Groooot probleem! Door omstandigheden niet genoeg studiepunten gehaald dus negatief advies en niet meer verder met de opleising. Dit werd duidelijk in juli 2015. Tot op heden dag weet vriend en familie dit nog steeds niet, ze vragen er ook nauwelijks naar. Als ze er naar vragen komt het omdat het onderwerp ter sprake komt op een feestje. Wij wonen samen met vriend zn ouders, vriend was veel werken/weg tijdens de zomermaanden. Wilde het onder 4 ogen vertellen, aangezien schoonmoeder zich continu met ons wil bemoeien. Geen mogelijkheid gehad dus, wel genoeg aangegeven dat ik iets belangrijks moest vertellen. Maarja snurkende mensen luisteren niet. In september dochter geboren, dus andere prioriteiten. Daarna relatieproblemen door de situatie. Inmiddels loopt alles weer goed en hebben we eindelijk tijd voor elkaar zonder dat er anderen op ons lip zitten. Eindelijk heb ik dus mogelijkheden om dit belangrijke feit te vertellen. Maar dior al dat gedoe zijn er een heleboel maanden overheen gegaan en durf ik niet meer. Ik wil geen verwijten of iets. Maar tips en opbeurende woorden om moed te verzamelen
Geen verwijten hoor...sta niet.in jouw schoenen. Maar waarom zou je niet durven? En heb je je vriend zelf niks verteld, waarom niet? Geen tips gewoon vertellen denk.
Ik snap dat dit om te beginnen al moeilijk was om te vertellen en nu er een paar maanden voorbij zijn, is het eigenlijk alleen maar lastiger geworden. Ik denk dat hoe langer je wacht, het alleen maar moeilijker wordt. Dis je kunt het beter deze week nog vertellen, want deze week is het makkelijker dan volgende week. Vraag of je schoonouders op de baby passen, neem je vriend dit weekend mee uit eten en vertel het ergens tussen bestellen en het moment dat je het voorgerecht krijgt.
Omdat het dus een belangrijk iets is wat ik al driekwart jaar verzwijg. Daar krijgen we geheid woorden over. Vriend heb ik niets kunnen vertellen, in die periode sliep ik al als hij thuis kwam en sliep nog als ie weer ging werken. Enige moment samen was tijdens het eten, waar zn puders dus ook bij zijn. En ik wil dit zoort dingen eerst met vriend kunnen bespreken voor ik de rest op de hoogte breng, vooral schoonmoeder neemt dan de regie over. Dat wil ik niet.
Hoe langer je zoiets uitstelt, hoe groter het wordt. Maar eerlijk gezegd snap ik er geen biet van. Je vriend en je schoonouders bij wie je woont is het niet opgevallen dat je een half schooljaar al niet meer aan je opleiding bezig bent en er niet naartoe gaat? Die vat ik ff niet. Of zou je een halfjaar thuis zijn na de geboorte en eigenlijk nu weer beginnen? En je vriend heeft ook niks gemerkt mbt evt studiefinanciering die niet meer binnenkomt of collegegeld dat nog steeds niet is afgeschreven... Wonderlijke relatie waarin dit een half jaar kan voortbestaan. Als jullie weer eens elkaar spreken, toch maar gewoon vertellen denk ik. Zit weinig anders op. Ik neem aan dat je ondertussen ook al wat anders hebt, een baan of andere opleiding? Dan zou ik het positief brengen en de aandacht daarop richten.,
Maar wat vertel je dan nu steeds? Want zou je nu geen colleges moeten volgen? Tentamens moeten maken? Tja dit zal wel even herrie worden. Je bent die studie waarschijnlijk begonnen met een bepaald toekomstperspectief en dat staat nu stil. Zo snel mogelijk door deze zure appel heen en open kaart spelen. Ik denk dat het nog pijnlijker wordt als het per toeval uitkomt.
Zo snel mogelijk vertellen, morgen wordt het moeilijker en overmorgen nóg moeilijker. Echt, stel het niet langer uit! En misschien kun je in septembet weer starten met de opleiding? Of een andere opleiding? Dat het niet zo handig is zoiets zo lang te verzwijgen, hoef ik je vast niet te vertellen Daarnaast had je echt wel een momentje 1 op 1 kunnen vinden met je vriend vlak nadat je dat negatieve advies kreeg, dus hou ook jezelf niet voor de gek wat dat betreft...
Ik zou t niet "zomaar" out of the blue vertellen maar eerst uitleggen dat je iets verzwegen hebt en waarom, evt dat je t moeilijk vind het nu alsnog te vertellen. Persoonlijk zou ik namelijk nogal kwaad worden als mijn vriendin dit zou vertellen na zoveel maanden. En denk dat je dat wel wil vermijden
En dat lijkt mij ook wel een beetje terecht toch? Hij mag daar best wel iets van zeggen. Even door de zure appel heen bijten meid. Snap goed dat je er tegenop ziet, maar hoe langer je wacht hoe erger het wordt en des te meer hij het je kwalijk neemt. Alles eerlijk vertellen, ook dat je het zo moeilijk vindt dat het niet eerder hebt gezegd. Dan even door het stof en weer verder. Zulke gesprekken zijn nou eenmaal niet makkelijk en er is echt geen makkelijkere manier om het nieuws te vertellen. Ben je nog van plan om een andere studie te volgen?
Probeer jezelf op het moment bij elkaar te rapen, verstand even op nul, en dan zeggen: "Zo, en ga nu maar eens even zitten want ik wil je iets vertellen. Het is niet leuk en ik loop er al heel lang mee rond, en hoe langer ik wachtte, hoe moeilijker het is geworden voor mij, om het te vertellen. Ik ben er niet trots op, dat het zo is gelopen maar het is nu eenmaal zo". Zoiets? Ik wil je wel sterkte en succes wensen want ik snap dat het moeilijk voor je is, maar soms loopt alles anders dan het zou moeten. En voor nu kun je er toch niks meer aan veranderen dat het zo is gelopen. En je bent ook maar een mens, die maakt wel eens fouten.
Ja dit. Er zit niks anders op. Nu niet meer gaan uitstellen. Je hebt het hier kunnen vertellen en ik denk dat er hier. Meer kritiek kan komen dan van je vriend. heb z.n flauw vermoede.
Niemand weet het. Het hing er om of ik een toets zou halen of niet. We wisten toen dat niet halen stoppen betekende en wel halen dan kon ik in sept weer beginnen (alleen dan ivm bepaalde vakken). Maar in sept had ik verlof dus jaar uitgesteld. Ik zou dus sowieso uitschrijven om de kosten niet te hebben, collegeld was veel meer dan stufi. Als ik begon over die toets luisterde ie niet of had haast en kon dus niet luisteren. Ik vond het ook moeilijk om te vertellen want het is de 2e opleiding die ik faal. Ja ik vraag me ook af hoeveel tijd er overheen heeft kunnen gaan. Inderdaad wel een goed iets om te beginnen met het waarom. Is ook een issuepunt in de relatie. Ik kom voor vriend pas op de 4e plaats ofzo en zolang hij thuis woont zal ie ook niet de behoefte voelen om evht aandacht aan ons te geven. Ja de situatie is heel complex. We hebben ons laten leven door de omgeving, anderem namen beslissingen voor ons nog voordat wij er over konden nadenken etc. Zijn elkaar en onszelf kwijt geraakt daardoor. Ja ik weet dat ik er ook schuld aan heb. De momenten die we samen hadden wilde ik beter benutten.
Je hebt toch niet serieus driekwart jaar lang geen enkel moment met zn tweeen gehad? Dan had je dat toch kunnen regelen? Dat je je schoonouders niet direct inlicht snap ik wel, maar je vriend? Als ik hem was zou ik ook wel boos zijn denk ik.... Maar goed daar heb je lekker veel aan nu. Ik zou zeggen ASAP een moment regelen dat je met zn tweeen bent en vertellen!