig eten als dat is waar je je beter bij voelt en vroeg naar bed. Een dysmatuur krijg je niet door te weinig te eten en ik kan het weten want heb er ook een gekregen. Ik zeg altijd tegen mijn man: weet je hoeveel energie het kost om een MENS te maken? Doodmoe hoort erbij, bij vlagen slecht of teveel eten ook. Koop anders een boekje voor hem: ' help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt' en lees hem elke avond wat bladzijden voor, kun je samen een beetje lachen om alles. Heb ik bij mijn eerste gedaan en dat werkte best goed
Uhh, ik snap best wel dat je man bezorgd is, en ik weet ook dat een van de oorzaken van dysmaturiteit ondervoeding is, maar ik neem aan dat je niet ondervoed bènt? Daarbij, ik eet al 25 weken heel slecht en mijn kindje is niet te klein. Mijn VK heeft me gerustgesteld door te zeggen dat je kindje echt wel neemt wat hij/zij nodig heeft om te groeien en dat ik eerder zelf last zou kunnen hebben dan dat de baby er onder zou lijden. Dus jou een schuldgevoel aanpraten lijkt me niet nodig. Nogmaals, ik snap best dat hij bezorgd is, maar (langdurige) stress kan ook voor een groeiachterstand zorgen.
Ik weet niks van die aandoening maar wel een beetje van mannen en ik ben het eens met een vorige reactie: eigen plan trekken. Boekje kan ook goed idee zijn maar moet je even aankijken, werkt soms averrechts. Mannen begrijpen ons niet altijd goed. Het kan zijn vorm zijn van betrokkenheid of bezorgheid uiten. Misschien samen eens daao ver praten? Zijn bezorgdheid? Hem zijn gevoel laten uiten en zorgen en dan kun je daar op in gaan. Misschien samen met de vk zodat "een deskundige" kan uitleggen waar het wel en niet aan lag, wat er in je vorige zs is gebeurd. Uit de mond van een ander horen wil nog wel eens helpen. Succes!
Iedere man gaat ook weer anders met een zwangere vrouw om. Waarschijnlijk heeft hij net zo goed stress en spanning, gezien jullie eerste kindje. Die momenten komen dan waarschijnlijk naar. Oven wanneer hij jou weinig ziet eten; dan wordt hij eraan herinnert. Wanneer hij lekker voor de tv hangt en jij moe bent etc, is hij dit weer even vergeten. Zo werken mannen nou eenmaal Trek gewoon je eigen plan en probeer erover te praten op een rustig en ontspannen moment. Desnoods bij de verloskundige, stel je vragen mbt jouw voeding en de groei van de baby waar hij bij zit. Ik herken het zelf niet, de reactie van jouw man, behalve dat mijn vriend ook vaak "zeurt" dat ik te weinig eet, maar wanneer ik even een volprop moment heb, is het weer dat ik wel veel eet Mannen.... Je hebt er je buik soms vol van