Hallo dames, Ik wil graag even mijn verhaal kwijt, en gewoon even wat meningen horen. Het verhaal (even kort samengevat) zit zo: 1e zwangerschap: kindje geboren/overleden met 25 weken. 2e zwangerschap: kindje geboren/overleden met 22 weken. 3e zwangerschap: cerclage bij 13 weken, en dochter gezond en wel geboren na 38 weken. Bij de zwangerschap van ons 3e kindje, was ik zo ontzettend bang, dat ik altijd geroepen heb, dat als dat goed zou gaan, ik ook helemaal klaar was met zwanger zijn. Gewoon, die onzekerheid en blij zijn dat we eindelijk een kindje hadden. Nu moet ik zeggen dat we in principe ook altijd maar 1 kindje gewild hebben. Nu ben ik 32 en mijn man bijna 37. Ik kom nu op zo'n punt van, willen we de stap nog eens nemen? Durven we het nog eens aan? Ik twijfel over alles, of de 'wens' wel krachtig genoeg is voor nog een kindje, maar meer omdat er bij ons gewoon veel bij kijken komt. Er zal weer een cerclage geplaatst moeten worden. Bij mijn zwangerschap van mijn dochtertje heb ik zo goed als plat gelegen en ben pas na 30 weken de deur weer uit gegaan, het huishouden werd door mijn man,moeder en schoonmoeder overgenomen omdat ik gewoonweg niks durfde te doen. Resultaat is wel, dat deze zwangerschap goed afgelopen is. Durven we het nog een keertje aan? Vooral nu met een peuter van 2 jaar. Ik kan nu de rust niet nemen zoals ik toen gedaan had. Daarbij weet ik ook niet of de wens groot genoeg is. Ik wil niet kost wat het kost ervoor gaan zeg maar. Ik vraag me ook af, of de drang voor een broertje of zusje überhaupt wel komt, en of die dan net zo sterk is als bij het verlangen naar een 1e kindje. Hoe denken jullie hierover??
Hier was het "verlangen" naar een 2e kindje net zo sterk of zelfs sterker als bij de eerste. Wij waren echt klaar voor een tweede erbij. We zijn van dat gevoel uitgegaan en nu opnieuw zwanger. Maar wij hebben wel een wat andere voorgeschiedenis en 25% kans op herhaling en we wilden die gok dus wel wagen. Daar komt bij dat onze eerste het nu heeeeel erg goed doet, wat ons ook vertrouwen gaf! Wij hebben ons gevoel voor een kindje meer voorrang laten hebben dan het verloop zelf... Dat zien we dan wel weer Komt tijd, komt raad! Weet niet of je hier wat aan hebt, maar zo ging het bij ons. Ik zou dus ook zeggen, volg je gevoel!
Fijn om te horen dat het goed gaat met jullie en je peuter . Hier precies dezelfde afwegingen. Mijn dochter* is geboren met 21 weken en ik heb direct de volgende zwangerschap een cerclage gekregen en daarmee de zwangerschap uitgedragen tot ruim 39 weken. Daarbij (helaas uiteraard) ook bijna niets gedaan tot een week of 30 en ook nog Utrogestan gebruikt. Ik ben inmiddels alweer 36 en mijn vriend is 33. Zou het bij ons allemaal 'normaal' gegaan zijn, dan waren we zeker voor nog een kindje gegaan, maar nu? Hier is de drang er zeker wel, maar dan nog is het zeer moeilijk. Je gedachtengang is zeer herkenbaar.
Het ligt er inderdaad aan hoe groot de wens is. Mijn dochtertje is prematuur en dysmatuur geboren na een zwangerschap met HELLP waar ik ontzettend veel in het ziekenhuis heb gelegen en thuis rust heb moeten nemen. Daarna was de wens voor een tweede zo groot dat we gewoon geprobeerd hebben en doorgezet, ondanks miskramen tussendoor. En nu zwanger van de derde. Het enige dat ik kan zeggen is dat het afhankelijk is van hoe groot je wens is, en dat ondanks dat het nu onoverkomelijk lijkt een zwangerschap maar een relatief korte periode van 9 maanden is (kort ten opzichte van je eigen leven, en dan van je kindje bedoel ik) en dat daar van alles voor te regelen is om die door te komen. Natuurlijk, het is niet praktisch en je meot enorm veel regelen en je zult geen fijne zwangerschap hebben, maar ik wil alleen maar aangeven dat het wel overkomelijk is. Dus ik zou zeggen, het is echt afhankelijk van hoe groot je wens is, want je moet er wel meer voor doen