Onze tweede zoon is onlangs 12 geworden en blijkbaar slaat de puberteit nu in alle hevigheid toe. Hij is heel dwars, alles wat wij zeggen en vinden is stom, hij wil niks en is brutaal. Onze oudste is een ontzettend lief kind en vrijwel nooit dwars en heel erg voor rede vatbaar en relaxed. Dus dit is wel ff wennen. Het hoort er wel bij, maar ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Er zijn allerlei boeken geschreven over hoe om te gaan met pubers. Welke is volgens jullie echt goed en biedt gewoon goede praktische tips, niet te zweverig en niet te gekunsteld. Ik ben niet zo'n heel rustig, begripvol, wil-je-erover-praterig type van mezelf. En mijn kinderen ook niet. Dus zo'n hele aanpak met van die voorbeeldgesprekken gaat hem hier niet worden, dan lacht ie me in mijn gezicht uit en ik kan dan ook mijn lachen niet inhouden, vrees ik.
Op zich fijn als je er om kan lachen, toch? Misschien juist een aanpak die danspas werkt? Ook (of juist) als je niet zo praterig zou ik daar mee aan de slag gaan. Niet op een ‘geitenwollensokkenmanier’, maar op een ‘down to earth’ manier. Uiteindelijk is praten meestal toch nodig om elkaar te begrijpen. En het is goed om je kind te leren om soms wel te praten, zeker als dat niet zo bij hem/haar past. Het hoeft geen zwaar psychologisch gesprek te worden, maar het is wel belangrijk om je te kunnen uiten ed. Ik probeer het in ieder geval wel bij mijn dochters (waarvan de oudste ook geen prater is), maar wel op een manier die zoveel mogelijk bij mij en heb past (al ben ik daar ook nog zoekende in ). Zelf heb ik het meeste aan boeken over de ontwikkeling van pubers, om te begrijpen waarom ze doen zoals ze doen. Denk aan Het puberende brein van Eveline Crone of Het tienerbrein van Jelle Jolles. Misschien zijn Pubers zijn leuk! Zeker als je ze begrijpt van Tischa Neve en Puberbrein Binnenstebuiten van Huub Nelis ook wel wat, maar die ken ik zelf niet.
Nou het is meer dat ik hem gewoon echt niet goed begrijp momenteel. Bijna alles wat moet geeft de volgende reactie: "Neeeheeee, je denk toch echt niet dat ik dat ga doen!" En gooit zich op de grond, met een jammerend geluid. Beetje peutergedrag, vind ik. Vanochtend ook weer, hij heeft maandagmiddag altijd pianoles. Vandaag is hij toevallig vrij, maar die les gaat wel door. Zie bovenstaande reactie. Vanochtend heb ik het maar een beetje genegeerd en ben aan het werk gegaan. Net kwam hij naar me toe: Weet je zeker dat die pianoles doorgaat? Ja, dat weet ik zeker. Hmmm..... heb ik echt geen zin in, maar ik moet zeker toch? Ja inderdaad. Ik denk dat ie straks wel gaat, al mopperend en jammerend. Zo gaat het meestal. Dramatische eerste reactie, en later doet hij alsnog wel wat er moet gebeuren. Maar dat gezeur en gejammer de hele tijd. Dat ken ik niet!
Geen advies maar wel heel veel herkenning, hier ook een 12jarige die hetzelfde gedrag vertoont. Lastig mee om te gaan hoor!
Maar waarom zit hij dan op piano als hij met tegenzin heengaat? Of vindt hij het wel leuk, maar op dit moment even niet zeg maar. En eens met wat anderen zeggen, lees de boeken om te begrijpen waarom ze zo doen en waarom ze daar niet altijd wat aan kunnen doen. Qua hobby/sport als ik moet gaan zeggen dat ze heen moeten, mogen ze van mij stoppen. Een hobby is hun ding, willen ze dat niet, dan doen ze dat niet. Hier is het vooralsnog andersom en wordt er juist stevig gebaald als er een training niet door kan gaan, maar dat zegt misschien ook iets over hoe leuk ze het vinden.