Ha meiden, na een ziekenhuisopname en 3 weken van huis, ben ik nu een week weer thuis. Ik was bijna uitgedroogd en moest aan t infuus. Nu eet ik al wel weer maar ik houdt pijn in mijn bovenbuik/maag/darmen. Inmiddels ben ik tien weken zwanger maar ik denk er bijna niet aan omdat ik zo met mijn eigen gezondheid bezig ben. Herkenbaar voor andere meiden??? liefs
Ik heb het met mijn vorige zwangerschap gehad had in de 12de week een enorme bloeding en last van paniekaanvallen daardoor kon ik het ook bijna niet aan met als gevolg dat mijn kleine al met 37 weken werd geboren dmv strippen. Ik kon me dus ook niet zoveel bezighouden met mijn zwangerschap en dacht er ook vaak niet aan .. maar het komt goed
ik hoop t maar want ik vind er op deze manier echt geen bal aan! weet iemand trowens hoe ik mijn banner zichtbaar onder mijn berichtjes krijg. Ik zoek me suf naar info op deze pagina maar ik vind het niet. Wel de link die staat er maar ik krijg er geen plaatje van??
Wat naar! Maar helaas zijn er veel vrouwen die zeker in het begin last hebben. Men zegt wel: 3 maanden kotsen, 3 maanden genieten, 3 maanden een onhandige buik Weet je trouwens dat het stofje dat je ziek/misselijk maakt, het stofje is dat zorgt voor een goede ontwikkeling van de placenta? Het is wel iets nuttigs in ieder geval.
klopt vast wel iets nuttigs maar ik reageer er heel heftig op en dat is gewoon balen. Vorige zwschappen ook gehad en ik heb geen id of het met 3 mnd wel over is! Dat moet ik maar gewoon afwachten jammergenoeg. vandaag gelukkig een goede dag! Dat is al heel wat waard.
hahaha dat slaat best op mij moet ik zeggen. Kan me voorstellen dat het zo niet echt leuk is! Ik hoop dat je je sneller beter voelt.
Hey meis, Hier dezelfde ervaring. Ik heb uiteindelijk 6 weken in het ziekenhuis gelegen i.v.m. uitdroging. Ik wist ook niet hoe ik de weken door moest komen hoor en helaas ben ik nu nog steeds misselijk de hele dag, MAAR ik kan wel weer zelf eten en drinken. En gelukkig ben ik nu alweer 35 weken Je komt er echt doorheen. Er zijn nou eenmaal vrouwen die heel heftig reageren op de stoffen die aangemaakt worden en wij horen erbij wat een eer he? Ik hoop dat het bij jou met 12 tot 18 weken wel ophoudt. En ik weet hoe pijn alles kan doen qua maag/darmen enz.. Het is echt helaas gewoon afwachten
ah een lotgenoot : )... Nou idd wat een eer, net wat je zegt. wat een toestand zeg. Je wereldje wordt zó klein, en ik vind het ook zo lastig dat ik gewoon niet voor mijn gezin kan zorgen. Het voelt erg waardeloos. Heb jij ook heel de dag door pijn in je buik?? en hoe "geniet" jij nog van je as beebje??
Ik kan dus ook niks meer binnen houden. Maar dit gaat allemaal via duitsland. En ik weet het echt niet meer in voel me verschrikkelijk. Heb hier pilletjes en zetpilletjes voor gehad. Maar ben wel bang dt dit heel slecht is voor de kleine. Wat moet ik hiermee? In duitsland willen ze er niks aan doen. Maar kan geen drinken en eten meer binnenhouden.
als je geen eten en drinken binnen kunt houden is dat voor je kindje niet zozeer een punt maar wel voor jezelf zei mijn gyn. Maak je over je zwschap geen zorgen, maar.....als je echt ook geen vocht binnenhoud, wat ik ook meerdere dagen heb gehad dan zul je toch echt naar je dokter moeten die je doorverwijst naar het zh voor een infuus. Wat zegt je dr over het feit dat je geen drinken binnenhoudt?! je moet niet gaan uitdrogen hoor, goed op jezelf passen.
Tja het genieten gedeelte is inderdaad lastig zo. Ik woog nog maar 50 kilo met een lengte van 1.78 en kon dus het toilet op een gegeven moment niet meer halen Het is inderdaad net zoals je zegt, je wereld wordt zo ontzettend klein en jij ligt daar maar, je voelt je zo alleen. Ik heb er ook heel veel moeite mee gehad. Mijn maag en buik deden ook zoveel pijn en dan krijg je van de zusters te horen, ja hoort erbij wordt allemaal snel weer beter :x en ondertussen lig JIJ er mooi mee. Ik kon eigenlijk pas genieten toen ik met 22 weken ongeveer de eerste schopjes begon te voelen, toen dacht ik eindelijk, ja er zit iets . Tot die tijd had ik eigenlijk zoiets van.. pfff het zal allemaal wel, waar doe ik dit in voor. En nu met 35+ weken nog steeds misselijk te zijn, schaam ik me er eigenlijk voor om te zeggen maar..... Ik heb het zo gehad En ik wil mijn baby gewoon in mijn armen hebben Dat is op het moment de gedachte die mij op de been houdt. En ik moet eerlijk zeggen, ik ben soms ook niet te genieten hoor, maar ja, combinatie hormonen/situatie En er gewoon opletten hoeveel vocht je binnenkrijgt overdag. Zodra je te weinig binnen krijgt (minder dan 1 liter geloof ik) echt weer bellen met het ziekenhuis. Zoals mijn gyn altijd zegt.... Pappen en nathouden .... de genie En p.s. maak je geen zorgen over je baby. Die pakt alles wat hij/zij nodig heeft hoor. Ons kindje zit perfect op schema en is goed gegroeid!! Liefs
ja ik denk ook dat ik het met het voelen van de baby wat meer ga beseffen. Het lijkt nu allemaal nog zó nutteloos. Daarnaast legt het ook een druk op je relatie, ik ben echt al een maand niet vrolijk en heb al die tijd pijn....dat is voor mijn man ook niet leuk om te zien en mee om te gaan. Mijn zoontje snapt inmiddels dat ik er niet altijd voor hem kan zijn en dat papa een hoop zorgtaken over heeft genomen maar leuk is dat voor niemand. Lastig vind ik t om iets positiefs te noemen omdat er eigenlijk helemaal niks leuks aan is. Ik snap dus heel goed dat je zegt dat je het helemaal hebt gehad!!!
Hey, Het is inderdaad ook een extra druk op je relatie. Toen ik na 6 weken ook weer thuis kwam was het zo raar tussen ons. Ik was altijd chagrijnig door de pijn en het constante overgeven. En heb natuurlijk veel op hem afgereageerd (niet bedoeld natuurlijk). Ik hield verder mijn gevoelens heel erg voor me en hij ook. Ik dacht dat niemand zat te wachten op mijn gezeur en dat praat je jezelf op een gegeven moment ook aan.. En dat was ook niet goed. Op een gegeven moment voelde ik me zo vervreemd, dat ik midden in de kamer in huilen uitgebarsten ben en toen bleek dat hij zich ook zo voelde . Dus het enigste advies wat ik je in de relationele sfeer kan geven, blijf rustig (lastig met alle hormonen en de gevoelens die je nu hebt ) en blijf met elkaar praten. Wij zijn er nu echt sterker/hechter door geworden. Ik kan me goed voorstellen dat het extra lastig is als je al een kindje hebt, dat hebben wij gelukkig niet. (weet ook niet of die er ooit zal komen na deze ervaring De mensen om je heen moeten gewoon begrijpen dat er nog niks positiefs aan is voor je beleving. Je wilt niet weten hoe vaak ik alleen op mijn ziekenhuiskamer heb liggen huilen, omdat je je zo alleen en hulpeloos en slap voelt. Praat met mensen en probeer positief te blijven! En ze zeggen dat je de baby bij een 2de zwangerschap vroeger voelt, dus liefs mij
Op de volgende manier: Code: [img]http://women.evenhealth.com/image/c/f1006501.jpg[/img] Krijg je: Hier trouwens vooral de laatste week beroerd, alleen de term ochtendziekte is op mij niet van toepassing. Kan gewoon de hele dag werken en pas als ik een uurtje thuis zot komt het weer op, dan ben ik de hele avond beroerd. Niet zo leuk voor vriendlief helaas..
Zoooooo herkenbaar! Ik was de eerste 20 weken ook iedere dag misselijk. De eerste 12 weken zo ziek dat ik niet meer voor mezelf kon zorgen, niets meer verdroeg en alleen maar kon liggen. 4 dagen opgenomen wegens uitdroging, omdat ik niet kon drinken door de continue misselijkheid, 24/7. Daarna ging het eten en drinken gelukkig wel beter, maar ik kon verder nog steeds niets. Ik kon ook helemaal niet genieten, het leek allemaal nutteloos, bij de echo's had ik nog helemaal geen gevoel. Vond het zo erg, want ik wilde wel heel graag een kindje, maar het gevoel bleef gewoon uit. Het schoppen - vanaf 16 weken - vond ik wel heel bijzonder, en dat heeft me door de rest van de zwangerschap heengesleept. Na de 20 weken bleef ik overigens wel ziek, heel veel maagzuur, vaak nog misselijk, totaal geen energie... Maar het was te doen, want ik kon voor mezelf en het huishouden zorgen en af en toe een beetje genieten. De laatste 10 weken ging ik me heel langzaam steeds wat beter voelen, nog dezelfde klachten, maar steeds meer energie! Eindelijk had ik ook t gevoel de bevalling aan te kunnen. Doordat ik wat meer bezig kon zijn, was de misselijkheid toen ook beter te hebben. Ik bleef dus doorgaan, ondanks de rug en bekkenpijn die ik daardoor weer vaak kreeg. Liever dan misselijk en niets kunnen doen! Een uur na de bevalling waren alle klachten weg! Wat moeten sommigen toch afzien om een kindje te mogen krijgen. De hele zwangerschap is voor mij nu een hele wazige periode (maar ik ben t zeker niet vergeten!!) en staat voor mijn gevoel los van mijn kindje.
Hoi Beby2, ik snap je helemaal. Heb zelf ook in het ziekenhuis gelegen wegens uitdroging en ben net ontsnapt aan de sondevoeding. Je vind er niks meer aan en voelt je schuldig tegenover je baby, en tegenover mensen die niet zwanger kunnen raken. Het voelt alsof er een parasiet in je zit. Ik hoop dat het bij jou snel over mag gaan, bij mij duurde het ook tot 18 weken, en ook veel maagpijn nog gehad in die tijd (tegen de muur op). Weet dat je het kunt, je hebt in je een grote kracht: je mama-instinct! Succes, groetjes DeeLighT