een heel mooi verhaal (echt even lezen)

Dit verhaal hing laatst bij ons in de zusterpost en vond het zo'n mooi verhaal! ik was er echt even stil van



Het ziekenhuisvenster

Twee mannen, beiden serieus ziek, lagen samen in dezelfde kamer in een ziekenhuis. Een van de mannen mocht elke namiddag een uurtje rechtop zitten in zn bed om de fluimen in zijn longen te draineren. Zijn bed lag pal naast het enigste venster in de kamer. De andere man naast hem, moest noodgedwongen hele dagen plat op zn rug blijven liggen. De mannen spraken eindeloze uren met elkaar. Ze spraken dan over hun vrouw en families, hun thuis, hun werk, hun dienst die ze beiden vervuld hadden bij het leger,waar ze in betere tijden op vakantie waren geweest, enz...Elke namiddag als de man naast het venster rechtop mocht zitten, begon hij aan zn kamergenoot alle dingen te beschrijven die hij door het venster zag.

De man in het andere bed begon naar dit dagelijks uurtje toe te leven,daar waar zijn leefwereld een stukje vergroot werd met de geurige en kleurige beschrijving die de andere man gaf van alles wat hij zag. Het venster keek uit op een wondermooie park met een vijver. Eenden en zwanen dobberden op het water net als de modelbootjes van de kinderen die in het park speelden. Verliefde koppeltjes liepen arm in arm door het park tussen de bloemen van allerhande kleuren en op de achtergrond was er de skyline van de grote stad.

Als de man bij het venster alles wat hij zag in geuren en kleuren vertelde,sloot de bedlegerige man naast hem zn ogen en begon alles wat hij hoorde voor zn geest te halen. Op een warme zonnige dag beschreef de man aan t venster hoe hij een fanfare zag langskomen en een hele stoet mensen er achter aan.Alhoewel de bedlegerige man de muziek niet kon horen ,kon hij de fanfare zien in zn gedachten.

Dagen en weken gingen voorbij.Op een morgen, toen de verpleegster kwam om hen beiden een bad te geven vond ze het levensloze lichaam van de man bij het venster, hij was vredig in zn slaap gestorven. Ze was zeer aangeslagen en haalde er een andere verpleegster bij die het lichaam kwam weghalen.

Na dat hij de dood had aanvaard van zn kamergenoot, vroeg de bedlegerige man of hij niet het bed aan het venster kon krijgen.De verpleegster stemde toe en nadat hij van plaats was verwisseld en alles in orde was liet de verpleegster de man alleen. Langzaam, met zeer veel pijn, duwde de man zich recht in zn bed, gebruik makende van zijn ellebogen om een blik te werpen op de buiten-wereld door het venster.

Alles wat hij door het venster zag was een witte muur. De man belde de verpleegster om te vragen wat zn overleden kamergenoot kon bezield hebben om dingen te vertellen die er niet waren ? De verpleegster antwoorde dat de overleden man zelfs de witte muur niet kon hebben gezien, daar hij reeds jaren blind was. Ze zei, "Misschien wou hij jou alleen maar wat moed geven."


het moraal van dit verhaal:

Het is een onwaarschijnlijke vreugde die je voelt om iemand anders gelukkig te maken, ondanks je eigen, misschien moeilijke situatie.
Gedeelde smart is halve smart, maar gedeeld geluk, is dubbel !!!.Als je je rijk wilt voelen, tel dan de dingen die je hebt die met geen geld te betalen zijn.