Na lang twijfelen toch maar mijn verhaal hier doen. Ik zit met mijn handen in het haar en weet echt niet meer wat ik moet. Oke. Waar begin ik? Onze dochter is nu 11 maanden en we zijn sinds een paar weken bezig met haar te leren laten slapen op haar eigen kamer in haar eigen bed. Tot voor kort sliep ze altijd bij ons in bed. Ik was eigenlijk niet eens van plan dat te veranderen binnenkort maar werd nu toch soort van gedwongen door haar zelf. Ze krijgt nog bv en wil 's nachts nog heel veel 'hangen' en 'sabbelen' bij mij. Het is vaak niet eens drinken. Als ik me dan omdraai en haar loskoppel is het huilen geblazen. Maar dat eindeloze gesabbel midden in de nacht kan ik niet meer tegen. Daarnaast is het volgende probleem dat ze tegenwoordig zelf van ligstand naar zitstand kan. Als ik haar dan 's nachts 'loskoppel' is ze vaak klaarwakker en gaat ze klauteren en klieren. Helaas was ik dus genoodzaakt haar niet meer bij ons in bed te laten slapen. Toen hebben we haar in het campingbedje naast ons gelegd. Leek ook niet echt een succes. Ze ging zelf staan en keek dan over de rand naar ons en kreeg een soort van woedeaanval als ze ons dan zag liggen. Dus van onze slaapkamer naar haar eigen slaapkamer verkast. Overdag gaat dit redelijk goed. Soms ff huilen maar gaat dan slapen en wordt meestal na een uur/anderhalf uur (vaak huilend) wakker. 2 slaapjes op een dag. 's Avonds gaat ook prima. Ze gaat rond 7 naar bed en gaat meestal zelf gelijk slapen. Rond 12/1 wordt ze wakker en geef ik haar bv. Dit omdat ik niet zeker weet of ze de hele nacht wel red zonder voeding. Daarna gaat ze weer lief slapen. Maar vanaf 3, soms 4 wordt ze weer wakker en is het weer huilen geblazen. Ik laat haar dan maar gaan maar dat houdt ze vaak wel een half uur vol voordat ze weer gaat liggen en slapen. Ik ben eigenlijk 'anti-laten huilen' maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet. Daarna is het steeds onrustig met huilen en weer even slapen en dan na 10 min weer huilen. Tot ongeveer 6 uur/ half 7 en dan geef ik op en haal haar uit bed. Neem haar dan mee naar mijn bed en geef haar weer eten in de hoop dat ze nog even in slaap valt, wat NOOIT gebeurd. Dus dan maar de dag beginnen om 6 uur... Sorry voor het lange verhaal. Kon het niet beknopter omschrijven. Ik ben echt radeloos. Weet niet meer wat ik moet. Al sinds haar geboorte slaapt ze niet door. Ik wil gewoon heel graag dat ze goed haar nachtrust pakt en er niet zo'n drama van maakt. Het drama 's nachts zou ik graag niet meer hebben. Maar moet ik haar maar laten huilen? En waarom wordt dat dan niet beter? Moet ik haar dan wakker maken rond 11 voor een voeding ipv dat ik wacht tot zij komt? Ik weet het gewoon niet meer en ik hoop zo dat ik van iemand hier de gouden tip krijg! Bij het consultatiebureau kan ik pas over een maand terecht met mijn probleem.
of ik bruikbare adviezen, laat staat de gouden tip heb, betwijfel ik, maar ik wil toch even reageren omdat ik me deels wel herken in je twijfels en radeloosheid. mijn dochter is ook niet een makkelijke slaper. ze heeft tot 7 maanden bij ons geslapen en met dezelfde redenen overgegaan naar ledikantje in eigen kamertje. de nachten gaan nu wisselend. de beste nachten zijn de nachten dat ze maar 1 keer komt voor voeding, slechte nachten komt ze moeilijk in slaap en wordt ze vaak wakker, eindigt tussen ons in, of is rond vier uur 's nachts klaarwakker om te keten. in haar ledikantje laten betekent keihard krijsen, tussen ons in leggen eigenlijk ook, maar dan kan je haar nog eens aanleggen, of je buik leggen in de hoop dat ze weer moe wordt. wat we wel weten is dat het, als ze eenmaal goed wakker is, echt een cyclus duurt (45 min) voordat ze weer de slaap kan vatten. wat mij heeft geholpen, en nog steeds helpt: accepteer het, bedenk dat het fases zijn en het echt beter wordt. verder denk ik dat je tijd moet nemen voor deze overgang. je dochter is gewend veel troost bij jou te zoeken en vinden en ze moet nu ook wennen dat dat niet altijd meer kan. het kan me voorstellen dat je hierdoor van slag bent. de dag beginnen wij hier ook regelmatig om zes uur, volgens mij is dat (helaas ) ook best een veel voorkomende starttijd van de dag voor veel kleintjes. en als laatste wil ik je gewoon een hart onder de riem steken!
Ik denk inderdaad dat er niks anders op zit dan het maar te accepteren. Ik dacht het te kunnen doorbreken door haar 's nachts te laten huilen voor een bepaalde periode maar het doet mijn moederhart ook geen goed, die strijd. Dank je Kara voor je berichtje en je hart onder de riem!! x
Ik heb het met 8 maanden abrupt doorbroken. We hebben haar inpricipe niet laten huilen. Wel eens 10 min. Maar ik ben er toen gewoon niet meer uitgegaan. Mijn man moest het oplossen. Heel vervelend voor hem want hij moest natuurlijk gewoon werken. Hij ging naar haar toe vertelde dat het tijd was om te gaan slapen, en dat ze morgenochtend weer mocht drinken (later liet hij die woorden weg). Hij trooste haar soms wel 5 x per nacht. Slopend, maar we (hij) heeft doorgezet. Na 2,5 week gaf ze het op.. Niet omdat we haar lieten huilen, maar omdat ik gewoon niet meer kwam en voede. Ik kon haar niet troosten want dan bleef ze huilen totdat ik haar melk gaf. Bij m'n man heeft ze ook veel en lang gehuild als hij haar wilde troosten, maar heb er niet aan toegegeven. Dus tja het vergt iets en je moet er zelf helemaal achter staan. Anders gewoon lekker niet doen.. Op gevoel zeg ik altijd maar..
Even snel een reactie, misschien later meer. Maar heb je hier wat aan misschien? Baby sleep training: Night weaning | BabyCenter How I Night-Weaned in 7 Days | Attached to Parenting Ik heb hier veel goeds over gehoord. Zelf nog niet zover. Maar wie weet, ooit. Nu denk ik dat 11 maanden wel een lastige leeftijd is ook. Als ik naar mijn zoontje kijk dan. Volop in z'n verlatingsangst, erg gehecht aan mij. Maar goed, moet nu slapen. Hopelijk heb je iets aan 'night weaning'?