Zucht..... ik hoorde altijd van anderen over het 'gekibbel aan de etenstafel'. Tot nu toe herkende ik daar niks van, maar momenteel? Echt man........... ze zijn bijna 6 en bijna 3,5 en ze kunnen er wat mee. "Hij zegt dit..." "Zij doet dat...." "Hou op!" "Je moet zelf ook ophouden".... En als ik dan de wanhoop nabij ben (wil zo graag even gezellig ontbijten voordat ik de hele dag weg ben voor het werk), dan is het ineens: "he zullen we dit samen doen?" en de ander: "jaaaa". Huh? denk ik dan... Waar zit dat knopje? Dan had ik die meteen ingedrukt...? Is dit herkenbaar? Iemand tips? Moet zeggen dat het humeur bij beide opknapt nadat er 's morgens een boterham in zit, misschien is het dus ook gewoon even een lage suikerspiegel ofzo (ik kan zelf ook zo in die snickers reclame..)
Vooral bij het ontbijt HEEL herkenbaar. Mijn dochter heeft echt een gigantisch ochtendhumeur, daar moet ook eerst wat te eten in voor ze een beetje te genieten is. Zodra ze ‘s morgens haar broertje ziet begint ze hem te klieren en uit te dagen. Zo irritant! En dan na het eten kunnen ze ineens wel gezellig doen samen .
Heeel herkenbaar! Ik laat het gekibbel aan hun over, meestal lossen ze het vanzelf wel op. Bij echt schreeuwen etc grijp ik wel in en zet ik ze bv uit elkaar.
Heel herkenbaar. Dan zeg ik maar op strenge toon: geen gekwebbel met volle mond (ook al is ie leeg, ze vatten 'm ).
Bij het ontbijt soms, maar vaak is de jongste gelukkig al klaar voor zijn broer en zus aan tafel gaan, en dan gaat het goed. Hij gaat dan vast spelen. Met het avondeten vinden ze het helemaal leuk als ik vragen stel over school. En dan de leuke vragen zeg maar. Op internet zijn hele leuke vragen te vinden, dus niet 'hoe was het?' maar 'waar moest je vandaag heel erg om lachen? Wat vond je zielig? Wie had er leuke kleren aan en hoe zag diegene er dan uit?' Zelfs de jongste doet dan mee, al vertelt hij liever wat hij allemaal gedaan heeft. Zo houden we het allemaal prima vol die 20 minuten ofzo. Maar soms is het inderdaad wel ruzie hoor, soms kap ik dan alles af, en zeg dat ze alleen in stilte verder mogen eten. En dan zo snel mogelijk, dan kunnen we tenminste van tafel
Wij waren vroeger met 5 meiden, nou geloof me... Ik snap nu heel goed waarom mijn vader altijd te laat was voor het avondeten. Als het echt de spuigaten uitliep dan moesten we gewoon allemaal onze mond houden en mocht er helemaal niet meer gepraat worden tot je je bord leeg had of je eten op had. Hier merk ik het nu gelukkig nog niet. Wel kan onze zoon erg veel praten tijdens het eten, dus die krijgt ook regelmatig de opdracht om even z'n mond dicht te houden en eerst eens te gaan eten, als hij dan klaar is mag hij verder met praten en vertellen.
Ja hoor, heel herkenbaar. De oudste heeft altijd heel erg veel te vertellen in een razend tempo. De middelste inmiddels ook, maar heeft meer gaten in zijn verhalen en praat onduidelijker. Dus continu roept een van de twee dat de ander er doorheen tettert. En in mijn geval wil de jongste dan nogal eens gaan schreeuwen als ze vindt dat het te lang duurt voordat ze iets krijgt en kan mijn man uitstekend niks horen totdat hij zelf iets wil zeggen. Maar we houden stug vol, ik vind het gewoon te belangrijk om toch een gezamenlijk moment te hebben.