Die van mij kan zich behoorlijk goed kleden. We hebben een beetje de zelfde stijl/smaak. Maar hij winkelt bijna nooit. Geen tijd/zin om te gaan. Dus vaak neem ik wat mee als ik iets zie, of we gaan samen shoppen. Gezellig altijd.
Het gaat er niet om of je het doet of niet. Ik schreef: gezonder dan dat gehakketak. Dus die opmerkingen die sommigen erover moeten maken. Of je het doet of niet moet je zelf weten maar die opmerkingen: " ik ben zn moeder niet" e.d. vind ik niet normaal.
Ik kleed mijn man niet aan, want ik ben z’n moeder niet. Hij kleedt mij overigens ook niet aan. Dat doen we zelf. Genoeg andere dingen die we wel voor elkaar doen hoor, maar aankleden hoort daar dus niet bij. Dat gaat mij ook een grens van zelfstandigheid over.
Mijn man houdt van neutraal en en degelijk (saai dus ): zwart, grijs, donkerblauw en als ie echt een wilde bui heeft wil er wel eens een donkergroen of pastelblauw voorbij komen. Hij wil echt niet dat ik zijn kleding voor hem uitzoek, stel je voor dat er ergens een stippeltje kleur zit Maar hij koopt wel kwalitatief mooie kleding en vervangt alles op tijd, dus hij loopt er wel altijd netjes bij.
Vriend en ik hebben niet echt dezelfde kledingstijl/smaak. We kopen dus ook zelden kleren voor elkaar. Hij ziet er prima uit in de kleren die hij aantrekt, en ik ga daar niet in sturen, ook al had ik iets anders misschien mooie gevonden. En andersom zeurt hij ook niet als ik iets draag waarvan ik weet dat hij het niet echt mooi vindt. Wat ik overigens wel een tijd lang heb gedaan, is zijn lunch (en tussendoortjes) klaarmaken. We aten toen koolhydraatarm, en dan was zijn lunchbox vaak gevuld met iets als (gebakken of gekookte) eieren, spek/ ander vlees, groente, omelet, salade oid. Als hij dat van tevoren nog allemaal moest klaarmaken, kon hij zowat een uur eerder opstaan. En aangezien ik het zelf ook at, maakte ik in de ochtend dus dubbele porties, zodat we beide de lunch alleen hoefden op te warmen.
Dat laatste doen wij dus ook (grappig dat er meteen aangenomen wordt dat ik zijn boterhammen sta te smeren) Wij zijn niet zulke broodeters, dus eten beide salades, gevulde omeletten e.d. als lunch. Dat maak ik de avond van te voren. En ondanks dat ik zn moeder niet ben of hij niks mankeert aan zn handen vind ik het zeker zo makkelijk om zijn bak ook te vullen.
Ik koop buiten boxers en sokken niks voor mijn vriend. We shoppen wel samen en soms koopt hijzelf iets,maar dan stuurt hij wel een selfie van wat ik ervan vind. Waar hij dan overigens geen waarde aanhecht
Mijn vriend loopt merendeel in pak. Dat zoekt hij zelf uit. Ook de rest, doorgaans een jeans en een t-shirt zoekt hij zelf uit. Ik heb wel eens iets afgekraakt wat achteraf vet leuk stond. Nee hoor doet hij lekker zelf
Mijn vriend heeft een vrij goede kleding smaak en koopt sowieso 1x in de zoveel tijd een stapeltje kleding voor zichzelf. Ik ben daar dan ook niet bij. Het boeit hem vrij weinig of ik het heel leuk vind of niet. Ik ben inmiddels zijn eigengereid zijn op dit punt wel gaan waarderen. Hij heeft er echt schijt aan wat een ander er van vindt. Als ik het te klein of te strak vind dan kijkt hij wel altijd nog even een tweede keer of hij het wel aanhoudt of niet. Ontbijt en lunch bemoei ik me niet mee. Ik zet hooguit een bak koffie in de ochtend voor ons beide. Ik heb het druk genoeg met mezelf en de kinderen en het op tijd de deur uit gaan (ochtenden gaan hier stroef ook al sta ik echt vroeg op).
Dat regelt hij zelf, en hij kan het goed. Wel heeft hij de neiging om zijn favoriete items tot in het oneindige te dragen, en als ik er wat van zeg is het nog handig voor thuis... Ja de groeten, je hebt kleren zat. Dus dan verdwijnt er nog weleens wat. Brood smeren wil hij zelf doen, want ik smeer de pindakaas te dun volgens hem.
Dat heb ik ook wel een beetje. Je kleding uitzoeken zit voor mij wel heel erg in de basis qua zelfstandigheid. Daarom heb ik er wel wat moeite mee als de ene volwassene voor de andere volwassene alle kleding uitzoekt. Een keer ivm haast, elkaars mening vragen, wat leuks meenemen voor de ander omdat je het tegenkomt vind ik allemaal hartstikke logisch, maar echt de kleding van de ander uitzoeken en klaarleggen vind ik een stap te ver en inderdaad erg in de categorie "je bent zijn moeder niet". Qua lunch, als je toch bezig bent, snap ik ook dat je in 1 keer doorgaat. Beetje vreemd om een uitgebreide salade te maken en dat je man daarna voor zichzelf nog gaat bereiden. Ik doe dat zelf ook wel, ik maak voor zoon meestal een boterham met ham en een boterham met kaas. Dat maak ik gelijk dubbel (net zo snel) en geef de andere helft aan man mee, soms neem ik het mee. Maar vroeg opstaan en voor iedereen behalve jezelf zorgen, dat vind ik weer dan wel weer apart.
Maar je kunt dus niet begrijpen dat sommige mensen bepaalde dingen niet kunnen? Jij kan dus alles neem ik aan? Ik kan prima koken vind ik zelf, maar ik kan geen recept volgen (als er 50 dl staat heb ik geen enkel idee hoeveel cl ik moet afmeten in mn maatbeker) en als er een recept voor 3 personen is kan ik dat niet voor 4 personen maken. Is ook de basis qua zelfstandigheid. Daarom rekent mijn man dat soort dingen voor mij uit en kan ik voor een heerlijke maaltijd zorgen voor ons gezin. Mijn man kan na 1000 keer proberen nog geen fatsoenlijke setjes maken zodra er een nieuw kledingstuk bij komt of hij iets al een tijd niet gedragen heeft. En daarom regel ik dat dus. Jezus wat kunnen sommigen gedoe maken om niks.