Na veel wikken en wegen over het wel of niet plaatsen van mijn verhaal rondom abortus, op dit forum, heb ik toch besloten het te doen.In 2 delen gezien het teveel tekst was. Ik heb in de titel aangegeven waar het over gaat omdat een ieder er dan zelf voor kan kiezen om het te lezen ja of nee. Daar komt ie dan maar L Ik heb van 2000 tot 2006 een relatie gehad met A. A was een succesvol zakenman Onroerend Goed en ik werkte zelf fulltime als hoofd van een afdeling bij Provinciale Staten. We hadden het goed samen. In ieder geval in materialistische zin. We konden alles doen wat we wilden, vakanties, autos , een nieuw huis, de inrichting en ga zo door. Dit geld, het materialistische hadden we ook nodig. Zonder dit, besefte ik mij, waren we niets. Was HIJ niets. Ik ben opgegroeid met erg weinig, heb hard moeten werken voor mijn functie en opleiding en waardeerde iedere dag wat we hadden. Hij was van oud geld en wist niet beter. Hij werkte gemiddeld 80 uur per week en ik de normale 40 uur. Daar liet ik het ook bij. De uren daarna waren voor mezelf. Ik wilde lekker luieren op de bank,genieten van mijn heerlijke tuin, een tv programma kijken, saampjes hangen in ons nieuwe huisje, kortom, genieten! Dit was iets dat we nooit gemeenschappelijk hebben gehad. Hij was in veel opzichten kil en afstandelijk. Praten konden we samen wel, over zaken en werk. Over wat ons dreef om steeds hoger en hoger te komen. Dat was ons gemeenschappelijke, meer ook niet. Dit duurde even, maar was mijn conclusie na 4 a 5 jaar. Liefde was er, maar om de , voor mij, verkeerde redenen. De liefde bestond uit een vage waardering voor hetgeen dat hij bereikt had, niet voor de persoon zelf. Als ik diep in mijn hart keek, en zo heel diep hoefde ik hier niet voor te gaan, dan zag ik dat ik niet van hem hield, maar dat ik hield van mijn luxe leventje. Ik heb een tijd lang gehoopt dat dat was wat een mens gelukkig zou maken. Maar niets bleek minder waar. En dit besefte ik me ook maar al te goed, maar ik was er gewoon nog niet klaarvoor om voor iets anders te kiezen. Wel zijn we het gesprek hierover op een goed moment aangegaan. Hij had alles wat hij nodig had in een relatie, gaf ie aan. Onbegrijpelijk voor mij, maar goed, zo voelde hij het. Ik daarentegen miste veel. Ik miste een vriend, een arm, een steunend woord, warmte in huis, gezelligheid, het samen zijn. Hier kon hij zich er moeilijk tot nauwelijks in verplaatsen en ik plots rees bij mij de vraag : Wat doe ik hier eigenlijk nog?! Alsof het kwartje ineens was gevallen. Ik wilde zo niet leven, ik wilde iemand naast me die lief was, die warmte kon overbrengen en dit zelf voelde. Voor de simpele dingen als een verkleurende boom en niet alleen voor zaken die met geld te koop zijn. We kenden elkaar al jaren en ik had hem natuurlijk ook al wel met andermans kinderen gezien. Er kwam niets vanaf, er straalde niets, hij deed en kon er niets mee. Hooguit uitleggen hoe de functie van een lampenbol tot stand was gekomen. Aan een kindje van 5 ! Nogmaals zijn we het gesprek aangegaan en we kwamen tot de conclusie dat we goed moesten gaan denken over wat we wilden. De daaropvolgende week kreeg ik ( zal de details nu besparen) te horen dat ik een vorm van spierreuma had die progressief KON zijn en waar niets, behalve pijnstilling, aan te doen was. Hierbij had ik al een gebroken rug en nek gehad jaren daarvoor, dus deze diagnose was voor mij niet lichamelijk op te vangen. Het zou betekenen dat ik 100% afgekeurd zou raken. Dit was een hele bittere pil om te slikken voor me. Mijn werk betekende zoveel voor me. Vervolgens bleef mijn menstruatie uit. Ik vertelde A. niets en wachtte nog een week. Nog niets. Test gehaald en 3x raden; ik was zwanger! Maar hoe?! Ons sexleven was triester dan triest. Sex bestond van mijn kant enkel en alleen uit lust die ik, omdat vreemdgaan geen optie was, alleen op hem kon botvieren. Dit hield in dat we hooguit eens per 3 maanden sex hadden, met condoom en ik was aan de pil. Hoe in vredesnaam kon ik zwanger geraakt zijn?! Ik heb dit voorgelegd aan mijn huisarts en vervolgens bij de gynaecoloog terecht gekomen voor een definitieve check. En ja, ik zag het zelf, ik was zwanger! Waarschijnlijk was er met het condoom iets niet goed gegaan en was het slikken van de pil niet afdoende geweest om zwangerschap te voorkomen. Desalniettemin was ik in de wolken! Een kindje, mijn kindje, ons kindje. En dit laatste viel me zwaar. Hoe zou hij reageren? Ik heb hem gebeld op zijn werk en hij kwam eerder thuis die dag. Toen ik het hem vertelde trok hij wit weg. Hij wilde geen kind. Nu niet in ieder geval. Hij had nog zoveel zaken die hij wilde doen voordat hij aan kinderen kon denken. Ik ging door de grond toen ik zijn reactie hoorde. Maar abortus was voor mij geen optie. We hadden de middelen, ik kon het wel alleen desnoods, en het kindje zou komen zoals gepland. Toen begon de echte ellende pas. De eerste weken van de zwangerschap ( tot 6 weken ongeveer) heeft hij me elke dag verteld, per sms, per mail, per foon, persoonlijk, dat hij het echt niet wilde. Dat WIJ er ongelukkig van zouden worden. En ondertussen was ik zo blij met mijn kindje. Toen begon hij ( vanaf week 6 tot week 10) te vertellen dat ik nooit een goede moeder zou zijn, ik zou geen kind goed op kunnen voeden vanwege mijn lichaam, vanwege mijn ( op dat moment) fragiele mentale staat. Ik had net te horen gekregen dat ik misschien in een rolstoel zou belanden over 10 jaar vanwege de reuma, dus wie reageert dan niet zo zou je denken?! Hij kon niet begrijpen dat dit wel over zou gaan, dat ik er wel mee zou leren leven met de tijd. Dit mentale terroriseren ging dag in, dag uit zo door. Langzaam begon ik te twijfelen. Zou ik wel een kind kunnen opvoeden, zou ik wel een goeie moeder zijn? Aan iets waar ik zo zeker van was, altijd al geweest, begon ik nu heftig te twijfelen. En toen rees de vraag; maar wil ik hem wel als vader voor mijn kind? En daar wist ik het antwoord al snel op: NEE. Hij wilde het kind niet, dus er was een oplossing. Ik ga weg bij hem, zoek mijn eigen stek en krijg het kindje alleen wel groot. Maar is dat wat je je kind wilt bieden? Wederom NEE. Ik wilde een vader voor mijn kindje. Een lieve warme, zorgzame vader. En die zou hij of zij niet krijgen. Hij zou oprecht geen goede vader zijn geweest. En de twijfels over het alleen opvoeden van een kind sloegen weer toe. Deze draaimolen draaide elke dag door in mijn hoofd. Kan het niet, kan het wel kan het niet, kan het wel . Hij had ondertussen, ik was 14 weken zwanger een abortuskliniek gebeld in Utrecht. Deze voerden late abortussen uit. Hier verstaan ze abortus na 12 weken onder. En ik had inmiddels mijn kindje al gezien op echo een prachtig klein mensje met armpjes en beentjes, een hoofdje en een ziel. Hij had een afspraak gemaakt voor me op donderdag 26 april. Dit was over 3 weken! Dan zou ik 17 weken zwanger zijn, bijna op de helft! Nee , dit kon ik niet. En dit heb ik hem ook gezegd. Ik hield van mijn kindje, het was een deel van mij, van hem, een mens, een levend wezentje, met alles erop en eraan. Ik kon het niet. Ergens bleven de aangebrachte twijfels parten spelen en hij haakte hij dagelijks weer op in. Op de bewuste donderdag 26 april, na veel ruzie ben ik bij hem inde auto gestapt en we zijn naar Utrecht gereden. Ik was altijd zo zelfverzekerd en sterk geweest en daar was na 17 weken ruzie, intimidatie en twijfels niets meer van over. Ik voelde me alleen, slap, bang
Eenmaal aangekomen pakte hij mijn hand vast en zijn we naar binnengelopen. Trillend op mijn benen. Maar uiteindelijk heb ik het gedaan. Ik heb mijn kindje van 17 weken uit mijn lichaam laten snijden, eruit laten halen in delen omdat ..Ja, waarom?! Ik heb daar uren moeten wachten op de procedure. Waarom ben ik niet weggelopen, waar was mijn sterke kant? Waar was mijn vertrouwen gebleven in mezelf? Waarom? We zijn naar huis gereden in volledige stilte, op mijn huilen na, en ik ben in bed gaan liggen. Als een blok in slaap gevallen tot hij me wakker maakte en dood eenvoudig zei dat ie een avondje ging stappen met vrienden. Ik was zo boos, teleurgesteld en verdrietig. Waarom steunde hij me nu niet? Waarom konden we dit moment niet samen delen? Nee, hij koos hard en kil voor zichzelf en liet me schreeuwend van verdriet achter, alleen in huis. De volgende morgen maakte hij me wakker om 07.30 uur en zei met me te willen praten. Ik stond op uit bed en zag alleen maar gepakte tassen om me heen. Hij vertelde me dat ie wilde dat ik per direct vertrok. Hij wilde niet met me verder, hield al heel lang niet meer van me en kon me niet meer zien of luchten. Hij had nooit van het kindje gehouden en was blij dat ie eraf was, zoals hij het beeldig uitdrukte. Voordat ik het zelf doorhad, stond ik op de oprit, omringd door tassen en spullen. Ik heb een goede vriend gebeld en die heeft me naar mijn moeder gebracht waar ik 6 maanden ben gebleven. De afwikkelingen rondom huis en overig bezit zal ik nu achterwege laten. Inmiddels heb ik een heerlijke lieve man, een pracht van een zoontje! Ik ben een hele goede moeder. Ik ben een lieve moeder. Een verantwoordelijke. Ik ben niets zoals hij me destijds beschreef.Ik kan oprecht zeggen dat ik ontzettend gelukkig ben. Maar waarom geloofde ik hem toen? Waarom heb ik ZELF de handtekening gezet voor abortus? Waarom heb ik mijn kindje vermoord, zo voelt het nu eenmaal? Hoe kan een intelligent, weldenkend persoon, zoiets doen? Iets dat tegen alles in jezelf ingaat Dit zijn vragen die me nog dagelijks parten spelen. Misschien de straf voor iets als dat, ik weet het niet. Maar 1 ding weet ik wel. Mijn leven is voor altijd beschadigd. Elke dag mis ik iets. Een stuk van mezelf. Noem het onschuld, noem het de band met mijn kind die letterlijk is doorgesneden. Ik had mijn kindje zo graag willen voelen, willen zien. Ik neem de volledige verantwoording voor wat er gebeurt is. Hij maakt hier zeker een groot deel vanuit, maar ik MOET mijn verantwoording nemen. Het leeft alleen ongelofelijk moeilijk Dit was mijn verhaal in een hele grote notendop Ik kan me voorstellen dat mensen dit afkeuren of misschien kunnen begrijpen. Ik kan alleen zeggen dat het onmogelijk is om te oordelen als jezelf die weg niet gewandeld hebt. Ik heb ook altijd een mening gehad over abortus en nog steeds maar .een hele grote MAAR is het enige dat ik daarop nu en tegenwoordig nog op kan zeggen. Marije.
Hoi Marije Even een kleine tip: Je kunt beter deel2 als reactie onder deel 1 plaatsen en dan dit topic laten verwijderen, dat houdt het een stuk overzichtelijker. Ik heb t nog niet gelezen, ga ik zo doen.
Goed van je! Lijkt me ongelovelijk moeilijk wat je hebt moeten doormaken, en nog steeds moet! Heel veel sterkte!
goh, knap dat je je verhaal zo kunt neerzetten. Ik hoop voor je (in de toekomst) dat je gezegend mag zijn in alles! Ik gun het je met heel mn hart! Schuldgevoel is een heel naar iets.. ik hoop dat je het zo een (beter) plekje kunt geven. Sterkte.
Ongelooflijk! Hier krijg ik kippevel van, wat heb jij een strijd gestreden meid!! Heb even geen woorden nu. Moet er even over nadenken. Maar alle respect dat je het hebt verteld, erg knap! Wil je in elk geval vast veel sterkte wensen, voor nu en de toekomst. En ik veroordeel je zeker niet hoor, ik snap heel goed dat het een ongelooflijk moeilijke tijd was. Ik kom er later op terug...
Meid meid meid..... ik zit echt totally in shock jouw verhaal te lezen. Wat moet jij met je mee dragen... HEEL moedig dat je dit van je af schrijft ook. Ik weet eigenlijk niets te zeggen. Ik heb dit nog nooit gehoord. Wat een horrorman had jij. En kennelijk was jij op dat moment niet sterk genoeg om voor jezelf en je kindje te kiezen. Waarschijnlijk heb je nog een lange weg te gaan. Wil je heel veel sterkte wensen. Liefs Kari
Mensen maken fouten, soms hele grote of stomme fouten, en zeker onder grote druk van iemand anders. Daarmee probeer ik het niet goed te praten, maar ik begrijp ergens wel waarom je het gedaan hebt. Je zult vast wel reacties krijgen dat er geen excuses zijn, en dat je een rotwijf bent of zelfs erger. Alhoewel ik hoop dat die mensen slim genoeg zijn om dit onderwerp gewoon niet te lezen. Ik vind echter van niet. Ik vind het erg dapper dat je je verhaal durft te doen, en vreselijk voor je dat je je elke dag zo voelt! Ik weet niet wat ik verder moet zeggen, heel veel sterkte en een dikke knuffel! X, Lucia. PS, je ex-vriend vind ik ook niet echt een gezellige man, zo te horen.
Marije1978, Ik had het andere topic ook gelezen en ik wil je even een dikke knuffel geven! Volgends mij kan je die wel gebruiken. Je verhaal is vrij heftig, en roept vast de nodige emoties op bij de meeste dames hier, maar ondanks dat ... vind ik het heel erg moedig van jezelf dat je het hier neer durft te zetten. Ik heb verder niet echt een mening over je verhaal, ene kant snap ik het heel erg goed, andere kant begrijp ik niet waarom je niet voor je eigen vlees en bloed gekozen hebt ipv voor je (ex)vriend. Maar ik wil je nogmaals zegen dat ik het echt heel erg moedig van je vind, en wens je alle goeds in de toekomst toe!
Tjah, ik kan inderdaad moeilijk oordelen want ik stond niet in jou schoenen. Jij zal echt toen gevoeld hebben dat dit voor jou de enigste optie was. Toch kan ik het niet laten te denken dat er duizenden alleenstaande moeders met geen geld, keihard werken en vast ook nog wel met een lichamelijke beperking het óok voor elkaar krijgen. Ik kan me, zoals ík in elkaar zit niet voorstellen dat ik met 17 weken een zwangerschap zou kunnen afbreken. Maar nogmaals, elk mens is anders en ervaart dingen en situaties anders. Ik hoop dat je er vrede mee hebt kunnen sluiten dat dit toen der tijd jou keuze is geweest, dat lijkt mij toch het moeilijkste, het schuldgevoel achteraf. Bang dat je kindje pijn heeft geleden. Sorry, als ik er aan denk krijg ik tranen in mijn ogen. Meid, het was vast de zwaarste periode uit je leven en zo te horen heb je het toch voor elkaar gekregen om verder te gaan en een nieuw leven op te bouwen. Geniet van je mooie kindje nu en heb er vrede mee, dan zal je het zieltje van je kindje wat je hebt weg laten halen, dat ook hebben.
Meid ik heb er geen woorden voor wat op dit moment allemaal door me heen gaat. Wat heb jij moeten doorstaan zeg? Wat een man, godszijdank ben je van hem af!!!! Ik vind het heel knap dat je het zo onder woorden kunt brengen en in mijn ogen verdien je alle respect vd wereld en ik hoop dat je met behulp van je maatschappelijk werker, je man, je zoontje en het feit dat je nog eens van je af hebt geschreven, je het een plek kunt geven!!!!!!
Ik hoop dat het je geholpen heeft. Het een zeer triest verhaal. Je bent gewoon geestelijk mishandelt. Hoop dat vrede krijgt met je keuze. Groetjes Draga
Hoe moeilijk ik het ook vind om dit te kunnen begrijpen - en dan ben ik in zes maanden zwanger geworden - vind ik het heel dapper van je dat je toch je verhaal hier zo kwijt kan! Veel succes in je verdere leven..
Wat dapper dat je er voor gekozen hebt om je verhaal te vertellen en wat fijn dat je nu eindelijk gelukkig mag zijn. ik ben zelf niet tegen abortus, heb het nooit gehad, maar een ongewenste zwangerschap had mij vroeger ook kunnen overkomen. Ik vind 17 weken wel superlaat, ik weet dat het legaal is in Nederland, maar ik kan me voorstellen dat dat het verhaal toch wel heftiger maakt. Het is vreselijk dat je toen niet sterk genoeg was, maar gedane zaken nemen geen keer. heel veel sterkte
poehee.. wat goed dat je dit verhaal hebt opgeschreven. ik denk en hoop dat dit heel erg veel uit gaat maken van je rouwproces, want dat is het tenslotte! ik vind je overkomen als een sterke vrouw en geloof ook oprecht dat je een goede moeder bent! naar mijn idee was je jezelf kwijt op het moment dat het is gebeurd.. er is op je ingepraat.. je laat zo duidelijk in dit verhaal merken dat dit niet je eigen keuze was, dat het niet anders kan dan dat je gemanipuleerd bent! sterkte met het verwerken hiervan!
Verschrikkelijk, onder druk van een man voor een abortus moeten kiezen. Wat was/is die man een kwal zeg. Ben zo blij dat je ervanaf bent! En ik vind het echt erg voor je, hoop dat je nu gelukkig bent en dat je je het jezelf kunt 'vergeven'. Want vergeten zal je het niet. Het is duidelijk dat jij zelf niet voor abortus hebt gekozen. Maar die man heeft jouw echt sterk beïnvloed Ik ken hem niet, maar ik haat hem!
Ik wil je veel sterkte wensen met het verwerken van dit trauma en hoop dat je het ergens een plekje kan geven. Vergeten kan niet (en hoeft ook niet), maar dat het wat draaglijker wordt en je verder kan met je leven en genieten van je gezin.